Σερβικό Πατριαρχείο Ιπεκίου

Το Σερβικό Πατριαρχείο του Πετς (σερβικά: Српска патријаршија у Пећи, Srpska patrijaršija u Peći) ή απλά Πατριαρχείο του Πετς (σερβικά: Пећка патријаршия, Pećka patrijarshija), ήταν αυτοκέφαλο Ανατολικό Ορθόδοξο Πατριαρχείο, που υπήρχε από το 1346 έως το 1463, και στη συνέχεια ξανά από το 1557 έως το 1766 με έδρα στο Πατριαρχικό Μοναστήρι του Πετς. Είχε εκκλησιαστική δικαιοδοσία στους Ανατολικούς Ορθόδοξους Χριστιανούς στις Σερβικές περιοχές και σε άλλες δυτικές περιοχές της Νοτιοανατολική Ευρώπη. Οι αρχιεπίσκοποι του Πατριαρχείου είχαν τον τίτλο: Αρχιεπίσκοπος του Πετς και Πατριάρχης των Σέρβων.

Σερβικό Πατριαρχείο του Πετς
Είδος	Eastern Orthodox patriarchate
Θρήσκευμα	Ανατολικός Ορθόδοξος Χριστιανισμός
Χώρα	Σερβική Αυτοκρατορία, Χώρα του Μπράνκοβιτς, Δεσποτάτο της Σερβίας και Οθωμανική Αυτοκρατορία
Έναρξη κατασκευής	1346
Κατεδάφιση	1766
Πολυμέσα
δεδομένα (π)

Σερβικό Πατριαρχείο του Πετς τον 16ο και τον 17ο αιώνα

Μεσαιωνική Περίοδος (1346-1463)

Έδρα του Σερβικού Πατριαρχείου (1346-1766): Πατριαρχικό Μοναστήρι του Πετς

Από το 1219, η Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία στο μεσαιωνικό Βασίλειο της Σερβίας οργανώθηκε ως αυτοκέφαλη Αρχιεπισκοπή, που είχε έδρα αρχικά στο Μοναστήρι του Ζίτσα και από τα μέσα του 13ου αιώνα στο Μοναστήρι του Πετς.^[1] Η πολιτική επέκταση του Σερβικού μεσαιωνικού κράτους κορυφώθηκε υπό την βασιλεία του βασιλιά Στέφανου Δουσάν (1331-1355), ο οποίος κατέκτησε πολλές δυτικές επαρχίες της παρακμάζουσας Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. ^[2] Από το 1334, η έδρα της πρώην Αρχιεπισκοπής της Οχρίδας ήταν υπό την κυριαρχία των Σέρβων, και το φθινόπωρο του 1345 οι Σερβικές δυνάμεις ολοκλήρωσαν την κατάκτηση της βόρειας Ελλάδας, συμπεριλαμβανομένης της πόλης του Σερρών, πρωτεύουσας της ανατολικής Μακεδονίας και έδρας μιας σημαντικής Μητρόπολης. Για να γιορτάσει το γεγονός, ο Στέφανος Δουσάν ανακηρύχθηκε Αυτοκράτορας (σερβικά: цар / car‎‎) στις 25 Δεκεμβρίου 1345 (Χριστούγεννα) στις Σέρρες. ^[3]

