Ο Μαρκ Ελντ (1932) [1] είναι Γάλλος αρχιτέκτονας, σχεδιαστής, φωτογράφος και συγγραφέας.[2] Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην κοινότητα Μπανιολέ [3] στα ανατολικά προάστια του Παρισιού.
| Μαρκ Ελντ | |
|---|---|
| Γέννηση | Marcel Held
16 Αυγούστου 1932 Μπανιολέ, Παρίσι |
| Χώρα πολιτογράφησης |  Γαλλία |
| Κατοικία | Λουτράκι Σκοπέλου |
| Ιδιότητα | Αρχιτέκτονας
Σχεδιαστής Φωτογράφος |
| Μητρική γλώσσα | Γαλλικά |
| Ομιλούμενες γλώσσες | Γαλλικά, Αγγλικά |
| Σύζυγος | Βίλμα (απεβίωσε) |
Το 1960 ίδρυσε το γραφείο σχεδιασμού και αρχιτεκτονικής Archiforme, με έδρα το Παρίσι,[1] ένα κέντρο μελέτης βιομηχανικής και εσωτερικής διακόσμησης και αρχιτεκτονικής, με σχεδιαστές, αρχιτέκτονες και πρώην μαθητές της École Boulle.[4]
Το 1965 άνοιξε το κατάστημα L'Échoppe,[5] (στην οδό rue de Seine 51) το οποίο χρησίμευσε και ως εκθεσιακός χώρος και όπου παρουσίαζε τις δημιουργίες του, καθώς και σκανδιναβικά, ιταλικά και γερμανικά σχέδια. Την ίδια χρονιά, δημιούργησε την πολυθρόνα Primo Culbuto, που κυκλοφόρησε σε περιορισμένο αριθμό το 2013.
Το 1966 συνεργάστηκε με τη γαλλική αλυσίδα καταστημάτων Prisunic για την οποία σχεδίασε μια σειρά επίπλων από φάιμπεργκλας: κρεβάτι, τραπέζια, γραφεία και καρέκλες. Την ίδια χρονιά, παρουσίασε την αρθρωτή βιβλιοθήκη του στο L'Échoppe, που επανακυκλοφόρησε το 2015 από την εταιρεία Sentou.[6]
Το 1967 υπέγραψε αποκλειστικό συμβόλαιο με την εταιρεία Créateurs & Industriels, υπό τη διεύθυνση του Ντιντιέ Γκρουμπά (γαλλικά: Didier Grumbach) και της Αντρέ Πουτμάν (γαλλικά: Andrée Putman). Η Créateurs & Industriels λειτούργησε ως κέντρο συνάντησης και συνεργασίας μεταξύ σχεδιαστών και κατασκευαστών, και συνέβαλε στη διατήρηση του Παρισιού στους πόλους της παγκόσμιας μόδας. Την ίδια χρονιά, η αμερικανική εταιρεία επίπλων Knoll παρήγαγε την πολυθρόνα Culbuto, μια παραλλαγή της Primo Culbuto, διαθέσιμη σε τρία μοντέλα (μεγάλη, μικρή και υποπόδιο).[7]
Το 1973 σχεδίασε μια ολοκληρωμένη σειρά ειδών σερβιρίσματος από πορσελάνη για το εργοστάσιο J.L. Coquet [4] στο Saint-Léonard-de-Noblat της Λιμόζ. Την ίδια χρονιά, σχεδίασε δύο ρολόγια χειρός για το εργοστάσιο Lip στο Μπεζανσόν της ανατολικής Γαλλίας.
Το 1978 και για πέντε χρόνια, πραγματοποίησε μελέτες πρωτότυπων αυτοκινήτων για την αυτοκινητοβιομηχανία Renault, συμπεριλαμβανομένου του μοντέλου La Méridienne,[8] το οποίο χρησίμευσε για την παραγωγή του Renault Espace.
