Οίκος των Καπετιδών-Ανζού

Ο Οίκος των Καπετιδών-Ανζού Γαλλικός βασιλικός Οίκος, κλάδος του Οίκου των Καπετιδών, είναι ο 2ος από τους τρεις Οίκους με την ονομασία του Ανζού (ή της Ανδεγαυίας, παλαιότερης ονομασίας της περιοχής). Ιδρυτής του Οίκου ήταν ο Κάρολος ο Ανδεγαυός, ο πρώτος Καπετίδης βασιλιάς που κυβέρνησε τον 13ο αι. το Βασίλειο της Σικελίας, που περιελάμβανε και τη νότιο Ιταλία, μικρότερος γιος του Λουδοβίκου Η΄ και μικρότερος αδελφός του Λουδοβίκου Θ΄. Όμως τελικά στον Σικελικό Εσπερινό (1282) οι Γάλλοι σφαγιάστηκαν και εκδιώχθηκαν από το νησί, έτσι στον Κάρολο έμεινε μονάχα το νότιο τμήμα της Ιταλικής χερσονήσου, το λεγόμενο Βασίλειο της Νεαπόλεως. Ο Οίκος κυβέρνησε συνολικά το Ανζού, το Μαιν, την Τουραίν, την Προβηγκία, το Πριγκιπάτο της Αχαΐας, τον Τάραντα, το "βασίλειο της Σικελίας", που τότε περιελάμβανε και τη Νάπολη, την Ουγγαρία, την Κροατία, την Αλβανία και την Πολωνία.

Ο θυρεός των Καπετιδών-Ανζού είναι ο θυρεός των Καπετιδών, με μία κόκκινη ταινία επάνω που δηλώνει πλάγιο κλάδο.

Άνοδος του Καρόλου Α΄ του Ανδεγαυού

Ο Κάρολος Α΄ βασιλιάς της Σικελίας-Νάπολης

Με τον θάνατο του πατέρα του (1226) ο Κάρολος Α΄ ο Ανδεγαβός ονομάστηκε από τον μεγαλύτερο αδελφό του Λουδοβίκο «κόμης του Ανζού και του Μαιν». Το Ανζού ήταν ένα υποτελές κρατίδιο στα δυτικά της Γαλλίας, το οποίο είχαν αποσπάσει πριν μερικές δεκαετίες οι Καπετίδες από τον 1ο Οίκο του Ανζού, που τα μέλη του βασίλευαν στην Αγγλία ως Πλανταγενέτες. Ο Κάρολος Α΄ παντρεύτηκε τη διάδοχο της κομητείας της Προβηγκίας, τη Βεατρίκη της Προβηγκίας από τον Οίκο της Βαρκελώνης και με τον γάμο έγινε κόμης της Προβηγκίας. Μετά τη συμμετοχή του στην Ζ΄ Σταυροφορία, ο Πάπας Κλήμης Δ΄ του πρόσφερε το βασίλειο της Σικελίας, που περιείχε εκτός από το νησί και τη νότια Ιταλία. Ο λόγος ήταν η σύγκρουση του πάπα τότε με τη Γερμανία, που την κυβερνούσαν οι Χοενστάουφεν. Οι Γουέλφοι, οπαδοί των Καπετιδών, κέρδισαν το βασίλειο της Σικελίας από τους Γιβελίνους στη μάχη του Μπενεβέντο. Ο Κάρολος Α΄ περιγράφεται βασιλιάς αρκετά δυναμικός, ενεργητικός και φιλόδοξος. Ο Κάρολος Α΄ ο Ανδεγαυός, ο Βαλδουίνος Β΄ της Κωνσταντινούπολης και ο Γουλιέλμος Β΄ Βιλλεαρδουίνος υπέγραψαν τη Συνθήκη του Βιτέρμπο (1267) σύμφωνα με την οποία ο Κάρολος κληρονόμησε τα δικαιώματα διαδοχής στη Λατινική Αυτοκρατορία, σύμφωνα με την οποία η κόρη του Καρόλου, η Βεατρίκη της Σικελίας παντρεύτηκε τον γιο του Βαλδουίνου Β΄, τον Φίλιππο του Κουρτεναί τιτουλάριου Λατίνου αυτοκράτορα της Κωνσταντινούπολης.^[1][2]

