Αφροαμερικανίδα υπέρμαχος της κατάργησης της δουλείας και ακτιβίστρια για τα δικαιώματα των γυναικών From Wikipedia, the free encyclopedia
Η Σότζερνερ Τρουθ (αγγλικά: Sojourner Truth, όνομα γέννησης: Ιζαμπέλα Μπάουμφρι [Isabella Baumfree]) (περ. 1797 – 26 Νοεμβρίου 1883) ήταν Αμερικανίδα, ολλανδικής κληρονομιάς της Νέας Υόρκης, υποστηρίκτρια της κατάργησης της δουλείας και ακτιβίστρια για τα δικαιώματα των γυναικών. Η Τρουθ γεννήθηκε ως σκλάβα στο Σουάρτεκιλ της Νέας Υόρκης, αλλά δραπέτευσε προς την ελευθερία με τη μικρή κόρη της το 1826. Αφού πήγε στο δικαστήριο για να ανακτήσει τον υιό της το 1828, έγινε η πρώτη μαύρη γυναίκα που κέρδισε μια τέτοια υπόθεση εναντίον ενός λευκού άνδρα.
| Σότζερνερ Τρουθ | |
|---|---|
 | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | Sojourner Truth (Αγγλικά) |
| Γέννηση | 1797 (περίπου)[1][2][3] Hurley[1] |
| Θάνατος | 26 Νοεμβρίου 1883[4][5][6] Μπατλ Κρικ[7] |
| Τόπος ταφής | Oak Hill Cemetery (42°18′25″ s. š., 85°10′41″ z. d.)[8] |
| Κατοικία | Μπατλ Κρικ |
| Εθνικότητα | Αφροαμερικανοί[9][10][11] |
| Ψευδώνυμο | Sojourner Truth |
| Χώρα πολιτογράφησης | Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής[12] |
| Θρησκεία | Μεθοδισμός (από 1843) |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Μητρική γλώσσα | Ολλανδικά |
| Ομιλούμενες γλώσσες | Ολλανδικά[13] Αγγλικά[14] |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | ακτιβίστρια ανθρωπίνων δικαιωμάτων abolitionist[1][15] ακτιβίστρια για τα δικαιώματα των γυναικών[1] σουφραζέτα[9] |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Βραβεύσεις | National Women's Hall of Fame (1981)[16] Michigan Women's Hall of Fame (1983)[17] |
| Ιστότοπος | |
| sojournertruthmemorial | |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Έδωσε στον εαυτό της το όνομα Σότζερνερ Τρουθ το 1843, αφού πείστηκε ότι ο Θεός την είχε καλέσει να εγκαταλείψει την πόλη και να πάει στην ύπαιθρο «μαρτυρώντας την ελπίδα που είχε μέσα της».[18] Η πιο γνωστή ομιλία της εκφωνήθηκε αυτοσχέδια, το 1851, στη Συνέλευση για τα Δικαιώματα των Γυναικών του Οχάιο στο Άκρον του Οχάιο. Η ομιλία έγινε ευρέως γνωστή κατά τη διάρκεια του Αμερικανικού Εμφυλίου Πολέμου με τον τίτλο «Ain't I a Woman?» («Δεν είμαι εγώ Γυναίκα;»), μια παραλλαγή της αρχικής ομιλίας που ξαναγράφτηκε από κάποιον άλλο χρησιμοποιώντας μια στερεότυπη νότια διάλεκτο, ενώ η Σότζερνερ Τρουθ ήταν από τη Νέα Υόρκη και μεγάλωσε μιλώντας τα ολλανδικά ως πρώτη της γλώσσα. Κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου Πολέμου, η Τρουθ βοήθησε στη στρατολόγηση μαύρων στρατευμάτων για τον Στρατό της Ένωσης. Μετά τον πόλεμο, προσπάθησε ανεπιτυχώς να εξασφαλίσει επιχορηγήσεις γης από την Ομοσπονδιακή Κυβέρνηση των ΗΠΑ για πρώην σκλάβους (συνοπτικά η υπόσχεση για «σαράντα στρέμματα και ένα μουλάρι»). Συνέχισε να πολεμά για λογαριασμό των γυναικών και των Αφροαμερικανών μέχρι το θάνατό της. Όπως έγραψε η βιογράφος της, Νελ Έρβιν Πέιντερ, «Σε μια εποχή που οι περισσότεροι Αμερικανοί θεωρούσαν τους σκλάβους ως άνδρες και τις γυναίκες ως λευκές, η Τρουθ ενσωμάτωσε ένα γεγονός που εξακολουθεί να επαναλαμβάνεται: Μεταξύ των μαύρων υπάρχουν γυναίκες, μεταξύ των γυναικών, υπάρχουν και μαύρες».[19]
Μια αναμνηστική προτομή της Τρουθ αποκαλύφθηκε το 2009 στο Emancipation Hall στο Κέντρο Επισκεπτών του Καπιτωλίου των Ηνωμένων Πολιτειών. Είναι η πρώτη Αφροαμερικανίδα που έχει άγαλμα στο Καπιτώλιο.[20] Το 2014, η Τρουθ συμπεριλήφθηκε στον κατάλογο του περιοδικού Smithsonian με τους «100 Πιο Σημαντικούς Αμερικανούς Όλων των Εποχών».[21]
Η Σότζερνερ Τρουθ υπολογίζεται πως γεννήθηκε μεταξύ 1797 και 1800.[22] Η Τρουθ ήταν ένα από τα 10 ή 12[23] παιδιά των Τζέιμς και την Ελίζαμπεθ Μπάουφρι (ή Μπόμεφρι). Ο Συνταγματάρχης Χάρντενμπεργκ αγόρασε τον Τζέιμς και την Ελίζαμπεθ Μπάουφρι από δουλέμπορους και κράτησε την οικογένειά στο κτήμα του σε μια μεγάλη λοφώδη περιοχή με το ολλανδικό όνομα Σουάρτεκιλ (λίγο βόρεια του σημερινού Ρίφτον), στην πόλη Έσοπους της Νέας Υόρκης, 153 χιλιόμετρα βόρεια της Νέας Υόρκης.[24] Η πρώτη της γλώσσα ήταν τα ολλανδικά και συνέχισε να μιλά με ολλανδική προφορά για το υπόλοιπο της ζωής της.[25] Ο Τσαρλς Χάρντενμπεργκ κληρονόμησε την περιουσία του πατέρα του και συνέχισε να υποδουλώνει τους ανθρώπους ως μέρος της περιουσίας αυτού του κτήματος.[26]
