Μονή Γκρατσάνιτσας
μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO στο Κοσσυφοπέδιο From Wikipedia, the free encyclopedia
Η Μονή Γκρατσάνιτσα (σερβικά: Манастир Грачаница , προφέρεται ɡratʃǎnitsa ; αλβανικά: Manastiri i Graçanicës) είναι ένα σερβικό ορθόδοξο μοναστήρι, που βρίσκεται στο Κοσσυφοπέδιο. Χτίστηκε από τον Σέρβο βασιλιά Στέφαν Μιλούτιν το 1321 στα ερείπια μιας βασιλικής του 6ου αιώνα. Το μοναστήρι ανακηρύχθηκε Μνημείο Πολιτισμού Εξαιρετικής Σημασίας το 1990 και στις 13 Ιουλίου 2006 [2] τοποθετήθηκε στον Κατάλογο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της ΟΥΝΕΣΚΟ με το όνομα Μεσαιωνικά Μνημεία στο Κοσσυφοπέδιο ως επέκταση της τοποθεσίας του μοναστηριού του Βίσοκι Ντέτσανι, που συνολικά τοποθετήθηκε στον Κατάλογο Παγκόσμιας Κληρονομιάς σε κίνδυνο. [3]
| Μονή της Γκρατσάνιτσας | |
|---|---|
| Манастир Грачаница | |
 | |
 | |
| Είδος | μοναστήρι, ιστορική τοποθεσία και αρχαιολογική θέση[1] |
| Αρχιτεκτονική | Σερβοβυζαντινή αρχιτεκτονική |
| Γεωγραφικές συντεταγμένες | |
| Θρήσκευμα | Σερβική Ορθόδοξη Εκκλησία |
| Θρησκευτική υπαγωγή | Επαρχία του Ρας-Πρίζρεν |
| Διοικητική υπαγωγή | Γκρατσάνιτσα[1] |
| Χώρα | Κοσσυφοπέδιο[1] και Σερβία |
| Έναρξη κατασκευής | 1315 |
| Προστασία | πολιτισμικό μνημείο εξαιρετικής σημασίας και τμήμα μνημείου παγκόσμιας κληρονομιάς (από 2004) |
| Ιστότοπος | |
| Επίσημος ιστότοπος | |
 Πολυμέσα | |
| δεδομένα (π) | |
Η Μονή Γκρατσάνιτσα είναι μία από τις τελευταίες μνημειακές δωρεές του Βασιλιά Μιλούτιν. Το μοναστήρι βρίσκεται στη Γκρατσάνιτσα, έναν Σερβικό θύλακα κοντά στο Λίπλιαν, την παλιά κατοικία των επισκόπων του Λίπλιαν.
Το μοναστήρι βρίσκεται στη Γκρατσάνιτσα, έναν Σερβικό θύλακα κοντά στο Λίπλιαν, περίπου 5 χιλιόμετρα από την Πρίστινα. Βρίσκεται στην περιοχή του Κοσσυφοπεδίου, στην αριστερή όχθη του ποταμού Γκρατσάνκα, ενός δεξιού παραπόταμου του ποταμού Σιτνίτσα. Το όνομα προέρχεται από το Σλαβικό Γκράντατς (Gradac), ένα τοπωνύμιο των οχυρωμένων πόλεων. [4]
Η Γκρατσάνιτσα κατασκευάστηκε πάνω στα ερείπια παλαιότερου ναού του 13ου αιώνα της Παναγίας, η οποία χτίστηκε πάνω στα ερείπια μιας τρίκλιτης παλαιοχριστιανικής βασιλικής του 6ου αιώνα. Βρισκόταν στο κέντρο της επαρχίας του Λίπλιαν. Το σχόλιο κτήτωρ του Στέφαν Μιλούτιν είναι γραμμένο στο νότιο τείχος, συμπεριλαμβανομένου του «Έχω δει τα ερείπια και την αποσύνθεση του ναού της Παναγίας της Γκρατσάνιτσα, της επισκοπής του Λίπλιαν, οπότε το έφτιαξα εκ θεμελίων και το ζωγράφιζα και το διακόσμησα και από μέσα και από έξω ". Το 1346, όταν η Σερβική Αρχιεπισκοπή προβιβάστηκε στη βαθμίδα του Πατριαρχείου, ο επίσκοπος του Λίπλιαν έλαβε τον τιμητικό τίτλο του μητροπολίτη επισκόπου και από τότε ονομάστηκαν μητροπολίτες Λίπλιαν ή Γκρατσάνιτσα.
