Χιλιανός ποδοσφαιριστής From Wikipedia, the free encyclopedia
Ο Ελίας Ρικάρδο Φιγκερόα Μπραντέρ (ισπανικά : Elías Ricardo Figueroa Brander, γεννήθηκε 25 Οκτωβρίου 1946) είναι Χιλιανός πρώην ποδοσφαιριστής. Ο κορυφαίος του αθλήματος στην ιστορία της Χιλής,[1][2][3] και ένας από τους καλύτερους και πιο πλήρεις αμυντικούς όλων των εποχών,[4][5][6] ψηφίστηκε 37ος καλύτερος ποδοσφαιριστής του 20ού αιώνα στις εκλογές της IFFHS και πρώτος της χώρας του.[7][8]
 1973 | |||||||||||
| Προσωπικές πληροφορίες | |||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Ημερ. γέννησης | 25 Οκτωβρίου 1946 | ||||||||||
| Τόπος γέννησης | Βαλπαραΐσο, Χιλή | ||||||||||
| Ύψος | 1,83 μ. | ||||||||||
| Θέση | Αμυντικός | ||||||||||
| Ομάδες νέων | |||||||||||
| 1962–1964 | Σαντιάγο Γουόντερερς | ||||||||||
| Επαγγελματική καριέρα* | |||||||||||
| Περίοδος | Ομάδα | Συμμ.† | (Γκ.)† | ||||||||
| 1964–1966 | Σαντιάγο Γουόντερερς | 54 | (0) | ||||||||
| 1964 | →Ουνιόν Λα Καλέρα | 30 | (0) | ||||||||
| 1967–1972 | Πενιαρόλ | 51 | (0) | ||||||||
| 1972–1976 | ΣΚ Ιντερνασιονάλ | 139 | (8) | ||||||||
| 1977–1980 | Παλεστίνο | 118 | (6) | ||||||||
| 1981 | Φορτ Λόντερντεϊλ Στράικερς | 22 | (0) | ||||||||
| 1981–1982 | Κόλο-Κόλο | 17 | (0) | ||||||||
| Σύνολο | 431 | (14) | |||||||||
| Εθνική ομάδα | |||||||||||
| Περίοδος | Ομάδα | Συμμ.† | (Γκ.)† | ||||||||
| 1966–1982 | Χιλή | 47 | (3) | ||||||||
| Προπονητική καριέρα | |||||||||||
| Περίοδος | Ομάδα | ||||||||||
| 1993 | Σαντιάγο Γουόντερερς | ||||||||||
| 1994–1995 | Παλεστίνο | ||||||||||
| 1996 | ΣΚ Ιντερνασιονάλ | ||||||||||
Τίτλοι
| |||||||||||
| * Οι συμμετοχές και τα γκολ στις προηγούμενες ομάδες υπολογίζονται μόνο για τα εγχώρια πρωταθλήματα. † Συμμετοχές (Γκολ). | |||||||||||
Τα σημαντικά προβλήματα υγείας που αντιμέτωπε στην παιδική του ηλικία δεν ήταν αρκετά για να τον εμποδίσουν να έχει επιτυχημένη καριέρα στο άθλημα, ήδη από το τέλος της εφηβείας του. Ξεκίνησε τη σταδιοδρομία του στη χώρα του αλλά το ενδιαφέρον μεγάλων συλλόγων του εξωτερικού τον οδήγησε αρχικά στην Ουρουγουάη και κατόπιν στη Βραζιλία γνωρίζοντας διεθνή καταξίωση και κατέκτησε σχεδόν όλους τους συλλογικούς τίτλους. Ο εγκεφαλικός τρόπος παιχνιδιού του ήταν τέτοιος που με την παρουσία του επισκίασε αξιόλογους συμπαίκτες του και αποτέλεσε πρότυπο για τις ικανότητές του να αγωνίζεται στο κέντρο της άμυνας διαθέτοντας πληρότητα σε όλες τις δραστηριότητες του παιχνιδιού. Οι τρεις τίτλοι καλύτερου ποδοσφαιριστή στη Νότια Αμερική είναι ο μεγαλύτερος αριθμός για αμυντικό σε Ευρώπη και Νότια Αμερική. Ο τρόπος παιχνιδιού του συγκρίθηκε συχνά με αυτόν του δύο φορές νικητή της Χρυσής Μπάλας Φραντς Μπεκενμπάουερ, ο οποίος δήλωσε περίφημα: «Είμαι ο Ευρωπαίος Φιγκερόα».[9]
Συμμετείχε σε τρεις διοργανώσεις Παγκοσμίου Κυπέλλου με την ισχύ της εθνικής ομάδας της Χιλής να μην επιτρέπει ανάλογη με τους συλλόγους επιτυχία. Μετά την αποχώρησή του από την ενεργό δράση ακολούθησε σύντομη καριέρα προπονητή σε τρεις από τους συλλόγους που αγωνίστηκε.