Οι Ρωμαίοι/Βυζαντινοί είχαν ανακαταλάβει την Κωνσταντινούπολη (1261) και ο Κάρολος Α΄ σχεδίαζε να κερδίσει το αυτοκρατορικό στέμμα με την εκδίωξη του Μιχαήλ Η΄.^[2] Θέλησε να αποκαταστήσει τη Λατινική αυτοκρατορία της Κωνσταντινούπολης. Ο Κάρολος Α΄ έγινε κυρίαρχος στην Κέρκυρα και σε πόλεις στα Βαλκάνια όπως το Δυρράχιο, ανέλαβε την επικυριαρχία στο πριγκιπάτο της Αχαΐας και στα περισσότερα νησιά του Αιγαίου, εκτός από εκείνα που κυβερνούσε η Βενετική Δημοκρατία.^[3][4] Ο Κάρολος κατόπιν συμμετείχε με τον μεγαλύτερο αδελφό του Λουδοβίκο στην ανεπιτυχή Η΄ Σταυροφορία στην Τύνιδα. Ύστερα στράφηκε αποκλειστικά στην Κωνσταντινούπολη, αλλά ο στόλος του καταστράφηκε από τρικυμία έξω από την ακτή του Τράπανι.^[5] Ο νέος Πάπας Γρηγόριος Ι΄ στη Β΄ Σύνοδο της Λυών υποχρέωσε τον Κάρολο Α΄ να κλείσει ειρήνη με τον Μιχαήλ Η΄, με στόχο την ένωση των δύο εκκλησιών και κοινή εκστρατεία όλων των χριστιανών στο Βασίλειο της Ιερουσαλήμ για να το ανακαταλάβουν από τους Μουσουλμάνους.^[5]

Οι κλάδοι της δυναστείας

Ο Κάρολος ισχυροποίησε την εξουσία του στο Δυρράχιο από το 1272, δημιουργώντας ένα μικρό βασίλειο της Αλβανίας για τον εαυτό του, βόρεια από το Δεσποτάτο της Ηπείρου, και δέχτηκε την υποτέλεια των τοπικών οπλαρχηγών.^[6] Ο Σικελικός Εσπερινός οδήγησε στην εκδίωξή του από τη Σικελία· οι απόγονοί του, που περιορίστηκαν στη νότιο Ιταλία, κυβέρνησαν τη Νεάπολη μέχρι το 1435. Ο κλάδος των Ανζού-Ουγγαρίας κυβέρνησε την Ουγγαρία (1308 - 1385 και 1386 - 1395) και την Πολωνία (1370 - 1399), και ο κλάδος των Ανζού-Τάραντα διεκδίκησε τη Λατινική Αυτοκρατορία. Ο κλάδος των Ανζού-Δυρραχίου κυβέρνησε τη Νάπολη (1382 - 1435) και την Ουγγαρία (1385 - 1386)· ξεκληρίστηκε όταν πέθανε πρόωρα ο Λαδίσλαος Α΄ της Νεαπόλεως (1414) και έσβησε όταν πέθανε η αδελφή του Ιωάννα Β΄ της Νάπολης (1435)

Άνοδος στον θρόνο της Ουγγαρίας

Τα Ουγγρικά εδάφη που κυβερνήθηκαν από τον Λουδοβίκο Α΄

Ακολούθησαν πολλοί γάμοι ανάμεσα στους Καπετίδες-Ανζού και τη Οίκος των Άρπαντ. Ο Κάρολος Α΄ ο Ανδεγαυός πάντρεψε τον μεγαλύτερο γιο του Κάρολο Β΄ τον Χωλό με τη Μαρία της Ουγγαρίας, κόρη του Στεφάνου Ε΄ της Ουγγαρίας (γιού του Μπέλα Δ΄). Τα 14 παιδιά τους δημιούργησαν τον κλάδο των Ανζού με έδρα τη Νάπολη. Επίσης η μικρότερη κόρη του Καρόλου Α΄ του Ανδεγαυού, η Ελισάβετ παντρεύτηκε τον Λαδίσλαο Δ΄ της Ουγγαρίας, γιο του Στεφάνου Ε΄, όμως ο Λαδίσλαος προτιμούσε τις ερωμένες του και ο γάμος παρέμεινε άτεκνος.

