Βασιλική της Σάντα Κρότσε

Η Βασιλική της Σάντα Κρότσε (ιταλικά: Basilica di Santa Croce, μτφρ. Βασιλική του Τιμίου Σταυρού) είναι χριστιανικός ναός στη Φλωρεντία και ανήκει στο τάγμα των Φραγκισκανών. Βρίσκεται στην Πιάτσα ντι Σάντα Κρότσε, περίπου 800 μέτρα νοτιοανατολικά από τον Ντουόμο. Όταν άρχισε η κατασκευή του στα τέλη του 13ου αιώνα, βρισκόταν εκτός των τειχών της πόλης, σε μια βαλτώδη περιοχή. Ο ναός είναι τόπος ταφής κάποιων από των επιφανέστερων Ιταλών, όπως ο Μιχαήλ Άγγελος, ο Γαλιλαίος, ο Μακιαβέλλι, ο ποιητής Ούγκο Φόσκολο, ο φιλόσοφος Τζοβάνι Τζεντίλε και ο συνθέτης Τζοακίνο Ροσσίνι, και έτσι είναι γνωστός ως ο Ναός των Ιταλικών Δοξών (Tempio dell'Itale Glorie).

Βασιλική της Σάντα Κρότσε
Είδος	ελάσσονα βασιλική, μουσείο[1] και εκκλησία[2]
Αρχιτεκτονική	γοτθική αρχιτεκτονική
Διεύθυνση	Piazza Santa Croce 16[1]
Γεωγραφικές συντεταγμένες
Θρήσκευμα	Καθολικισμός[3]
Θρησκευτική υπαγωγή	Αρχιεπισκοπή της Φλωρεντίας
Διοικητική υπαγωγή	Φλωρεντία[4][5]
Χώρα	Ιταλία[6][1][5]
Έναρξη κατασκευής	1294
Ολοκλήρωση	1442
Ιδιοκτήτης	Τάγμα των Ελάσσονων Αδελφών
Αρχιτέκτονας	Αρνόλφο ντι Κάμπιο
Προστασία	ιταλικό πολιτισμικό αγαθό[5] και τμήμα μνημείου παγκόσμιας κληρονομιάς (από 1982)
Ιστότοπος
Επίσημος ιστότοπος
Πολυμέσα
δεδομένα (π)

Ιστορία

Η βασιλική είναι η μεγαλύτερη φραγκισκανική εκκλησία στον κόσμο. Τα πιο αξιοσημείωτα χαρακτηριστικά της είναι τα δεκαεπτά παρεκκλήσια της, πολλά από τα οποία είναι διακοσμημένα με τοιχογραφίες του Τζιότο και των μαθητών του,^[7] οι τάφοι και τα κενοτάφιά του. Ο θρύλος λέει ότι η Σάντα Κρότσε ιδρύθηκε από τον ίδιο τον Άγιο Φραγκίσκο. Η κατασκευή της σημερινής εκκλησίας, για να αντικαταστήσει ένα παλαιότερο κτίριο, ξεκίνησε στις 12 Μαΐου 1294,^[8] ενδεχομένως από τον Αρνόλφο ντι Κάμπιο, και χρηματοδοτήθηκε από μερικές από τις πλουσιότερες οικογένειες της πόλης. Καθαγιάστηκε το 1442 από τον Πάπα Ευγένιο Δ΄. Ο σχεδιασμός του κτιρίου αντικατοπτρίζει την αυστηρή προσέγγιση των Φραγκισκανών. Η κάτοψη είναι ένας αιγυπτιακός σταυρός (σύμβολο του Αγίου Φραγκίσκου) μήκους 115 μέτρων με ένα κλίτος και δύο διαδρόμους που χωρίζονται από οκτάγωνους κίονες. Στα νότια της εκκλησίας υπήρχε ένα μοναστήρι, μερικά από τα κτίρια του οποίου παραμένουν.

Το Πρίμο Κιόστρο, το κύριο σκήνωμα, στεγάζει το παρεκκλήσι των Πάτσι, χτισμένο ως το σπίτι του κεφαλαίου, που ολοκληρώθηκε στη δεκαετία του 1470. Ο Φιλίππο Μπρουνελέσκι (ο οποίος είχε κατασκευάσει τον θόλο του Ντουόμο) συμμετείχε στο σχεδιασμό του, ο οποίος παρέμεινε αυστηρά απλός και χωρίς διακοσμήσεις.