Όταν ο Τσαρλς Χάρντενμπεργκ πέθανε το 1806, η εννιάχρονη Τρουθ (γνωστή ως Μπελ), πουλήθηκε σε μια δημοπρασία με ένα κοπάδι προβάτων για 100 $ στον Τζον Νίλι, κοντά στο Κίνγκστον της Νέας Υόρκης. Μέχρι εκείνη την εποχή, η Τρουθ μιλούσε μόνο ολλανδικά[27] και αφού έμαθε αγγλικά, τα μιλούσε με ολλανδική προφορά, όχι τα στερεότυπα αγγλικά των μαύρων σκλάβων.[28] Αργότερα περιέγραψε τον Νίλι ως σκληρό και άκαρδο, λέγοντας πώς τη χτυπούσε καθημερινά και μια φορά ακόμη και με ένα σωρό ράβδων. Το 1808, ο Νίλι την πούλησε για 105 $ στον ταβερνιάρη Μαρτίνους Σρίβερ από το Πορτ Ίουεν της Νέας Υόρκης, ο οποίος την είχε στην κατοχή της για 18 μήνες. Στη συνέχεια, ο Σρίβερ πούλησε την Τρουθ το 1810 στον Τζον Ντιούμοντ από το Γουεστ Παρκ της Νέας Υόρκης.[29] Ο Τζον Ντιούμοντ τη βίαζε επανειλημμένα και υπήρχε μεγάλη ένταση μεταξύ της Τρουθ και της συζύγου του Ντιούμοντ, Ελίζαμπεθ Γουόρινγκ Ντιουμόντ, η οποία την παρενοχλούσε και έκανε τη ζωή της ακόμη πιο δύσκολη.[30]
Γύρω στο 1815, η Τρουθ γνώρισε και ερωτεύτηκε έναν σκλάβο που ονομαζόταν Ρόμπερτ από μια γειτονική φάρμα. Ο ιδιοκτήτης του Ρόμπερτ (Τσαρλς Κάτον ο νεώτερος, ζωγράφος τοπίων) απαγόρευσε τη σχέση τους, καθώς δεν ήθελε οι άνθρωποι που σκλάβωσε να κάνουν παιδιά με ανθρώπους που δεν σκλάβωνε, γιατί δεν θα ήταν ιδιοκτήτης των παιδιών. Μια μέρα ο Ρόμπερτ πήγε κρυφά να δει την Τρουθ. Όταν ο Κάτον και ο γιος του τον βρήκαν, χτύπησαν άγρια τον Ρόμπερτ μέχρι που τελικά παρενέβη ο Ντιουμόντ. Η Τρουθ δεν είδε ποτέ ξανά τον Ρόμπερτ μετά από εκείνη την ημέρα και εκείνος πέθανε λίγα χρόνια αργότερα.[31] Η εμπειρία στοίχειωσε την Τρουθ σε όλη της τη ζωή. Η Τρουθ τελικά παντρεύτηκε έναν ηλικιωμένο σκλάβο που ονομαζόταν Τόμας. Γέννησε πέντε παιδιά: τον Τζέιμς, τον πρωτότοκό της, που πέθανε στην παιδική του ηλικία, την Νταϊάνα (1815), αποτέλεσμα βιασμού από τον Τζον Ντιουμόντ, τον Πίτερ (1821), την Ελίζαμπεθ (1825) και τη Σοφία (περίπου 1826). Όλα γεννήθηκαν αφού αυτή και ο Τόμας ενώθηκαν.[32]
Το 1799, η Πολιτεία της Νέας Υόρκης άρχισε να νομοθετεί την κατάργηση της δουλείας, αν και η διαδικασία χειραφέτησης εκείνων των ανθρώπων που ήταν σκλάβοι στη Νέα Υόρκη δεν είχε ολοκληρωθεί μέχρι τις 4 Ιουλίου 1827. Ο Ντιουμόντ είχε υποσχεθεί να παραχωρήσει στην Τρουθ την ελευθερία της ένα χρόνο πριν από την κρατική χειραφέτηση, «αν ήταν καλή και πιστή». Ωστόσο, άλλαξε γνώμη, ισχυριζόμενος ότι ένας τραυματισμός στο χέρι την είχε κάνει λιγότερο παραγωγική. Ήταν εξοργισμένη αλλά συνέχισε να εργάζεται, γυρίζοντας 45 κιλά μαλλί, για να ικανοποιήσει την αίσθηση της υποχρέωσης της απέναντί του.[27]
Στα τέλη του 1826, η Τρουθ δραπέτευσε στην ελευθερία με τη μικρή της κόρη, Σοφία. Έπρεπε να αφήσει πίσω της τα άλλα παιδιά της επειδή δεν αφέθηκαν νομικά ελεύθερα με τη διαταγή χειραφέτησης μέχρι να υπηρετήσουν ως δεσμευόμενοι υπηρέτες στα είκοσί τους. Αργότερα είπε, «Δεν έφυγα, γιατί το νόμιζα κακό, αλλά έφυγα, πιστεύοντας ότι όλα ήταν εντάξει».[27][33]
Βρήκε το δρόμο της για το σπίτι του Άιζαακ και της Μαρία Φαν Βάγκενεν στο Νιου Παλτς, οι οποίοι πήραν την ίδια και το μωρό της. Ο Άιζαακ προσφέρθηκε να αγοράσει τις υπηρεσίες της για το υπόλοιπο του έτους (μέχρι να τεθεί σε ισχύ η χειραφέτηση του κράτους), την οποία ο Ντιουμόντ δέχτηκε για 20 $. Έζησε εκεί μέχρι που εγκρίθηκε ο νόμος περί χειραφέτησης της πολιτείας της Νέας Υόρκης ένα χρόνο αργότερα.[27][34]
Η Τρουθ έμαθε ότι ο υιός της, Πίτερ, τότε πέντε ετών, είχε πουληθεί από τον Ντιουμόντ και στη συνέχεια μεταπωλήθηκε παράνομα σε έναν ιδιοκτήτη στην Αλαμπάμα.[31] Με τη βοήθεια των Φαν Βάγκενεν, πήγε το θέμα στο Ανώτατο Δικαστήριο της Νέας Υόρκης. Χρησιμοποιώντας το όνομα Ιζαμπέλα Φαν Βάγκενεν, υπέβαλε μήνυση κατά του νέου ιδιοκτήτη του Πίτερ, Σόλομον Γκέντεϊ. Το 1828, μετά από μήνες δικαστικών διαδικασιών, πήρε πίσω τον υιό της, ο οποίος είχε κακοποιηθεί από εκείνους που τον υποδούλωσαν.[26][35] Η Τρουθ έγινε μία από τις πρώτες μαύρες γυναίκες που προσέφυγαν στο δικαστήριο εναντίον ενός λευκού άνδρα και κέρδισαν την υπόθεση.[36][37][38] Τα δικαστικά έγγραφα που σχετίζονται με αυτήν την αγωγή βρέθηκαν ξανά από το προσωπικό των Αρχείων της Πολιτείας της Νέας Υόρκης γύρω στο 2022.[35]
Το 1827 έγινε Χριστιανή και συμμετείχε στην ίδρυση της μεθοδιστικής εκκλησίας του Κίνγκστον της Νέας Υόρκης.[39] Το 1829, μετακόμισε στη Νέα Υόρκη και εντάχθηκε στην Εκκλησία των Μεθοδιστών της Οδού Τζον (Αφρικανική Μεθοδιστική Επισκοπική Εκκλησία της Σιών).[40]
Το 1833, προσλήφθηκε από τον Ρόμπερτ Μάθιους, επίσης γνωστό ως Προφήτης Ματθαίος, ηγέτης μιας αίρεσης που ταυτίστηκε με τον Ιουδαϊσμό,[41] όπου πήγε να δουλέψει για αυτόν ως οικονόμος στον κοινοτικό οικισμό και έγινε μέλος της ομάδας.[42] Το 1834, ο Μάθιους και η Τρουθ κατηγορήθηκαν για τη δολοφονία του Ελάιτζα Πίρσον, αλλά αθωώθηκαν λόγω έλλειψης αποδεικτικών στοιχείων και την παρουσίαση πολλών επιστολών από την Τρουθ που επιβεβαίωναν την αξιοπιστία της ως υπηρέτρια.[43] Στη συνέχεια, η δίκη επικεντρώθηκε στον αναφερόμενο ξυλοδαρμό της κόρης του για τον οποίο κρίθηκε ένοχος και καταδικάστηκε σε τρεις μήνες και επιπλέον τριάντα ημέρες για περιφρόνηση του δικαστηρίου. Αυτό το γεγονός ώθησε την Τρουθ να εγκαταλείψει την αίρεση το 1835.[42] Στη συνέχεια, αποσύρθηκε στη Νέα Υόρκη μέχρι το 1843.