Δεδομένου ότι ήταν συνήθεια για έναν αυτοκράτορα να στέφεται από έναν πατριάρχη, ο Τσάρος Στέφανος Δουσάν αποφάσισε να συγκαλέσει μια κοινή σύνοδο κράτους και εκκλησίας (sabor) που πραγματοποιήθηκε το Πάσχα στις 16 Απριλίου 1346 στην Σερβική πρωτεύουσα στα Σκόπια. ^[4] Αυτή τη σύνοδο παρακολούθησαν ο Σέρβος Αρχιεπίσκοπος Ιωανίκιε Β΄, ο Αρχιεπισκόπος Νικολάος Α΄ της Οχρίδας, ο Πατριάρχης Σιμεών της Βουλγαρίας και πολλοί άλλοι Ιεράρχες και Εκκλησιακοί αξιωματούχοι, συμπεριλαμβανομένων των μοναστηριακών ηγετών του Όρους Όρους. Η σύνοδος ανακήρυξε την ανύψωση της αυτοκέφαλης Σερβικής Αρχιεπισκοπής στο βαθμό του Πατριαρχείου. ^[5] Ο Αρχιεπίσκοπος του Πετς είχε τον τίτλο Σέρβος Πατριάρχης, και η έδρα του στο Μοναστήρι του Πετς έγινε η πατριαρχική κατοικία. Με την ίδια ανακήρυξη, ο πρόσφατα τοποθετημένος Σέρβος Πατριάρχης Ιωανίκιε έστεψε επίσημα τον Στέφανο Δουσάν ως Βασιλιά και Αυτοκράτορα των Σέρβων και των Ελλήνων. ^[6]

Η διακήρυξη του Πατριαρχείου είχε ως αποτέλεσμα την αναβάθμιση των κύριων επισκοπικών εδρών στο βαθμό των τιμητικών μητροπόλεων, ξεκινώντας από την επισκοπή της πόλης των Σκοπίων, που αναδείχθηκε σε Μητρόπολη των Σκοπίων. ^[6] Το Πατριαρχείο ανέλαβε την ανώτατη εκκλησιαστική δικαιοδοσία στο Άγιο Όρος στη χερσόνησο του Άθω και σε πολλές ελληνικές επαρχίες στην Μακεδονία, που μέχρι τότε ήταν υπό τη δικαιοδοσία του Οικουμενικού Πατριαρχείου της Κωνσταντινούπολης. ^[6] Η ίδια διαδικασία συνεχίστηκε μετά τις Σερβικές κατακτήσεις της Θεσσαλίας, της Ηπείρου, της Αιτωλίας και της Ακαρνανίας το 1347 και το 1348.^[4] Την ίδια στιγμή, η Αρχιεπισκοπή της Οχρίδας παρέμεινε αυτοκέφαλη, αναγνωρίζοντας την τιμητική πρωτοκαθεδρία του νέου Σερβικού Πατριαρχείου.

Δεδομένου ότι η ανακήρυξη του Πατριαρχείου πραγματοποιήθηκε χωρίς τη συγκατάθεση του Πατριάρχη της Κωνσταντινούπολης, δημιουργήθηκαν διάφορα κανονικά και πολιτικά ερωτήματα. Με την υποστήριξη της βυζαντινής κυβέρνησης, ο Πατριάρχης Κάλλιστος Α ́ της Κωνσταντινούπολης εξέδωσε μια πράξη καταδίκης και αφορισμού του Τσάρου Στέφανου Δουσάν και του Σερβικού Πατριάρχη Ιωανίκιε το 1350.^[6] Αυτή η πατριαρχική πράξη δημιούργησε μια ρήγμα μεταξύ του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως και της Σερβικής εκκλησίας, αλλά όχι για δογματικά θέματα, καθώς η διαμάχη περιορίστηκε στα ζητήματα της εκκλησιαστικής τάξης και της δικαιοδοσίας. Ο πατριάρχης Ιωανίκιε πέθανε το 1354, και ο διάδοχός του, ο Πατριάρχης Σάβας IV (1354-1375) αντιμετώπισε νέες προκλήσεις το 1371, όταν οι Τούρκοι νίκησαν τον Σερβικό στρατό στη Μάχη του Έβρου και άρχισαν την επέκτασή τους σε Σερβικά εδάφη.^[2] Δεδομένου ότι αντιμετώπιζαν τον κοινό εχθρό, οι Σερβικές και Βυζαντινές κυβερνήσεις και οι ηγέτες της εκκλησίας έφτασαν σε συμφωνία το 1375.^[4] Η πράξη αφορισμού ανακαλέστηκε και η Σερβική Εκκλησία αναγνωρίστηκε ως Πατριαρχείο, υπό τον όρο της επιστροφής όλων των επαρχιών στις αμφισβητούμενες νότιες περιοχές στην δικαιοδοσία του Πατριαρχείου της Κωνσταντινούπολης. ^[3][6]