Το 1983, μετά από πρόσκληση του Προέδρου της Γαλλικής Δημοκρατίας Φρανσουά Μιτεράν, ανέλαβε την εσωτερική διαρρύθμιση του προεδρικού διαμερίσματος. Με τους συνεργάτες του γραφείου του (Tour de France) δημιούργησε μια σειρά επίπλων για το ιδιωτικό μεγάλο σαλόνι στο μέγαρο Ελιζέ των Ηλυσίων: μπουφέ, τραπέζι φαγητού με καρέκλες. Εμπνεόμενος από το σχήμα του τσέλο σχεδίασε και το "σεκρετέρ με τα 43 συρτάρια", το οποίο ο επόμενος Πρόεδρος της Γαλλίας, Ζακ Σιράκ, μολονότι άλλαξε ολόκληρη την επίπλωση του προκατόχου του, δεν το αποχωρίστηκε.[9]
Το 1984, η αμερικανική εταιρεία κρουαζιερόπλοιων Windstar Cruises του ανέθεσε την εσωτερική διαρρύθμιση και τη σχεδίαση της επίπλωσης τριών πολυτελών ιστιοφόρων, των Wind Star,[10] Wind Song [11] και Wind Spirit.
Εκθέσεις σχεδιασμού
- 1970. «Eurodomus», Μιλάνο.[12][13]
- 1973. «Marc Held: 10 χρόνια έρευνας». Musée d'Arts de Nantes, Νάντη.[14]
- 2008. «Prisunic και σχέδιο, μια μοναδική περιπέτεια». (4 Σεπτεμβρίου – 30 Νοεμβρίου 2008). Le Via, Παρίσι.[15][16]
- 2010. «Mobi Boom, η έκρηξη του σχεδιασμού στη Γαλλία, 1945 – 1975». (23 Σεπτεμβρίου 2010 – 2 Ιανουαρίου 2011). Musée des Arts décoratifs, Παρίσι.[17][18]
- 2013. «Marc Held: από τη φωτογραφία στο σχεδιασμό, από το σχεδιασμό στην αρχιτεκτονική». (21 Σεπτεμβρίου – 12 Οκτωβρίου 2013). Γκαλερί Alexis Pentcheff, Μασσαλία.[19]
Το 1974 ο Μαρκ Ελντ επικεντρώθηκε στην καριέρα του ως ανεξάρτητος αρχιτέκτονας, διερευνώντας σε μεγάλο βαθμό τη σχέση μεταξύ της παραδοσιακής και της σύγχρονης αρχιτεκτονικής, χωρίς όμως ποτέ να εγκαταλείψει το βιομηχανικό σχέδιο.[1] Αρχικά σχεδίασε ορισμένες κατοικίες περιορισμένης κλίμακας και συνέχισε με τον σχεδιασμό πολύ μεγαλύτερων κτισμάτων. Βασίζοντας την πρακτική του σε μια αυστηρή μεθοδολογία και στην πλήρη αφοσίωση, αρνήθηκε να επεκταθεί σε έργα που δεν μπορούσε να επιβλέψει προσωπικά.
Από το 1974 έως το 1978 σχεδίασε και επέβλεψε την κατασκευή μιας κατοικίας από ατσάλι (το Σπίτι της Ουτοπίας),[20] μέσα σε ένα έλος στην κοινότητα Gif-sur-Yvette [21] στα νοτιοδυτικά προάστια του Παρισιού,[22] επηρεασμένος από την Ουτοπία του Τόμας Μορ. Την ίδια περίοδο δημιούργησε τρία σπίτια στην κοινότητα Zilia, στην περιοχή Balagne της Κορσικής και συνεργάστηκε με τον Jean-Loup Roubert στην κατασκευή του ξενοδοχείου Hôtel Frantel στην πόλη Ρενς της Βόρειας Γαλλίας, για το οποίο πραγματοποίησε όλη την εσωτερική διαρρύθμιση.
Το 1979 - 1980 σχεδίασε και επέβλεψε την κατασκευή μιας μονοκατοικίας στην οδό Oberkampf στο Παρίσι.[23]
Από το 1983 έως το 1985 εργάστηκε για την IBM,[24] όπου διαδέχθηκε τον Marcel Breuer. Δημιούργησε, για τον γίγαντα της πληροφορικής, ένα κοινωνικό κέντρο στο Μονπελιέ (1983–1984), το κέντρο δοκιμών για μεγάλους υπολογιστές (1985) και συμμετείχε στην ανάπτυξη του κεντρικού γραφείου Tour Descartes, στο La Défense.