Το 1839, ο γιος της Τρουθ, Πίτερ, έπιασε δουλειά σε ένα φαλαινοθηρικό πλοίο με την ονομασία Zone of Nantucket. Από το 1840 έως το 1841, έλαβε τρία γράμματα από αυτόν, αν και στην τρίτη του επιστολή της είπε ότι είχε στείλει πέντε. Ο Πίτερ είπε επίσης ότι δεν έλαβε ποτέ κανένα από τα γράμματά της. Όταν το πλοίο επέστρεψε στο λιμάνι το 1842, ο Πίτερ δεν ήταν στο πλοίο και η Τρουθ δεν ξανάκουσε νέα του.[26]
Το έτος 1843 ήταν ένα σημείο καμπής για την Μπάουμφρι. Την 1η Ιουνίου, Κυριακή της Πεντηκοστής, άλλαξε το όνομά της σε Σότζερνερ Τρουθ. Επέλεξε το όνομα επειδή άκουσε το Πνεύμα του Θεού να την καλεί να κηρύξει την αλήθεια.[44][45] Είπε στους φίλους της: «Το Πνεύμα με καλεί, και πρέπει να φύγω», και έφυγε για να κάνει το δρόμο της ταξιδεύοντας και κηρύττοντας για την κατάργηση της δουλείας.[46] Παίρνοντας μαζί μόνο λίγα πράγματα σε μια μαξιλαροθήκη, ταξίδεψε βόρεια, ανηφορίζοντας μέσα από την κοιλάδα του ποταμού Κονέκτικατ, προς τη Μασαχουσέτη.[34]
Εκείνη την εποχή, η Τρουθ άρχισε να παρακολουθεί τις συναντήσεις του στρατοπέδου Μιλεριστών Αντβεντιστών. Οι Μιλεριστές ακολουθούσαν τις διδασκαλίες του Γουίλιαμ Μίλερ της Νέας Υόρκης, ο οποίος κήρυττε ότι ο Ιησούς θα εμφανιζόταν το 1843-1844, επιφέροντας το τέλος του κόσμου. Πολλοί στην κοινότητα των Μιλεριστών εκτιμούσαν πολύ το κήρυγμα και το τραγούδι της Τρουθ και προσέλκυε μεγάλα πλήθη όταν μιλούσε. Όπως πολλοί άλλοι που απογοητεύτηκαν όταν δεν έφτασε η αναμενόμενη Δεύτερη Έλευση, η Τρουθ απομακρύνθηκε από τους Μιλεριστές φίλους της για λίγο.[47][48]
Το 1844, εντάχθηκε στην Ένωση Εκπαίδευσης και Βιομηχανίας Νόρθαμπτον στη Φλωρεντία της Μασαχουσέτης.[34] Ιδρυόμενη από υποστηρικτές της κατάργησης της δουλείας, η οργάνωση υποστήριξε τα δικαιώματα των γυναικών και τη θρησκευτική ανοχή, καθώς και τον ειρηνισμό. Υπήρχαν, στην τεσσεράμισι ετών ιστορία της, συνολικά 240 μέλη, αν και όχι περισσότερα από 120 ανά πάσα στιγμή.[49] Ζούσαν σε μαι έκταση 1,9 χλμ2, έκτρεφαν ζώα, λειτουργούσαν πριστήριο, αλευρόμυλο και εργοστάσιο μεταξιού. Η Τρουθ ζούσε και εργαζόταν στην κοινότητα και ήταν υπεύθυνη για το πλυσταριό, επιβλέποντας άνδρες και γυναίκες.[34] Ενώ ήταν εκεί, η Τρουθ συνάντησε τους Γουίλιαμ Λόιντ Γκάρισον, Φρέντερικ Ντάγκλας και Ντέιβιντ Ραγκλς. Ενθαρρυμένη από την κοινότητα, η Τρουθ εκφώνησε την πρώτη της ομιλία κατά της δουλείας εκείνη τη χρονιά.
Το 1845, εντάχθηκε στο σπίτι του Τζορτζ Μπένσον, του γαμπρού του Γουίλιαμ Λόιντ Γκάρισον. Το 1846, ο Σύνδεσμος Εκπαίδευσης και Βιομηχανίας του Νορθάμπτον διαλύθηκε, ανίκανος να συντηρηθεί.[27] Το 1849, επισκέφτηκε τον Τζον Ντιουμόντ προτού μετακομίσει στα δυτικά.[26]
Η Τρουθ άρχισε να υπαγορεύει τα απομνημονεύματά της στη φίλη της Όλιβ Γκίλμπερτ και το 1850 ο Γουίλιαμ Λόιντ Γκάρισον δημοσίευσε ιδιωτικά το βιβλίο της, The Narrative of Sojourner Truth: a Northern Slave.[27] Την ίδια χρονιά, αγόρασε ένα σπίτι στη Φλωρεντία για 300 $ και μίλησε στην πρώτη Εθνική Συνέλευση για τα Δικαιώματα των Γυναικών στο Γουόρστερ της Μασαχουσέτης. Το 1854, με τα έσοδα από τις πωλήσεις της αφήγησης και της λεζάντας «Πουλάω τη σκιά για να υποστηρίξω την ουσία», εξόφλησε την υποθήκη που είχε ο φίλος της από την κοινότητα, Σάμιουελ Λ. Χιλ.[34][50][51]
Το 1851, η Τρουθ ενώθηκε με τον Τζορτζ Τόμπσον, έναν υπέρμαχο της κατάργησης της δουλείας και ομιλητή, σε μια περιοδεία διάλεξης στην κεντρική και δυτική Πολιτεία της Νέας Υόρκης. Τον Μάιο, παρακολούθησε τη Συνέλευση για τα Δικαιώματα των Γυναικών του Οχάιο στο Άκρον του Οχάιο, όπου εκφώνησε την περίφημη αυτοσχέδια ομιλία της για τα δικαιώματα των γυναικών, που αργότερα έγινε γνωστή ως «Ain't I a Woman?» («Δεν είμαι εγώ Γυναίκα;»). Η ομιλία της απαιτούσε ίσα ανθρώπινα δικαιώματα για όλες τις γυναίκες. Μίλησε επίσης ως πρώην σκλαβωμένη γυναίκα, συνδυάζοντας εκκλήσεις για κατάργηση με τα δικαιώματα των γυναικών και αντλώντας από τη δύναμή της ως εργάτρια για να διεκδικήσει ίσα δικαιώματα.
