φλόγα-σύμβολο της Ανάστασης του Χριστού στην ορθόδοξη παράδοση From Wikipedia, the free encyclopedia
Το Άγιο Φως ή Φως της Αναστάσεως είναι η φλόγα («φως») που συμβολίζει την Ανάσταση του Χριστού. Ανάβει στο ιερό κάθε ορθόδοξου ναού και μεταδίδεται από τον ιερέα στους πιστούς κατά την τελετή της Αναστάσεως το βράδυ του Μεγάλου Σαββάτου.
Τελετή αφής και μετάδοσης Αγίου Φωτός γίνεται πριν το μεσημέρι του Μεγάλου Σαββάτου και στον Πανάγιο Τάφο, στα Ιεροσόλυμα. Εκεί, ο ελληνορθόδοξος Πατριάρχης Ιεροσολύμων, κάνοντας χρήση σχετικού προνομίου, εισέρχεται στο λεγόμενο «κουβούκλιο» του Τάφου, ανάβει από κανδήλα δύο δέσμες 33 λαμπάδων διαβάζοντας ευχή καθαγιασμού και κατόπιν μεταδίδει το Άγιο Φως στους συγκεντρωμένους πιστούς και στα άλλα δόγματα.
Ισχυρισμοί περί θαυματουργικού τρόπου αφής της φλόγας στον Πανάγιο Τάφο, οι οποίοι κατά καιρούς ανά τους αιώνες χρησιμοποιήθηκαν από κληρικούς για ισχυροποίηση της θέσης τους έναντι αλλοδόξων και αλλοπίστων, έχουν δημιουργήσει την πεποίθηση σε μερίδα πιστών ότι πρόκειται περί κατ'έτος επαναλαμβανόμενου θαύματος. Εντούτοις, δημοσιογραφικές έρευνες που περιλαμβάνουν μαρτυρίες κληρικών του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων με γνώση των λεπτομερειών της τελετής, έχουν αποδείξει[1] ότι το Άγιο Φως ανάβει από κανδήλα που έχει προηγουμένως τοποθετηθεί από τον Σκευοφύλακα εντός του κουβουκλίου και έχει ανάψει από αυτόν με αναπτήρα ή σπίρτα. Οι κληρικοί του Πατριαρχείου δηλώνουν ότι το θαύμα είναι ο καθαγιασμός της φυσικής φωτιάς που λαμβάνεται από την κανδήλα που εισέρχεται εντός του Πανάγιου Τάφου, και όχι το άναμμα με υπερφυσικό τρόπο σβησμένης κανδήλας ή κεριών. Το ίδιο το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων στις ανακοινώσεις του μιλάει μόνο για «τελετή του Αγίου Φωτός[2]».
Στους κατά τόπους Ορθόδοξους ναούς, το φως μεταδίδει ο ιερέας-λειτουργός στους πιστούς τη νύχτα του Μεγάλου Σαββάτου και λίγο πριν τον εορτασμό της Αναστάσεως του Ιησού Χριστού, με τα λόγια:
«Δεύτε λάβετε φως εκ του ανεσπέρου φωτός και δοξάσατε Χριστόν τον αναστάντα εκ νεκρών».
Κατόπιν, ανάβουν όλα τα φώτα του ναού, συμβολίζοντας το φωτισμό της ανθρωπότητας δια μέσου της Ανάστασης του Χριστού.
Η τέλεσή της αποτελεί προνόμιο του ελληνορθόδοξου Πατριάρχη Ιεροσολύμων που επαναλαμβάνεται κάθε Μέγα Σάββατο μεσημέρι στον Πανάγιο Τάφο του Χριστού.
Η τελετή του Αγίου Φωτός αποτελείται από έξι στάδια:
Συστηματικές αναφορές στην αφή του Αγίου Φωτός υπάρχουν περίπου από τον 9ο αιώνα. Φαίνεται πως σχετικά με την τελετή αυτή, «η πρώτη αδιαφιλονίκητη μαρτυρία που την περιγράφει με αναγνωρίσιμη μορφή χρονολογείται από τον ένατο αιώνα. Πολλές μετέπειτα περιγραφές...δείχνουν ότι έχει διατηρηθεί ουσιαστικά χωρίς διακοπή μέχρι σήμερα»[7]. Με τον τρόπο αυτό, η τελετή αφής του Αγίου Φωτός αναδεικνύει μια σπάνια περίπτωση ζωντανής παράδοσης, που επιβιώνει για τόσους αιώνες χωρίς να χαθεί στο πέρασμα του χρόνου[8].