Τον άτεκνο Λαδίσλαο Δ΄ διαδέχθηκε ο Ανδρέας Γ΄ της Ουγγαρίας, γιος του Στεφάνου του Υστερότοκου, του μικρότερου, ετεροθαλούς αδελφού του Μπέλα Δ΄ της Ουγγαρίας. Για πολλούς το τέλος του Λαδίσλαου Δ΄ ήταν το τέλος της δυναστείας του Αγίου Στεφάνου της Ουγγαρίας. Στη Νάπολη ο Κάρολος Μαρτέλος, μεγαλύτερος γιος του Καρόλου Β΄ του Χωλού και της Μαρία της Ουγγαρίας, ανακηρύχθηκε βασιλιάς της Ουγγαρίας με την υποστήριξη της μητέρας του και του πάπα. Προσπάθησε να κερδίσει την υποστήριξη των Ούγγρων μεγιστάνων για να πάρει και επίσημα το στέμμα, αλλά δεν το επέτυχε μέχρι τον -πρόωρο- θάνατό του. Με τον θάνατο τού Ανδρέα Γ΄ επίσημα είχαν πεθάνει όλοι οι άρρενες απόγονοι του Αγίου Στεφάνου της Ουγγαρίας και έπρεπε να διατηρηθεί στον θρόνο το αίμα του έστω σε εκ θηλυγονίας γραμμή. Εμφύλιος ξέσπασε ανάμεσα στους βαρόνους για τον θρόνο. Μετά τη σύντομη περίοδο, που βασίλευσαν ο Βεγκέσλαος Γ΄ της Βοημίας (1301 - 1305) και ο Όθων Γ΄ της Βαυαρίας (1305 - 1307), ο εμφύλιος έληξε με νικητή τον γιο του Καρόλου Μαρτέλου, τον Κάρολο Α΄ της Ουγγαρίας, αλλά στις αρχές της δεκαετίας του 1320 αντιμετώπισε την αντίδραση των ισχυρών Ούγγρων βαρόνων.

Οι τρεις γιοι του Καρόλου Α΄ ήταν: Λουδοβίκος Α΄ της Ουγγαρίας (1326–1382), Ανδρέας της Καλαβρίας (1327-1345) και Στέφανος της Σλαβονίας (1332-1354). Ο Λουδοβίκος Α΄ άφησε δύο κόρες: τη Μαρία της Ουγγαρίας (1371 - 1395), που παντρεύτηκε τον Σιγισμόνδο της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και τη Γιαντβίγκα της Πολωνίας (1373 - 1399), που παντρεύτηκε τον Λαδίσλαο Β΄ Γιαγκελόν. Με τον θάνατο του Λουδοβίκου Α΄ χωρίς γιους, ο σύζυγος της Μαρίας, ο Σιγισμόνδος δέχτηκε τη συμβασιλεία από τους Ούγγρους άρχοντες. Η Μαρία και ο Σιγισμόνδος είχαν μόνο μία κόρη, την Ελισάβετ του Λουξεμβούργου, που μετά τον θάνατό της (1395) το στέμμα πέρασε στον Οίκο του Λουξεμβούργου.

