Ρώσος ζωγράφος From Wikipedia, the free encyclopedia
Ο Βασίλι Βασίλιεβιτς Βερεστσάγκιν (ρωσικά: Васи́лий Васи́льевич Вереща́гин, 26 Οκτωβρίου 1842 - 13 Απριλίου 1904) ήταν ένας από τους πιο διάσημους Ρώσους πολεμικούς ζωγράφους και ένας από τους πρώτους Ρώσους καλλιτέχνες που αναγνωρίστηκαν ευρέως στο εξωτερικό. Η βίαιη φύση των ρεαλιστικών σκηνών του είχε ως αποτέλεσμα πολλοί πίνακες να μην εκτυπωθούν ή να εκτεθούν σε πινακοθήκες.[14]
| Βασίλι Βερεστσάγκιν | |
|---|---|
 | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | Василий Васильевич Верещагин (Ρωσικά) |
| Γέννηση | 14ιουλ. / 26 Οκτωβρίου 1842γρηγ.[1][2] Τσιριπαβιέτς[3][4][5] |
| Θάνατος | 31 Μαρτίουιουλ. / 13 Απριλίου 1904γρηγ.[1][6] Πορτ Άρθουρ[7] |
| Αιτία θανάτου | πεσών σε μάχη |
| Συνθήκες θανάτου | θάνατος στη μάχη[7] |
| Χώρα πολιτογράφησης | Ρωσική Αυτοκρατορία |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | Ρωσικά[8][9] |
| Σπουδές | Σώμα Ναυτικών Δοκίμων Αυτοκρατορική Ακαδημία Τεχνών (1860–1863) |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | ζωγράφος[10][11][12] συγγραφέας στρατιωτικός[13] history painter genre painter |
| Αξιοσημείωτο έργο | The Apotheosis of War |
| Επηρεάστηκε από | Ζαν-Λεόν Ζερόμ |
| Οικογένεια | |
| Αδέλφια | Aleksandr Vereshchagin Nikolay Vereshchagin Sergey Vereshchagin |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Βραβεύσεις | Τάγμα του Αγίου Γεωργίου, Δ΄ Τάξη |
| Υπογραφή | |
 | |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Ο Βερεστσάγκιν γεννήθηκε στο Τσιριπαβιέτς, στο κυβερνείο Νόβγκοροντ, στη Ρωσία, το 1842 ως μέσος τριών αδελφών. Ο πατέρας του ήταν γαιοκτήμονας με ευγενή καταγωγή, ενώ η μητέρα του ήταν κοινής καταγωγής και είχε ταταρικές ρίζες.[15][16][17] Όταν ήταν οκτώ χρονών, στάλθηκε στο Τσάρσκογε Σελό για να μπει στο Σώμα Δοκίμων του Αλεξάνδρου. Τρία χρόνια αργότερα, μπήκε στο Σώμα Ναυτικών Δοκίμων στην Αγία Πετρούπολη, κάνοντας το πρώτο του ταξίδι το 1858.[15] Υπηρέτησε στη Φρεγάτα Καμτσάτκα που έπλευσε στη Δανία, τη Γαλλία και την Αίγυπτο.
Ο Βερεστσάγκιν αποφοίτησε πρώτος στη σειρά του στη ναυτική σχολή, αλλά εγκατέλειψε αμέσως τον στρατό για να ασχοληθεί σοβαρά τη μελέτη του σχεδίου. Δύο χρόνια αργότερα, το 1863, κέρδισε ένα μετάλλιο από την Ακαδημία της Αγίας Πετρούπολης για το έργο του Ο Οδυσσέας σκοτώνει τους μνηστήρες. Το 1864, πήγε στο Παρίσι, όπου σπούδασε κοντά στον Ζαν-Λεόν Ζερόμ, αν και διαφωνούσε με τις μεθόδους του δασκάλου του.[15]
Στο σαλόνι του Παρισιού του 1866, ο Βερεστσάγκιν εξέθεσε ένα σχέδιο του Ντουχομπόροι τραγουδούν τους Ψαλμούς τους. Τον επόμενο χρόνο, προσκλήθηκε να συνοδεύσει την αποστολή του στρατηγού Κονσταντίν Κάουφμαν στο Τουρκεστάν. Του απονεμήθηκε ο βαθμός του σημαιοφόρου. Ο ηρωισμός του στην πολιορκία της Σαμαρκάνδης από τις 2 έως τις 8 Ιουνίου 1868 είχε ως αποτέλεσμα την απονομή του Σταυρού του Αγίου Γεωργίου (4ης τάξης).[15] Ήταν ένας ακούραστος ταξιδιώτης, επιστρέφοντας στην Αγία Πετρούπολη στα τέλη του 1868, στο Παρίσι το 1869, πίσω στην Αγία Πετρούπολη αργότερα μέσα στο έτος και μετά πίσω στο Τουρκεστάν μέσω Σιβηρίας στα τέλη του 1869.
