From Wikipedia, the free encyclopedia
Jean Joseph Marie Gabriel de Lattre de Tassigny (nask. la 2-an de februaro 1889 en Mouilleron-en-Pareds, Vendeo - mort. la 11-an de januaro 1952 en Parizo) estis rezistanto kaj marŝalo de Francio.
| Jean de Lattre de Tassigny | |||||
|---|---|---|---|---|---|
.jpg) | |||||
| Persona informo | |||||
| Jean de Lattre de Tassigny | |||||
| Naskiĝo | 2-an de februaro 1889 en Mouilleron-en-Pareds | ||||
| Morto | 11-an de januaro 1952 (62-jaraĝa) en Parizo | ||||
| Mortis pro | Naturaj kialoj  vd | ||||
| Mortis per | Kancero vd | ||||
| Tombo | Mouilleron-en-Pareds Cemetery (en)  vd | ||||
| Lingvoj | franca vd | ||||
| Ŝtataneco | Francio vd | ||||
| Alma mater | Milita speciala lernejo Saint-Cyr vd | ||||
| Familio | |||||
| Edz(in)o | Simonne Calary de Lamazière (en) vd | ||||
| Infanoj | Bernard de Lattre de Tassigny (mul) vd | ||||
| Profesio | |||||
| Okupo | militisto vd | ||||
| Aktiva dum | 1911– vd | ||||
| |||||
| |||||
| |||||
| vd | Fonto: Vikidatumoj | ||||
La familio devenis el iama franca Flandrio, kie la nomo De Lattre estas nomo sufiĉe ofta.
Jean de Lattre de Tassigny frekventis la gimnazion Saint-Joseph de Poitiers. De 1898 ĝis 1904, li eniris la ŝipan lernejon “École navale“ [1] kaj la specialan militistan lernejon de Saint-Cyr [2] kie li sukcese finstudis en 1908. Li ricevis militistan instruadon en la 29a franca Regimento de Kavalerio (“Dragonoj“) en Provins. Li estis lernanto en Saint-Cyr de 1909 ĝis 1911, en la promocio “Maŭritanio“, de kie li eliris en kvara vico, kaj poste, ekde 1911, en la lernejo de kavalerio de Saumur [3].
En 1912, li estis postenigita en la 12a franca Regimento de Kavalerio en Pont-à-Mousson kaj poste ĉe la batalfronto. Li estis unuafoje vundita la 11an de aŭgusto 1914 pro obussplito dum patrolado. La 14an de septembro germana lancisto vundis lin dum sturmatako. Malfortigita, li devis kaŝi sin en Pont-à-Mousson okupata de germanaj trupoj. Oficiro de la 5a regimento de husaroj, la sub-leŭtenanto Schmeltz, savis lin el tiu situacio.
Poste, li estis kapitano en la 93a Regimento de Infanterio kaj finis la militon kun kvar vundoj kaj 8 honorcitadoj.
Juna leŭtenanto de infanterio, li vizitis Georges Clemenceau (1841-1929) ankaŭ naskiĝinta en Mouilleron-en-Pareds, kiu, vidante lin malproksimiĝi post la vizito, diris al sia fidela servisto Albert Boulin : “Bone rimarku tiun ĉi, kaj memoru pri li. Li sukcesos, tre sukcesos.“ [4]
De 1919 ĝis 1921, li estis postenigita en la 49a Regimento de Linioinfanterio en Bayonne. En 1921, li estis sendita al Maroko en la 3a Buroo (pri operacioj) kaj en la stabo de la regiono de Taza ĝis 1926. De 1927 ĝis 1929, li sekvis kursojn de la militlernejo en la 49a promocio. Li edziĝis kun Simone Calary de Lamazière en 1927, kaj havis filon, Bernard, en 1928. En 1929, li fariĝis batalionestro en la 5a Regimento de Linioinfanterio en Coulommiers, departemento Seine-et-Marne.
La 25an de novembro 1929, la paro de Lattre estis inter la malmultaj katolikaj vendeanoj kiuj partoprenis en la civila entombigo de Georges Clemenceau en la loko nomata «Colombier» (Kolombejo) de Mouchamps (Vendeo).
En 1932, li estis promociita en la stabo de la armeo kaj poste al la grado de generalo Maxime Weygand, vic-prezidanto de la Supera Konsilio de la Milito, kun grado de leŭtenanto-kolonelo. Ĉe la stabo, li estis postenigita en la 3a Buroo. En tiu posteno, li aparte priatentis la kontaktojn kun Sovetunio. En 1935, li fariĝis kolonelo, komandanta la 151an Regimenton de Infanterio en Metz. En 1937 kaj 1938, li sekvis kursojn en la centro de altaj militistaj studoj kaj fariĝis en 1938 stabestro de la guberniestro de Strasburgo.
