Πρώτη Βουλγαρική Αυτοκρατορία
From Wikipedia, the free encyclopedia
Πρώτη Βουλγαρική Αυτοκρατορία[1] είναι ο ιστοριογραφικός όρος για το χανάτο, που ιδρύθηκε από τους Πρωτοβούλγαρους περί το 681, όταν εγκαταστάθηκαν στα βορειοανατολικά Βαλκάνια, υπέταξαν ή εξεδίωξαν τους Βυζαντινούς και έκαναν συμμάχους τους τους Νότιους Σλάβους εποίκους. Εξελίχθηκε σε πριγκιπάτο το 864 και σε αυτοκρατορία περί το 913-927. Στο απόγειο της δύναμής της η Βουλγαρία εκτεινόταν από την Καμπή του Δούναβη (σήμερα σύνορα Ουγγαρίας-Σλοβακίας) μέχρι τη Μαύρη Θάλασσα και από τον Ποταμό Δνείπερο μέχρι την Αδριατική Θάλασσα. Καθώς το κράτος εδραίωσε τη θέση του στα Βαλκάνια, μπήκε σε μια μακραίωνη αλληλεπίδραση με τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία. Η Βουλγαρία αναδείχθηκε σε κύριο ανταγωνιστή του Βυζαντίου προς βορράν του, με αποτέλεσμα αρκετούς πολέμους. Οι δύο δυνάμεις έζησαν επίσης περιόδους ειρήνης και συμμαχίας, ιδίως κατά τη Δεύτερη Αραβική πολιορκία της Κωνσταντινούπολης, όπου ο Βουλγαρικός στρατός έλυσε την πολιορκία και κατέστρεψε τον Αραβικό στρατό, αποτρέποντας έτσι μια Αραβική εισβολή στη Νοτιοανατολική Ευρώπη. Το Βυζάντιο άσκησε έντονη πολιτιστική επιρροή επί της Βουλγαρίας, που επίσης οδήγησε στην τελική υιοθέτηση του Χριστιανισμού το 864. Μετά τη διάλυση του Χαγανάτου των Αβάρων η χώρα επεξέτεινε τα εδάφη της βορειοδυτικά μέχρι την Παννονική Πεδιάδα. Αργότερα οι Βούλγαροι αντιμετώπισαν την προέλαση των Πετσενέγων και των Κουμάνων και πέτυχαν αποφασιστική νίκη επί των Ούγγρων, αναγκάζοντάς τους να εγκατασταθούν μόνιμα στην Παννονία.
Το λήμμα δεν περιέχει πηγές ή αυτές που περιέχει δεν επαρκούν. |
Πρώτη Βουλγαρική Αυτοκρατορία Първата българска държава | |||||
| |||||
---|---|---|---|---|---|
Η Βουλγαρία επί Συμεών Α' | |||||
Πρωτεύουσα | Σκόπια Οχρίδα (πόλη) Μπίτολα | ||||
Γλώσσες | Βουλγάρικη Μεσαιωνική ελληνική Παλαιά εκκλησιαστική σλαβονική | ||||
Θρησκεία | Παγανισμός Ορθόδοξος Χριστιανισμός | ||||
Πολίτευμα | Απόλυτη Μοναρχία | ||||
Μονάρχης | |||||
- | 681-700 | Ασπαρούχ (πρώτος) | |||
- | 1015-1018 | Ιβάν Βλαντισλάβ (τελευταίος) | |||
Ιστορική εποχή | Μεσαίωνας | ||||
- | Ίδρυση | 680 | |||
- | Εκχριστιανισμός | 864 | |||
- | Κατάλυση | 1018 | |||
Στα τέλη του 9ου και τις αρχές του 10ου αιώνα ο Συμεών Α΄ πέτυχε μια σειρά νίκες επί των Βυζαντινών, αναγνωρίσθηκε με τον τίτλο του Αυτοκράτορα και επεξέτεινε το κράτος του στη μέγιστη έκτασή του. Μετά τον αφανισμό του Βυζαντινού στρατού στη μάχη της Αγχιάλου το 917, οι Βούλγαροι πολιόρκησαν την Κωνσταντινούπολη το 923 και το 924. Οι Βυζαντινοί τελικά ανέκαμψαν και το 1014, υπό το Βασίλειο Β´ κατέφεραν συντριπτική ήττα επί των Βουλγάρων στη Μάχη του Κλειδίου. Μέχρι το 1018 τα τελευταία Βουλγαρικά οχυρά είχαν παραδοθεί στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία και η Πρώτη Βουλγαρική Αυτοκρατορία έπαψε να υπάρχει. Τη διαδέχθηκε η Δεύτερη Βουλγαρική Αυτοκρατορία το 1185.
Μετά την υιοθέτηση του Χριστιανισμού η Βουλγαρία έγινε το πολιτιστικό κέντρο της Σλαβικής Ευρώπης. Η ηγετική πολιτιστική θέση της εδραιώθηκε περαιτέρω με την εφεύρεση του Γλαγολιτικού και του Παλαιού Κυριλλικού αλφαβήτου λίγο αργότερα στην πρωτεύουσα Πρεσλάβα και η λογοτεχνία που παρήχθη στην Παλαιά Βουλγαρική άρχισε γρήγορα να διαδίδεται βορειότερα. Η Παλαιά Βουλγαρική έγινε η lingua franca στο μεγαλύτερο μέρος της Ανατολικής Ευρώπης και έγινε γνωστή ως Παλαιά Εκκλησιαστική Σλαβονική. Το 927 αναγνωρίσθηκε επίσημα το πλήρως ανεξάρτητο Βουλγαρικό Πατριαρχείο.
Μεταξύ του 7ου και του 10ου αιώνα οι Πρωτοβούλγαροι και άλλες φυλές της αυτοκρατορίας απορροφήθηκαν σταδιακά από τους πιο πολυάριθμους Σλάβους, υιοθετόντας μια Νότια Σλαβική γλώσσα. Από τα τέλη του 10ου αιώνα επικράτησε το όνομα Βούλγαροι και έγιναν μόνιμες ονομασίες για τον τοπικό πληθυσμό, τόσο στα γραπτά όσο και στην ομιλούμενη γλώσσα.
Η ανάπτυξη της Παλαιάς Εκκλησιαστικής Σλαβονικής γραφής και ανάγνωσης είχε ως αποτέλεσμα την αποτροπή της αφομοίωσης των Νότιων Σλάβων από τους γειτονικούς πολιτισμούς και συγχρόνως την ενίσχυση της δημιουργίας μιας διακριτής Βουλγαρικής ταυτότητας.