Monaĥejo de Guadalupe
From Wikipedia, the free encyclopedia
La Reĝa Monaĥejo Sankta Maria de Guadalupe estas grava arkitektura kaj religia objekto ege simbola en la regiono de Ekstremaduro, Hispanio kaj de tie tiu simbolo kun la respektiva virgulino estis alportita al multaj lokoj de Latinameriko. Ekzemple en Meksiko ege gravas la adorado al Nia Damo de Gvadalupo. En ties interno videblas la gotika, mudeĥara, renesanca, baroka kaj novklasika stiloj, tio estas, ekde la 13a al la 18a jarcentoj.[1]
Monaĥejo de Guadalupe | |||||
---|---|---|---|---|---|
Monaĥejo | |||||
| |||||
Lando | Hispanio | ||||
Regiono | Ekstremaduro | ||||
Koordinatoj | 39° 27′ 10″ N, 5° 19′ 39″ U (mapo)39.452777777778-5.3275 [+] | ||||
Akvokolektejo | 0,01 km² (1 ha) [+] | ||||
Areo | 0,01 km² (1 ha) [+] | ||||
Materialo | ŝtono [+] | ||||
Monaĥejo de Guadalupe | |||||
Vikimedia Komunejo: Real Monasterio de Nuestra Señora de Guadalupe [+] | |||||
En TTT: Oficiala retejo [+] | |||||
Antaŭ la monaĥa ampleksigo, la sanktejo estis nemonaĥa priorejo dum 48 jaroj en la regado de Alfonso la 11-a kaj Henriko la 2-a (Kastilio), sub reĝa patroneco kaj civila senjorestreco. En 1389 ĝi iĝis monaĥejo, laŭ leĝo real provisión fare de Johano la 1-a (Kastilio). Ties novaj loĝantoj estis la monaĥoj de la Ordeno de Sankta Hieronimo, nome komunumo de 32 membroj devenoj de Sankta Bartolomeo de Lupiana. En 1835 okazis la forpelo de la monaĥoj el la monaĥejo, kaj restis la preĝejo nur por uzado de paroĥo dependa el la diocezo de Toledo. Post kelkaj jaroj oni deklaris la ensemblon Nacia Monumento (1879). Alfonso la 13-a proklamis Reĝan Ordenon por la transpaso de la sanktejo al la franciskanoj, pro kio komencis nova epoko. La papo Pio la 12-a, en 1955, plialtigis la sanktejon al la kondiĉo de baziliko.