Το 1990 ο Μαρκ Ελντ έφυγε από το Παρίσι για να εγκατασταθεί μόνιμα στο νησί της Σκοπέλου στην Ελλάδα.[25] Αρχικά, ασχολήθηκε με την ανακαίνιση μιας παλαιάς αγροικίας, στο εγκαταλελειμμένο από τους σεισμούς χωριό του Παλαιού Κλήματος. Η ανακάλυψη της τοπικής τεχνογνωσίας τον οδήγησε να ενδιαφερθεί για την παραδοσιακή αρχιτεκτονική του τόπου. Αφιερώθηκε στην έρευνα και συγγραφή και το 1994 εξέδωσε το βιβλίο «Σπίτια της Σκοπέλου» που αφορά στη λαϊκή αρχιτεκτονική του νησιού.[26][27] Το βιβλίο κυκλοφόρησε σε τρεις γλώσσες (ελληνικά, αγγλικά και γαλλικά), με πρόλογο του πρώην υπουργού Πολιτισμού της Γαλλίας, Ζακ Λανγκ.[9] Στη συνέχεια ασχολήθηκε με τον σχεδιασμό, την κατασκευή και την επίπλωση δώδεκα περίπου πρωτότυπων κατοικιών στο νησί της Σκοπέλου.[28] Η Michèle Champenois, δημοσιογράφος της Le Monde και κριτικός αρχιτεκτονικής και σχεδίου,[29] ανέλυσε το έργο του Ελντ στη Σκόπελο, στο βιβλίο με τίτλο «Marc Held – Skopelos» [30][31] που κυκλοφόρησε το 2019.
Αυτοδίδακτος, ήταν δεκαοχτώ ετών όταν άρχισε να φωτογραφίζει με την πρώτη του Leica.[32] Οι φωτογραφίες του, που τραβήχτηκαν στις δεκαετίες του 1950 και του 1960, παρουσιάστηκαν σε ατομικές εκθέσεις στη Γαλλία και την Ελλάδα πολλά χρόνια αργότερα.[33]
Εκθέσεις φωτογραφίας
- 2011. «Marc Held: ο φωτογράφος, ο αρχιτέκτονας, ο designer». (29 Ιουνίου – 31 Αυγούστου 2011). Γκαλερί Γαλλικού Ινστιτούτου Θεσσαλονίκης.[34][35]
- 2013. «Marc Held: από τη φωτογραφία στο σχεδιασμό, από το σχεδιασμό στην αρχιτεκτονική». Γκαλερί Marion Held–Javal, Παρίσι.
- 2013. «Marc Held: από τη φωτογραφία στο σχεδιασμό, από το σχεδιασμό στην αρχιτεκτονική». (21 Σεπτεμβρίου – 12 Οκτωβρίου 2013). Γκαλερί Alexis Pentcheff, Μασσαλία.[19]
- 2014. «Marc Held». Γκαλερί Marion Held–Javal, Παρίσι.
- 2014. «Marc Held: μια βουτιά στη δεκαετία του '50. Φωτογραφίες και σχεδιασμός». (16 Ιανουαρίου – 30 Μαρτίου 2014). Γκαλερί Voz Images, Boulogne-Billancourt.[36]
- (1974) «Marc Held: 10 χρόνια έρευνας». Εκδόσεις Musée des Arts décoratifs de Nantes, Νάντη. (Γαλλικά). ASIN B08BTKFYPK
- (1986) «Lettres à Gerry: les architectes nous mènent-ils en bateau?». Προλογίζει ο Μισέλ Ραγκόν (Michel Ragon). Εκδόσεις l'Équerre. (Γαλλικά). ISBN 978-2864250456
- (1986) «Montpellier, La Lande». Εκδόσεις l'Équerre. (Γαλλικά). ISBN 978-2864250449
- (1994) «Σπίτια της Σκοπέλου – Επισημάνσεις σε μια λαϊκή αρχιτεκτονική». Προλογίζει ο Ζακ Λανγκ (Jack Lang). Εκδόσεις Reprotime. (Ελληνικά, Αγγλικά, Γαλλικά) ISBN 9608556708
- (2019) «Marc Held – Skopelos». Επιμέλεια Michèle Champenois. Εκδόσεις Norma. (Αγγλικά/Γαλλικά). ISBN 978-2-9155-4291-2
- (2009) Éric Germain. «Marc Held. Du design à l’architecture». Εκδόσεις Norma. (Γαλλικά). ISBN 978-2-9155-4227-1
- (2015) Michèle Champenois. «Marc Held, 50 ans de design». Εκδόσεις Norma. (Γαλλικά). ISBN 978-2-915-54263-9
- (2016) Guy Bloch–Champfort, Patrick Favardin. «Les décorateurs des années 60–70». Εκδόσεις Norma. (Γαλλικά). ISBN 978-2-9155-42776
Wikiwand in your browser!
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