Από τη γέννησή του ο Φιγκερόα αντιμέτωπε προβλήματα υγείας (διφθερίτιδα, άσθμα) που δεν του επέτρεψαν να περπατήσει χωρίς πατερίτσες μέχρι την ηλικία των τουλάχιστον έξι χρόνων. Η οικογένειά του μετακόμισε σε άλλη πόλη (Κιλπούε) με πιο υγιεινό κλίμα προκειμένου να βοηθηθεί, κάτι που τελικά έγινε και σε ηλικία οκτώ ετών εντάχθηκε στο Alto Florida, ένα σύλλογο στη γειτονιά του. Εκεί ανακάλυψε τις φυσικές του ικανότητες και τα χαρίσματά του, ενώ η ασθένεια έγινε ξανά παρούσα και σε ηλικία 11 ετών διαγνώστηκε με πολιομυελίτιδα, μένοντας στο κρεβάτι για έναν ολόκληρο χρόνο. Τα δεκανίκια και η βοήθεια των αδερφών του, σε ηλικία 13 ετών, επέστρεψε στην ομάδα της γειτονιάς του και στη συνέχεια στα 14 πήγε στη Ντεπορτίβο Λισέο, όπου έμεινε μόνο για λίγους μήνες. Η σταδιακή ανάκαμψή του του επέτρεψε να ξεκινήσει παίζοντας ποδόσφαιρο ως τερματοφύλακας και αργότερα ως αμυντικός μέσος.[10][11][12]
Ήταν τέτοιο το ταλέντο του έφηβου που κατάφερε να προπονηθεί μια μέρα στην κατηγορία των παίδων και το προπονητικό επιτελείο του είπε να επιστρέψει την επόμενη μέρα για να προπονηθεί με την ομάδα νέων. Με την ομάδα νέων η οποία χρησίμευσε ως προπονητικό αντίπαλος της Βραζιλίας που έχουν αγωνιστεί συμμετείχε στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1962 στη Χιλή. Είχε την τιμή να μαρκάρει τους Πελέ, Γκαρίντσα και Ντίντι σε ηλικία 15 ετών, κάτι που ήδη εκείνη την εποχή προκάλεσε περισσότερα από ένα εγκωμιαστικά σχόλια στους Βραζιλιάνους για τη φυσική του επιβλητικότητα, τα καλά αντανακλαστικά και την ποιότητα του παιχνιδιού του.[13]
Ξεκίνησε την επαγγελματική του πορεία στις 26 Απριλίου του 1964, όταν σε ηλικία 17 ετών εμφανίστηκε στην πρώτη κατηγορία του επαγγελματικού πρωταθλήματος ποδοσφαίρου της Χιλής, παίζοντας ως δανεικός από Σαντιάγο Γουόντερερς στην Ουνιόν Λα Καλέρα με αντίπαλο τη Γκριν Γκρος (Club de Deportes Green Cross).[14] Η απόδοσή του σε έναν επόμενο αγώνα εναντίον της Κόλο Κόλο που του χάρισε το πρώτο του ψευδώνυμο. «Αντιμετωπίζουμε ένα δεκαεπτάχρονο αγόρι που παίζει σαν ώριμο αστέρι. Από σήμερα μπορώ να τον αποκαλώ μόνο Δον Ελίας Φιγκερόα», είπε ένας ραδιοφωνικός εκφωνητής με το χαρακτηρισμό να τον ακολουθεί και μετά το τέλος της καριέρας του.