Η υπόθεση της δολοφονίας του Ανδρέα της Καλαβρίας

Ο εξάχρονος Ανδρέας της Καλαβρίας απεστάλη στη Νάπολη (1333) για κληρονομικούς λόγους και μπήκε στην κηδεμονία του θείου του πατέρα του Ροβέρτου του Σοφού της Νάπολης. Ο Ανδρέας αρραβωνιάστηκε (1334) την εξαδέλφη του Ιωάννα Α΄ της Νάπολης, εγγονή και διάδοχο του Ροβέρτου του Σοφού· την παντρεύτηκε σε ηλικία 15 ετών (1342). Μετά τον θάνατο του Ροβέρτου (1343), ο Ανδρέας έγινε θύμα των ισχυρών βαρόνων της Νάπολης. Ο Ροβέρτος ο Σοφός είχε δικαιώματα στον θρόνο της Νάπολης λόγω πρωτογένειας. Ο παππούς του Ανδρέα, ο Κάρολος Μαρτέλος, είχε αποβιώσει πολύ πρόωρα και διάδοχος θα έπρεπε να γίνει ο γιος του Κάρολος Α΄, που ήταν μόλις 7 ετών, ηλικία και δεν μπορούσε να αντιμετωπίσει τις σκληρές επιθέσεις των Σικελών. Έτσι ο Κάρολος Β΄ ο Χωλός έδωσε το στέμμα στον δεύτερο γιο του, Άγιο Λουδοβίκο της Τουλούζης, αλλά δεν το δέχτηκε για να ακολουθήσει μοναστική ζωή και το στέμμα πέρασε αυτόματα στον τρίτο γιο του, Ροβέρτο. Τότε ο Κάρολος Β΄ ο Χωλός, για να αποζημιώσει τον επτάχρονο εγγονό του Κάρολο Α΄, του έδωσε τα κληρονομικά δικαιώματα στον θρόνο της Ουγγαρίας.

Ο Ροβέρτος ο Σοφός στη διαθήκη του όρισε διάδοχο την εγγονή του Ιωάννα Α΄ (1343) και δεν ανέφερε τίποτε για τον μικρό Ανδρέα. Με την έγκριση του πάπα Κλήμη ΣΤ΄ η Ιωάννα Α΄ στέφθηκε μόνη βασίλισσα της Νεαπόλεως (1344). Ο Ανδρέας φοβόταν για τη ζωή του και έγραψε στη μητέρα του Ελισάβετ της Πολωνίας ότι ήταν έτοιμος να δραπετεύσει από τη Νεάπολη. Η μητέρα του παρενέβη και διέδωσε ψευδώς ότι ο πάπας δέχτηκε να γίνει η στέψη του Ανδρέα και της συζύγου του. Οι ευγενείς, από φόβο μήπως αλλάξει γνώμη ο πάπας, αποφάσισαν να θανατώσουν τον Ανδρέα: σε ένα κυνηγητικό ταξίδι του ζεύγους στην Αβέρσα οι συνωμότες τον συνέλαβαν όταν έβγαινε τη νύχτα από το δωμάτιό του και ενώ η Ιωάννα κοιμόταν, ένας υπηρέτης έκλεισε την πόρτα για να μην δραπετεύσει εκείνος. Μετά από άγρια πάλη οι συνωμότες στραγγάλισαν τον Ανδρέα με ένα κορδόνι και πέταξαν το πτώμα του από το παράθυρο. Η Ουγγαρέζα νοσοκόμα του Ανδρέα Ιζόλδη το μετέφερε στην εκκλησία των μοναχών και παρέμεινε μέχρι το επόμενο πρωί· όταν έφτασαν οι απεσταλμένοι από την Ουγγαρία, τους είπε αναλυτικά στη γλώσσα τους τι έγινε και πληροφόρησαν τον βασιλιά τους.^[7] Η Ιωάννα στιγματίστηκε για όλη την υπόλοιπη ζωή της με τον φόνο, αν και εισήχθη δυο φορές σε δίκη και αθωώθηκε. Ο Λουδοβίκος Α΄ της Ουγγαρίας έκανε πολλές φορές εκστρατείες στη Νάπολη για να εκδικηθεί τον φόνο του αδελφού του.

Πόλεμοι του Λουδοβίκου Α΄ με τη Νεάπολη

Η στέψη του Καρόλου Α΄ ως βασιλιά της Σικελίας από τον πάπα Κλήμη Δ΄.