Μετά τη νέα και αποφασιστική ήττα από τους Τούρκους στη διάσημη Μάχη του Κοσσυφοπεδίου το 1389, η Σερβία έγινε κράτος υποτελές στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, και το Σερβικό Πατριαρχείο επηρεάστηκε επίσης από γενική κοινωνική παρακμή, καθώς οι Οθωμανικοί Τούρκοι συνέχισαν την επέκτασή τους και τις επιδρομές τους σε Σερβικά εδάφη, καταστρέφοντας πολλά μοναστήρια και εκκλησίες. ^[2] Η πόλη των Σκοπίων καταλήφθηκε από τους Τούρκους το 1392, και όλες οι άλλες νότιες περιοχές καταλήφθηκαν το 1395.^[6] Αυτό οδήγησε στην σταδιακή υποχώρηση της δικαιοδοσίας του Σερβικού Πατριαρχείου στο νότο και την επέκταση της δικαιοδοσίας της Αρχιεπισκοπής της Οχρίδας. Τελικά, το 1455, η πόλη του Πετς πέφτει στα χέρια των Τούρκων.^[6] Λίγο μετά από αυτό, η Σερβική πρωτεύουσα του Σμεντέρεβο έπεσε επίσης το 1459, σηματοδοτώντας το τέλος του Σερβικού μεσαιωνικού κράτους. ^[4] Ο Πατριάρχης Αρσένιε Β΄ πέθανε το 1463, και το Σερβικό Πατριαρχείο βυθίστηκε στην περίοδο της μεγάλης παρακμής.

Περίοδος χηρείας Πατριαρχικής έδρας (1463-1557)

Ο Σέρβος Πατριάρχης Μακάριος (1557-1572)

Στο δεύτερο μισό του 15ου αιώνα, η Οθωμανική Αυτοκρατορία κατάκτησε σταδιακά όλες τις σερβικές περιοχές, αρχίζοντας με το Δεσποτάτο της Σερβίας το 1459, ακολουθούμενη από την κατάκτηση του Βασιλείου της Βοσνίας το 1463, την Ερζεγοβίνη το 1482, και τελικά το Μαυροβούνιο το 1496. Όλες οι επαρχίες του Σερβικού Πατριαρχείου καταστράφηκαν κατά τη διάρκεια των Τουρκικών επιδρομών, και πολλά μοναστήρια και εκκλησίες λεηλατήθηκαν και καταστράφηκαν. Εξαιτίας αυτού, η περίοδος αυτή θεωρείται ως "Η Μεγάλη Ερήμωση" (ser. великое запустение). Αν και μερικοί Χριστιανοί Σέρβοι μεταστράφηκαν στο Ισλάμ μετά την τουρκική κατάκτηση, η συντριπτική πλειοψηφία συνέχισε να προσκολλάται στην Σερβική Ορθόδοξη Εκκλησία. Από την άλλη πλευρά, η δομή του Σερβικού Πατριαρχείου είχε βαθιά διαταραχθεί. Μετά το θάνατο του Πατριάρχη Αρσενίου Β ́ το 1463, άνοιξε το ζήτημα της διαδοχής. Δεδομένου ότι οι πηγές σιωπούν για αυτήν την περίοδο, οι ιστορικοί κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι η περίοδος της κενής θέσης παρατάθηκε, με αποτέλεσμα την κατάργηση de facto του πατριαρχικού αξιώματος. ^[4]

