fara

See also: FARA, Fara, fára, fará, farà, fãrã, fără, fårå, and farą

Albanian

Noun

fara

1. inflection of farë:
   1. definite nominative singular
   2. indefinite nominative/accusative plural

Crimean Tatar

Etymology

Borrowed from Russian фа́ра (fára, “headlight”), which in its turn is a borrowing from French phare with the same meaning, ultimately from Ancient Greek φάρος (pháros).

Noun

fara (accusative [please provide], plural [please provide])

1. headlight (on the front of a motor vehicle)

Declension

Declension of fara

nominative	fara
genitive	faranıñ
dative	farağa
accusative	faranı
locative	farada
ablative	faradan

References

• Mirjejev, V. A., Usejinov, S. M. (2002) Ukrajinsʹko-krymsʹkotatarsʹkyj slovnyk [Ukrainian – Crimean Tatar Dictionary]‎, Simferopol: Dolya, →ISBN

Czech

Noun

fara f

1. parsonage, presbytery

Declension

	singular	plural
nominative	fara	fary
genitive	fary	far
dative	faře	farám
accusative	faru	fary
vocative	faro	fary
locative	faře	farách
instrumental	farou	farami

Declension of fara (hard feminine)

Derived terms

• farář m
• farník m
• farnost f

Faroese

Etymology

From Old Norse fara, from Proto-Germanic *faraną, from Proto-Indo-European *por- (“going, passage”).

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈfɛaːɹa/
• Rhymes: -ɛaːɹa

Verb

fara (third person singular past indicative fór, third person plural past indicative fóru, supine farið)

1. to go, to travel

Conjugation

Conjugation of fara (group v-55)

infinitive	fara
supine	farið
	present	past
first singular	fari	fór
second singular	fert	fórt
third singular	fer	fór
plural	fara	fóru
participle (a26)1	farandi	farin
	imperative
singular	far!
plural	farið!

¹Only the past participle being declined.

Derived terms

• fara avstað

Hausa

Pronunciation

• IPA^(key): /fàː.ɽáː/
  • (Standard Kano Hausa) IPA^(key): [ɸàː.ɽáː]

Noun

fā̀rā f (plural fā̀rāi, possessed form fā̀rar̃)

1. locust, grasshopper

Hungarian

Etymology

far (“buttocks”) +‎ -a (“his/her/its”, possessive suffix)

Pronunciation

• IPA^(key): [ˈfɒrɒ]
• Hyphenation: fa‧ra

Noun

fara

1. third-person singular single-possession possessive of far

Declension

Inflection (stem in long/high vowel, back harmony)

	singular	plural
nominative	fara	—
accusative	farát	—
dative	farának	—
instrumental	farával	—
causal-final	faráért	—
translative	farává	—
terminative	faráig	—
essive-formal	faraként	—
essive-modal	farául	—
inessive	farában	—
superessive	farán	—
adessive	faránál	—
illative	farába	—
sublative	farára	—
allative	farához	—
elative	farából	—
delative	faráról	—
ablative	farától	—
non-attributive possessive – singular	faráé	—
non-attributive possessive – plural	faráéi	—

Icelandic

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈfaːra/
• Rhymes: -aːra

Etymology 1

From Old Norse fara, from Proto-Germanic *faraną, from Proto-Indo-European *por- (“going, passage”).

Verb

fara (strong verb, third-person singular past indicative fór, third-person plural past indicative fóru, supine farið)

1. to go, to leave

   Ég fór út í búð og keypti brauð.

   I went to the store and bought bread.

   Ég er að fara.

   I am leaving.

Usage notes

• One peculiar property of the verb [að] fara ("[to] go") is that it can be repeated ad infinitum, as að fara also means "to be about to [be going to]...". For example:

  Ég er að fara að fara.

  I'm about to go.

  Ég er að fara að fara að fara.

  I'm about to be going to go.

  Ég er að fara að fara að fara að fara.

  I'm about to be going to be going to go.

  and it can be repeated ad nauseam. This is comparable to the English word that.

Conjugation

infinitive (nafnháttur)		að fara
supine (sagnbót)		farið
present participle (lýsingarháttur nútíðar)		farandi
	indicative (framsöguháttur)			subjunctive (viðtengingarháttur)
present (nútíð)	ég fer	við förum	present (nútíð)	ég fari	við förum
	þú ferð	þið farið		þú farir	þið farið
	hann, hún, það fer	þeir, þær, þau fara		hann, hún, það fari	þeir, þær, þau fari
past (þátíð)	ég fór	við fórum	past (þátíð)	ég færi	við færum
	þú fórst	þið fóruð		þú færir	þið færuð
	hann, hún, það fór	þeir, þær, þau fóru		hann, hún, það færi	þeir, þær, þau færu
imperative (boðháttur)	far (þú)	farið (þið)
	Forms with appended personal pronoun
	farðu	fariði *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

fara — active voice (germynd)

infinitive (nafnháttur)		að farast
supine (sagnbót)		farist
present participle (lýsingarháttur nútíðar)		farandist ** ** the mediopassive present participle is extremely rare and normally not used; it is never used attributively or predicatively, only for explicatory subclauses
	indicative (framsöguháttur)			subjunctive (viðtengingarháttur)
present (nútíð)	ég ferst	við förumst	present (nútíð)	ég farist	við förumst
	þú ferst	þið farist		þú farist	þið farist
	hann, hún, það ferst	þeir, þær, þau farast		hann, hún, það farist	þeir, þær, þau farist
past (þátíð)	ég fórst	við fórumst	past (þátíð)	ég færist	við færumst
	þú fórst	þið fórust		þú færist	þið færust
	hann, hún, það fórst	þeir, þær, þau fórust		hann, hún, það færist	þeir, þær, þau færust
imperative (boðháttur)	farst (þú)	farist (þið)
	Forms with appended personal pronoun
	farstu	faristi *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

farast — mediopassive voice (miðmynd)

farinn — past participle (lýsingarháttur þátíðar)

strong declension (sterk beyging)	singular (eintala)			plural (fleirtala)
	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)
nominative (nefnifall)	farinn	farin	farið	farnir	farnar	farin
accusative (þolfall)	farinn	farna	farið	farna	farnar	farin
dative (þágufall)	förnum	farinni	förnu	förnum	förnum	förnum
genitive (eignarfall)	farins	farinnar	farins	farinna	farinna	farinna
weak declension (veik beyging)	singular (eintala)			plural (fleirtala)
	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)
nominative (nefnifall)	farni	farna	farna	förnu	förnu	förnu
accusative (þolfall)	farna	förnu	farna	förnu	förnu	förnu
dative (þágufall)	farna	förnu	farna	förnu	förnu	förnu
genitive (eignarfall)	farna	förnu	farna	förnu	förnu	förnu

Derived terms

• för
• fara af
• farðu til fjandans!
• farðu í rass!
• farðu til helvítis!
• verða að fara núna
• verða að fara
• fara að sofa
• fara í
• fara í kringum
• fara á fætur
• fara í sleik
• fara versnandi
• fara vægt í sakirnar
• fara hægt í sakirnar
• fara úr öskunni í eldinn
• fara eins og eldur í sinu
• fara eins og logi yfir akur
• fara í kringum eins og köttur í kringum heitan graut
• heimur versnandi fer
• langförull
• víðförull

Etymology 2

Noun

fara n

1. indefinite genitive plural of far

Etymology 3

Noun

fara f

1. indefinite genitive plural of för

Anagrams

• afar