[13][15] Μετά από μία σεζόν επέστρεψε στη Γουόντερερς και ο Χοσέ Πέρεθ, Αργεντινός προπονητής των μικρών ομάδων του συλλόγου, τον ξεκίνησε ως αμυντικό λόγω του ύψους του και της έλλειψης παικτών σε αμυντική θέση.[16][17]
Οι επιτυχημένες εμφανίσεις του απέσπασαν το ενδιαφέρον πολλών ξένων συλλόγων και μετά το Πρωτάθλημα της Νότιας Αμερικής (μετέπειτα Κόπα Αμέρικα) στο Μοντεβιδέο το 1967, μεταγράφηκε στην Πενιαρόλ της Ουρουγουάης αργότερα εκείνο το έτος. Εκείνη την εποχή ήταν η καλύτερη ομάδα στον κόσμο ως νικήτρια του Διηπειρωτικού Κυπέλλου, ενώ και το πρωτάθλημα της Ουρουγουάης ήταν πολύ δυνατό.[18][19][20] Ο Φιγκερόα αγωνίστηκε σε μια ομάδα γεμάτη σπουδαίους παίκτες, αλλά αυτός εξελέγη ο καλύτερος παίκτης στο πρωτάθλημα το 1967, το 1968 και το 1971, ενώ σε όλες τις χρονιές ήταν μέλος της ιδανικής ομάδας του πρωταθλήματος.[21][22][23] Η άμυνα της ομάδας ήταν απροσπέλαστη και με τερματοφύλακα τον κορυφαίο στην ιστορία της Ουρουγουάης Λαδισλάο Μαζουρκιέβιτς πέτυχε το ρεκόρ για τα περισσότερα λεπτά χωρίς να δεχθεί γκολ: 987 (11 αγώνες) το 1968.[24][25] Πέρασε τα πιο πετυχημένα χρόνια του με την Πενιαρόλ, κερδίζοντας το Πρωτάθλημα Ουρουγουάης το 1967, το 1968 και το 1969.[16][26] Το 1969 η Πενιαρόλ κατέκτησε το Διηπειρωτικό Σούπερ Κύπελλο Πρωταθλητριών με τον πιο κρίσιμο αγώνα εναντίον της Σάντος του Πελέ εκτός έδρας (νίκη με 2–1), σε μια αναμέτρηση στην οποία ο Φιγκερόα ήταν ο καλύτερος παίκτης του γηπέδου και θαυμάστηκε για το ταλέντο και την ηγετική του παρουσία.[27][28] Η μόνη του αποτυχία με την Πενιαρόλ ήταν ότι δεν μπόρεσε να σηκώσει το Λιμπερταδόρες το 1970, όταν έφτασε στον τελικό και ηττήθηκε από την Εστουδιάντες. Ο Φιγκερόα ξεχώρισε ως τζέντλεμαν στο γήπεδο, δεν ήταν σκληρός παίκτης, αλλά στην Ουρουγουάη έμαθε να παίζει πιο δυνατά, να σκοράρει, να χρησιμοποιεί πιο σωστά το σώμα του.[29] Έγινε ο πρώτος Χιλιανός ποδοσφαιριστής που έφτασε σε τελικό του Κόπα Λιμπερταδόρες. Στο αποχαιρετιστήριό του στα τέλη του 1971, οι φίλαθλοι της ομάδας έκλαιγαν στο αεροδρόμιο.