Το συνέδριο οργανώθηκε από τη Χάνα Τρέισι Κάτλερ και τη Φράνσις Ντέινα Μπάρκερ Κέιτζ, οι οποίες ήταν και οι δύο παρούσες όταν μίλησε η Τρουθ. Έχουν καταγραφεί διαφορετικές εκδοχές των λόγων της Τρουθ, με την πρώτη να δημοσιεύεται ένα μήνα αργότερα στο Anti-Slavery Bugle από τον Σεβασμιότατο Μάριους Ρόμπινσον, τον ιδιοκτήτη της εφημερίδας και εκδότη που ήταν στο κοινό.[52] Η αφήγηση της ομιλίας από τον Ρόμπινσον δεν περιελάμβανε καμία περίπτωση της ερώτησης «Δεν είμαι εγώ Γυναίκα;». Ούτε καμία από τις άλλες εφημερίδες που ανέφεραν την ομιλία της εκείνη την εποχή. Δώδεκα χρόνια αργότερα, τον Μάιο του 1863, η Κέιτζ δημοσίευσε μια άλλη, πολύ διαφορετική, έκδοση. Σε αυτό, το μοτίβο ομιλίας της Τρουθ φαινόταν να έχει χαρακτηριστικά των Νότιων σκλάβων και η ομιλία ήταν πολύ διαφορετική από αυτή που είχε αναφέρει ο Ρόμπινσον. Η εκδοχή της ομιλίας της Κέιτζ έγινε η πιο ευρέως διαδεδομένη και είναι γνωστή ως «Ain't I a Woman?», επειδή αυτή η ερώτηση επαναλήφθηκε τέσσερις φορές.[53] Είναι πολύ απίθανο το μοτίβο ομιλίας της ίδιας της Τρουθ να ήταν νότιο στη φύση, καθώς γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Νέα Υόρκη, και μιλούσε μόνο στην πολιτεία της Νέας Υόρκης ολλανδικά μέχρι τα εννέα της χρόνια.[54]
Σε αντίθεση με την αναφορά του Ρόμπινσον, η έκδοση του 1863 της Κέιτζ περιελάμβανε την Τρουθ να λέει ότι τα 13 παιδιά της πωλήθηκαν μακριά από αυτήν σε σκλάβους. Η Τρουθ πιστεύεται ευρέως ότι είχε πέντε παιδιά, με το ένα να πουλήθηκε και ποτέ δεν ήταν γνωστό ότι είχε περισσότερα παιδιά.[54] Η ανάμνηση της συνέλευσης του 1863 από την Κέιτζ έρχεται σε σύγκρουση με τη δική της έκθεση αμέσως μετά τη συνέλευση: η Κέιτζ έγραψε το 1851 ότι το Άκρον γενικά και ο Τύπος, ειδικότερα, ήταν σε μεγάλο βαθμό φιλικοί προς τη σύμβαση για τα δικαιώματα της γυναίκας, αλλά το 1863 έγραψε ότι οι ηγέτες της συνέλευσης ήταν φοβούμενοι για τους «όχλους» των αντιπάλων.[54] Άλλες αναφορές αυτοπτών μαρτύρων για την ομιλία της Τρουθ αναφέρουν μια ήρεμη ιστορία, όπου όλα τα πρόσωπα «έλαμπαν από χαρά» στη συνεδρία όπου μίλησε η Τρουθ και πως ότι ούτε «μία αντιφατική νότα» δεν διέκοψε την αρμονία της διαδικασίας.[54] Στις σύγχρονες εκθέσεις, η Τρουθ έγινε δεκτή θερμά από τους παρευρισκόμενους στη συνέλευση, η πλειοψηφία των οποίων ήταν μακροχρόνιοι υποστηρικτές της κατάργησης, φιλικοί προς τις προοδευτικές ιδέες περί φυλής και πολιτικών δικαιωμάτων.[54] Στην έκδοση του 1863 της Κέιτζ, η Τρουθ αντιμετώπισε συριγμούς, με φωνές που την καλούσαν να την εμποδίσουν να μιλήσει.[55] Άλλες διαφυλετικές συναθροίσεις μαύρων και λευκών γυναικών που είχαν υποστηρίξει την κατάργηση είχαν όντως αντιμετωπιστεί με βία, συμπεριλαμβανομένης της πυρπόλησης του Pennsylvania Hall.
Σύμφωνα με την αφήγηση της Φράνσις Κέιτζ το 1863, η Τρουθ υποστήριξε: «Αυτός ο άντρας εκεί λέει ότι οι γυναίκες πρέπει να βοηθηθούν στις άμαξες, να ανυψωθούν πάνω από χαντάκια και να έχουν την καλύτερη θέση παντού. Κανείς δεν με βοηθάει σε οποιοδήποτε καλύτερο μέρος. Δεν είμαι εγώ Γυναίκα;».[56] Το «Δεν είμαι εγώ Γυναίκα» της Τρουθ έδειξε την έλλειψη αναγνώρισης που είχαν οι μαύρες γυναίκες κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου και των οποίων η έλλειψη αναγνώρισης θα συνέχιζε να φαίνεται πολύ μετά την εποχή της. «Οι μαύρες γυναίκες, φυσικά, ήταν ουσιαστικά αόρατες μέσα στην παρατεταμένη εκστρατεία για το δικαίωμα ψήφου των γυναικών», έγραψε η Άντζελα Ντέιβις, υποστηρίζοντας το επιχείρημα της Τρουθ ότι κανείς δεν της δίνει «την καλύτερη θέση» και όχι μόνο σε αυτή, αλλά γενικά στις μαύρες γυναίκες.[57]
Τα επόμενα 10 χρόνια, η Τρουθ μίλησε μπροστά σε δεκάδες, ίσως εκατοντάδες κόσμου. Από το 1851 έως το 1853, η Τρουθ συνεργάστηκε με τον Μάριους Ρόμπινσον, τον εκδότη του Anti-Slavery Bugle του Οχάιο και ταξίδεψε σε αυτήν την πολιτεία μιλώντας. Το 1853, μίλησε σε μια «σύσκεψη όχλων» των σουφραζέτων στην Ενωμένη Εκκλησία του Χριστού του Μπρόντγουεϊ στη Νέα Υόρκη. εκείνη τη χρονιά γνώρισε επίσης τη Χάριετ Μπίτσερ Στόου.[26] Το 1856, ταξίδεψε στο Μπατλ Κρικ του Μίσιγκαν, για να μιλήσει σε μια ομάδα με την ονομασία «Φίλοι της Ανθρώπινης Προόδου».