Τον Νοέμβριο του 1347 ο Λουδοβίκος Α΄ ξεκίνησε εκστρατεία εναντίον της Νάπολης με 1.000 Γερμανούς και Ουγγαρέζους μισθοφόρους. Με την άφιξή του στο βασίλειο της Ιωάννας είχε 2.000 Ούγγρους ιππότες, 2.000 ιππείς μισθοφόρους βαριά οπλισμένους, 2.000 Κουμάνους τοξότες ιππείς και 6.000 πεζούς μισθοφόρους βαριά οπλισμένους. Η Ιωάννα παντρεύτηκε σε δεύτερο γάμο τον Λουδοβίκο του Τάραντα· με τον γάμο έκλεισε ειρήνη με τον μεγάλο εχθρό της Νάπολης, το βασίλειο της Σικελίας. Ο στρατός της Νάπολης περιείχε 2.700 ιππότες και 5.000 πεζούς υπό την ηγεσία του Λουδοβίκου του Τάραντα. Τελικά οι Ούγγροι ήταν οι μεγάλοι νικητές στη μάχη της Κάπουα (11 Ιανουαρίου 1348) και όλοι οι βαρόνοι του βασιλείου δήλωσαν υποταγή στον νέο βασιλιά. Ο Λουδοβίκος Α΄ βάδισε από το Μπενεβέντο για την Αβέρσα, τον τόπο που είχε δολοφονηθεί ο αδελφός του. Όμως οι Ναπολιτάνοι, έντονα δυσαρεστημένοι από τη σκληρή διακυβέρνηση των Ούγγρων, κάλεσαν πίσω την Ιωάννα. Αυτή έδωσε στους πάπες τα δικαιώματά της στην Αβινιόν και σε αντάλλαγμα ζήτησε βοήθεια να ανατρέψει τους Ούγγρους. Η Μαύρη Πανώλη ανάγκασε τους Ούγγρους να φύγουν από τη Νάπολη και έτσι η Ιωάννα επέστρεψε με τον δεύτερο σύζυγό της. Τον Ιανουάριο του 1352 σε νέα δίκη στην Αβινιόν της Ιωάννας και του Λουδοβίκου του Τάραντα για τον φόνο του Ανδρέα, οι δύο αθωώθηκαν πανηγυρικά. Έκλεισαν ειρήνη με τους Ούγγρους (23 Μαρτίου 1352), που κράτησε 29 χρόνια. Ο Λουδοβίκος Α΄ έστειλε τον 2ο εξάδελφό του, τον Κάρολο του Δυρραχίου να καταλάβει τη Νάπολη, όπου ο Κάρολος ορκίστηκε νέος βασιλιάς (1382). Ως Κάρολος Γ΄ της Νεαπόλεως φυλάκισε την Ιωάννα και τη στραγγάλισε στη φυλακή, αλλά μετά τον θάνατο του Λουδοβίκου Α΄, όταν διεκδίκησε το Ουγγρικό στέμμα, δολοφονήθηκε και ο ίδιος (1386).

Πτώση της δυναστείας στην Ουγγαρία

Ο Στέφανος της Σλαβονίας, τρίτος γιος του Καρόλου Α΄ της Ουγγαρίας, πέθανε πρόωρα, πριν τον μεγαλύτερο αδελφό του (1354) Λουδοβίκο Α΄· μετά τη δολοφονία του Ανδρέα έγινε διάδοχος του Ουγγρικού θρόνου, αφού ο μεγαλύτερος αδελφός του Λουδοβίκος Α΄ ήταν άτεκνος. Νυμφεύτηκε (1350) τη Μαργαρίτα, κόρη του Λουδοβίκου Δ΄ της Βαυαρίας. Ο γάμος με μία Γερμανή πριγκίπισσα εξόργισε σε τέτοιο βαθμό τους Πολωνούς, που υποσχέθηκαν τον Ιούλιο του 1351 στον Λουδοβίκο Α΄ ότι θα τον αναγνωρίσουν διάδοχο του Καζιμίρ Γ΄ του Μεγάλου, μόνο αν δεν συμμετείχε ο αδελφός του Στέφανος στη διακυβέρνηση. Ο Στέφανος με τον γάμο απέκτησε μια κόρη, την Ελισάβετ (1352) και έναν γιο, τον Ιωάννη της Σλαβονίας, που τον διαδέχτηκε στη Σλαβονία, αλλά πέθανε σε νηπιακή ηλικία (1360).