Στις 3 Μαΐου 1834, 198 Ορθόδοξοι προσκυνητές έχασαν τη ζωή τους όταν προκλήθηκε πανικός κατά τη διάρκεια της τελετής της αφής του Αγίου Φωτός. Ο Αιγύπτιος Ιμπραήμ Πασάς, που κατέλαβε την Παλαιστίνη το 1831, παρακολουθούσε την τελετή και μόλις κατάφερε να διαφύγει πριν από την φυγή του πανικόβλητου πλήθους[9], αφού πρώτα «μερικοί από τους ακολούθους του άνοιξαν δρόμο με τα σπαθιά τους μέσα από τις πυκνές τάξεις των προσκυνητών» ενώ «οι στρατιώτες του σκότωσαν αρκετούς από τους δυστυχείς εξαθλιωμένους με τις ξιφολόγχες τους» και οι τοίχοι γέμισαν με το αίμα των ανθρώπων που είχαν χτυπηθεί από τους υποκόπανους των μουσκέτων τους[lower-greek 1].
Αρκετοί Ορθόδοξοι Χριστιανοί που έχουν επισκεφθεί τα Ιεροσόλυμα πιστεύουν ότι το Άγιο Φως που μεταδίδει κάθε χρόνο στους πιστούς ο ελληνορθόδοξος Πατριάρχης Ιεροσολύμων λίγο πριν τον εορτασμό της Ανάστασης στο Ναό της Αναστάσεως ανάβει με θαυματουργικό τρόπο εντός του Παναγίου Τάφου και μόνο υπό την παρουσία του. Πολλοί υποστηρίζουν ότι πρόκειται για ένα θαυματουργικό υπερκόσμιο φως που βλέπουν οι πιστοί. Αυτοί που το θεωρούν θαύμα, πιστεύουν ότι είναι το φως της Αναστάσεως του Χριστού, που συμβαίνει πάνω από τον τάφο του.
Η πιο συνηθισμένη αναφορά αυτών που πιστεύουν στη θαυματουργή προέλευση του «Αγίου Φωτός» περιλαμβάνει την αυτανάφλεξη των κεριών, εντούτοις, σύμφωνα με άλλες μαρτυρίες πιστών το Άγιο Φως είναι ένα σύνθετο φαινόμενο το οποίο εμφανίζεται στο θόλο εντός του Ναού της Αναστάσεως αλλά και κατ' άλλους έξω από αυτόν. Ορισμένοι πιστοί το περιγράφουν να εμφανίζεται σαν λευκογάλανες οριζόντιες ταινιώδεις αστραπές, περιστρεφόμενες ανταύγειες ή κινούμενες φλόγες άγνωστης προέλευσης[εκκρεμεί παραπομπή]. Στον Ναό υπάρχει ηλεκτρικό ρεύμα και ηλεκτροφωτισμός. Μαρτυρίες αναφέρουν ότι πολλές λαμπάδες των πιστών και κανδήλες ανάβουν μόνες τους, ενώ η φλόγα δεν τους καίει τα πρώτα λεπτά, χωρίς ωστόσο να υπάρχει κάποιο σχετικό βίντεο που να επιβεβαιώνει αυτό τον ισχυρισμό. Ορισμένα βίντεο δείχνουν ιερείς ή πιστούς να κινούν τα αναμμένα κεριά στο πρόσωπό τους ή στα χέρια τους για ελάχιστα δευτερόλεπτα,[lower-greek 2][εκκρεμεί παραπομπή]. Για τον ισχυρισμό περί ακαΐας έκανε λόγο και η παλιά ιστοσελίδα του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων που πια έχει διαγραφεί.[11]
Σε δημοσκόπηση που έγινε στην Ελλάδα τον Απρίλιο του 2019 περίπου 4 στους 10 ερωτηθέντες απάντησαν ότι πιστεύουν ότι η αφή του Αγίου Φωτός στον Πανάγιο Τάφο γίνεται με θαυματουργικό τρόπο, σχεδόν 4 στους 10 απάντησαν ότι γίνεται με ανθρώπινη παρέμβαση και ευλογείται από τον Πατριάρχη Ιεροσολύμων, ενώ σχεδόν 2 στους 10 δεν τοποθετήθηκαν σχετικά[12].