Η Τρουθ αφιέρωσε τη ζωή της στον αγώνα για μια πιο ισότιμη κοινωνία για τους Αφροαμερικανούς και για τις γυναίκες, συμπεριλαμβανομένης της κατάργησης της δουλείας, των δικαιωμάτων ψήφου και των δικαιωμάτων ιδιοκτησίας. Ήταν στην πρωτοπορία των προσπαθειών για την αντιμετώπιση διασταυρούμενων ζητημάτων κοινωνικής δικαιοσύνης. Όπως έγραψε η ιστορικός Μάρθα Τζόουνς, «όταν οι μαύρες γυναίκες όπως η Τρουθ μιλούσαν για δικαιώματα, ανακάτευαν τις ιδέες τους με προκλήσεις για τη δουλεία και τον ρατσισμό. Η Τρουθ είπε τις δικές της ιστορίες, ιστορίες που υποδήλωναν ότι ένα γυναικείο κίνημα θα μπορούσε να πάρει άλλη κατεύθυνση, αυτή που υπερασπιζόταν τα γενικά συμφέροντα όλης της ανθρωπότητας».[58]
Η Τρουθ — μαζί με τους Στίβεν Σίμοντς Φόστερ και Άμπι Κέλι Φόστερ, Τζόναθαν Γουόκερ, Μάριους Ρόμπινσον και Σάλι Χόλεϊ — αναδιοργάνωσαν την Εταιρεία του Μίσιγκαν κατά της Σκλαβιάς το 1853 στο Έιντριαν του Μίσιγκαν.[59] Η κρατική κοινωνία ιδρύθηκε το 1836 στο Ανν Άρμπορ του Μίσιγκαν.[60]
Το 1856, η Τρουθ αγόρασε ένα γειτονικό οικόπεδο στο Νόρθαμπτον, αλλά δεν κράτησε το νέο ακίνητο για πολύ. Στις 3 Σεπτεμβρίου 1857, πούλησε όλα τα υπάρχοντά της, νέα και παλιά, στον Ντάνιελ Άιβς και μετακόμισε στο Μπατλ Κρικ του Μίσιγκαν, όπου εντάχθηκε ξανά με τα πρώην μέλη του κινήματος των Μιλεριστών που είχαν σχηματίσει την Εκκλησία Αντβεντιστών της Εβδόμης Ημέρας. Τα κινήματα κατά της δουλείας είχαν ξεκινήσει νωρίς στο Μίσιγκαν και στο Οχάιο. Εδώ, εντάχθηκε επίσης στον πυρήνα των οπαδών της κατάργησης της δουλείας του Μίσιγκαν, των Προοδευτικών Φίλων, όπου ορισμένους είχε ήδη γνωρίσει σε εθνικά συνέδρια.[30] Από το 1857 έως το 1867, η Τρουθ έζησε στο χωριό Αρμόνια του Μίσιγκαν, μια ουτοπία των Πνευματικών. Στη συνέχεια μετακόμισε στο κοντινό Μπατλ Κρικ του Μίσιγκαν, ζώντας στο σπίτι της στην Οδό Κόλετζ 38 μέχρι το θάνατό της το 1883.[61] Σύμφωνα με την απογραφή του 1860, το νοικοκυριό της στην Αρμόνια περιελάμβανε την κόρη της, Ελίζαμπεθ Μπανκς (35 ετών) και τους εγγονούς της, Τζέιμς Κάλντγουελ (ανορθόγραφα ως «Κόλβιν», ηλικίας 16 ετών) και Σάμι Μπανκς (8 ετών).[26]
Κατά τη διάρκεια του Αμερικανικού Εμφυλίου Πολέμου, η Τρουθ βοήθησε στη στρατολόγηση μαύρων στρατευμάτων για τον Στρατό της Ένωσης. Ο εγγονός της, Τζέιμς Κάλντγουελ, κατατάχθηκε στο 54ο Σύνταγμα της Μασαχουσέτης. Το 1864, η Τρουθ προσλήφθηκε από την Εθνική Ένωση Ανακούφισης Απελευθερωμένων στην Ουάσιγκτον, όπου εργάστηκε επιμελώς για να βελτιώσει τις συνθήκες για τους Αφροαμερικανούς. Τον Οκτώβριο του ίδιου έτους, προσκλήθηκε στον Λευκό Οίκο από τον Πρόεδρο Αβραάμ Λίνκολν.[26][62] Το 1865, ενώ εργαζόταν στο Νοσοκομείο Απελευθερωμένων στην Ουάσιγκτον, η Τρουθ επέβαινε στα τραμ για να τους βοηθήσει να εξαναγκάσουν την απελευθέρωσή τους.[26]
Η Τρουθ πιστώνεται με τη συγγραφή ενός τραγουδιού, του «The Valiant Soldiers», για το 1ο Έγχρωμο Σύνταγμα του Μίσιγκαν. Λέγεται ότι συντέθηκε κατά τη διάρκεια του πολέμου και τραγουδήθηκε από αυτήν στο Ντιτρόιτ και στην Ουάσιγκτον. Τραγουδιέται στη μελωδία του «John Brown's Body» ή του «The Battle Hymn of the Republic».[63] Αν και η Τρουθ ισχυρίστηκε ότι έγραψε τις λέξεις, αυτό έχει αμφισβητηθεί.