Το 1972 αποκτήθηκε από τη βραζιλιάνικη Ιντερνασιονάλ, όπου είχε εξίσου επιτυχημένη πορεία, κατακτώντας το πρωτάθλημα της Βραζιλίας το 1975 και το 1976. Το ενδιαφέρον της Ρεάλ Μαδρίτης δεν τον απασχόλησε παρά την υψηλότερη οικονομική προσφορά που δέχθηκε μιας και το βραζιλιάνικο πρωτάθλημα ήταν υψηλού επιπέδου εκείνη την εποχή, ίσως και υψηλότερο από όλα τα ευρωπαϊκά.[29][30][31] Ανέλαβε αρχηγός της ομάδας από το πρώτο παιχνίδι.[32] Το 1974 ο σύλλογος νίκησε και στα 18 παιχνίδια τους για να διεκδικήσει τον τίτλο. Ο Φιγκερόα ήταν η κεντρική φιγούρα και ο αρχηγός της ομάδας και οι οπαδοί του συλλόγου τον θυμούνται για το διάσημο «πεφωτισμένο γκολ» του στη νίκη του συλλόγου απέναντι της Κρουζέιρο στον τελικό του πρωταθλήματος του 1975, στις 14 Δεκεμβρίου. Στο Πόρτο Αλέγκρε η ημέρα είναι εντελώς συννεφιασμένη. Έντεκα λεπτά μετά την έναρξη του δευτέρου ημιχρόνου, ο μέσος Βαλντομίρο κέρδισε φάουλ. Σε μία εντελώς συννεφιασμένη ημέρα και ενώ το σκορ ήταν στο 0–0, ο Βαλντομίρο εκτέλεσε το φάουλ, στέλνοντας την μπάλα στην αντίπαλη περιοχή. Ο Φιγκερόα με μία δυνατή κεφαλιά άνοιξε το σκορ. Το παραλήρημα στις εξέδρες από 100.000 φιλάθλους, που είχαν γεμίσει το γήπεδο από τις 10 το πρωί, ήταν απόλυτο για τον πρώτο τίτλο μετά από 66 χρόνια για ένα σύλλογο που σε εθνικό επίπεδο δεν ήταν ούτε στους πρωταγωνιστές. Το μυστήριο είναι ότι, όπως έδειξαν τα βίντεο και οι φωτογραφίες αργότερα, τη στιγμή κατά την οποία ο Χιλιανός αμυντικός σηκώθηκε στον αέρα για να κάνει την κεφαλιά, φωτίζεται μόνο αυτός από μία ισχυρή ακτίνα ηλιακού φωτός, που ερχόταν από τον ουρανό.[33][34][35] Εκλέχθηκε ο καλύτερος κεντρικός αμυντικός του πρωταθλήματος της Βραζιλίας κατά τη διάρκεια των ετών 1973, 1974, 1975 και 1976, κερδίζοντας το Bola de Prata, και ψηφίστηκε ο Παίκτης της Χρονιάς του βραζιλιάνικου πρωταθλήματος το 1975 και 1976, κερδίζοντας το Βραβείο Bola de Ouro.[36][37] Κέρδισε περαιτέρω αναγνώριση όταν διαδέχθηκε τον Πελέ στην ανάδειξη του καλύτερου ποδοσφαιριστή της Νότιος Αμερικής της Χρονιάς το 1974, το 1975 και το 1976.[38][39] Το 1977 ήταν στην τρίτη θέση.[40] Ολοκλήρωσε την παρουσία του στην Πενιαρόλ με 241 αγώνες, στους οποίους σημείωσε 6 γκολ.[21] Στη Βραζιλία, σε μια ψηφοφορία εμπειρογνωμόνων που διοργάνωσε το περιοδικό Placar το 2001 τον ανέδειξαν ως τον «καλύτερο ξένο ποδοσφαιριστή στο πρωτάθλημα της Βραζιλίας τον 20ό αιώνα».[41]