Την ίδια στιγμή, η δικαιοδοσία της Αρχιεπισκοπής της Οχρίδας συνέχισε να επεκτείνεται προς τις βόρειες Σερβικές επαρχίες μέχρι που τελικά συμπεριέλαβε ολόκληρη τη γεωγραφική έκταση του Σερβικού Πατριαρχείου. ^[7][6][8] Αυτή η κατάσταση δεν ήταν αποδεκτή από τους Σερβούς εκκλησιαστικούς ηγέτες, που ήθελαν να αποκαταστήσουν την προηγούμενη εκκλησιαστική τάξη. Λίγο μετά την τουρκική κατάκτηση του Βελιγραδίου το 1521 και τη νίκη στη μάχη του Μόχατς το 1526, ο Σέρβος Μητροπολίτης Πάβλε του Σμεντέρεβο έκανε μια σειρά από προσπάθειες για την αποκατάσταση του Σερβικού Πατριαρχείου, και για λίγο καιρό κατάφερε να καταλάβει το θρόνο του Πετς, ανακηρύσσοντας τον εαυτό του ως τον νέο Αρχιεπίσκοπο του Πετς και Πατριάρχη των Σέρβων.^[5][9] Μέχρι το 1541, το κίνημά του καταρρίφθηκε από ενωμένες δυνάμεις του Αρχιεπισκοπείου της Οχρίδας και του Πατριαρχείου της Κωνσταντινούπολης. ^[4] Παρά το γεγονός αυτό, οι ηγέτες της Σερβικής Εκκλησίας συνέχισαν να ελπίζουν για μια νέα ευκαιρία για την αναβίωση του παλιού Πατριαρχείου τους. ^[10]

Πρώιμη Σύγχρονη Περίοδος (1557-1766)

Ο Σέρβος Πατριάρχης Αρσένιος III, ηγέτης της Πρώτης Μεγάλης Σερβικής Μετανάστευσης το 1690

Το Σερβικό Πατριαρχείο του Πετς αποκαταστάθηκε τελικά το 1557 χάρη στη διαμεσολάβηση ορισμένων πολύ σημαντικών αξιωματούχων στην τουρκική Αυλή. ^[11][12][9] Κατά το δεύτερο μισό της βασιλείας του τουρκικού σουλτάνου Σουλεϊμάν Ι ́ (1520-1566), ένας από τους πιο αξιοσημείωτους Οθωμανικούς πολιτικούς ήταν ο πασάς Μεχμέτ Σοκολού, ο οποίος υπηρέτησε ως ένας από τους βεζίρηδες από το 1555 και αργότερα έγινε Μεγάλος Βεζίρης (1565-1579). ^[13] Ήταν Ορθόδοξος Σέρβος, που πάρθηκε από την οικογένειά του ως αγόρι εξαιτίας του παιδομαζώματος και μεταστράφηκε στο Ισλάμ. Παρά το γεγονός αυτό, αργότερα αποκατέστησε τους δεσμούς του με την οικογένειά του, και το 1557 ο ξάδερφός του Μακάριος, ένας από τους Σέρβους Ορθόδοξους επισκόπους, εκλέχθηκε ως ο νέος Σέρβος Πατριάρχης του Πετς. ^[4]

