Γλυκιά ζωή

Η Γλυκιά Ζωή (ιταλ. La dolce vita) είναι ασπρόμαυρη κινηματογραφική ταινία του 1960 σε σενάριο και σκηνοθεσία του Φεντερίκο Φελίνι και με πρωταγωνιστές τον Μαρτσέλο Μαστρογιάνι, την Ανούκ Αϊμέ, την Υβόν Φουρνό, την Ανίτα Έκμπεργκ και τον Αλαίν Κούνυ.

Γλυκιά ζωή
Σκηνοθεσία	Φεντερίκο Φελίνι[1][2][3]
Παραγωγή	Τζουζέπε Αμάτο και Άντζελο Ριτζόνι
Σενάριο	Ένιο Φλαϊάνο, Τούλιο Πινέλι, Μπρουνέλο Ρόντι, Πιέρ Πάολο Παζολίνι και Φεντερίκο Φελίνι
Πρωταγωνιστές	Μαρτσέλο Μαστρογιάνι[1][4][3], Ανίτα Έκμπεργκ[1][4][3], Ανούκ Αιμέ[1][4][3], Ιβόν Φουρνό[4][3], Μαγκαλί Νοέλ[4][3], Αλαίν Κυνί[1][4][3], Ανίμπαλε Νίνκι[4][3], Βάλτερ Σαντέσο[4][3], Valeria Ciangottini[4][3], Ρικάρντο Γκαρόνε[4][3], Λάουρα Μπέτι[4][3], Λεξ Μπάρκερ[4][3], Ίντα Γκάλι[4][3], Τζιάνι Μπαγκίνο[4][3], Polidor[4], Ένζο Τσερουσίκο[4][3], Τζούλιο Παραντίσι[4][3], Νάντια Γκρέι[4][3], Μίνο Ντόρο[4][3], Ενρίκο Γκλόρι[4][3], Dominot, Αντριάνο Τσελεντάνο[4][3], Νίκο[4], Ρίνα Φραντσέττι[4][3], Ορέτα Φιούμε[4][3], Giò Stajano[4][3], Ζακ Σερνά[4][3], Τζανφράνκο Μινγκότσι[4][3], Άννα Σαλβατόρε[4][3], Λεονίντα Ρεπάτσι, Τζουλιάνα Λογιόντιτσε[4][3], Φράνκο Τζακομπίνι[4], Τζούλιο Κουέστι[4][3], Λίλι Γρανάντο[4], Ντανιέλα Καλβίνο[4][3], Ουμπέρτο Ορσίνι[4][3], Ρενάτο Μαμπόρ[4][3], Ίταλο Ζινγκαρέλι[4][3], Ρενέ Λονγκαρίνι[4][3], Γκλόρια Τζόουνς[4][3], Άιρις Τρι[4], Όσκαρ Τζίγλια[3], Αλφρέντο Ρίτσο[5], Λεοπόλντο Σαβόνα[5], Λιάνα Ορφέι[5], Άλντο Βάσκο[5], Ινιάτσιο Μπάλσαμο[5], Τζουζέπε Αντομπάτι[5] και Αλμπέρτο Πλεμπάνι[5]
Μουσική	Νίνο Ρότα
Φωτογραφία	Οτέλο Μαρτέλο
Μοντάζ	Λέο Κατότσο
Ενδυματολόγος	Πιέρο Γκεράρντι
Εταιρεία παραγωγής	Pathé
Διανομή	Cineriz και Netflix
Πρώτη προβολή	1960, 20  Μαρτίου 2020 (Τουρκία), 3  Φεβρουαρίου 1960 (Ρώμη)[6], 4  Φεβρουαρίου 1960 (Ιταλία)[6], 7  Μαΐου 1960 (Παρίσι)[6], 10  Μαΐου 1960 (Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Καννών)[6], 11  Μαΐου 1960 (Γαλλία)[6], 22  Ιουνίου 1960 (Δυτική Γερμανία)[6], 19  Απριλίου 1961 (Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής)[6] και 19  Ιουλίου 1961 (Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής)[6]
Διάρκεια	174 λεπτά
Προέλευση	Γαλλία[7] και Ιταλία[7]
Γλώσσα	Ιταλικά[8] και Αγγλικά[8]
Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα (π • σ • ε )

Πλοκή

Η Ανίτα Έκμπεργκ βουτά στη Φοντάνα ντι Τρέβι και ο Φελίνι δημιουργεί μία από τις κλασσικότερες σκηνές στην ιστορία του κινηματογράφου^[9]

Ο Μαρτσέλο είναι δημοσιογράφος στη Ρώμη της δεκαετίας του 1950. Με τα ρεπορτάζ του καλύπτει τις κοινωνικές ειδήσεις: σταρ του κινηματογράφου, θαύματα και σκάνδαλα της αριστοκρατίας. Η ταινία καλύπτει επτά ημέρες της ζωής του Μαρτσέλο. Ο Μαρτσέλο, παρ' όλη την επαγγελματική και κοινωνική του επιτυχία, ζητάει ένα βαθύτερο νόημα στην ζωή και νομίζει ότι το μυστικό της ζωής βρίσκεται στον πλούτο, ο οποίος κατά την γνώμη του απελευθερώνει τον άνθρωπο από την συμβατότητα της ζωής. Όταν όμως χάνει τον καλύτερό του φίλο, καταλαβαίνει ότι αλλού είναι το νόημα της ζωής.