Η λευκή επιταγή των Βραζιλιάνων δεν ήταν αρκετή για την παραμονή του στη χώρα και ο Φιγκερόα επέστρεψε στην πατρίδα του το 1977, αγωνιζόμενος την Παλεστίνο. Είχε και πάλι προτάσεις από τη Ρεάλ Μαδρίτης και τη Μπόκα Τζούνιορς, αλλά προσωπικοί λόγοι τον έκαναν να επιστρέψει για να αγωνιστεί με τη σχετικά αδύναμη τότε ομάδα.[32][42] Η νέα του ομάδα γνώρισε την καλύτερη περίοδο στην ιστορία της και κατέκτησε το πρωτάθλημα της Χιλής το το 1978, αναδείχθηκε δε ο καλύτερος παίκτης στη χώρα και στις δύο αυτές αγωνιστικές περιόδους. Η ομάδα παρέμεινε αήττητη σε 44 αγώνες σε αυτό το χρονικό διάστημα. Επίσης, σημείωσε το μοναδικό γκολ στον τελικό του Κυπέλλου το 1977.[16][43][44] Όπως πολλοί μεγάλοι ποδοσφαιριστές εκείνη την εποχή προς το τέλος της σταδιοδρομίας τους, το 1981 πήγε στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου αγωνίστηκε στο NASL για μικρό διάστημα στους Φορτ Λόντερντεϊλ Στράικερς. Έχοντας ως συμπαίκτες τους Γκερντ Μίλερ και Τεόφιλο Κουμπίγιας το 1981, έφτασαν στον τελικό του πρωταθλήματος με αντίπαλο τους Νιου Γιορκ Κόσμος, χωρίς επιτυχία.[45][46] Τελευταίος σταθμός στην καριέρα του η Κόλο-Κόλο της πατρίδας του, όπου έμεινε μόνο τρεις μήνες στην ομάδα της πρωτεύουσας και ο τελευταίος αγώνας του με την Ουνιβερσιδάδ.[47][48]
Την 1η Ιανουαρίου 1983, ο Φιγκερόα ανακοίνωσε την αποχώρησή του από την επαγγελματική δραστηριότητα. Την επόμενη χρονιά, στις 8 Μαρτίου 1984, διοργανώθηκε ο αποχαιρετιστήριος αγώνας ανάμεσα σε μια ομάδα της Χιλής και μια επιλογή του υπόλοιπου κόσμου, τον οποίο παρακολούθησαν περισσότεροι από 70.000 θεατές. Συνολικά συγκέντρωσε 22 τίτλους σε επίσημες διοργανώσεις.[49]
Σε ηλικία 17 ετών κλήθηκε στην εθνική ομάδα νέων της Χιλής και αγωνίστηκε στο Πρωτάθλημα Νέων Νότιας Αμερικής στην Κολομβία. Έκανε το ντεμπούτο του σε φιλικό αγώνα με τη Σοβιετική Ένωση στις 23 Φεβρουαρίου 1966 (ήττα στο Σαντιάγο με 2–0) αφήνοντας όμως πολύ καλές εντυπώσεις.[50][51][52] Το ίδιο καλοκαίρι ήταν στη βασική ενδεκάδα στην πρώτη μεγάλη διοργάνωση που συμμετείχε, αυτή του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1966. Η Χιλή έχασε από τη Ιταλία και και τη Σοβιετική Ένωση και έφερε ισοπαλία με τη Βόρεια Κορέα και έτσι δεν προκρίθηκε στη δεύτερη φάση της διοργάνωσης, όμως ο Φιγκερόα έλαβε ήδη την αναγνώριση αποκαλούμενος από ορισμένους ως «ο κόκκινος τοίχος» (La Muralla Roja, από το χρώμα της φανέλας της εθνικής ομάδας της Χιλής).[10][53] Με τη Χιλιανή εθνική ομάδα αγωνίστηκε 47 φορές μεταξύ του 1966 και του 1982.[54][55]
Ήταν για χρόνια αρχηγός της εθνικής ομάδας, και μάλιστα ήταν αρχηγός και στα τρία Παγκόσμια Κύπελλα που συμμετείχε (1966, 1974 και 1982). Τα χρόνια της καριέρας του στη Βραζιλία δεν αγωνίστηκε με την εθνική ομάδα και επανήλθε το 1973 για τα προκριματικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1974. Ένα από τα καλύτερα παιχνίδια της καριέρας του ήταν απέναντι στη Σοβιετική Ένωση σε αγώνα μπαράζ των προκριματικών στη Μόσχα, όπου η παρουσία του στην άμυνα ήταν καταλυτική στη διατήρηση έως το τέλος του αγώνα του ισόπαλου 0–0. Οι Σοβιετικοί αρνήθηκαν να αγωνιστούν στο δεύτερο αγώνα στο Σαντιάγκο λόγω της πολιτικής κατάστασης της χώρας και η Χιλή προκρίθηκε, παρατασόμενη όμως στον αγωνιστικό χώρο και σημειώνοντας γκολ, σε ένα γήπεδο με 18.000 θεατές αλλά χωρίς αντίπαλο σε μία παρωδία αγώνα.