Η πλήρης αποκατάσταση του παλιού Πατριαρχείου ήταν μεγάλης σημασίας για τους Ορθόδοξους Σέρβους, επειδή τους επέτρεψε να αναδιοργανώσουν και να βελτιώσουν την πνευματική και πολιτιστική τους ζωή υπό την οθωμανική κυριαρχία. ^[7][14][12] Η εδαφική δικαιοδοσία του Πατριαρχείου επεκτάθηκε προς τις βόρειες και δυτικές περιοχές, με περισσότερες από 40 επαρχίες, από τα Σκόπια προς το νότο, μέχρι την Επαρχία της Βούδα προς το βορρά.^[15] Μεταξύ των νέων επαρχιών στις δυτικές και βόρειες περιοχές ήταν: η επαρχία της Πόζεγκα^[16][17] στη κάτω Σλαβονία, η επαρχία της Μπάτσκα^[15] μεταξύ Δούναβη και Τίσα, και οι επαρχίες του Βρσατς και Τιμισοάρας στην περιοχή του Βανάτου. Μια από τις μεγαλύτερες επαρχίες γεωγραφικά ήταν η Επαρχία του Νταμπάρ-Βοσνίας, η οποία είχε δικαιοδοσία από την περιοχή του άνω Δρίνου σε όλη τη κεντρική και δυτική Βοσνία, μέχρι τα σύνορα της ενετοκρατούμενης Δαλματίας και του στρατιωτικού συνόρου των Αψβούργων. ^[18] Το πρόσφατα αποκαταστημένο Σερβικό Πατριαρχείο περιλάμβανε επίσης ορισμένες επαρχίες στη δυτική Βουλγαρία. ^[8] Ο βασικός τίτλος του αρχιεπισκόπου ήταν Αρχιεπίσκοπος του Πετς και Πατριάρχης των Σέρβων, αν και οι πιο εκτεταμένοι πατριαρχικοί τίτλοι μερικές φορές περιλάμβαναν όχι μόνο Σέρβους, αλλά και Βουλγάρους, και διάφορες περιοχές στα δυτικά μέρη της Νοτιοανατολικής Ευρώπης. ^[19]

Για τους Χριστιανούς Σέρβους στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, το αναβιωμένο Σερβικό Πατριαρχείο ήταν ένα θρησκευτικό και εθνικό σύμβολο, που αντικατέστησε το χαμένο εδώ και πολύ καιρό κράτος τους. ^[20] Επομένως, το Πατριαρχείο δεν μπορούσε να απομακρυνθεί από τα πολιτικά γεγονότα και μερικοί από τους ηγέτες του συμμετείχαν σε τοπικές εξεγέρσεις κατά της τουρκικής κυριαρχίας. ^[4] Κατά την εποχή του Σέρβου Πατριάρχη Ιωάννη Καντούλ (1592-1614), οι Οθωμανοί Τούρκοι πήραν τα λείψανα του πρώτου Σέρβου Αρχιεπισκόπου Αγίου Σάββα από το μοναστήρι της Μιλέσεβα στο λόφο Βράτσαρ στο Βελιγράδι, όπου κάηκαν από τον Σινάν Πάσα σε ένα ξύλο, για να εκφοβίσουν τους Σέρβους κατά την εποχή της εξέγερσης του Βανάτου (1594). Ο σημερινός Ναός του Αγίου Σάββα στο Βελιγράδι χτίστηκε αργότερα στο μέρος όπου έκαψαν τα λείψανα του.

Σύμφωνα με τον Βρετανό ιστορικό Φρέντερικ Άνσκομπ δεν υπήρχε "ένα εθνικό μονοπώλιο για τον καθορισμό των υποτιθέμενων εθνικών θέσεων της εκκλησίας" στο Πατριαρχείο του Πετς και στην Αρχιεπισκοπή της Οχρίδας. Πρόσθεσε επίσης ότι αυτοί οι εκκλησιαστικοί θεσμοί "δεν είχαν εθνικό χαρακτήρα εκείνη την εποχή, ούτε επίσημα, ούτε στην πράξη" και επομένως έβαλε τα ονόματα "Σερβικός" και "Βουλγαρικός" εντός εισαγωγικών. ^[21]

Ο Σέρβος Πατριάρχης Αρσένιος IV, ηγέτης της Δεύτερης Μεγάλης Σερβικής Μετανάστευσης το 1737

