Μέτωπο για την Απελευθέρωση του Θύλακα της Καμπίντα

Το Μέτωπο για την Απελευθέρωση του Θύλακα της Καμπίντα (πορτογαλικά: Frente para a Libertação do Enclave de Cabinda‎, FLEC) είναι ανταρτικό και πολιτικό κίνημα για την ανεξαρτησία της επαρχίας της Καμπίντα από την Ανγκόλα.^[1] Παλαιότερα υπό πορτογαλική διοίκηση, με την ανεξαρτησία της Ανγκόλας από την Πορτογαλία το 1975, η περιοχή έγινε θύλακας της νέας ανεξάρτητης Ανγκόλας. Το FLEC μάχεται στον Πόλεμο της Καμπίντα στην περιοχή που καταλαμβάνεται από τα πρώην βασίλεια των Κακόνγκο, Λοάνγκο και Νγκόγιο.

Η σημαία του FLEC

Χάρτης της Καμπίντα του 1977

Ιστορία

Την 1η Φεβρουαρίου 1885, υπογράφηκε η Συνθήκη του Σιμουλαμπούκο, με την οποία η Καμπίντα ορίστηκε ως πορτογαλικό προτεκτοράτο.^[2][3] Ένα μνημείο χτίστηκε από τις αποικιακές αρχές το 1956 στο σημείο ακριβώς όπου υπογράφηκε η συνθήκη το 1885, 5 χλμ. βόρεια της πόλης Καμπίντα.

Το 1963, τρεις οργανώσεις, το Κίνημα για την Απελευθέρωση του Θύλακα της Καμπίντα (MLEC), η Επιτροπή Δράσης της Εθνικής Ένωσης της Καμπίντα (CAUNC) και η Εθνική Συμμαχία Μαγιόμπε (ALLIAMA), συγχωνεύθηκαν για να σχηματίσουν το FLEC.^[4]

Κατά τη διάρκεια του Πορτογαλικού Αποικιακού Πολέμου (1961–1974), τα εθνικιστικά κινήματα της Καμπίντα πολέμησαν ενάντια στις Πορτογαλικές Ένοπλες Δυνάμεις. Μετά την πτώση του καθεστώτος του Νέου Κράτους το οποίο κυβέρνησε την Πορτογαλία και τα υπερπόντια εδάφη της από το στρατιωτικό πραξικόπημα της Επανάστασης των Γαριφάλων της 25ης Απριλίου 1974 στη Λισαβόνα, προσφέρθηκε ανεξαρτησία σε όλα τα εδάφη στο εξωτερικό, συμπεριλαμβανομένης της Ανγκόλας. Το 1975 το FLEC σχημάτισε μια προσωρινή κυβέρνηση με επικεφαλής τον Ενρίκες Τιάγκο που κήρυξε την ανεξαρτησία της Καμπίντα από την Πορτογαλία την 1η Αυγούστου 1975. Πρόεδρος ήταν ο Λουίς Ράνκε Φράνκε.^[5]

Μεταξύ Νοεμβρίου 1975 και 4 Ιανουαρίου 1976, ο θύλακας της Καμπίντα δέχθηκε την εισβολή στρατιωτών των Λαϊκών Ενόπλων Δυνάμεων για την Απελευθέρωση της Ανγκόλας, των ενόπλων δυνάμεων του Λαϊκού Κινήματος για την Απελευθέρωση της Ανγκόλας (MPLA), το οποίο ήταν ένα από τα κυρίαρχα κινήματα ανεξαρτησίας στην Ανγκόλα, με την υποστήριξη κουβανικών στρατευμάτων. Οι Λαϊκές Ένοπλες Δυνάμεις Απελευθέρωσης της Ανγκόλας απέκτησαν γρήγορα τον έλεγχο των αστικών περιοχών ενώ το FLEC έλεγχε την ύπαιθρο.^[6]