Το 1560, η χορωδία αφαιρέθηκε ως μέρος των αλλαγών που προέκυψαν από την Αντιμεταρρύθμιση και το εσωτερικό που ανακατασκευάστηκε από τον Τζόρτζο Βαζάρι. Ως αποτέλεσμα, υπήρξε ζημιά στη διακόσμηση της εκκλησίας και οι περισσότεροι από τους βωμούς που βρίσκονταν προηγουμένως στην οθόνη χάθηκαν. Μετά από εντολή του Κοζίμο Α΄, ο Βάσαρι κάλυψε με γύψο τις τοιχογραφίες του Τζιότο και έβαλε νέες αγίες τράπεζες.^[9]

Η πρόσοψη του ναού πριν την ανακατασκευή της

Ο πύργος του καμπαναριού χτίστηκε το 1842, αντικαθιστώντας ένα παλαιότερο που υπέστη ζημιά από κεραυνό. Η νεο-γοτθική μαρμάρινη πρόσοψη χρονολογείται από το 1857-1863. Ο Εβραίος αρχιτέκτονας Νίκολο Μάτας από την Ανκόνα, σχεδίασε την πρόσοψη της εκκλησίας και τοποθέτησε ένα περίοπτο αστέρι του Δαβίδ στη σύνθεση. Ο Μάτας ήθελε να ταφεί με τους συνομηλίκους του, αλλά επειδή ήταν Εβραίος, θάφτηκε κάτω από το κατώφλι και τιμάται με μια επιγραφή. Το 1866, το συγκρότημα έγινε δημόσια ιδιοκτησία, ως μέρος της θρησκευτικής κυβερνητικής καταστολής, μετά από την ιταλική ανεξαρτησία και ενοποίηση.^[10][11]

Το Μουσείο έργων της Σάντα Κρότσε (Museo dell'Opera di Santa Croce) στεγάζεται κυρίως στην τραπεζαρία, επίσης έξω από το μοναστήρι. Μεταξύ του 1958 και του 1961, ο Λεονέττο Τιντόρι αφαίρεσε τα στρώματα ασβέστη και το στρώμα τοιχογραφιών πάνω από τις τοιχογραφίες του Τζιότο στο παρεκκλήσι Περούτζι, αποκαλύπτοντας την αρχική του δουλειά.

Το 1966, ο ποταμός Άρνο πλημμύρισε μεγάλο μέρος της Φλωρεντίας, συμπεριλαμβανομένου της Σάντα Κρότσε. Το νερό εισήλθε στην εκκλησία φέρνοντας λάσπη, ρύπους και πετρέλαιο θέρμανσης. Η ζημιά στα κτίρια και στους θησαυρούς τέχνης ήταν σοβαρή, αφού χρειάστηκαν αρκετές δεκαετίες για να επισκευαστούν.

Σήμερα ο πρώην κοιτώνας των Φραγκισκανών μοναχών φιλοξενεί τη Scuola del Cuoio (Σχολή Δέρματος).^[12] Οι επισκέπτες μπορούν να παρακολουθήσουν ως τεχνίτες πορτοφόλια, πορτοφόλια και άλλα δερμάτινα είδη που πωλούνται στο παρακείμενο κατάστημα.

Παραπομπές

1. Sistema Cultura. 26  Μαρτίου 2019. Ανακτήθηκε στις 31  Ιανουαρίου 2020.
2. (Γερμανικά, Αγγλικά, Γαλλικά, Ισπανικά, Ιταλικά) archINFORM. 9. Ανακτήθηκε στις 8  Αυγούστου 2023.
3. Ανακτήθηκε στις 6  Ιανουαρίου 2021.
4. (Γερμανικά, Αγγλικά, Γαλλικά, Ισπανικά, Ιταλικά) archINFORM. 9. Ανακτήθηκε στις 31  Ιουλίου 2018.
5. catalogo.beniculturali.it.
6. (Γερμανικά, Αγγλικά, Γαλλικά, Ισπανικά, Ιταλικά) archINFORM. 9. Ανακτήθηκε στις 30  Ιουλίου 2018.
7. Eimerl, Sarel (1967). The World of Giotto: c. 1267–1337. et al. Time-Life Books. σελ. 139. ISBN 0-900658-15-0.
8. Chiarini, Gloria (2007). «Basilica of Santa Croce». Florence Art Guide. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 29 Ιουλίου 2007. Ανακτήθηκε στις 30 Ιουλίου 2007.
9. Cuminetti, Vittorio· Bonechi, Giampaolo, επιμ. (1969). Florence: Glory of the Art. Bonechi Editore. σελ. 39.
10. Besse, J M (1911). «Suppression of Monasteries in Continental Europe: C. Italy». Catholic Encyclopedia. New Advent. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 5 Σεπτεμβρίου 2007. Ανακτήθηκε στις 30 Ιουλίου 2007.
11. «Santa Croce: Overview». Opera of Santa Croce. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 28 Αυγούστου 2007. Ανακτήθηκε στις 30 Ιουλίου 2007.
12. Eimerl, Sarel (1967). The World of Giotto: c. 1267–1337. et al. Time-Life Books. σελίδες 107–8. ISBN 0-900658-15-0.