Από τις πρώτες αναφορές στην τελετή αφής του Αγίου Φωτός στην Ιερουσαλήμ, βρίσκουμε στο οδοιπορικό της Αιθερίας[13], που αναφέρεται στην περιήγηση μιας μοναχής στους αγίους τόπους κατά τον 4ο ή 6ο αιώνα. Αν και στην αφήγηση αυτή δεν υπάρχει αναφορά σε θαυματουργικό γεγονός[lower-greek 3], κάποιοι θεωρούν ότι «το "Άγιο Φως" που ανανεώνεται ετησίως την εποχή του Πάσχα» ήταν «ένα θαύμα διάσημο ήδη στις ημέρες της[15]».
Επίσης, σε ένα μακροσκελές γράμμα του κληρικού Νικήτα Βασιλικού που είναι σχετικό με το Άγιο Φως[16], χρονολογούμενου το έτος 547 (φμζ') μ.Χ. από τον Χρύσανθο Προύσης (αν και το ορθότερο είναι το 947 μ.Χ.[17] αφού απευθύνεται στον Κωνσταντίνο Ζ' τον Πορφυρογέννητο[17]), αναφέρεται:
«Τη ουν εβδόμη Απριλλίου μηνός...του δε αγίου και μεγάλου Σαββάτου εγγίσαντος...τω Αρχιεπισκόπω...την αγίαν και πάνδημον εορτήν του Χριστού τελέσαι...ο των θαυμασίων Θεός, τη απερινοήτω και αμάχω αυτού δυνάμει, δύο των του τριφώτου κανδήλων θείου Φωτός επλήρωσε...εν δε τω νυν χρόνω ανά πάσαν την Εκκλησίαν αναλάμψαι την θείαν φωτοχυσίαν»[lower-greek 4]
Γύρω στον 9ο αιώνα αρχίζει να παρουσιάζεται από προσκυνητές το εν λόγω φως ως θαύμα, ως θεόπεμπτο δώρο που «κατέρχεται ουρανόθεν στον Άγιο Τάφο[19]». Μια ακόμη μαρτυρία, από τις πρώτες που αποδίδουν υπερφυσικό χαρακτήρα στο άναμμα του Αγίου Φωτός ήταν αυτή του Γάλλου Βερνάρδου (Bernardus Monachus), Καθολικού μισιονάριου και μοναχού, ο οποίος έκανε προσκυνηματικό ταξίδι στην Αίγυπτο και την Παλαιστίνη μεταξύ του 865 έως το 870 μ.Χ. και αποδίδει σε άγγελο τη μετάδοση του φωτός στον Πατριάρχη[20]. Στην καταγραφή του προσκυνηματικού ταξιδιού του αναφέρει:
«Αλλά είναι άξιο λόγου αυτό που συμβαίνει το Άγιο Σάββατο, κατά την Πασχαλινή Αγρυπνία. Το πρωί η λειτουργία ξεκινάει σε αυτόν τον Ναό [του Τάφου του Κυρίου]. Κατόπιν, όταν τελειώσει αρχίζουν να ψάλουν το Κύριε Ελέησον μέχρις ότου ένας άγγελος έρθει και ανάψει το φως στα λυχνάρια που κρέμονται πάνω από τον τάφο. Ο πατριάρχης μεταδίδει από το φως στους επισκόπους και τον υπόλοιπο λαό, και ο καθένας έχει φως εκεί όπου στέκεται[21].»
Ενδιαφέρον παρουσιάζει και η καταγραφή του γεγονότος από τον Φουσέ της Σαρτρ (Foucher de Chartres, 1059-1127), τον Γάλλο ιερέα και χρονικογράφο της Α' Σταυροφορίας, έναν από τους αξιόπιστους[22] μάρτυρες των ιστορικών γεγονότων της εποχής:
«...το πολυαναμενόμενο φως εμφανίστηκε σε μία από τις κανδήλες του Αγίου Τάφου, και εκείνοι που βρίσκονταν πιο κοντά μπορούσαν να δουν το κοκκινωπό χρώμα του. [Ο πατριάρχης] αμέσως επιτάχυνε το βήμα του και ανοίγοντας την πόρτα του Τάφου με το κλειδί που κρατούσε στο χέρι του...άναψε μια λαμπάδα και βγήκε έξω για να δείξει σε όλους το Άγιο Φως...[είχαν] χαρά στις καρδιές τους και δάκρυα στα μάτια[23]»
Μάλιστα, τέτοια ήταν η φήμη της αφής του Αγίου Φωτός, που ο Γκιμπέρ ντε Νοζάν (Γάλλος μοναχός και ιστορικός, πέθανε το 1130) «εξέτασε τα στοιχεία του θαύματος και δήλωσε ότι ήταν ένα γνήσιο θαύμα[lower-greek 5].