Το σημείο καμπής στην ιστορία του Σερβικού Πατριαρχείου σηματοδοτήθηκε από τα γεγονότα του Αυστροτουρκικού πολέμου (1683-1699). Κατά τη διάρκεια των πολεμικών ετών, οι σχέσεις μεταξύ μουσουλμάνων και χριστιανών στις ευρωπαϊκές επαρχίες της Τουρκικής Αυτοκρατορίας εξελίχθηκαν σε μεγάλο βαθμό. Ως αποτέλεσμα της τουρκικής καταπίεσης, της καταστροφής μοναστηριών και της βίας κατά του μη μουσουλμανικού πληθυσμού, οι Σέρβοι Χριστιανοί και οι ηγέτες της εκκλησίας τους με επικεφαλής τον Σέρβο Πατριάρχη Αρσένιο IV, πήραν το μέρος των Αυστριακών το 1689 και πάλι το 1737 υπό τον Σέρβο Πατριάρχη Αρσένιο IV. ^[4] Στις επόμενες εκστρατείες, οι τουρκικές δυνάμεις πραγματοποίησαν πολλές φρικαλεότητες κατά των τοπικών χριστιανικών πληθυσμών στις σερβικές περιοχές, με αποτέλεσμα τις Μεγάλες Μετανάστευσεις των Σέρβων.^[2]

Δεδομένου ότι τα βόρεια τμήματα του Πατριαρχείου ήρθαν υπό την κυριαρχία της μοναρχίας των Αψβούργων κατά τη διάρκεια του πολέμου (1683-1699), οι Σερβικές επαρχίες σε αυτές τις περιοχές αναδιοργανώθηκαν στην αυτόνομη Μητρόπολη του Κρούσεντολ (1708) που παρέμεινε υπό την ανώτατη εκκλησιαστική δικαιοδοσία του Σερβικού Πατριαρχείου. Το 1713, η έδρα της Μητρόπολης μεταφέρθηκε στο Σρέμσκι Κάρλοβτσι.^[4]

Οι μεταγενέστερες Σερβικές εξεγέρσεις κατά των Τούρκων και η συμμετοχή των Σέρβων Πατριάρχων σε αντιοθωμανικές δραστηριότητες, οδήγησαν στο πολιτικό συμβιβασμό του Πατριαρχείου στα μάτια της τουρκικής πολιτικής ελίτ. ^[22] Αντί για τους Σέρβους επισκόπους, οι Τουρκικές αρχές ευνοούσαν πολιτικά πιο αξιόπιστους Έλληνες επισκόπους οι οποίοι προωθήθηκαν σε Σερβικές επαρχίες και ακόμη και στον Πατριαρχικό θρόνο στο Πετς. ^[23][24] Την ίδια στιγμή, μετά το 1752 μια σειρά εσωτερικών συγκρούσεων προκύπτει μεταξύ των κορυφαίων προσωπικοτήτων στο Σερβικό Πατριαρχείο, με αποτέλεσμα συνεχείς μάχες μεταξύ Σέρβων και Ελλήνων υποψηφίων για τον Πατριαχαρχικό θρόνο. ^[25] Τελικά, το Σερβικό Πατριαρχείο του Πετς καταργήθηκε το 1766 από τον Τούρκο Σουλτάνο Μουσταφά Γ' (1757-1774). ^[9] Όλη η επικράτεια του Σερβικού Πατριαρχείου υπό την οθωμανική κυριαρχία τέθηκε υπό τη δικαιοδοσία του Οικουμενικού Πατριάρχη της Κωνσταντινούπολης. ^[26][4] Ο θρόνος του Πετς καταργήθηκε και οι έντεκα υπόλοιπες Σερβικές επαρχίες τέθηκαν υπό τη δικαιοδοσία του Πατριαρχείου της Κωνσταντινούπολης. ^[27]

Παραπομπές

1. Čanak-Medić & Todić 2017.
2. Pavlowitch 2002.
3. Ostrogorsky 1956.
4. Ćirković 2004.
5. Fotić 2008, σελ. 519.
6. Fine 1994.
7. Kidd 1927.
8. Daskalov & Marinov 2013, σελ. 29.
9. Пузовић 2000.
10. Kia 2011, σελ. 114-115.
11. Runciman 1968, σελ. 204.
12. Kia 2011, σελ. 115.
13. Fotić 2008, σελ. 519-520.
14. Kašić 1965.
15. Kašić 1966.
16. Pavlović 1992.
17. Pavlović 1992, σελίδες 88.
18. Kašić 1972.
19. Fine 2005, σελ. 542-543.
20. Sotirović 2011.
21. Anscombe 2014, σελ. 151.
22. Kia 2011, σελ. 115-116.
23. Fotić 2008, σελ. 520.
24. Daskalov & Marinov 2013, σελ. 30, 33.
25. Fortescue 1907, σελ. 307.
26. Roudometof 2001.
27. Kiminas 2009.