Το 1867, η Τρουθ μετακόμισε από την Αρμόνια στο Μπατλ Κρικ. Το 1868, ταξίδεψε στη δυτική Νέα Υόρκη και την επισκέφτηκε με την Έιμι Ποστ και συνέχισε να ταξιδεύει σε όλη την Ανατολική Ακτή. Σε μια ομιλία στη Φλωρεντία της Μασαχουσέτης, αφού μόλις είχε επιστρέψει από ένα πολύ κουραστικό ταξίδι, όταν η Τρουθ κλήθηκε να μιλήσει, σηκώθηκε και είπε: «Παιδιά, ήρθα εδώ όπως οι υπόλοιποι, για να ακούσω τι εχω να πω».[64]
Το 1870, η Τρουθ προσπάθησε να εξασφαλίσει επιχορηγήσεις γης από την Ομοσπονδιακή κυβέρνηση των ΗΠΑ σε πρώην σκλάβους, ένα έργο που συνέχισε για επτά χρόνια χωρίς επιτυχία. Ενώ βρισκόταν στην Ουάσιγκτον, είχε συνάντηση με τον Πρόεδρο Οδυσσεύς Γκραντ στον Λευκό Οίκο. Το 1872, επέστρεψε στο Μπατλ Κρικ, έγινε ενεργή στην προεδρική εκστρατεία επανεκλογής του Γκραντ και προσπάθησε ακόμη και να ψηφίσει την ημέρα των εκλογών, αλλά εκδιώχθηκε από το εκλογικό κέντρο.[65]
Η Τρουθ μίλησε για την κατάργηση της δουλείας, τα δικαιώματα των γυναικών, τη μεταρρύθμιση των φυλακών και κήρυξε στο νομοθετικό σώμα του Μίσιγκαν κατά της θανατικής ποινής. Δεν καλωσόρισαν όλοι το κήρυγμα και τις διαλέξεις της, αλλά είχε πολλούς φίλους και ένθερμη υποστήριξη από πολλούς ανθρώπους με επιρροή εκείνη την εποχή, συμπεριλαμβανομένων των Έιμι Ποστ, Πάρκερ Πίλσμπερι, Φράνσις Ντέινα Μπάρκερ Κέιτζ, Γουέντελ Φίλιπς, Γουίλιαμ Λόιντ Γκάρισον, Λόρα Σμιθ Χάβιλαντ, Λουκρίσια Μοτ, Έλεν Τζ. Γουάιτ και Σούζαν Μπ. Άντονι.[64]
Την Τρουθ φρόντιζαν δύο από τις κόρες της τα τελευταία χρόνια της ζωής της. Αρκετές μέρες πριν πεθάνει η Τρουθ, ένας ρεπόρτερ ήρθε από το Grand Rapids Eagle για να της πάρει συνέντευξη. «Το πρόσωπό της ήταν τραβηγμένο και αδυνατισμένο και προφανώς υπέφερε από μεγάλο πόνο. Τα μάτια της ήταν πολύ φωτεινά και σε εγρήγορση, αν και της ήταν δύσκολο να μιλήσει».[26]
Η Τρουθ πέθανε νωρίς το πρωί στις 26 Νοεμβρίου 1883, στο σπίτι της στο Μπατλ Κρικ.[66] Στις 28 Νοεμβρίου 1883, η κηδεία της τελέστηκε στην Εκκλησιαστική-Πρεσβυτεριανή Εκκλησία, την οποία χοροστάτησε ο πάστορας της, ο αιδεσιμότατος Ριντ Στιούαρτ. Μερικοί από τους εξέχοντες πολίτες του Μπατλ Κρικ ενήργησαν ως παλλακίδες. Σχεδόν χίλια άτομα παρακολούθησαν τη λειτουργία. Η Τρουθ θάφτηκε στο νεκροταφείο Όουκ Χιλ της πόλης.[67]
Ο Φρέντερικ Ντάγκλας της πρόσφερε ένα εγκώμιο στην Ουάσιγκτον: «Αξιότιμη για την ηλικία, διακρίνεται για τη διορατικότητα της ανθρώπινης φύσης, αξιοσημείωτη για την ανεξαρτησία και τη θαρραλέα αυτοεπιβεβαίωση, αφοσιωμένη στην ευημερία της φυλής της, είναι τα τελευταία σαράντα χρόνια αντικείμενο σεβασμού και θαυμασμού προς τους κοινωνικούς μεταρρυθμιστές παντού».[68][69]
Έχουν στηθεί πολλά μνημεία προς τιμήν της Σότζερνερ Τρουθ, σε ανάμνηση της ζωής και του έργου της. Αυτά περιλαμβάνουν αναμνηστικές πλάκες, προτομές και αγάλματα πλήρους μεγέθους.
Το πρώτο ιστορικό ορόσημο που τιμά την Τρουθ δημιουργήθηκε στο Μπατλ Κρικ του Μίσιγκαν το 1935, όταν τοποθετήθηκε ένα πέτρινο μνημείο στο Stone History Tower, στο Monument Park. Το 1976, η Πολιτεία του Μίσιγκαν αναγνώρισε περαιτέρω την κληρονομιά της ονομάζοντας τον αυτοκινητόδρομο Interstate 194 στην Κομητεία Κάλχουν του Μίσιγκαν ως Sojourner Truth Downtown Parkway.[70]
Το 1999 σηματοδότησε την εκτιμώμενη συμπλήρωση 200 χρόνων από τη γέννηση της Τρουθ. Για να τιμήσει την περίσταση, ένα μεγαλύτερο από τις αληθινές διαστάσεις γλυπτό της Σότζερνερ Τρουθ[71] από την Τίνα Άλεν προστέθηκε στο Monument Park στο Μπατλ Κρικ. Το ύψους 12 ποδιών μνημείο της Τρουθ είναι χυτό σε μπρούτζο.[72]
Το 1981, ένα Ιστορικό Μνημείο του Οχάιο αποκαλύφθηκε στον χώρο της Εκκλησίας των Ουνιβερσαλιστών «Old Stone» στο Άκρον του Οχάιο, όπου η Τρουθ έδωσε την περίφημη ομιλία της «And aren't (ain't) I a woman?» στις 29 Μαΐου 1851.[73]
Το 1983, μια πλακέτα προς τιμήν της Τρουθ αποκαλύφθηκε μπροστά από το ιστορικό δικαστήριο της Κομητείας Ούλστερ στο Κίνγκστον της Νέας Υόρκης. Η πλακέτα δόθηκε από την Επιτροπή Ημέρας της Σότζερνερ Τρουθ για να τιμήσει τα εκατό χρόνια από τον θάνατό της.[74]
Το 1998, στην 150η επέτειο της Συνθήκης της Σένεκα Φολς, ένα άγαλμα από τερακότα της Τρουθ σε φυσικό μέγεθος, από τους καλλιτέχνες Α. Λόιντ Λίλι τζούνιορ και Βικτόρια Γκουερίνα, αποκαλύφθηκε στο κέντρο επισκεπτών του Εθνικού Ιστορικού Πάρκου για τα Δικαιώματα των Γυναικών. Αν και η Τρουθ δεν παρευρέθηκε στη συνέλευση, το άγαλμα σηματοδότησε τη διάσημη ομιλία της Τρουθ το 1851 στο Άκρον του Οχάιο και αναγνώρισε τον σημαντικό ρόλο της στον αγώνα για το δικαίωμα ψήφου των γυναικών.
