Lahoro

	Lahoro
	urdue لاہور, panĝabe لہور
	urbo
	Fotomontaĵo
	Oficiala nomo: لاہور
Ŝtato	Pakistano
Provinco	Panĝabo
Distrikto	Distrikto Lahoro
Historia regiono	Panĝabio
Rivero	Ravi
Situo	Lahoro
- alteco	217 m s. m.
- koordinatoj	31° 32′ 32″ N 74° 20′ 04″ O (mapo)
Areo	1 772,00 km² (177 200 ha)
Loĝantaro	7 129 609 (2010)
Denseco	4 023,48 loĝ./km²
Ĝardeno	Ŝalimaro
Horzono	UTC (UTC+5)
Poŝtkodo	54000
Telefona antaŭkodo	042
Film-industrio	Lolivudo
Zoologia ĝardeno	Zoologia ĝardeno en Lahoro
	Situo enkadre de Pakistano Situo enkadre de Pakistano
	Situo enkadre de Azio Situo enkadre de Azio
	Vikimedia Komunejo: Lahore
	Retpaĝo: www.lahore.gov.pk

Lahoro (urdue لاہور, ‎) estas milionurbo de Pakistano, la plej loĝata urbo de Panĝabo. Ĝi troviĝas situa ĉe la rivero Ravi, proksime de la limo kun Barato.

Rapidaj faktoj Ŝtato, Provinco ...

Fermi

Lahoro havas ĉirkaŭ 7 milionoj da loĝantoj, kaj estas la dua plej loĝata urbo de Pakistano, post Karaĉio. Ĝi estas konsiderata ĉirkaŭ la 38a plej loĝata urbo en la mondo.

La Distrikto de Lahoro limas norde kaj okcidente kun la Distrikto de Ŝeiĥupuro, oriente kun Barato kaj sude kun la Distrikto de Kasuro. La rivero Ravi fluas tra la norda parto de Lahoro. La urbo kovras totalan surfacon de 404 km², tamen, ĝi kreskas je rapida ritmo.

La klimato de Lahoro estas varmega en la monatoj de de majo, junio kaj julio, kiam la temperaturoj atingas 45 al 50 °C, dum la plej varma sezono de la jaro. Fine de julio kaj komence de aŭgusto komencas la sezono de la Musono, kiu provokas konsiderindan pluvokvanton laŭlonge de la urbo kaj ties provinco. Dum la monatoj de decembro, januaro kaj februaro prezentiĝas la plej malaltaj temperaturoj, kiam oni atingas temperaturojn de −1 °C.

Laŭ legendo, bazita sur tradicioj de la hinduismo nur parolaj, Lahoro estus fondita de Lava, unu el la du filoj de la direĝo Rama (heroo de la hindua eposo Ramajano, de la 4-a jarcento a.K.). Laŭ tiu tradicio, la filo de Rama nomiĝas Loj: de tiel Loh-aŭar (fortikaĵo de Loh) aŭ jor.

Templo dediĉita al tiu Loh troviĝas en la Fortikaĵo de Lahoro (kiu en la jaro 2000 estis inkluita en la Endanĝerigita monda heredaĵo de Unesko), kvankam ĝi ankoraŭ estas fermita.

Necerte oni identigis la urbon kun la antikva Paŭra, ĉefurbo de la reĝo Poros, kiu en la 4-a jarcento a.K. frontis al Aleksandro la Granda.

Laŭ la censo de 1998, 86,2% de la urbanaro aŭ 6.896.000 loĝantoj estas panĝabanoj, 10,2% aŭ 816.000 loĝantoj estas mohaĝiroj. Krome estas pli ol miliono da rifuĝintaj paŝtunoj, tio estas ĉirkaŭ 15% de la loĝantaro. En Lahoro estas parolataj ĉefe la lingvoj panĝaba, urdua kaj angla.

Amrita Sérgil, pentristo

En la kvina kanto de la verko de Abel Montagut nome Poemo de Utnoa okazas asembleo de la Gobanoj (eksterteranoj). Tie oni akceptas, ke oni plikuraĝigu la malfortigitan Utnoan (nome la ĉefrolulo Noa) pere de la drogo anoŭdo. Inna malsupreniras kaj liveras ĝin al Noa. Je ties efiko aperas antaŭ li la poeto Valmikio kiu montras al li la enormajn atingojn de la estonta homaro, se li sukcesas savi ĝin, nome, en Azio, el Ĉina Murego al insulo Srilanko. Poste aperas la japana pentristo Hokusajo kiu siavice montras aliajn mirindaĵon el Azio. Jen kiel oni prezentas Lahoron:

Jen sub okuloj staras la multeplaca Lahoro,

kun la Moskeo Perla kaj la Palaco Kristala,

Ŝiŝ Mahal, kaj supere la mozaika Fuorto.

La tuta urbo glimas per la moskeoj orumaj

kaj vitrecaj sub suno alte brilanta radie.^[1]

Fotoj el Lahoro