Φινλανδός-Αμερικανός αρχιτέκτονας From Wikipedia, the free encyclopedia
Ο Γκότλιμπ Έλιελ Σάαρινεν (φινλανδικά: Gottlieb Eliel Saarinen) (20 Αυγούστου 1873 – 1 Ιουλίου 1950) ήταν Φινλανδός-Αμερικανός αρχιτέκτονας, γνωστός για τα κτίρια αρτ νουβό που σχεδίασε τα πρώτα χρόνια του 20ού αιώνα. Ήταν επίσης ο πατέρας του διάσημου αρχιτέκτονα Έερο Σααρίνεν.[15][16]
Ο Σάαρινεν σπούδασε στο Πανεπιστήμιο Τεχνολογίας του Ελσίνκι. Από το 1896 έως το 1905 εργάστηκε ως συνεργάτης με τους Χέρμαν Γεσέλιους και Άρμας Λίντγκρεν στην εταιρεία "Γεσέλιους, Λίντγκρεν, Σααρίνεν". Η πρώτη του σημαντική δουλειά με την εταιρεία, ήταν το φινλανδικό περίπτερο στην Παγκόσμια Έκθεση του Παρισιού του 1900, στην οποία παρουσίασε μια εξαιρετική σύγκλιση στυλιστικών επιρροών: Φινλανδική ξύλινη αρχιτεκτονική, Νεογοτθική Αρχιτεκτονική και το Γιούγκεντστιλ. Το αρχικό στύλ του Σάαρινεν βαφτίστηκε αργότερα Φινλανδικός Εθνικός Ρομαντισμός και κορυφώθηκε με τον κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό του Ελσίνκι, που σχεδιάστηκε το 1904 και κατασκευάστηκε την περίοδο 1910–14.[15]
Από το 1910 έως το 1915 εργάστηκε για το εκτεταμένο πολεοδομικό έργο του Munksnäs-Haga και αργότερα δημοσίευσε ένα βιβλίο σχετικό με το θέμα. Τον Ιανουάριο του 1911 έγινε σύμβουλος της πολεοδομίας για το σχέδιο του Ταλίν στο Κυβερνείο της Εσθονίας και προσκλήθηκε στη Βουδαπέστη να δώσει συμβουλές για την ανάπτυξη της πόλης. Το 1912, δημοσιεύτηκε μια μπροσούρα που έγραψε ο Σάαρινεν για τα προβλήματα σχεδιασμού της Βουδαπέστης. Ήταν δεύτερος μετά από τον Γουόλτερ Μπάρλεϊ Γκρίφιν σε διεθνή διαγωνισμό για το σχεδιασμό της νέας αυστραλιανής πρωτεύουσας της Καμπέρας το 1912, αλλά την επόμενη χρονιά έλαβε το βραβείο της πρώτης θέσης σε έναν διεθνή διαγωνισμό για το σχέδιο του Ταλίν. Από το 1917 έως το 1918 εργάστηκε στο σχέδιο πόλης για την ευρύτερη περιοχή του Ελσίνκι. Σχεδίασε επίσης μια σειρά από γραμματόσημα που εκδόθηκαν το 1917 και τα τραπεζογραμμάτια του φινλανδικού μάρκου εισήχθησαν το 1922.[15]
Μετά το διαζύγιο από την πρώτη του σύζυγο, Ματθίλδη (που παντρεύτηκε τον Χέρμαν Γεσέλιους), στις 6 Μαρτίου 1904, ο Σάαρινεν παντρεύτηκε τη δεύτερη σύζυγο του, η Λουίζ Γεσέλιους, γλύπτρια στο Ελσίνκι και μικρότερη αδερφή του Χέρμαν Γεσέλιους. Απέκτησαν μια κόρη την Πιπσάν Σάαρινεν Σουάνσονστις στις 31 Μαρτίου 1905 και έναν γιο τον Έερο στις 20 Αυγούστου 1910.[15]