Επίσης «ο ηγούμενος της Βερντέν επισκέφτηκε την Ιερουσαλήμ το 1026 και είδε το νέο φως να κατεβαίνει επάνω στο φανάρι του», ενώ «ο Ρώσος ηγούμενος Δανιήλ είδε το Άγιο Φως με δέος, και προχώρησε μπροστά ώστε να εξασφαλίσει έναν σπινθήρα για το φανάρι του. Η σημασία του θαύματος ήταν...ο συμβολισμός της Ανάστασης[lower-greek 6].
Τις παραμονές της Β' Σταυροφορίας, ο Πέτρος ο Σεβάσμιος του Κλυνύ (1094-1156), χωρίς να προσδιορίζει ακριβώς τον χρόνο εμφάνισης του «θαύματος» της αφής του Αγίου Φωτός στην Ιερουσαλήμ, το τοποθετεί μέσα στη διάρκεια των πέντε αιώνων κατοχής των αγίων τόπων από τους μουσουλμάνους (δηλ. από το 637 μ.Χ. και μετά) και το ερμηνεύει ως σίγουρη απόδειξη της προτίμησης του Θεού για τους χριστιανούς και εναντίωσης του στο ισλάμ[lower-greek 7][25]».
Την θαυματουργική εμφάνιση του Αγίου Φωτός περιγράφει και η μαρτυρία ενός ισλανδού προσκυνητή που επισκέφτηκε την Ιερουσαλήμ στα μέσα του 12ου αιώνα αιώνα και υποστήριξε ότι το άγιο φως εμφανίζεται στα κεριά το βράδυ του Πάσχα, και μάλιστα «όταν χριστιανοί κυβερνούν την πόλη[lower-greek 8]».
Παρομοίως, μαρτυρία περί θαύματος καταθέτει και ο Φίλιππος της Φλάνδρας «που είχε παρευρεθεί στο θαύμα του Αγίου Φωτός στην Ιερουσαλήμ, το Πάσχα του 1178[lower-greek 9]».
Το ίδιο μαρτυρά και ο λόγιος, πρώην Βυζαντινός αυτοκράτορας (1347-1355) και μετέπειτα μοναχός, Ιωάννης Καντακουζηνός, στην γ' απολογία του:
«Αλλά και περί του κατ' έτος γινομένου εν Ιεροσολύμοις εν τω Τάφω του Χριστού θαύματος, κατά τον καιρόν της αυτού Αναστάσεως...κατέρχεται φως ουρανόθεν, ανάπτον τας εις τον Τάφον του Χριστού ευρισκομένας λαμπάδας[27]».
Επίσης, στα τέλη του 15ου αιώνα ένας Γερμανός Δομινικανός μοναχός ονόματι Φέλιξ Φάμπρι (Felix Fabri) κατέγραψε τις εμπειρίες του από τα δύο προσκυνηματικά του ταξίδια στους Αγίους Τόπους. Σε έργο του αναφέρεται στο «θαύμα» του αγίου φωτός:
«Καθώς οι κληρικοί και ο λαός προσεύχονταν, ιδού! ξαφνικά μια αστραπή ήρθε από τον ουρανό και άναψε τα Πασχαλινά κεριά και όλες τις κανδήλες...Όπου κι αν ήταν οι άνθρωποι, τόσο στον ναό όσο και στα σπίτια τους, παρέμεναν ακίνητοι προσευχόμενοι για το Άγιο Φως το οποίο θεωρούσαν ως το πιο βέβαιο σημάδι της εύνοιας του Θεού προς εκείνους. Όταν κατερχόταν από τον ουρανό, όλοι τους άναβαν τα λυχνάρια τους και μετέφεραν τη φλόγα σε άλλες εκκλησίες παντού...καθώς και στα σπίτια των ανθρώπων, οι οποίοι συνήθιζαν να το κρατούν αναμμένο σε όλη τη διάρκεια του έτους[28]».