[13][56] Στην τελική φάση ψηφίστηκε ως ο καλύτερος αμυντικός και στην καλύτερη ομάδα της διοργάνωσης, παρά την αποτυχία της Χιλής να περάσει στο δεύτερο γύρο. Σε τρεις αναμετρήσεις δέχθηκε μόνο δύο γκολ, το ένα από τη μετέπειτα πρωταθλήτρια κόσμου Δυτική Γερμανία και το δεύτερο από την Ανατολική Γερμανία (αποτέλεσμα 1–1), ενώ ήρθε ισόπαλη με την Αυστραλία χωρίς τέρματα.[9][57] Το 1977 σε αγώνα με τον Ισημερινό στην προκριματική φάση για το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1978 σημείωσε δύο γκολ (από τα τρία συνολικά της διεθνούς καριέρας του) στη νίκη με 3–0.[55] Η Χιλή δεν προκρίθηκε στην τελική φάση. Ήταν επίσης αρχηγός της εθνικής Χιλής όταν κατετάγη δεύτερη το 1979 στο Κόπα Αμέρικα. Η Χιλή έφτασε στον τελικό με αντίπαλο την Παραγουάη, με την οποία έπρεπε να παίξει τρία παιχνίδια. Η ομάδα της Παραγουάης βασίζονταν στην επιθετική της γραμμή και στον πρώτο τελικό αγώνα με τη Χιλή νίκησε με 3–0 στην Ασουνσιόν. Ο Φιγκερόα δεν αγωνίστηκε λόγω αποβολής στον ημιτελικό με το Περού, τη μοναδική στην καριέρα του. Για τους επόμενους αγώνες στο Σαντιάγο της Χιλής και στο Μπουένος Άιρες, ο Φιγκερόα συμμετείχε κανονικά και η Παραγουάη δεν μπόρεσε να σημειώσει γκολ. Ο τίτλος πήγε στην Παραγουάη με διαφορά τερμάτων.[23][58] Έκλεισε την καριέρα του στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Ισπανίας το 1982, όπου η Χιλή αποκλείστηκε με τρεις ήττες στον πρώτο γύρο με την απόδοση της ομάδας και του ίδιου να είναι κάτω του αναμενόμενου.[47][55][59] Εξακολουθεί να θεωρείται ως ο κορυφαίος Χιλιανός ποδοσφαιριστής όλων των εποχών.[31][38][60]
Ο τρόπος παιχνιδιού, οι ηγετικές του ιδιότητες και η πειθαρχία, ήταν τα στοιχεία που τον χαρακτήριζαν και έθεσαν τα πρότυπα για τους αμυντικούς στη Νότια Αμερική απλώς και μόνο με το να είναι μπροστά από την εποχή του. Η ικανότητά του να προβλέπει επιθέσεις ως αμυντικός με την εξαιρετική ανάγνωση του παιχνιδιού ήταν τα σημαντικότερα χαρακτηριστικά του παιχνιδιού του. Ο Φιγκερόα είχε επίσης τη δυνατότητα να ξεκινήσει αντεπιθέσεις από την άμυνα χάρη στην ψυχραιμία του με τη μπάλα, το όραμα και τα καλά του περάσματα. Εξαιρετική ήταν και η ικανότητά του στις πάσες. Τα ηγετικά του προσόντα και η ικανότητά του στον αέρα παραμένουν αξέχαστα.[29][47][61] Ο ίδιος είχε πει: «Όταν έπαιζα στη Βραζιλία, έκανα πάντα ένα παιχνίδι στο οποίο ο ακραίος μπακ και ο ακραίος επιθετικός κρατούσαν την μπάλα, ενώ εγώ προχωρούσα χωρίς μαρκάρισμα και έκανα μια κεντρική επιθετική διαδρομή».