Ιωνική διάλεκτος
From Wikipedia, the free encyclopedia
Η Ιωνική διάλεκτος είναι μία από τις διαλέκτους της αρχαίας ελληνικής γλώσσας, που εντοπιζόταν κυρίως στο κεντρικό τμήμα των παραλίων της Μικράς Ασίας, στην περιοχή της Ιωνίας, και η οποία κατατάσσεται από τους ειδικούς στην ενιαία «αττική-ιωνική» διαλεκτική ομάδα που με τη σειρά της τοποθετείται -μαζί με την αιολική και την αρκαδοκυπριακή- στην ευρύτερη ομάδα των ανατολικών διαλέκτων.
![]() |
Το λήμμα παραθέτει τις πηγές του αόριστα, χωρίς παραπομπές. |
(δείτε επίσης: Ελληνικό αλφάβητο) | |
Πρωτοελληνική (περ. 3000 π.Χ.) | |
Μυκηναϊκή (περ. 1600–1200 π.Χ.) | |
Ομηρική (περ. 1200–800 π.Χ.) | |
Αρχαία ελληνική (περ. 800–300 π.Χ.) Διάλεκτοι: Αιολική, Αρκαδοκυπριακή, Αττική–Ιωνική, Δωρική, Παμφυλιακή, Ομηρική Μακεδονική | |
Ελληνιστική Κοινή (περ. από 330 π.Χ. ως 700)
| |
Μεσαιωνική ελληνική (περ. 700–1700) | |
Νέα ελληνική γλώσσα (από το 1700) Ιδιώματα: Δημοτική, Καθαρεύουσα, Αττικισμός Διάλεκτοι: Καππαδοκική, Κατωιταλική , Κρητική, Κυπριακή, Ποντιακή, Ρωμανιώτικη, Τσακωνική | |
Άλλες μορφές (από 19ο/20ό αιώνα) Ελληνικός κώδικας Μπράιγ, Ελληνική νοηματική γλώσσα, Κώδικας Μορς | |
Είναι η βασική γλώσσα της επικής ποίησης και του επιγράμματος, καθώς και των πρώτων πεζογράφων της ιωνικής λογογραφίας. Επίσης λυρικοί ποιητές, όπως ο Τυρταίος, ο Αρχίλοχος και άλλοι, χρησιμοποιούσαν την ιωνική διάλεκτο για τις ελεγείες τους.
Το ομηρικό ιδίωμα έχει ως βάση του την ιωνική, εμπλουτισμένη ωστόσο με στοιχεία από την αιολική και την αρκαδοκυπριακή.