Το 1871, ο Βερεστσάγκιν ίδρυσε ένα ατελιέ στο Μόναχο. Πραγματοποίησε μια ατομική έκθεση με τα έργα του (αργότερα γνωστά ως «Σειρά Τουρκεστάν») στο Κρυστάλλινο Παλάτι στο Λονδίνο το 1873. Έκανε μια άλλη έκθεση των έργων του στην Αγία Πετρούπολη το 1874, όπου δύο από τους πίνακές του, η Αποθέωση του Πολέμου, αφιερωμένη «σε όλους τους κατακτητές, παρελθοντικούς, παροντικούς και μελλοντικούς», και Αφημένος Πίσω, τον πίνακα ενός ετοιμοθάνατου στρατιώτη εγκαταλελειμμένου από τους συντρόφους του,[15] απαγορεύτηκε να εκτεθούν με την αιτιολογία ότι απεικόνιζαν τον Ρώσο στρατό υπό κακό πρίσμα.
Στα τέλη του 1874, ο Βερεστσάγκιν αναχώρησε για μια εκτενή περιοδεία στα Ιμαλάια, την Ινδία και το Θιβέτ, περνώντας πάνω από δύο χρόνια ταξιδεύοντας. Επέστρεψε στο Παρίσι στα τέλη του 1876.
Με την έναρξη του Ρωσοτουρκικού Πολέμου (1877–1878), ο Βερεστσάγκιν εγκατέλειψε το Παρίσι και επέστρεψε στην ενεργό υπηρεσία στον Αυτοκρατορικό Ρωσικό Στρατό. Ήταν παρών στη διάβαση του περάσματος Σίπκα και στην πολιορκία της Πλέβνα, όπου σκοτώθηκε ο αδελφός του. Τραυματίστηκε επικίνδυνα κατά τις προετοιμασίες για τη διάβαση του Δούναβη κοντά στο Ρούσττσουκ. Στο τέλος του πολέμου, ενήργησε ως γραμματέας του στρατηγού Σκόμπελεφ στον Άγιο Στέφανο.[15]
Μετά τον πόλεμο, ο Βερεστσάγκιν εγκαταστάθηκε στο Μόναχο, όπου δημιούργησε τους πολεμικούς του πίνακες τόσο γρήγορα που κατηγορήθηκε ότι απασχολούσε βοηθούς. Τα συγκλονιστικά θέματα των εικόνων του και ο διδακτικός τους στόχος, δηλαδή η προώθηση της ειρήνης με την αναπαράσταση της φρίκης του πολέμου, προσέλκυσαν μεγάλο μέρος του κοινού που δεν ενδιαφερόταν συνήθως για την τέχνη στη σειρά εκθέσεων των πινάκων του στο Παρίσι το 1881 και στη συνέχεια στο Λονδίνο, το Βερολίνο, τη Δρέσδη, τη Βιέννη και άλλες πόλεις.