Με τον θάνατο του Λουδοβίκου Α΄ της Ουγγαρίας (1382), ο Κάρολος Γ΄ της Νεαπόλεως, γιος του Λουδοβίκου κόμη της Γκραβίνα (1324–1362) και δισέγγονος του Καρόλου Β΄ του Χωλού, διεκδίκησε τον Ουγγρικό θρόνο σαν μοναδικός άρρην απόγονος της Ανδεγαυικής δυναστείας. Η υπόθεση ήταν πολύ εύκολη για τον ίδιο: με τη βοήθεια Κροατών ευγενών, έδιωξε από την Ουγγαρία τον Δεκέμβριο του 1385 τη μεγαλύτερη κόρη του Λουδοβίκου Α΄, τη Μαρία της Ουγγαρίας που είχε παντρευτεί τον αυτοκράτορα Σιγισμόνδο. Η Ελισάβετ της Βοσνίας, χήρα του Λουδοβίκου Α΄ και μητέρα της Μαρίας, οργάνωσε τη δολοφονία του (7 Φεβρουαρίου 1386): ο Κάρολος Γ΄ πέθανε από τα τραύματά του στο Βίσεγκραντ στις 24 Φεβρουαρίου. Ο γιος του Λαδίσλαος Α΄ της Νεαπόλεως θα διεκδικήσει τον θρόνο της Ουγγαρίας, χωρίς να τον αποκτήσει ποτέ.

Άνοδος στον θρόνο της Πολωνίας

Καλλιτεχνική απεικόνιση του Σικελικού Εσπερινού από τον Φραντσέσκο Άγιετς.

Ο Καζιμίρ Γ΄ ο Μέγας, τελευταίος βασιλιάς της Πολωνίας από τον Οίκο των Πιαστ, επέλεξε διάδοχο τον ανιψιό του Λουδοβίκο Α΄ (1355) με το Προνόμιο της Βούδα, έτσι με τον θάνατο τού Καζιμίρ Γ΄ (5 Νοεμβρίου 1370) τον διαδέχθηκε ο Λουδοβίκος Α΄. Η Πολωνική αριστοκρατία δέχτηκε με ενθουσιασμό την άνοδο του Λουδοβίκου, με τη σκέψη ότι θα απουσίαζε ο ίδιος και θα έδειχνε ελάχιστο ενδιαφέρον. Ο Λουδοβίκος Α΄ έστειλε τη μητέρα του Ελισάβετ, που ήταν αδελφή του Καζιμίρ Γ΄, να κυβερνήσει σαν αντιβασίλισσα.^[8] Οι προτεραιότητες του Λουδοβίκου Α΄ ήταν κυρίως στην Ουγγαρία, επισκέφτηκε την Πολωνία μόνο τρεις φορές και πέρασε λίγους μήνες, ενώ οι διαπραγματεύσεις με την αριστοκρατία της Πολωνίας έγιναν στην Ουγγαρία. Οι Ούγγροι ωστόσο ήταν μισητοί στην Πολωνία· σε ένα μακελειό στην Κρακοβία σφαγιάστηκαν 160 Ούγγροι και η αντιβασίλισσα επέστρεψε δυσαρεστημένη στην Ουγγαρία.^[9] Ο Λουδοβίκος Α΄ αντικατέστησε τη μητέρα του με τον συγγενή τους Βλαδίσλαο Β΄ του Οπόλε.^[9] Η ένωση της Πολωνίας με την Ουγγαρία διαλύθηκε με τον θάνατο του Λουδοβίκου Α΄ (1382). Οι δυσαρεστημένοι Πολωνοί ευγενείς ζήτησαν από τη διάδοχό του στον Ουγγρικό θρόνο, τη Μαρία να έρθει να εγκατασταθεί μόνιμα στην Κρακοβία. Η μητέρα της Μαρίας, Ελισάβετ της Βοσνίας, που ήταν χήρα του Λουδοβίκου Α΄ και μικρανεψιά τού πατέρα τού Καζιμίρ Γ΄, τού Λαδίσλαου Α΄ του Βραχύ, φοβήθηκε ότι θα έχει την τύχη της πεθεράς της και το αρνήθηκε.^[9] Αποφάσισε να μην αντιμετωπίσει την αριστοκρατία με τη βία και έστειλε τη μικρότερη κόρη της Γιαντβίγκα της Πολωνίας να στεφτεί βασίλισσα σαν διάδοχος του Λουδοβίκου στην Πολωνία.

