Ελληνικό αλφάβητο
From Wikipedia, the free encyclopedia
Το ελληνικό αλφάβητο είναι το αλφαβητικό σύστημα γραφής που χρησιμοποιείται για τη γραφή της ελληνικής γλώσσας, από τον 8ο αιώνα π.Χ.[2] Προέρχεται από το φοινικικό αλφάβητο και με τη σειρά του έγινε ο πρόγονος πολυάριθμων συστημάτων γραφής της Ευρώπης και της Μέσης Ανατολής, συμπεριλαμβανόμενης της λατινικής και της κυριλλικής γραφής. Επιπλέον, χρησιμοποιείται ως πηγή τεχνικών συμβόλων για χρήση σε διάφορες επιστήμες.
Ελληνικό αλφάβητο | |
---|---|
Είδος | Αλφάβητο |
Γλώσσες | Ελληνική
Επίσημη χρήση:
|
Χρονική περίοδος | περ. 800 π.Χ.[1] – σήμερα |
Προέλευση | Αιγυπτιακά ιερογλυφικά
|
Παράγωγα συστήματα γραφής | Αρμενικό · Γλαγολιτικό · Γοτθικό · Κοπτικό · Κυριλλικό · Λατινικό · Παλαιοϊταλικό |
ISO 15924 | Grek, 200 |
Κατεύθυνση | Αριστερά προς δεξιά |
Ψευδώνυμο Unicode | Greek |
Εύρος τιμών Unicode | U+0370–U+03FF U+1F00–U+1FFF |
Στην κλασική και σύγχρονη μορφή του, το ελληνικό αλφάβητο διαθέτει 24 γράμματα, ταξινομημένα από το άλφα ως το ωμέγα. Όπως το λατινικό και κυριλλικό αλφάβητο, είχε αρχικά μόνο έναν τύπο για κάθε γράμμα. Η διάκριση κεφαλαίων από μικρά γράμματα αναπτύχθηκε κατά τη νεότερη εποχή[3], κατ' αναλογία με το λατινικό αλφάβητο.
Οι ηχητικές αξίες και οι συμβατικές μεταγραφές ορισμένων γραμμάτων στη Νέα Ελληνική διαφέρουν από εκείνες της Αρχαίας Ελληνικής, λόγω των ενδιάμεσων φωνολογικών αλλαγών.
Στην παραδοσιακή πολυτονική ορθογραφία, τα γράμματα των φωνηέντων μπορεί να συνδυάζονται με διάφορα διακριτικά σημεία, όπως τόνους, πνεύματα, την κορωνίδα και την υπογεγραμμένη. Από τη δεκαετία του 1980, και για όλες τις συνήθεις εφαρμογές, αυτό το σύστημα έχει απλοποιηθεί στο λεγόμενο μονοτονικό.