Από το πρώην μοναστικό συγκρότημα, μόνο η εκκλησία σώθηκε. Ο νάρθηκας και ο πύργος προστέθηκαν μερικές δεκαετίες αργότερα, προκειμένου να προστατευθούν οι τοιχογραφίες στη δυτική πρόσοψη. Ο νάρθηκας υπέστη σοβαρές ζημιές από τους Οθωμανούς αρκετές φορές μεταξύ 1379–1383, όταν ο πύργος κάηκε και μια φωτιά κατέστρεψε μια πλούσια συλλογή χειρογράφων και άλλων πολύτιμων αντικειμένων. Ο νάρθηκας ανακατασκευάστηκε το 1383. Και πάλι, η Γκρατσάνιτσα υπέστη ζημιές κατά τη μάχη του Κοσσυφοπεδίου (1389).
Κατά τη διάρκεια της οθωμανικής κυριαρχίας, η Γκρατσάνιτσα έγινε ένα σημαντικό πολιτιστικό κέντρο. Στην εποχή του Μητροπολίτη Νικάνωρ (1528-1555) αρκετές εικόνες φιλοτεχνήθηκαν στο τέμπλο . Επίσης, λόγω του τυπογραφείου, ο Νικάνωρ απέκτησε πολλά λειτουργικά βιβλία και αντικείμενα για μοναστική χρήση. Οι βασιλικές πόρτες ανατέθηκαν το 1564 από τον Μητροπολίτη Ντιονίσιε, του οποίου ο θάνατος αναπαρίσταται σε μια τοιχογραφία στον νάρθηκα. Σημαντική αποκατάσταση πραγματοποιήθηκε μέσω των προσπαθειών του Πατριάρχη Μακάριε Σοκολόβιτς. Όλα τα ανοίγματα στον εξωτερικό νάρθηκα κλείστηκαν με τοίχο και νέες τοιχογραφίες ολοκληρώθηκαν το 1570. Χάρη στον Πατριάρχη Παΐσιγε, τοποθετήθηκε στην εκκλησία στέγη από μόλυβδο και το 1620 κατασκευάστηκε στο τέμπλο ο μεγάλος σταυρός με τον Εσταυρωμένο. Το μοναστήρι εκτέθηκε σε νέες ζημιές στα τέλη του 17ου αιώνα, στον Μεγάλο Τουρκικό Πόλεμο, μετά τη δεύτερη πολιορκία της Βιέννης - στην οποία οι Σέρβοι έλαβαν μέρος στο πλευρό των Χριστιανών. Οι Τούρκοι αφαίρεσαν τον μολύβδινο σταυρό και έβγαλαν τα πλακάκια δαπέδου, μαζί με τον θησαυρό, που ήταν κρυμμένος στην εκκλησία από τον Πατριάρχη Αρσενίγε Γ ' .
Μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο ανανεώθηκε από μοναχές και έκτοτε λειτουργεί ως μοναστήρι. Σήμερα υπάρχουν 24 αδελφές στο μοναστήρι, που ασχολούνται με την αγιογραφία, τη γεωργία, το ράψιμο και άλλες μοναστικές υπακοές.
Το 1999 το μοναστήρι βομβαρδίστηκε δύο φορές από αεροπλάνα του ΝΑΤΟ. [5] Μετά τον πόλεμο του Κοσσυφοπεδίου (1998–99), ο επίσκοπος Ράσκα και Πρίζρεν Αρτεμίε Ραντοσάβλιεβιτς μετέφεραν την επίσημη έδρα του σε αυτό το μοναστήρι από τον Πρίζρεν και από τότε το μοναστήρι έχει γίνει όχι μόνο το πιο σημαντικό πνευματικό αλλά και το εθνικό και πολιτικό κέντρο της σερβικής κοινότητας στο Κοσσυφοπέδιο .