Promociita generalo de brigado la 23an de marto 1939, li fariĝis stabestro de la 4a Armeo la 2an de septembro 1939. La 1an de januaro 1940, li ekkomandis la 14an Divizion de Infanterio, kiun li komandis dum la bataloj kontraŭ la Wehrmacht en Rethel, kie lia divizio heroe rezistis ĝis la regiono Ĉampanio kaj la departemento Yonne. Li sukcesis konservi la militistan kunemecon meze de la ĥaoso de la disfuĝego. De julio 1940 ĝis septembro 1941, li estis adjunkto al la generalo komandanta la 13an militistan regionon en Clermont-Ferrand kaj fariĝis generalo de divizio komandanta la trupojn de Tunizio ĝis la fino de 1941. Poste li komandis la 16an Divizion de Infanterio en Montpellier kaj estis promociita korpusa generalo.
En aŭgusto 1942, la fama rezistanto Jean Moulin kontaktis lin por estri la sekretan armeon, sed li rifuzis [5].
Dum la germanaj trupoj invadis la liberan zonon, li rifuzis la ordon ne kontraŭbatali kaj estis malliberigita kaj kondamnita, la 9an de januaro 1943, je 10jara malliberigo fare de la sekcio de Liono de la ŝtattribunalo.
Li sukcesis eskapi el la prizono de Riom la 3an de septembro 1943, kaj li atingis Londonon kaj Alĝeron, kie li alvenis la 20an de decembro 1943. Li estis tiam promociita fare de generalo Charles de Gaulle al la grado de generalo de armeo la 11an de novembro 1943. En decembro 1943, li komandis la Armeon B, kiu fariĝis la 1a Armeo. Li elŝipiĝis en Provenco la 16an de aŭgusto 1944 kadre de la operacio “Anvil Dragoon“, liberigis Tulonon kaj Marsejlon, nordeniris laŭlonge de la valo de Rodano kaj liberigis dumvoje Lionon, Vogezojn, poste Rejnon, Alzacon, kie li plurfoje venkis ĉirkaŭ Strasburgo kaj ĉefe Colmar, kaj eniris Germanion ĝis Danubo. De Lattre kaptis Karlsruhe, la Nigran Arbaron kaj Stutgarton, kie tre multaj germanaj soldatoj estis kaptitaj.
Li tre firme reprezentis Francion okaze de la subskribo de la kapitulaco de Germanio, la 8an de majo 1945, en Berlino, en la stabejo de la soveta marŝalo Ĵukov. Ŝokis la marŝalo Keitel, ke Francio estis reprezentita.[6].
Inter decembro 1945 kaj marto 1947, li estis ĝenerala inspektoro kaj ĝenerala stabestro de la armeo. En marto 1947, li estis ĝenerala inspektoro de la armeo kaj poste ĝenerala inspektoro de la armeaj fortoj. De oktobro 1948 ĝis decembro 1950, li estis ĉefkomandanto de la armeoj de okcidenta Eŭropo en Fontainebleau.
Li fariĝis alta komisaro kaj ĉefkomandanto en la tiama franca Hindoĉinio kaj ĉefkomandanto de la franca ekspedicia korpuso en Ekstrem-Oriento [7] de 1950 ĝis sia morto kaj starigis nacian (sud-)vjetnaman armeon. Post tri venkoj kontraŭ la homoj de generalo Võ Nguyên Giáp, de Lattre devis reiri al Francio. Elĉerpita pro streĉa vivo al kiu lin sin devigis dum sia tuta kariero, pro sekvoj de unu el la vundoj de 1914, tre afliktita pro la morto de sia filo Bernard, mortigita en Hindoĉinio [8], trafita pro kancero ĉe kokso, li mortis en Parizo la 11an de januaro 1952 sekve de ĥirurgia operacio. Li estis postmorte nomumita marŝalo de Francio, dum sepulta ceremonio, la 15an de januaro 1952.
Li estas entombigita en sia naskiĝvilaĝo Mouilleron-en-Pareds, kie estis kreita la Nacia Muzeo de la Du Venkoj, inkludanta lian naskiĝdomon, kiun mastrumas la Direkcio de la Muzeoj de Francujo (Ministrejo pri Kulturo).
Rubandoj
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
.svg){kind=small} |
.svg){kind=small} |
 |
Nomoj de la francaj ordenoj
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