Ο Έλιελ Σάαρινεν μετακόμισε στις Ηνωμένες Πολιτείες το 1923 μετά τη συμμετοχή του στο διαγωνισμό για τον Πύργο Tribune στο Σικάγο του Ιλινόις όπου κέρδισε τη δεύτερη θέση. Αν και δεν κατασκευάστηκε, ο σχεδιασμός ενέπνευσε την αρχιτεκτονική πολλών άλλων ουρανοξυστών.[17] Ο Σααρίνεν εγκαταστάθηκε για πρώτη φορά στο Έβανστον του Ιλινόις, όπου εργάστηκε στο σχέδιο για την ανάπτυξη του μετώπου της λίμνης του Σικάγο. Το 1924 έγινε επισκέπτης καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν.[15] Το 1925 ο Τζορτζ Γκοφ Μπουθ του ζήτησε να σχεδιάσει την πανεπιστημιούπολη της Εκπαιδευτικής Κοινότητας του Κράνμπρουκ, που προοριζόταν να είναι το Αμερικανικό ισοδύναμο του Μπαουχάους. Ο Σααρίνεν δίδαξε εκεί και έγινε πρόεδρος της Ακαδημίας Τέχνης του Κράνμπρουκ το 1932. Ανάμεσά στους μαθητές-συνεργάτες ήταν η Ρέι Ιμς (τότε Ρέι Κάιζερ) και ο Τσαρλς Ιμς. Ο Σααρίνεν επηρέασε τον σχεδιασμό των δικών τους επίπλων [15] Κατά την περίοδο 1929–34, ο Σααρίνεν συνεισέφερε σχέδια προϊόντων για το «Wilcox SilverPlate Co./International Silver Company» στο Μέριντεν του Κονέκτικατ.[18] Η εμβληματική του φιάλη τσαγιού (περίπου 1934) εκτέθηκε για πρώτη φορά το 1934–35 στο Μητροπολιτικό Μουσείο Τέχνης της Νέας Υόρκης.[19] Με την πάροδο των χρόνων, η φιάλη τσαγιού έχει εκτεθεί πολλές φορές, μεταξύ άλλων στο "St. Louis Modern" (2015–16) στο Μουσείο Τέχνης του Σεντ Λούις [20], στο "Cranbrook Goes to the Movies: FilmsandtheirObjects", 1925-1975 στο Μουσείο Τέχνης του Κράνμπρουκ (2014–15)[21] και το 2005–07, στην περιοδεύουσα έκθεση "Modernism in American Silver: 20th Century Design", που διοργάνωσε το Μουσείο Τέχνης του Ντάλας, το οποίο ταξίδεψε και στο Ίδρυμα Σμιθσόνιαν στην Ουάσιγκτον, DC.[22] Το 1951–52, η φιάλη τσαγιού παρουσιάστηκε στην έκθεση "Eliel Saarinen Memorial" που ταξίδεψε σε πολλούς χώρους στις Ηνωμένες Πολιτείες. Εκτός από το Κράνμπρουκ, στο Μουσείο του Ντάλας και στο Μουσείο του Σεντ Λούις, στο Βρετανικό Μουσείο στο Λονδίνο και στο Μητροπολιτικό Μουσείο Τέχνης, καθώς επίσης και σχέδια του Έλιελ Σααρίνεν που σχετίζονται με δοχεία τσαγιού. Ο Έλιελ Σααρίνεν έγινε καθηγητής στο Τμήμα Αρχιτεκτονικής του Πανεπιστημίου του Μίσιγκαν. Ο γιος του, Έρο (1910–1961), έγινε ένας από τους σημαντικότερους Αμερικανούς αρχιτέκτονες στα μέσα του 20ού αιώνα, και ένας από τους ηγέτες του Διεθνούς στυλ. Ο μαθητής του Έλιελ Σααρίνεν, ο αρχιτέκτονας Έντμουντ Νόργουντ Μπέικον πέτυχε εθνική διάκριση ως Εκτελεστικός Διευθυντής της Επιτροπής Πολεοδομίας της Φιλαδέλφειας από το 1949 έως το 1970.
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
