Ούγος του Βερμαντουά

Ο Ούγος του Βερμαντουά ή Ούγος ο Μέγας (γαλλικά: Hugues Ier de Vermandois, 1057 – 18 Οκτωβρίου 1102) ήταν ο 1ος κόμης του Βερμαντουά από τον Οίκο των Καπετιδών που συμμετείχε στην Α΄ Σταυροφορία.^[7][8] Ο Ούγος του Βερμαντουά ήταν δεύτερος γιος του Ερρίκου Α΄ της Γαλλίας και της Άννας του Κιέβου, νεότερος αδελφός του Φιλίππου Α΄ της Γαλλίας. Το προσωνύμιο "Μέγας" οφείλεται σε μια Γαλλική μετάφραση Γαλλικού του ονόματος που μεταφραζόταν σαν "Νεότερος" επειδή ήταν μικρότερος αδελφός του βασιλιά της Γαλλίας Φιλίππου Α΄.^[9] Παντρεύτηκε την Αδελαΐδα, κόμισσα του Βερμαντουά, γονείς της ήταν ο Ερβέρτος Δ΄ του Βερμαντουά και η Αδελαΐδα του Βαλουά.^[10] Μαζί της απέκτησε 9 παιδιά :

• Ματθίλδη, παντρεύτηκε τον Ραούλ Α΄ τού Μπωζενσύ.^[10]
• Ελισσάβετ του Βερμαντουά, κόμισσα του Λέστερ, παντρεύτηκε πρώτα το Ροβέρτο Α΄ του Λέστερ και έπειτα τον Γουλιέλμο Β΄ του Σάρεϊ (πέθανε το 1138)^[11]
• Βεατρίκη, παντρεύτηκε τον Ούγο Δ΄ τού Γκουρναί
• Ραούλ Α΄ του Βερμαντουά απεβ. 1152, κόμης τού Βερμαντουά.
• Κωνσταντία, παντρεύτηκε τον Γοδεφρείδο ντε λα Φερτέ-Γκωσέρ.
• Αγνή, παντρεύτηκε τον Βονιφάτιο ντελ Βάστο μάργραβο της Δυτικής Λιγουρίας.
• Ερρίκος, κύριος τού Σωμόν αν Βεξάν.
• Σίμων απεβ. 1148, επίσκοπος του Νογιόν.
• Γουλιέλμος απεβ. π. 1096.

Ούγος των Βερμαντουά
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη μητρική γλώσσα	Hugues Ier de Vermandois (Γαλλικά)
Γέννηση	1057[1]
Θάνατος	18  Οκτωβρίου 1101 Ταρσός
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότητα	Σταυροφόρος
Οικογένεια
Σύζυγος	Αδελαΐδα, κόμισσα του Βερμαντουά (από 1080)[2][3]
Τέκνα	Ελισάβετ του Βερμαντουά[2] Ραούλ Α΄ του Βερμαντουά Simon of Vermandois Ματθίλδη του Βερμαντουά Constance de Vermandois Agnes de Vermandois[4]
Γονείς	Ερρίκος Α΄ της Γαλλίας[1][2] και Άννα του Κιέβου[5][6][2]
Αδέλφια	Φίλιππος Α΄ της Γαλλίας[2]
Οικογένεια	Οίκος των Καπετιδών
Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Διαδέχτηκε στη διοίκηση του Βερμαντουά τον κουνιάδο του Όδων του Βερμαντουά, βοήθησε τον κουνιάδο του Γουλιέλμο τον Κατακτητή να αποκρούσει μια εισβολή Βίκινγκ στην Αγγλία.^[12] Ο Γουλιέλμος της Τύρου τον αποκαλεί "«Μέγα Ούγο»" γιατί ήταν άξιος αρχηγός και ικανός μαχητής όσο ελάχιστοι.