[62] Ο φημισμένος Βραζιλιάνος συγγραφέας Νέλσον Ροντρίγκες (Nelson Rodrigues), έγραψε: «Κομψός ως κόμης με σμόκιν, επικίνδυνος σαν τίγρη της Βεγγάλης, ο Ελίας Φιγκερόα ήταν ο τέλειος αμυντικός».[63] Ο Σέσαρ Λουίς Μενότι, η αξιοπιστία του οποίου δεν αμφισβητείται, είχε πει: «Νομίζω ότι ήταν ανώτερος του Μπεκενμπάουερ και αυτό έχει ειπωθεί».[64]
Είχε και τη σκοτεινή του πλευρά. Έγινε - ίσως άθελά του - έμβλημα της κυβέρνησης του δικτάτορα Αουγκούστο Πινοσέτ, σε μια εποχή που ακόμα και διεθνείς παίκτες χρειάστηκε να φύγουν από τη χώρα μετά το 1973 λόγω των πολιτικών τους πεποιθήσεων.[61] Τιμήθηκε το 1974 και έκανε σαφή την υποστήριξή του στο δημοψηφίσματα του 1980 και του 1988. Με τον καιρό, οι κοντινοί του άνθρωποι αναγνωρίζουν ότι ήταν λάθος. Και ο Φιγκερόα σύντομα τείνει να ξεκαθαρίσει: «Ήμουν με όλους τους προέδρους της χώρας μου. Αν κάνω κάτι είναι για τον λαό».[11]
Μετά το τέλος της ποδοσφαιρικής σταδιοδρομίας ακολούθησε σύντομη καριέρα προπονητή στη Χιλή αναλαμβάνοντας αρχικά του Γουόντερερς το 1993 και την Παλεστίνο για τις δύο επόμενες σεζόν.[17] Δουλέψε επίσης και στην Ιντερνασιονάλ, τόσο ως προπονητής για μικρό χρονικό διάστημα, όσο και ως τεχνικός διευθυντής, ενώ εργάστηκε και σχολιαστής αγώνων και αρθρογράφος στην πατρίδα του και τη Βραζιλία.[31] Το 2004 επελέγη στη λίστα FIFA 100.[65] Το 2011 η CONMEBOL τον επέλεξε στην καλύτερη ενδεκάδα στην ιστορία του Κόπα Αμέρικα.[66][67] Η Σαντιάγο Γουόντερερς μετονόμασε το στάδιο της σε Στάδιο Ελίας Φιγκερόα Μπραντέρ προς τιμή του το 2012.[17][68]
Δημιούργησε το Gol Iluminado στη Φλόριντα των ΗΠΑ, ένα ίδρυμα που θα ασχολείται με την εκπαίδευση μέσω του αθλητισμού, της εθνοτικής ένταξης και της ανοχής, ειδικά προς τους αυτόχθονες πληθυσμούς και την καταπολέμηση της φτώχειας.[61] Το 2006 πρωταγωνίστησε στη διεξαγωγή φιλικού αγώνα στη Λα Παζ μέσω του Ιδρύματος στη Νότια Αμερική για να ενισχύσει τις φτωχές τοπικές κοινότητες συγκέντρώνοντας 60 τόνους μη αλλοιώσιμων τροφίμων. Η πρωτοβουλία του οδήγησε στη δημιουργία του παγκόσμιου οργανισμού Football for Peace Global υπό την αιγίδα του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών.[69]
| Εθνική ομάδα | Έτος | Συμμ. | Γκολ |
|---|---|---|---|
| Χιλή | 1966 | 12 | 0 |
| 1967 | 5 | 0 | |
| 1968 | 0 | 0 | |
| 1969 | 0 | 0 | |
| 1970 | 0 | 0 | |
| 1971 | 0 | 0 | |
| 1972 | 0 | 0 | |
| 1973 | 2 | 0 | |
| 1974 | 4 | 0 | |
| 1975 | 0 | 0 | |
| 1976 | 0 | 0 | |
| 1977 | 5 | 2 | |
| 1978 | 0 | 0 | |
| 1979 | 8 | 1 | |
| 1980 | 2 | 0 | |
| 1981 | 4 | 0 | |
| 1982 | 5 | 0 | |
| Σύνολο | 47 | 3 | |
Πενιαρόλ
Ιντερνασιονάλ
Παλεστίνο
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
