Επαρχότητα του πραιτωρίου
διοικητική διαίρεση της της ύστερης Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας / From Wikipedia, the free encyclopedia
Η επαρχότητα ή υπαρχία του πραιτωρίου (λατινικά: praefectura praetorio, στα αρχαία ελληνικά ἐπαρχότης τῶν πραιτωρίων, ή ὑπαρχία τῶν πραιτωρίων) ήταν η μεγαλύτερη διοικητική διαίρεση της ύστερης Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, επάνω από τις διοικήσεις μεσαίου επιπέδου και τις επαρχίες χαμηλού επιπέδου. Οι επαρχότητες προέκυψαν κατά τη βασιλεία του Κωνσταντίνου Α' (βασ. 306–337), φθάνοντας λίγο πολύ στην τελική τους μορφή στο τελευταίο τρίτο του 4ου αι. και επιβίωσαν μέχρι τον 7ο αι., όταν οι μεταρρυθμίσεις του Ηράκλειου μείωσαν τη δύναμη των επαρχοτήτων και οι μουσουλμανικές κατακτήσεις ανάγκασαν την Βυζαντινή Αυτοκρατορία να υιοθετήσει το νέο σύστημα των θεμάτων. Στοιχεία του διοικητικού μηχανισμού των επαρχοτήτων τεκμηριώνεται ότι διασώθηκαν στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία μέχρι το πρώτο μισό του 9ου αι.
επαρχότητα του πραιτωρίου | |
---|---|
Πληροφορίες ασχολίας | |
Σχετικά πολυμέσα | |
δεδομένα |