Το μοναστήρι ανακηρύχθηκε Μνημείο Πολιτισμού Εξαιρετικής Σημασίας το 1990 και στις 13 Ιουλίου 2006 τοποθετήθηκε στον Κατάλογο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της ΟΥΝΕΣΚΟ με το όνομα Μεσαιωνικά Μνημεία στο Κοσσυφοπέδιο ως επέκταση της τοποθεσίας του μοναστηριού του Βίσοκι Ντέτσανι, η οποία γενικά τοποθετήθηκε στον κατάλογο μνημείων παγκόσμιας κληρονομιάς σε κίνδυνο . [6]
Η Γκρατσάνιτσα αντιπροσωπεύει το αποκορύφωμα της μεσαιωνικής σερβικής τέχνης της ναοδομίας στη σερβοβυζαντινή παράδοση. Η εκκλησία έχει τη μορφή διπλού εγγεγραμμένου σταυρού, ο ένας μέσα στον άλλο. Ο εσωτερικός σταυρός διαθέτει μία κάθετη μορφή έτσι ώστε να ανυψώνεται ο κεντρικός θόλος προς τα πάνω σε μια διαβαθμισμένη επεξεργασία των μαζών. Ο θόλος στηρίζεται σε τέσσερις ανεξάρτητες κολόνες. Πάνω από τα διαστήματα μεταξύ των σταυροειδών αξόνων, τέσσερις μικρότεροι θόλοι δίνουν μια κανονική δομή σε ολόκληρο το στέμμα. Τρεις αψίδες με τρεις πλευρές (η κεντρική είναι η μεγαλύτερη) βάζουν μια ήπια διάκριση στο χώρο του βωμού εξωτερικά. Το διακονικό και η πρόθεση χωρίζονται από πλήρη τοιχώματα. Ανάμεσα στον κυρίως ναό και το νάρθηκα υπάρχουν πλατιοί, βαριοί κίονες και το καθολικό βρίσκεται σε υψηλότερο επίπεδο. Η εκκλησία χτίστηκε εναλλάξ με στρώσεις από τούβλα και πέτρα. Στο τέλος του 14ου αιώνα προστέθηκε ένας εξωνάρθηκας με διπλές στοές, αλλά αυτές έγιναν τυφλά σημεία τον 16ο αιώνα.
_001.jpg)
Στην εκκλησία διακρίνονται τρία είδη ζωγραφικής. Το νωρίτερο βρίσκεται στον σηκό, ενώ δύο αργότερα μπορούν να αναγνωριστούν στον νάρθηκα. Οι τοιχογραφίες ζωγραφίστηκαν το 1321–1322. Τα έργα ζωγραφικής έχουν διατηρηθεί καλά. Οι συνθέσεις στο κεντρικό κλίτος πραγματεύονται τη γήινη ζωή του Ιησού και το εκκλησιαστικό ημερολόγιο.
Οι κεντρικές τοιχογραφίες της Γκρατσάνιτσα περιλαμβάνουν τον Εορταστικό Κύκλο, το Πάθος και τα θαύματα του Χριστού. Μέσα στον νάρθηκα, υπάρχουν πορτρέτα των ιδρυτών: ο Βασιλιάς Μιλούτιν και η βασίλισσα Σιμωνίδα Παλαιολογίνα, η βασίλισσα Έλενα ντ 'Ανζού (μητέρα του βασιλιά) ως μοναχή και ο Βασιλιάς Μιλούτιν ως μοναχός. Ιδιαίτερης σημασίας είναι η γενεαλογία της δυναστείας Νέμανιτς, που είναι ζωγραφισμένη για πρώτη φορά, που ξεκινά με τον Στέφαν Νεμάνια και τελειώνει με τον Μιλούτιν. Επίσης στον νάρθηκα, υπάρχει μια διεξοδική απεικόνιση της τελευταίας κρίσης. Οι σκηνές από τη ζωή του Αγίου Νικολάου βρίσκονται στο βόρειο παρεκκλήσι, ενώ οι τοίχοι του νότου εμφανίζουν σκηνές από την Παλαιά Διαθήκη και τις ζωές του Χριστού και της Μητέρας του Θεού. Οι κύριοι ζωγράφοι υποτίθεται ότι ήταν ο Μιχαήλ και ο Ευτύχιος με τους βοηθούς τους.