Α΄ Σταυροφορία

Το 1096 όταν τα νέα σχετικά με τη "Σύνοδο του Κλερμόντ" έφτασαν στο Παρίσι συζήτησε με τον αδελφό του το ενδεχόμενο πραγματοποίησης μιας μεγάλης Σταυροφορίας.^[13] Τότε έφθασαν νέα σχετικά με τον αφορισμό του αδελφού του από τον πάπα και απαγόρευσης της συμμετοχής του σε Σταυροφορία. Ο Ούγος όμως αποφάσισε να συμμετέχει μετά από μία Έκλειψη Σελήνης (11 Φεβρουαρίου 1096).^[13][14] Το καλοκαίρι του 1096 ο στόλος του Ούγου κατευθύνθηκε στην Ιταλία, θέλοντας μέσω της Αδριατικής να περάσουν στη Βυζαντινή αυτοκρατορία, οι περισσότεροι Σταυροφόροι όμως βάδισαν από την ξηρά.^[15] Στον δρόμο τους ενώθηκαν με τον Σταυροφόρο Εμίκο, που ηττήθηκε στη συνέχεια από τους Ούγγρους, οι οποίοι λεηλάτησαν τη γη του. Ο Ούγος από το Μπάρι διέσχισε την Αδριατική, αλλά το μεγαλύτερο μέρος του στόλου του καταστράφηκε σε τρικυμία στο Δυρράχιο. Το μέρος του στρατού του που διασώθηκε, κατέφυγε στην Κωνσταντινούπολη, έστειλε ένα προσβλητικότατο γράμμα στον Αυτοκράτορα Αλέξιο Α΄ Κομνηνό, στο αυτά σύμφωνα με τα γραφόμενα από την κόρη και βιογράφο τού αυτοκράτορα Άννα Κομνηνή στην Αλεξιάδα, έγραφε:

Σαν βασιλιάς των βασιλέων και κυρίαρχος όλων που είμαι, σου επιτρέπω να δεχθείς την τεράστια μεγαλειότητα μου.

^[16]

Ο Αλέξιος Α΄ Κομνηνός και ο Ούγος του Βερμαντουά - Γουλιέλμος της Τύρου.

Σε απάντηση ο αυτοκράτορας ζήτησε από τον ανεψιό του διοικητή του Δυρραχίου Ιωάννη Κομνηνό και τον διοικητή του Βυζαντινού στόλου να τον ενημερώσουν όταν φτάσει ο Ούγος.^[16] Ο Ούγος έφτασε στην ακτή της Λομβαρδίας και έστειλε 24 αγγελιοφόρους στον δούκα του Δυρραχίου με το παρακάτω μήνυμα :

"Να γνωρίζετε ότι ο άρχοντας μας είναι ήδη εδώ και φέρνει από τη Ρώμη το χρυσό ομοίωμα του Αγίου Πέτρου, είναι ο γενικός αρχηγός του Φραγκικού στόλου, ετοιμασθείτε να τον δεχτείτε όπως του αρμόζει".^[17]

Ο στόλος του Ούγου εξέπλευσε από την Αδριατική προς την Ιλλυρία, συνάντησε μια ισχυρή καταιγίδα που βύθισε τα περισσότερα από τα πλοία, το δικό του πλοίο διασώθηκε σε μια ακτή της Ηπείρου. Ο Ούγος μεταφέρθηκε στην αυλή του Ιωάννη Κομνηνού στο Δυρράχιο που τον προσκάλεσε σε ένα γεύμα, ο αρχηγός του στόλου τον συνόδευσε κατόπιν στον αυτοκράτορα. Ο Αλέξιος τον έθεσε υπό κράτηση, αφού συνελήφθη από το εξοργισμένο πλήθος και παραδόθηκε στον Πέτρο τον Ερημίτη, ελευθερώθηκε αφού πρώτα ορκίστηκε υποταγή στον Αλέξιο Α΄.^[18][19] Ο σύγχρονος Γερμανός ιστορικός Χανς Έμπερχαρντ Μάιερ γράφει ότι ο αυτοκράτορας Αλέξιος Α΄ στάθηκε πολύ τυχερός επειδή το πρώτο Σταυροφορικό σώμα ήταν αδύναμο. Ο Αλέξιος Α΄ ανάγκασε τον Ούγο να ορκιστεί ότι θα αποκαταστήσει τα εδάφη της Βυζαντινής αυτοκρατορίας στα παλιά της σύνορα και όλα τα εδάφη που θα κατακτηθούν θα γίνουν δικά του φέουδα.^[20] Η Άννα Κομνηνή κατέγραψε μια συζήτηση ανάμεσα στον Ούγο και τον Γοδεφρείδο του Μπουιγιόν στην οποία ο Ούγος προσπαθούσε να πείσει τον Γοδεφρείδο να δηλώσει υποτέλεια στον Αλέξιο. Ο Γοδεφρείδος αρνήθηκε λέγοντας "εγκατέλειψες τη χώρα στην οποία ήσουνα κυβερνήτης, ισχυρός άντρας και με πλούτη, ήρθες εδώ για να γίνεις δούλος, ακόμα και αν έχουμε μερικές επιτυχίες τι θα καταφέρεις?". Ο Ούγος του απάντησε "Θα μπορούσαμε να παραμείνουμε στη χώρα μας και να είμασταν ηγεμόνες, τώρα έχουμε ανάγκη την προστασία του αυτοκράτορα και είμαστε υποχρεωμένοι να υπακούσουμε στις διαταγές του".^[21] Οι Σταυροφόροι διέσχισαν τα εδάφη των Σελτζούκων και συμμετείχαν στην Πολιορκία της Αντιόχειας (1098). Ο Ούγος επέστρεψε στον Αλέξιο Α΄ να ζητήσει ενισχύσεις, ο αυτοκράτορας αδιαφόρησε και ο Ούγος δεν πήγε να βοηθήσει στην πολιορκία της Ιερουσαλήμ, προτίμησε να επιστρέψει στη Γαλλία. Ο λαός τον αντιμετώπισε με χλευασμό επειδή δεν εκπλήρωσε τους στόχους του σαν Σταυροφόρος και ο Πάπας Πασχάλης Β΄ τον απείλησε να τον αφορίσει. Ενώθηκε στη Σταυροφορία του 1101 αλλά τραυματίστηκε σε μάχη τον Σεπτέμβριο με τον Σουλτάνο των Σελτζούκων Κιλίτζ Αρσλάν Α΄, πέθανε τον επόμενο μήνα στην Ταρσό από τα τραύματα του.^[22]