Η Γιαντβίγκα στέφτηκε στην Κρακοβία ως βασίλισσα της Πολωνίας (16 Οκτωβρίου 1384) η αριστοκρατία της Πολωνίας βρέθηκε σε έντονη αντίθεση μαζί της, επειδή σχεδίαζε να παντρευτεί τον Γουλιέλμο της Αυστρίας και εκείνος να είναι βασιλιάς στο πλευρό της. Οι σύμβουλοι της Γιαντβίγκα ξεκίνησαν διαπραγματεύσεις με τον Γιαγκελόν δούκα της Λιθουανίας, που ήταν ακόμη παγανιστής, για να παντρευτεί τη βασίλισσά τους. Με την Ένωση του Κριού ο ίδιος και οι Λιθουανοί βαπτίστηκαν Καθολικοί. Ο Γιαγκελόν βαπτίστηκε χριστιανός με το όνομα Λαδίσλαος, παντρεύτηκε τη Γιαντβίγκα (15 Φεβρουαρίου 1386) και ανακηρύχτηκε βασιλιάς της Πολωνίας ως Λαδίσλαος Β΄ Γιαγκελόν (4 Μαρτίου 1386), όπου βασίλευσε στο πλευρό της συζύγου του. Η Γιαντβίγκα παρέμεινε άτεκνη για περισσότερο από μια δεκαετία, κατόπιν γεννήθηκε στη Βάβελ μία κόρη, η Μαρία Βονιφακία (22 Ιουνίου 1399), αλλά το βρέφος πέθανε σε τρεις εβδομάδες (13 Ιουλίου 1399). Η Γιαντβίγκα πέθανε και αυτή σε τέσσερις ημέρες από τις επιπλοκές στη γέννα (17 Ιουλίου 1399). Ο Οίκος των Γιαγκελλόνων πήρε το στέμμα της Πολωνίας: η Λιθουανία και η Πολωνία ενώθηκαν για τέσσερις αιώνες.

Άνοδος στον θρόνο της Αλβανίας

Ο Κάρολος Α΄ ο Ανδεγαυός κατέκτησε πολλές περιοχές στην Αλβανία από το Δεσποτάτο της Ηπείρου (1271) και πήρε τον Φεβρουάριο του 1272 τον τίτλο του βασιλιά της Αλβανίας. Το βασίλειο επεκτεινόταν από το Δυρράχιο μέχρι τις ακτές στο Βουθρωτό. Οι προσπάθειες του Καρόλου Α΄ να επεκταθεί προς την Κωνσταντινούπολη απέτυχαν και οι Ρωμαίοι/Βυζαντινοί τον έδιωξαν από την περιοχή στην πολιορκία του Μπέρατ (1281). Ο Σικελικός Εσπερινός εξασθένησε σημαντικά περισσότερο τον Κάρολο Α΄, που περιορίστηκε σε μια μικρή περιοχή γύρω από το Δυρράχιο. Οι Ανδεγαυοί παρέμειναν στην περιοχή μέχρι την εποχή που την κατέλαβε οριστικά ο Αλβανός πρίγκιπας Κάρολος Τόπια (1368). Ο γιος του Τόπια παρέδωσε την πόλη στη Βενετική Δημοκρατία (1392).

Γενεαλογία Καπετιδών-Ανζού

Λουδοβίκος Η΄ βασ. της Γαλλίας ΟΙΚΟΣ ΚΑΠΕΤΙΔΩΝ

Λουδοβίκος Θ΄ βασ. της Γαλλίας

Ροβέρτος Α΄ κόμης του Αρτουά ΟΙΚΟΣ ΑΡΤΟΥΑ

Κάρολος Α΄ βασ.Σικελίας-Νάπολης (1265-85) ΟΙΚΟΣ ΚΑΠΕΤΙΔΩΝ-ΑΝΖΟΥ

Κάρολος Β΄ βασ. της Νάπολης (1285-1309)