Πηγές

• Andrić, Stanko (2016). «Saint John Capistran and Despot George Branković: An Impossible Compromise». Byzantinoslavica 74 (1–2): 202–227. https://www.academia.edu/34480630.
• Anscombe, Frederick F. (2014). State, Faith, and Nation in Ottoman and Post-Ottoman Lands. Cambridge: Cambridge University Press. ISBN 9781107729674.
• Ćirković, Sima (2004). The Serbs. Malden: Blackwell Publishing. ISBN 9781405142915.
• Čanak-Medić, Milka· Todić, Branislav (2017). The Monastery of the Patriarchate of Peć. Novi Sad: Platoneum, Beseda. ISBN 9788685869839.
• Daskalov, Rumen· Marinov, Tchavdar, επιμ. (2013). Entangled Histories of the Balkans: Volume One: National Ideologies and Language Policies. BRILL. ISBN 9789004250765.
• Donia, Robert J.· Fine, John Van Antwerp Jr. (1994). Bosnia and Hercegovina: A Tradition Betrayed. New York: Columbia University Press.
• Fine, John Van Antwerp Jr. (1994) [1987]. The Late Medieval Balkans: A Critical Survey from the Late Twelfth Century to the Ottoman Conquest. Ann Arbor, Michigan: University of Michigan Press. ISBN 0472082604.
• Fine, John Van Antwerp Jr. (2005). When Ethnicity did not Matter in the Balkans: A Study of Identity in Pre-Nationalist Croatia, Dalmatia, and Slavonia in the Medieval and Early-Modern Periods. Ann Arbor, Michigan: University of Michigan Press. ISBN 0472025600.
• Fortescue, Adrian (1907). The Orthodox Eastern Church (1. έκδοση). London: Catholic Truth Society.
• Fotić, Aleksandar (2008). «Serbian Orthodox Church». Encyclopedia of the Ottoman Empire. New York: Infobase Publishing. σελίδες 519–520. ISBN 9781438110257.
• Јанковић, Марија (1985). Епископије и митрополије Српске цркве у средњем веку (Bishoprics and Metropolitanates of Serbian Church in Middle Ages). Београд: Историјски институт САНУ.
• Kašić, Dušan, επιμ. (1965). Serbian Orthodox Church: Its past and present. 1. Belgrade: Serbian Orthodox Church.
• Kašić, Dušan, επιμ. (1966). Serbian Orthodox Church: Its past and present. 2. Belgrade: Serbian Orthodox Church.
• Kašić, Dušan, επιμ. (1972). Serbian Orthodox Church: Its past and present. 3. Belgrade: Serbian Orthodox Church.
• Kašić, Dušan, επιμ. (1973). Serbian Orthodox Church: Its past and present. 4. Belgrade: Serbian Orthodox Church.
• Kašić, Dušan, επιμ. (1975). Serbian Orthodox Church: Its past and present. 5. Belgrade: Serbian Orthodox Church.
• Kašić, Dušan, επιμ. (1983). Serbian Orthodox Church: Its past and present. 6. Belgrade: Serbian Orthodox Church.
• Kia, Mehrdad (2011). Daily Life in the Ottoman Empire. Santa Barbara, California: Greenwood Press. ISBN 9780313064029.
• Kidd, Beresford James (1927). The Churches of Eastern Christendom: From A.D. 451 to the Present Time. London: Faith Press. ISBN 9780598821126.
• Kiminas, Demetrius (2009). The Ecumenical Patriarchate: A History of Its Metropolitanates with Annotated Hierarch Catalogs. Wildside Press. ISBN 9781434458766.
• Kursar, Vjeran (2013). «Non-Muslim Communal Divisions and Identities in the Early Modern Ottoman Balkans and the Millet System Theory». Power and Influence in South-Eastern Europe, 16th-19th century. Berlin: LIT Verlag. σελίδες 97–108. ISBN 9783643903310.