Πρόγονοι

Παραπομπές

1. «Гуго Великий» (Ρωσικά)
2. «Kindred Britain»
3. p10318.htm#i103173. Ανακτήθηκε στις 7  Αυγούστου 2020.
4. Leo van de Pas: (Αγγλικά) Genealogics. 2003.
5. Sergei Semyonovich Trubachov: «Анна Ярославна» (Ρωσικά) 1900.
6. «Анна Ярославна» (Ρωσικά) 1890.
7. Guibert of Nogent, Dei gesta per Francos 7.23, R.B.C. Huygens ed., CC CM 127A (Turnhout 1996), 313
8. Fulcheri Carnotensis, Historia Hierosolymitana, Liber II, XVI, 7, H. Hagenmeyer ed. (Heidelberg 1913)
9. Peters 1971, σ. 35
10. Suger, The Deeds of Louis the Fat, transl. Richard C. Cusimano and John Moorhead, (Catholic University of America Press, 1992), 191–192
11. Crouch 2008, σ. 30
12. Christopher Tyerman, How to Plan a Crusade. Reason and Religious War in the High Middle Ages (London 2015), 134
13. Jean Flori, Pierre L'Ermite et la Première Croisade (Paris 1999), 232
14. Thomas Asbridge, The First Crusade, a new history. The roots of conflict between Christianity and Islam (New York 2004), 56
15. Thomas Asbridge, The First Crusade, a new history. The roots of conflict between Christianity and Islam (New York 2004), 92
16. Anna Komnene, The Alexiad, E.R.A. Sewter and Peter Frankopan eds. (London 2009), 279
17. Anna Komnene, The Alexiad, E.R.A. Sewter and Peter Frankopan eds. (London 2009), 280
18. Anna Komnene, The Alexiad, E.R.A. Sewter and Peter Frankopan eds. (London 2009), 280-281
19. Peter Frankopan, The First Crusade. The call from the east (Cambridge, Massachusetts 2012), 124–125
20. Hans Eberhard Mayer, The Crusades, translated by John Gillingham (Oxford 1972), 48
21. Anna Komnene, The Alexiad, E.R.A. Sewter and Peter Frankopan eds. (London 2009), 288
22. Brown 1984, σ. 161

Πηγές

• Άννα Κομνηνή, Αλεξιάδα
• Christopher Tyerman, How to Plan a Crusade. Reason and Religious War in the High Middle Ages (London 2015)
• Crouch, David (2008). "The Historian, Lineage and Heraldry 1050-1250". In Coss, Peter R.; Keen, Maurice (eds.). Heraldry, Pageantry and Social Display in Medieval England. Boydell Press.
• Guibert of Nogent, Dei gesta per Francos 7.23, R.B.C. Huygens ed., CC CM 127A (Turnhout 1996)
• Suger, The Deeds of Louis the Fat, transl. Richard C. Cusimano and John Moorhead, (Catholic University of America Press, 1992)