Το FLEC χωρίστηκε σε τρεις φατρίες. Τον Νοέμβριο του 1977 δημιουργήθηκε μια άλλη παράταξη, η Στρατιωτική Διοίκηση για την Απελευθέρωση της Καμπίντα. Τον Ιούνιο του 1979 οι Ένοπλες Δυνάμεις για την Απελευθέρωση της Καμπίντα δημιούργησαν ένα άλλο κίνημα, το Λαϊκό Κίνημα για την Απελευθέρωση της Καμπίντα (MPLC, Movimento Popular de Libertação de Cabinda). Στη δεκαετία του 1980, το FLEC έλαβε βοήθεια από την Εθνική Ένωση για την Ολική Ανεξαρτησία της Ανγκόλας (UNITA), η οποία αντιτάχθηκε στην ελεγχόμενη από το MPLA κυβέρνηση της Ανγκόλα, και από τη Νότια Αφρική. Το 1988, η Κομμουνιστική Επιτροπή της Καμπίντα (CCC, Comité Comunista de Cabinda) αποχώρησε από το FLEC, με επικεφαλής τον Καγιά Μοχάμεντ Γιάι. Στη δεκαετία του 1990, δημιουργήθηκε μια άλλη παράταξη, η Εθνική Ένωση για την Απελευθέρωση της Καμπίντα (União Nacional de Libertação de Cabinda), με επικεφαλής τον Λουμίνγκου Λουίς Γκίμπι.^[7]

Το αρχικό FLEC επανασχηματίστηκε τη δεκαετία του 1990 και δημιουργήθηκαν δύο φατρίες. Η FLEC-Renovada, της οποίας η σημαία ήταν λευκή με μια κεντρική λωρίδα χωρισμένη σε τρία χρώματα (πράσινο, κίτρινο και μαύρο, με κόκκινο δαχτυλίδι στο κέντρο της σημαίας) και η FLEC-Ένοπλες Δυνάμεις της Καμπίντα (FLEC-FAC, Forças Armadas de Cabinda), χρησιμοποιώντας την αρχική κόκκινη, κίτρινη και μπλε σημαία, με έμβλημα.^[8]

Μια άλλη ομάδα δημιουργήθηκε από ομογενείς της Καμπίντα στην Ολλανδία το 1996, η Frente de Libertação do Estado de Cabinda (FLEC (Lopes), Μέτωπο Απελευθέρωσης του Κράτους της Καμπίντα). Αυτή η ομάδα υιοθέτησε μια μπλε, κίτρινη και μαύρη σημαία με το μνημείο του Σιλαμπούκο στο κέντρο.^[9]

Τον Δεκέμβριο του 2002, οι Ένοπλες Δυνάμεις της Ανγκόλας ανακοίνωσαν την αιχμαλωσία της FLEC-Renovada.^[10] Τον Αύγουστο του 2006 υπογράφηκε κατάπαυση του πυρός μεταξύ της FLEC-Renovada και της κυβέρνησης της Ανγκόλα γεγονός το οποίο έχει επικριθεί από ορισμένες ομάδες κατοίκων της Καμπίντα.

Η FLEC-FAC συνεχίζει τον αγώνα της για ανεξαρτησία τόσο εντός όσο και εκτός Καμπίντα. Τον Οκτώβριο του 2006 η FLEC-FAC ζήτησε παρέμβαση από την Επιτροπή για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου και των Λαών της Αφρικανικής Ένωσης .

Απαγωγές

Μέλη της ομάδας έχουν πάρει ομήρους πολλούς αλλοδαπούς πολίτες στην Καμπίντα. Τον Μάιο του 2000, η FLEC-FAC απήγαγε τρεις αλλοδαπούς και έναν ντόπιο υπάλληλο ενός Πορτογάλου εργολάβου, οι οποίοι αφέθηκαν ελεύθεροι μετά από δύο μήνες.^[10] Τον Μάρτιο του 2001, η FLEC-Renovada απήγαγε πέντε Πορτογάλους υπαλλήλους μιας κατασκευαστικής εταιρείας οι οποίοι αφέθηκαν ελεύθεροι τρεις μήνες αργότερα.