• Mileusnić, Slobodan, επιμ. (1989). Serbian Orthodox Church: Its past and present. 7. Belgrade: Serbian Orthodox Church.
• Ostrogorsky, George (1956). History of the Byzantine State. Oxford: Basil Blackwell.
• Paizi-Apostolopoulou, Machi (2012). «Appealing to the Authority of a Learned Patriarch: New Evidence on Gennadios Scholarios' Responses to the Questions of George Branković». The Historical Review 9: 95–116. http://ejournals.epublishing.ekt.gr/index.php/historicalReview/article/download/4072/3858.
• Pavlović, Jovan, επιμ. (1992). Serbian Orthodox Church: Its past and present. 8. Belgrade: Serbian Orthodox Church.
• Pavlovich, Paul (1989). The History of the Serbian Orthodox Church. Serbian Heritage Books. ISBN 9780969133124.
• Pavlowitch, Stevan K. (2002). Serbia: The History behind the Name. London: Hurst & Company. ISBN 9781850654773.
• Пузовић, Предраг (2000). Кратка историја Српске православне цркве. Крагујевац: Каленић.
• Roudometof, Victor (2001). Nationalism, Globalization, and Orthodoxy: The Social Origins of Ethnic Conflict in the Balkans. London: Greenwood Press. ISBN 9780313319495.
• Runciman, Steven (1968). The Great Church in Captivity: A Study of the Patriarchate of Constantinople from the Eve of the Turkish Conquest to the Greek War of Independence (1st έκδοση). Cambridge: Cambridge University Press. ISBN 9780521071888.
• Самарџић, Радован (1986). «Српска црква у Турском Царству 1690-1766». Историја српског народа, књ. 4, св. 1. Београд: Српска књижевна задруга. σελίδες 531–552.
• Самарџић, Радован (1993). «Српски народ под турском влашћу». Историја српског народа, књ. 3, св. 1. Београд: Српска књижевна задруга. σελίδες 5–114. ISBN 9788637904762.
• Самарџић, Радован (1993). «Срби у ратовима Турске до 1683». Историја српског народа, књ. 3, св. 1. Београд: Српска књижевна задруга. σελίδες 115–424. ISBN 9788637904762.
• Самарџић, Радован (1993). «Српска православна црква у XVI и XVII веку». Историја српског народа, књ. 3, св. 2. Београд: Српска књижевна задруга. σελίδες 5–102. ISBN 9788637904762.
• Слијепчевић, Ђоко М. (1962). Историја Српске православне цркве, књ. 1. Минхен: Искра.
• Sotirović, Vladislav B. (2011). «The Serbian Patriarchate of Peć in the Ottoman Empire: The First Phase (1557–94)». Serbian Studies: Journal of the North American Society for Serbian Studies 25 (2): 143–169. doi:10.1353/ser.2011.0038. https://muse.jhu.edu/article/548956/pdf.
• Веселиновић, Рајко (1993). «Срби у Великом рату 1683-1699». Историја српског народа, књ. 3, св. 1. Београд: Српска књижевна задруга. σελίδες 491–574. ISBN 9788637904762.
• Вуковић, Сава (1996). Српски јерарси од деветог до двадесетог века (Serbian Hierarchs from the 9th to the 20th Century). Евро, Унирекс, Каленић.
• Шулетић, Небојша С. (2011). «Берат патријарха Калиника I». Зборник Матице српске за историју 83: 97–104. http://www.maticasrpska.org.rs/stariSajt/casopisi/istorija_83.pdf.