._The_Road_of_the_War_Prisoners,_1878-1879.jpg)
Ο Βερεστσάγκιν ζωγράφισε αρκετές σκηνές αυτοκρατορικής κυριαρχίας στη Βρετανική Ινδία. Η επική απεικόνισή του του Η Κρατική Πομπή του Πρίγκιπα της Ουαλίας στο Τζαϊπούτ το 1876 λέγεται ότι είναι ο τρίτος μεγαλύτερος πίνακας στον κόσμο.[18] Το 1882-1883, ταξίδεψε ξανά στην Ινδία. Προκάλεσε μεγάλη διαμάχη με τη σειρά τριών πινάκων του: πρώτον, μια Ρωμαϊκή εκτέλεση (η Σταύρωση από τους Ρωμαίους (1887) ), δεύτερον, την Καταστολή της εξέγερσης των Ινδών από τους Άγγλους και, τρίτον, της εκτέλεσης μηδενιστών στην Αγία Πετρούπολη.[15] Ο πίνακας Καταστολή της εξέγερσης των Ινδών από τους Άγγλους απεικόνιζε εκτελέσεις Σιπάι που πραγματοποιήθηκαν με το δέσιμο των θυμάτων στις κάννες των όπλων. Οι επικριτές του Βερεστσάγκιν υποστήριξαν ότι τέτοιες εκτελέσεις είχαν γίνει μόνο στην Ινδική Εξέγερση του 1857, αλλά ο πίνακας απεικόνιζε σύγχρονους στρατιώτες της δεκαετίας του 1880, υπονοώντας ότι η πρακτική ήταν τότε παρούσα. Λόγω του φωτογραφικού του στυλ, ο πίνακας φαινόταν να παρουσιάζεται ως μια αμερόληπτη καταγραφή ενός πραγματικού γεγονότος. Το 1887 ο Βερεστσάγκιν υπερασπίστηκε τον εαυτό του στο The Magazine of Art λέγοντας ότι αν γινόταν άλλη μια εξέγερση τότε οι Βρετανοί θα χρησιμοποιούσαν ξανά αυτή τη μέθοδο.[19]
Ένα ταξίδι στη Συρία και την Παλαιστίνη το 1884 του έδωσε ένα εξίσου συζητημένο σύνολο θεμάτων από την Καινή Διαθήκη.[15] Οι πίνακες του Βερεστσάγκιν προκάλεσαν διαμάχη σχετικά με την απεικόνιση της μορφής του Χριστού με αυτό που θεωρούνταν εκείνη την εποχή ως ένας ανάρμοστος ρεαλισμός.
Η σειρά «1812» για τη ρωσική εκστρατεία του Ναπολέοντα, για την οποία ο Βερεστσάγκιν έγραψε επίσης ένα βιβλίο, φαίνεται ότι είναι εμπνευσμένη από τον Πόλεμο και την Ειρήνη του Τολστόι και ζωγραφίστηκε το 1893 στη Μόσχα, όπου τελικά εγκαταστάθηκε ο καλλιτέχνης.[20]
Ο Βερεστσάγκιν βρισκόταν στην Άπω Ανατολή κατά τη διάρκεια του Πρώτου Σινοϊαπωνικού Πολέμου του 1894–1895 και ήταν μαζί με τα ρωσικά στρατεύματα στη Μαντζουρία κατά τη διάρκεια της Εξέγερσης των Μπόξερ το 1900.[15] Το 1901 επισκέφτηκε τις Φιλιππίνες, το 1902 τις Ηνωμένες Πολιτείες και την Κούβα και το 1903 την Ιαπωνία.
Κατά τη διάρκεια του Ρωσο-Ιαπωνικού Πολέμου, προσκλήθηκε από τον ναύαρχο Στεπάν Μακάροφ να τον συντροφεύσει στο θωρηκτό του Μακάροφ, Πετροπαβλόφσκ. Στις 13 Απριλίου 1904, το Πετροπαβλόφσκ χτύπησε δύο νάρκες ενώ επέστρεφε στο Πορτ Άρθουρ και βυθίστηκε, παρασέρνοντας στον θάνατο το μεγαλύτερο μέρος του πληρώματος, συμπεριλαμβανομένου και του ναύαρχου Μακάροφ και του Βερεστσάγκιν. Το τελευταίο έργο του Βερεστσάγκιν, μια εικόνα ενός πολεμικού συμβουλίου υπό την προεδρία του ναύαρχου Μακάροφ, ανακτήθηκε σχεδόν άθικτο.[15][21]
.jpg)
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