Το 2013, ένα χάλκινο άγαλμα της Τρουθ ως 11χρονου κοριτσιού εγκαταστάθηκε στο Πορτ Ίουεν της Νέας Υόρκης, όπου η Τρουθ έζησε για αρκετά χρόνια ενώ ήταν ακόμα σκλαβωμένη. Το γλυπτό δημιουργήθηκε στο Νιου Παλτς της Νέας Υόρκης από τη γλύπτρια Τρίνα Γκριν.[75]
Το 2015, το Μουσείο Κλάιν Έσοπους εγκατέστησε έναν ιστορικό ορόσημο στο Ulster Park της Νέας Υόρκης για να τιμήσει την πορεία της Τρουθ προς την ελευθερία το 1826. Περπάτησε περίπου 14 μίλια από το Έσοπους, μέχρι τη σημερινή Οδό Φλόιντ Άκερτ, στο RiftΡίφτον on της Νέας Υόρκης.[76]
Το 2020, ένα άγαλμα αποκαλύφθηκε στο πάρκο Walkway Over the Hudson στο Χάιλαντ της Νέας Υόρκης. Δημιουργήθηκε από τον γλύπτη Βίνι Μπάγκουελ, ύστερ από παραγγελία της Επιτροπής Ψηφοφορίας των Γυναικών της Πολιτείας της Νέας Υόρκης.[77] Το άγαλμα περιλαμβάνει κείμενο, μπράιγ και σύμβολα. Οι πτυχές της φούστας της λειτουργούν ως καμβάς για να απεικονίσουν τις εμπειρίες της ζωής της Τρουθ, συμπεριλαμβανομένων των εικόνων μιας νεαρής σκλαβωμένης μητέρας που παρηγορεί το παιδί της, μια πινακίδα πώλησης σκλάβων, εικόνες των συνομηλίκων της που έχουν απελευθερωθεί και μια αφίσα για μια πορεία για το δικαίωμα ψήφου των γυναικών.[78][79][80][81]
Στις 26 Αυγούστου 2020, στην 100ή επέτειο από την ψήφιση της 19ης Τροποποίησης του Συντάγματος των Η.Π.Α., ένα άγαλμα προς τιμήν της Τρουθ, της Ελίζαμπεθ Κάντι Στάντον και της Σούζαν Μπ. Άντονυ αποκαλύφθηκαν στο Σέντραλ Παρκ της Νέας Υόρκης.[82] Το γλυπτό, με τίτλο «Μνημείο των Πρωτοπόρων για τα Δικαιώματα των Γυναικών», δημιουργήθηκε από την Αμερικανίδα καλλιτέχνη Μέρεντιθ Μπέργκμαν. Είναι το πρώτο γλυπτό στο Σέντραλ Παρκ που απεικονίζει ιστορικές γυναίκες. Ένα άγαλμα του φανταστικού χαρακτήρα από τις Περιπέτειες της Αλίκης στη Χώρα των Θαυμάτων είναι η μόνη άλλη γυναικεία φιγούρα που απεικονίζεται στο πάρκο.[83] Τα αρχικά σχέδια για το μνημείο περιελάμβαναν μόνο τη Σάντον και την Άντονι, αλλά αφού οι κριτικοί εξέφρασαν αντιρρήσεις για την έλλειψη συμπερίληψης έγχρωμων γυναικών, η Τρουθ προστέθηκε στο σχέδιο.[84][85][86]
Στις 28 Φεβρουαρίου 2022, η Κυβερνήτης της Νέας Υόρκης Κάθι Χόκουλ αφιέρωσε στη μνήμη της το Πολιτειακό Πάρκο Σότζερνερ Τρουθ κοντά στην τοποθεσία της γενέτειράς της.[87]
Το 1999, το Sojourner, ένα μεξικανικό ασβεστολιθικό άγαλμα της Τρουθ από τη γλύπτρια Ελίζαμπεθ Κάτλετ, αποκαλύφθηκε στο Σακραμέντο της Καλιφόρνια στη γωνία των οδών K και 13ης.[88] Βανδαλίστηκε το 2013, όπου βρέθηκε κομματιασμένο.[89]
Ένα χάλκινο άγαλμα της γλύπτριας από το Σαν Ντιέγκο Μανουελίτα Μπράουν αφιερώθηκε στις 22 Ιανουαρίου 2015, στην πανεπιστημιούπολη του Νομικού Κολλεγίου Θέργκουντ Μάρσαλ, του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνια στο Σαν Ντιέγκο. Ο καλλιτέχνης δώρισε το γλυπτό στο κολέγιο.[90][91]
Το 2002, το άγαλμα της Σότζερνερ Τρουθ του γλύπτη από το Όρεγκον Τόμας «Τζέι» Γουόρεν, εγκαταστάθηκε στη Φλωρεντία της Μασαχουσέτης, σε ένα μικρό πάρκο που βρίσκεται στην Οδό Πάιν και στην Οδό Παρκ, στο οποίο έζησε για δέκα χρόνια.[92][93]
Το 2009, μια προτομή της Σότζερνερ Τρουθ εγκαταστάθηκε στο Καπιτώλιο των ΗΠΑ. Η προτομή φιλοτεχνήθηκε από τον διάσημο καλλιτέχνη Άρτις Λέιν. Βρίσκεται στο Emancipation Hall του Κέντρου Επισκεπτών του Καπιτωλίου των ΗΠΑ. Με αυτή το γλυπτό, η Τρουθ έγινε η πρώτη μαύρη γυναίκα που τιμήθηκε με άγαλμα στο κτίριο του Καπιτωλίου.[94]
Όσον αφορά το περιοδικό Ms., το οποίο κυκλοφόρησε πρώτη φορά το 1972,[95][96] η Γκλόρια Στάινεμ έχει δηλώσει, «Θα το ονομάζαμε Sojourner, από το όνομα Σότζερνερ Τρουθ, αλλά αυτό θεωρήθηκε ως ταξιδιωτικό περιοδικό».[97]
Η Τρουθ εισήχθη μεταθανάτια στο Εθνική Αίθουσα Φήμης Γυναικών στο Σένεκα Φολς της Νέας Υόρκης το 1981.[26] Εισήχθη επίσης στην Αίθουσα Φήμης Γυναικών του Μίσιγκαν, στο Λάνσινγκ του Μίσιγκαν. Ήταν μέρος της εναρκτήριας τάξης των εισακτέων όταν το μουσείο ιδρύθηκε το 1983.[26]
Η Ταχυδρομική Υπηρεσία των ΗΠΑ εξέδωσε ένα αναμνηστικό γραμματόσημο 22 λεπτών προς τιμήν της Τρουθ το 1986.[26][98] Το πρωτότυπο έργο τέχνης δημιουργήθηκε από τον Τζέρι Πινκνεϊ και διαθέτει ένα διπλό πορτρέτο της Τρουθ. Το γραμματόσημο ήταν μέρος της σειράς «Μαύρη Κληρονομιά». Η πρώτη ημέρα έκδοσης ήταν στις 4 Φεβρουαρίου 1986.[99]
Η Τρουθ συμπεριλήφθηκε σε ένα μνημείο των «Νομικών Ορόσημων του Μίσιγκαν» που ανεγέρθηκε από το State Bar του Μίσιγκαν το 1987, προς τιμήν της ιστορικής δικαστικής της υπόθεσης.[100]
Το ημερολόγιο των αγίων της Επισκοπικής Εκκλησίας θυμάται την Σότζερνερ Τρουθ κάθε χρόνο, μαζί με την Ελίζαμπεθ Κάντι Στάντον, την
και τη Χάριετ Τάμπμαν, στις 20 Ιουλίου.[101] Το ημερολόγιο των αγίων της Λουθηρανικής Εκκλησίας θυμάται την Σότζερνερ Τρουθ μαζί με τη Χάριετ Τάμπμαν στις 10 Μαρτίου [102]
Το 1997, το ρομποτικό ρόβερ της αποστολής Mars Pathfinder της NASA ονομάστηκε «Sojourner».[103] Το επόμενο έτος, το ST Writes Home[104] εμφανίστηκε στο διαδίκτυο προσφέροντας «Γράμματα στη μαμά από την Σότζερνερ Τρουθ», στο οποίο το Mars Pathfinder Rover κατά καιρούς απηχεί το φερώνυμο του.