Φίλιππος βασ. της Σαρδηνίας

Κάρολος-Μαρτέλος διεκδικητής βασ. της Ουγγαρίας ΚΛΑΔΟΣ ΟΥΓΓΑΡΙΑΣ

Λουδοβίκος άγιος επίσκοπος της Τουλούζης

Ροβέρτος βασ. της Νάπολης (1309-43) ΚΛΑΔΟΣ ΝΑΠΟΛΗΣ

Φίλιππος Α΄ πρίγκιπας του Τάραντα ΚΛΑΔΟΣ ΤΑΡΑΝΤΑ

Ραϋμόνδος-Βερεγγάριος κόμης της Άντρια

Πέτρος η Καταιγίδα κόμης του Έμπολι

Ιωάννης κόμης της Γκραβίνα, δούκας του Δυρραχίου ΚΛΑΔΟΣ ΔΥΡΡΑΧΙΟΥ

Κάρολος Α΄ βασ. της Ουγγαρίας

(νόθος) Κάρολος καγκελάριος

Κάρολος δούκας της Καλαβρίας

Κάρολος διάδοχος του Τάραντα

Φίλιππος "δεσπότης της Ρωμανίας"

Ροβέρτος πρίγκιπας του Τάραντα

Λουδοβίκος πρίγκιπας του Τάραντα

Φίλιππος Β΄ πρίγκιπας του Τάραντα

Κάρολος δούκας του Δυρραχίου

Λουδοβίκος δούκας της Γκραβίνα

Ροβέρτος κύριος του Καππάτσιο, κ.ά.

(;) Στέφανος σταυροφόρος

Λουδοβίκος Α΄ βασ. της Ουγγαρίας

Ανδρέας δούκας της Καλαβρίας

Στέφανος δούκας της Σλαβονίας

Ιωάννα Α΄ βασ. της Νάπολης (1343-81)

Κάρολος Γ΄ βασ. της Νάπολης (1382-86)

Ιωάννης δούκας της Σλαβονίας

Ιωάννα Β΄ βασ. της Νάπολης (1414-35)

Λαδίσλαος βασ. της Νάπολης (1386-1414)

Θυρεοί

• 
  Καπετίδες
• 
  Καπετίδες-Ανζού (Νάπολης)
• 
  Ουγγαρίας-Νάπολης
• 
  Νάπολης, Ιερουσαλήμ
• 
  Νάπολης-Τάραντα
• 
  Νάπολης-Tάραντος, Κωνσταντινούπολης
• 
  Νάπολης-Δυρραχίου
• 
  Ουγγαρίας, Νάπολης, Ιερουσαλήμ

Παραπομπές

1. Abulafia, 148. "He reached an agreement with the dispossessed Latin Emperor Baldwin, his son and heir Philip of Courtenay and William of Villehardouin ... The resultant treaties ... signed in the papal palace at Viterbo in May 1267, would have made Charles of Anjou the effective controller of a restored Latin emperor ..."
2. Hazzard, The Fourteenth and Fifteenth Centuries, 35.
3. Abulafia, 533. "The principality of Morea and its dependencies should be transferred to [Charles of Anjou] ... granted to Charles suzerainty over the islands of the Aegean, Corfu and all Latin possession in Epiros."
4. Abulafia, 793. "[Charles of Anjou] took charge of Durazzo ..."
5. Hazzard, The Fourteenth and Fifteenth Centuries, 37.
6. Van Antwerp Fine, The Late Medieval Balkans, 184.
7. http://www.kislexikon.hu/isolda.html
8. Lukowski, Jerzy; Zawadzki, Hubert (2006). A Concise History of Poland (2nd ed.). Cambridge University Press
9. Engel, Pál (2005). Realm of St. Stephen: A History of Medieval Hungary 895–1526

Πηγές

• Abulafia, David, ed. (2004). The New Cambridge Medieval History. 5. Cambridge University Press.
• Engel, Pál (2005). Realm of St. Stephen: A History of Medieval Hungary 895–1526
• Fine, John Van Antwerp (1994). The Late Medieval Balkans: A Critical Survey from the Late Twelfth Century to the Ottoman Conquest. Ann Arbor: University of Michigan Press.
• Geanakoplos, Deno John (1975). "Byzantium and the Crusades, 1261–1354". In Hazard, Harry W. A History of the Crusades, Volume III: The Fourteenth and Fifteenth Centuries. Madison, Wisconsin: University of Wisconsin Press.
• Lukowski, Jerzy; Zawadzki, Hubert (2006). A Concise History of Poland

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

• Ισόλδη