stranda

See also: Stranda

Icelandic

Etymology

From the noun strönd (“beach, shore”).

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈstranta/
• Rhymes: -anta

Verb

stranda (weak verb, third-person singular past indicative strandaði, supine strandað)

1. (intransitive) to run aground

Conjugation

infinitive (nafnháttur)		að stranda
supine (sagnbót)		strandað
present participle (lýsingarháttur nútíðar)		strandandi
	indicative (framsöguháttur)			subjunctive (viðtengingarháttur)
present (nútíð)	ég stranda	við ströndum	present (nútíð)	ég strandi	við ströndum
	þú strandar	þið strandið		þú strandir	þið strandið
	hann, hún, það strandar	þeir, þær, þau stranda		hann, hún, það strandi	þeir, þær, þau strandi
past (þátíð)	ég strandaði	við strönduðum	past (þátíð)	ég strandaði	við strönduðum
	þú strandaðir	þið strönduðuð		þú strandaðir	þið strönduðuð
	hann, hún, það strandaði	þeir, þær, þau strönduðu		hann, hún, það strandaði	þeir, þær, þau strönduðu
imperative (boðháttur)	stranda (þú)	strandið (þið)
	Forms with appended personal pronoun
	strandaðu	strandiði *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

stranda — active voice (germynd)

strong declension (sterk beyging)	singular (eintala)				plural (fleirtala)
	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)		masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)
nominative (nefnifall)	strandaður	strönduð	strandað		strandaðir	strandaðar	strönduð
accusative (þolfall)	strandaðan	strandaða	strandað		strandaða	strandaðar	strönduð
dative (þágufall)	strönduðum	strandaðri	strönduðu		strönduðum	strönduðum	strönduðum
genitive (eignarfall)	strandaðs	strandaðrar	strandaðs		strandaðra	strandaðra	strandaðra
weak declension (veik beyging)	singular (eintala)				plural (fleirtala)
	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)		masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)
nominative (nefnifall)	strandaði	strandaða	strandaða		strönduðu	strönduðu	strönduðu
accusative (þolfall)	strandaða	strönduðu	strandaða		strönduðu	strönduðu	strönduðu
dative (þágufall)	strandaða	strönduðu	strandaða		strönduðu	strönduðu	strönduðu
genitive (eignarfall)	strandaða	strönduðu	strandaða		strönduðu	strönduðu	strönduðu

strandaður — past participle (lýsingarháttur þátíðar)

Related terms

• strand
• strönd

Noun

stranda

1. indefinite genitive plural of strönd

Norwegian Bokmål

Alternative forms

• stranden (of noun)
• strandet (of verb)

Noun

stranda m or f

1. definite feminine singular of strand

Verb

stranda

1. inflection of strande:
   1. simple past
   2. past participle

Norwegian Nynorsk

Noun

stranda f

1. definite singular of strand

Old Norse

Noun

stranda

1. genitive plural of strǫnd

Swedish

Etymology

From strand (“beach, shore”) +‎ -a.

Verb

stranda (present strandar, preterite strandade, supine strandat, imperative stranda)

1. (intransitive) to run aground

   Synonym: gå på grund

   Båten strandade ― The boat ran aground

2. (transitive) to run aground

   Han strandade båten ― He ran the boat aground

3. (intransitive, transitive, figurative) to fail (and abort)

   Förhandlingarna strandade ― The negotiations failed

   De strandade förhandlingarna ― They made the negotiations fail

Conjugation

	Active		Passive
Infinitive	stranda		strandas
Supine	strandat		strandats
Imperative	stranda		—
Imper. plural1	stranden		—
	Present	Past	Present	Past
Indicative	strandar	strandade	strandas	strandades
Ind. plural1	stranda	strandade	strandas	strandades
Subjunctive2	strande	strandade	strandes	strandades
	Participles
Present participle	strandande
Past participle	strandad
1 Archaic. 2 Dated. See the appendix on Swedish verbs.

Conjugation of stranda (weak)

References

• stranda in Svenska Akademiens ordbok (SAOB)
• stranda in Svenska Akademiens ordlista (SAOL)
• stranda in Svensk ordbok (SO)