Θέματα και μοτίβα

Η ταινία ξεκινάει με ένα τεράστιο μαρμάρινο άγαλμα του Χριστού, που το μεταφέρει ένα ελικόπτερο πάνω από τα ερείπια ενός αρχαίου ρωμαϊκού υδραγωγείου για να το πάει στον Πάπα στο Βατικανό. Ο δημοσιογράφος Μαρτσέλο και ο φωτορεπόρτερ του, ο Παπαράτσο, ακολουθούν σε ένα δεύτερο ελικόπτερο. Το άγαλμα του Χριστού, που μοιάζει σαν να ευλογεί όλη τη Ρώμη καθώς πετά από πάνω, αντικαθίσταται σύντομα από το βέβηλο τρόπο ζωής και την νεομοντερνιστική αρχιτεκτονική της «νέας» Ρώμης που χαρακτηρίζεται από το οικονομικό θαύμα στα τέλη της δεκαετίας του 1950. Η παράδοση του αγάλματος είναι η πρώτη πολλών επαναλαμβανόμενων σκηνών. Η καθολική εκκλησία θεώρησε τη σκηνή αυτή παρωδία της δευτέρας παρουσίας^[10] και γι' αυτό στην Ισπανία απαγορεύτηκε το έργο μέχρι το 1975.

Ο χαρακτήρας του φωτορεπόρτερ Παπαράτσο, εμπνευσμένος από τον φωτορεπόρτερ Τάτσιο Σεκιαρόλι,^[11] είναι η προέλευση της λέξης παπαράτσι, η οποία σε πολλές γλώσσες αναφέρεται στον αδιάκριτο φωτογράφο.^[12]

Βραβεύσεις

Η Γλυκιά Ζωή απέσπασε πολλά βραβεία.

• Βραβεύτηκε με τον Χρυσό Φοίνικα στις Κάννες το 1960.
• Το 1961 πήρε βραβείο New York Film Critics Circle στην κατηγορία καλύτερης ξένης ταινίας.
• Επίσης το 1961 πήρε τρία βραβεία Sindacato Nazionale Giornalisti Cinematografici Italiani για τον Α' Ανδρικό ρόλο, για το καλύτερο σενάριο και για τα καλύτερα σκηνικά.
• Η Ανούκ Εμέ βραβεύτηκε από την Étoile de Cristal ως καλύτερη γυναικεία ηθοποιός.
• Το 1962 η ταινία έλαβε Όσκαρ για τα καλύτερα κοστούμια.

Παραπομπές

1. www.allocine.fr/film/fichefilm_gen_cfilm=4459.html. Ανακτήθηκε στις 11  Απριλίου 2016.
2. www.imdb.com/title/tt0053779/. Ανακτήθηκε στις 11  Απριλίου 2016.
3. www.cinematografo.it/cinedatabase/film/la-dolce-vita/9625/. Ανακτήθηκε στις 11  Απριλίου 2016.
4. www.imdb.com/title/tt0053779/fullcredits. Ανακτήθηκε στις 11  Απριλίου 2016.
5. (Τσεχικά) Česko-Slovenská filmová databáze. 2001.
6. (Αγγλικά) Internet Movie Database. www.imdb.com/title/tt0053779/releaseinfo. Ανακτήθηκε στις 25  Ιουνίου 2022.
7. Unifrance. 2577. Ανακτήθηκε στις 10  Σεπτεμβρίου 2020.
8. «La dolce vita» (Ιταλικά, Αγγλικά) 1960.
9. Ολγκίνα ντι Ρόμπιλαντ: «Γλυκιά ζωή» σαν… ταινία του Φελίνι Ελεύθερος Τύπος
10. Kezich, 209
11. Aspesi, Natalia (7 February 2010). «La Dolce Vita ha 50 anni ma sembra scritta oggi - Dopo mezzo secolo La Dolce Vita fa ancora scandalo». La Repubblica. http://ricerca.repubblica.it/repubblica/archivio/repubblica/2010/02/07/la-dolce-vita-ha-50-anni-ma.html. Ανακτήθηκε στις 3 August 2012.
12. «Definition of paparazzi at Merriam-Webster». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 21 Οκτωβρίου 2012. Ανακτήθηκε στις 3 Αυγούστου 2012.