Εξωτερική υποστήριξη

Η Γαλλία έχει επικριθεί για μια συνεχιζόμενη πατερναλιστική πολιτική της Françafrique, ενός δικτύου ανεπίσημων πολιτικών και εμπορικών εμπλοκών με πολιτικούς και επιχειρηματικούς ηγέτες στην Αφρική για διάφορα οικονομικά οφέλη. Ένας από αυτούς τους ηγέτες, ο Ενρίκε Ενζιτά Τιάγκο κατοικεί στο Παρίσι, ενώ ένας άλλος, ο Ροντρίγκες Μίνγκας, φέρεται να χρησιμοποιεί γαλλικό κινητό τηλέφωνο, αν και ισχυρίστηκε ότι ζούσε ακόμα στην Καμπίντα.^[11]

Παρόλο που αυτοί οι ειδικοί δεσμοί μεταξύ των γαλλικών υπηρεσιών πληροφοριών και του FLEC ξεκίνησαν κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου για την αντιμετώπιση της κυβέρνησης του MPLA στην υποστηριζόμενη από την Κούβα Αγκόλα, συνεχίστηκαν ακόμη και μετά το τέλος του πολέμου. Η Γαλλία έχει επίσης ασχοληθεί με το σκάνδαλο πώλησης όπλων Angolagate στο οποίο εμπλέκονται παράνομες πωλήσεις όπλων στην Ανγκόλα κατά τη διάρκεια του 27ετούς εμφυλίου πολέμου. Ο Πρόεδρος της Γαλλίας, Νικολά Σαρκοζί, ισχυρίστηκε ότι ήθελε την κατάργηση της πολιτικής της Françafrique. 

Η Γαλλία έχει μεγάλα συμφέροντα στην Αγκόλα. Ο γαλλικός πετρελαϊκός κολοσσός Total, ο οποίος έκανε μια νέα ανακάλυψη πετρελαίου στα ανοικτά της θάλασσας τον Οκτώβριο του 2009, επεκτείνει την παρουσία του στην Ανγκόλα. Η χώρα είναι ο δεύτερος μεγαλύτερος συνεισφέρων στην παραγωγή της Total μετά τη Νιγηρία.^[11]

Αναφορές

1. AlʻAmin Mazrui, Ali. The Warrior Tradition in Modern Africa, 1977. σελ. 227.
2. «UNPO: UNPO Resolution Concerning the Cabinda Enclave». www.unpo.org. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 21 Νοεμβρίου 2021. Ανακτήθηκε στις 21 Νοεμβρίου 2021.
3. Shillington K., Encyclopedia of African history, Volume 1, σελ. 197 (ISBN 978-1-57958-245-6)
4. James, W. Martin· Susan Herlin Broadhead (2004). Historical Dictionary of Angola. σελ. 60.
5. Vries, Lotje de· Englebert, Pierre (2018). Secessionism in African Politics: Aspiration, Grievance, Performance, Disenchantment. London: Springer. σελ. 212. ISBN 978-3-319-90206-7.
6. Notholt, Stuart (2008). Fields of Fire: An Atlas of Ethnic Conflict. London: Troubador Publishing Ltd. σελ. 60. ISBN 978-1-906510-47-3.
7. Reed, Kristin (2009). Crude Existence: Environment and the Politics of Oil in Northern Angola. Berkeley: Univ of California Press. σελ. 247. ISBN 978-0-520-25822-8.
8. James, W. Martin (2018). Historical Dictionary of Angola. Lanham: Rowman & Littlefield. σελ. 147. ISBN 978-1-5381-1123-9.
9. Vries, Lotje de· Englebert, Pierre (2018). Secessionism in African Politics: Aspiration, Grievance, Performance, Disenchantment. London: Springer. σελ. 223. ISBN 978-3-319-90206-7.
10. «Cabinda». www.globalsecurity.org. Ανακτήθηκε στις 21 Νοεμβρίου 2021.
11. «Togo bus rampage exposes France's Angola ties». San Diego Union-Tribune (στα Αγγλικά). 12 Ιανουαρίου 2010. Ανακτήθηκε στις 21 Νοεμβρίου 2021.