Υπάρχουν επίσης σημαντικές τοιχογραφίες από το 1570 στον εξωνάρθηκα, που ανέθεσε ο Πατριάρχης Μακάριε Σοκόλοβιτς. Υπάρχουν μερικές τοιχογραφίες στον νάρθηκα, που χρονολογούνται στα τέλη του 14ου και στις αρχές του 15ου αιώνα, συμπεριλαμβανομένου του Βαπτίσματος του Ιησού, τμημάτων του Ακαθίστου Ύμνου της Παναγίας και των Οικουμενικών Συμβουλίων. Ωστόσο, δύο θέματα κυριαρχούν στο νάρθηκα της Γκρατσάνιτσα: η Δοξολογία στην Παναγία και η πομπή των Σέρβων αρχιεπισκόπων από τον Άγιο Σάββα στον Πατριάρχη Μακάριε Σοκόλοβιτς. Μια ιστορική σύνθεση του θανάτου του Μητροπολίτη της Γκρατσάνιτσα Ντιονίσιε καλύπτει το νοτιοανατολικό τμήμα του νάρθηκα.
Οι τοιχογραφίες της Γκρατσάνιτσα κατατάσσονται ψηλότερα μεταξύ των επιτευγμάτων της περιόδου του Μιλούτιν, και χαρακτηρίζονται από επιρροές του βυζαντινού υπέροχου και πολυτελούς στυλ, που ονομάζεται Παλαιολόγεια Αναγέννηση. Όσον αφορά το στυλ, σχετίζονται επίσης με την τέχνη των άλλων ιδρυμάτων του Μιλούτιν. [7]
"Γκρατσάνιτσα , "Autochrome", Auguste Léon, 1913.
Μοναστήρι Γκρατσάνιτσα
Εσωτερικό του μοναστηριού
Η βασίλισσα Ελένη ντ' Ανζού ως μοναχή και ο βασιλιάς Μιλούτιν ως μοναχός, τοιχογραφία από την Γκρατσάνιτσα.
Η βασίλισσα Σιμωνίδα της Σερβίας, σύζυγος του Βασιλιά Μιλούτιν, τοιχογραφία από την Γκρατσάνιτσα
Τελευταία κρίση, νάρθηκας (1321)
Ο Αβραάμ στον παράδεισο
_разбојник_у_рају,_живопис_у_светој_обитељи_Грачаница,_Србија.jpg)
Ο σχεδιασμός της Εκκλησίας του Αγίου Σάββα στο Βελιγράδι βασίζεται στα σχέδια της Γκρατσάνιτσα και της Αγίας Σοφίας. Στο Σικάγο, η εκκλησία New Gračanica είναι ένα λεπτομερές αντίγραφο της Γκρατσάνιτσα, που ολοκληρώθηκε και καθαγιάστηκε το 1984. [8] [9] Η Μονή Χερτσεγκοβάσκα Γκρατσάνιτσα ( Σερβικά: Манастир Херцеговачка Грачаница, Romanized : Manastir Hercegovačka Gračanica), που ολοκληρώθηκε το 2000, είναι μια σερβική ορθόδοξη μονή που βρίσκεται στο Τρεμπίνιε, στη Βοσνία και Ερζεγοβίνη, και είναι σε μεγάλο βαθμό ένα αντίγραφο του μοναστηριού Γκρατσάνιτσα στο Κοσσυφοπέδιο. [10] [11]
Υπάρχουν ποιήματα αφιερωμένα στην Γκρατσάνιτσα των Ζόρκα Στογιάνοβιτς και Ντεσάνκα Μαξίμοβιτς.
- Γκρατσάνιτσα. . . Το Χρυσό Μήλο , μια ταινία ντοκιμαντέρ της σειράς "Μάρτυρες του Χρόνου" που δημιουργήθηκε από την ραδιοτηλεοπτική υπηρεσία RTB το 1989 δημιουργήθηκε από τους PhD Μπράνισλαβ Τόντιτς και Πέταρ Σάβκοβιτς, σε σκηνοθεσία του Μίλαν Κνεζέβιτς, τη μουσική συνέθεσε ο Ζόραν Χρίστιτς . [12]
- Κοσσυφοπέδιο: Μια στιγμή στον πολιτισμό
Wikiwand in your browser!
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