Το 2002, ο μελετητής του Πανεπιστημίου Τεμπλ, Μολέφι Κάτε Ασάντε, δημοσίευσε έναν κατάλογο με τους 100 Σπουδαιότερους Αφροαμερικανούς, η οποία περιλαμβάνει την Σότζερνερ Τρουθ.[105]
Το 2014, ο αστεροειδής 249521 Truth ονομάστηκε προς τιμήν της.[106]
Η Τρουθ συμπεριλήφθηκε στον κατάλογο του Ινστιτούτου Σμιθσόνιαν με τους «100 Πιο Σημαντικούς Αμερικανούς», που δημοσιεύτηκε το 2014.[21]
Το Υπουργείο Οικονομικών των ΗΠΑ ανακοίνωσε το 2016 ότι μια εικόνα της Σότζερνερ Τρουθ θα εμφανιστεί στο πίσω μέρος ενός πρόσφατα σχεδιασμένου χαρτονομίσματος των 10 δολαρίων μαζί με τις Λουκρίσια Μοτ, Σούζαν Μπ. Άντονι, Ελίζαμπεθ Κάντι Στάντον, Άλις Πολ και τη Γυναικεία Πομπή Σουφραζέτων του 1913. Τα σχέδια για νέα χαρτονομίσματα των 5, 10 και 20 δολαρίων είχαν αρχικά προγραμματιστεί να παρουσιαστούν το 2020 σε συνδυασμό με την 100ή επέτειο από τις Αμερικανίδες που κέρδισαν το δικαίωμα ψήφου μέσω της δέκατης ένατης τροποποίησης του Συντάγματος των Ηνωμένων Πολιτειών.[107] Ο υπουργός Οικονομικών Στίβεν Μνούτσιν ανακοίνωσε ότι τα σχέδια για τον επανασχεδιασμό των 20 δολαρίων, στον οποίο επρόκειτο να εμφανιστεί η Χάριετ Τάμπμαν, έχουν αναβληθεί.
Στις 19 Σεπτεμβρίου 2018, ο Υπουργός Ναυτικού των ΗΠΑ, Ρέι Μάμπους, ανακοίνωσε το όνομα του τελευταίου πλοίου μιας σύμβασης κατασκευής έξι μονάδων ως USNS Sojourner Truth (T-AO 210).[108]
Ένα Google Doodle παρουσιάστηκε την 1η Φεβρουαρίου 2019, προς τιμήν της Σότζερνερ Τρουθ.[109] Το doodle παρουσιάστηκε στον Καναδά, στις Ηνωμένες Πολιτείες, στο Ηνωμένο Βασίλειο, στην Ελβετία, στο Ισραήλ, στην Ιρλανδία και στη Γερμανία.[110]
Για τον πρώτο τους αγώνα τον Μάρτιο του 2019, οι παίκτριες της Εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου γυναικών των Ηνωμένων Πολιτειών φορούσαν μια φανέλα με το όνομα μιας γυναίκας που τιμούσαν στην πλάτη. Η Κρίστεν Πρες επέλεξε το όνομα της Σότζερνερ Τρουθ.[111]
Το 1862, ο Αμερικανός γλύπτης Γουίλιαμ Γουέτμορ Στόρι ολοκλήρωσε ένα μαρμάρινο άγαλμα, εμπνευσμένο από τη Σότζερνερ Τρουθ, που ονομάστηκε The Libyan Sibyl.[112] Το έργο κέρδισε βραβείο στην Παγκόσμια Έκθεση του Λονδίνου. Το πρωτότυπο γλυπτό δόθηκε στο Μητροπολιτικό Μουσείο Τέχνης στη Νέα Υόρκη, από το Ίδρυμα Ίρουιν Γουλφ το 1978.
Το 1892, ο καλλιτέχνης Φρανκ Κόρτερ ανατέθηκε από τη Φράνσις Τάιτους να ζωγραφίσει τη συνάντηση μεταξύ της Τρουθ και του Προέδρου Αβραάμ Λίνκολν που έλαβε χώρα στις 29 Οκτωβρίου 1864.[26]
Το 1945, η Ελίζαμπεθ Κάτλετ δημιούργησε μια εκτύπωση με τίτλο I'm Sojourner Truth ως μέρος μιας σειράς που τιμά την εργασία των μαύρων γυναικών. Η εκτύπωση βρίσκεται στη συλλογή του Μητροπολιτικού Μουσείου Τέχνης.[113] Αργότερα θα δημιουργούσε ένα άγαλμα πλήρους μεγέθους της Τρουθ, το οποίο εκτέθηκε στο Σακραμέντο της Καλιφόρνια.
Το 1958, ο αφροαμερικανός καλλιτέχνης Τζον Μπάιγκερς δημιούργησε μια τοιχογραφία που ονομάζεται «Η συμβολή της νέγρης γυναίκας στην αμερικανική ζωή και εκπαίδευση» ως διδακτορική του διατριβή. Αποκαλύφθηκε στο Κοινοτικό Κέντρο Blue Triangle (πρώην YWCA) στο Χιούστον του Τέξας και περιλαμβάνει τους Σότζερνερ Τρουθ, Χάριετ Τάμπμαν και Φίλις Γουίτλι.[114][115]
Εμπνευσμένη από το έργο της πρωτοπόρου ιστορικού των γυναικών Γκέρντα Λέρνερ, η φεμινίστρια καλλιτέχνις Τζούντι Σικάγκο δημιούργησε ένα συνεργατικό αριστούργημα – The Dinner Party, μια καλλιτεχνική εγκατάσταση μεικτών μέσων, μεταξύ 1974 και 1979. Το σκηνικό με τη Σότζερνερ Τρουθ είναι ένα από 39.[116]
Η φεμινίστρια θεωρητική και συγγραφέας Bell Hooks έδωσε τον τίτλο της πρώτης της σημαντικής δουλειάς από την ομιλία «Ain't I a Woman» της Τρουθ.[117] Το βιβλίο εκδόθηκε το 1981.
Ο Κυβερνήτης της Νέας Υόρκης Μάριο Κουόμο παρουσίασε ένα άγαλμα της Σότζερνερ Τρουθ, φτιαγμένο από τη Νεοϋορκέζα γλύπτρια Ρουθ Ίνγκε Χάρντισον, στον Νέλσον Μαντέλα κατά την επίσκεψή του στη Νέα Υόρκη, το 1990.[118]
Ο αφροαμερικανός συνθέτης Γκάρι Πάουελ Νας συνέθεσε το In Memoriam: Sojourner Truth, το 1992.[119]
Το μιούζικαλ του Μπρόντγουεϊ The Civil War, που έκανε πρεμιέρα το 1999, περιλαμβάνει μια συνοπτική εκδοχή της ομιλίας «Ain't I a Woman?» ως τμήμα προφορικού λόγου. Στην ηχογράφηση του cast του 1999, το κομμάτι ερμήνευσε η Μάγια Αγγέλου.[120]
Το 2018, μια τοιχογραφία, Sojourner Truth: Ain't I A Woman?, κρεμάστηκε στον εξωτερικό τοίχο του Akron Civic Theatre στο Lock 3 Park στο Οχάιο. Ήταν ένα από τα τέσσερα έργα στη Νέα Υόρκη και τη Βόρεια Καρολίνα ως μέρος του «Love Across the U.S.A.», με επικεφαλής τον καλλιτέχνη οπτικών ινών OLEK.[121]
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