Αναφορά για θαυματουργή κάθοδο του Αγίου Φωτός συναντάμε και για το Πάσχα του 1634, οπότε θέλησαν οι Αρμένιοι να εμποδίσουν τους Έλληνες να διεξάγουν την τελετή του Αγιου Φωτός και να την τελέσουν εκείνοι αφού έπειθαν πρώτα τις αρχές. «Αν κατόρθωναν να διεξάγουν την τελετή του Αγίου Φωτός και Αρμένης Πατριάρχης έβγαζε το Άγιο Φως...πιθανώς από το έτος αυτό να αφαιρούσαν για πάντα το προνόμιο τούτο από τους Έλληνες Αγιοταφίτες...Με δωροδοκία των διοικητών της Παλαιστίνης και του σατράπη της Δαμασκού Κουτζούκ Αχμέτ πασά κατόρθωσε...να απαγορευτεί στους Έλληνες η είσοδος στον Πανάγιο Τάφο[29]».
Τελικά, και ενώ ο ορθόδοξος κλήρος και λαός ήταν συγκεντρωμένος και προσευχόταν έξω από το Ναό της Ανάστασης το Μεγάλο Σάββατο, ο Πανάγιος Τάφος:
«τρις ένδον μεγαλοφώνως εβρόντησε και το Άγιον Φως ως αστραπή ένδον έλαμψε και παρρησία εις όλους εφάνη[30]».
ενώ το παρευρισκόμενο πλήθος των ορθόδοξων αλλά και οι Φράγκοι ακόμη, πιστοποίησαν την αλήθεια του υπερφυούς αυτού θαύματος και ομολόγησαν ότι το άγιο και Μεγάλο Σάββατο, την ενάτη περίπου πρωινή, παράξενο φως εκλάμπει ο Πανάγιος Τάφος[30]. «Παρόλη τη θαυμαστή αλήθεια του πράγματος δόθηκε εντολή στους φύλακες στρατιώτες να μην αφήσουν κανένα να ανάψει κεριά από το Άγιο Φως που εξήλθε από τον Πανάγιο Τάφο...ενώ οι Αρμένιοι το ίδιο ακριβώς έτος κίνησαν μεγαλύτερο αγώνα εναντίον των Ελλήνων[31]».
Έτσι περίπου περιγράφει το γεγονός της καθόδου του Αγίου Φωτός και ο Χρύσανθος Προύσης:
«Επάνω τούτου του Παναγίου Τάφου εκλάμπει το άγιον φως τω αγίω και μεγάλω Σαββάτω, ώρα εβδόμη ή ογδόη της ημέρας, η δε τάξις έχει ούτω: σβυσάντων ημών πρότερον πάσας τας εν τω θείω ναώ κανδήλας, έρχονται οι προρηθέντες πορτάρηδες Τούρκοι, μετά του Μουτεβελή, και του επιτρόπου του ηγεμόνος, και άλλων πολλών εξουσιαστών, και κλείοντες την πόρταν του αγιωτάτου Κουβουκλίου, και σφραγίζοντες αύτην επιμελώς, οι μεν ανέρχονται εις τα Κατηχούμενα...και γίνονται θεαταί του μεγίστου τούτου θαύματος...πλησιάζει μόνος ο Αρχιερεύς εις την θύραν του αγίον Κουβουκλίου και προσεύχεται...και εισερχόμενος μόνος...μετά φόβου πολλού και μεγάλης ευλαβείας...θεωρεί θαυμασίως το άγιον φως επάνω του αγίου τάφου...[32]»
Σύμφωνα με την Ruth-Inge Heinze:
«Για εκείνους που εξακολουθούν να το αναγνωρίζουν ως θαύμα, η δύναμη που το γεγονός αυτό μεταδίδει, όχι μόνο επικυρώνει την πεποίθησή τους, αλλά επανατοποθετεί την εμπιστοσύνη τους με τέτοιο τρόπο, ώστε να κατεδαφίζει την τυραννία του χρόνου και να αναπαράγει μια ζωτικής σημασίας αίσθηση της ύπαρξης στο παρόν και να γίνεται μάρτυρας σε μια υπέρτατη σκηνή της θείας δόξας που αφαιρεί εντελώς κάθε ανθρώπινη ματαιοδοξία, ζηλοτυπία, και φόβο. Ώστε να δει, να αισθανθεί, και να ξέρει, ότι πέρα από τις ανθρώπινες μετρήσεις ή εξηγήσεις...το γεγονός ότι ο θάνατος έχει νικηθεί, είναι ο πραγματικός σπινθήρας που αναφλέγεται σε αυτή την ιεροτελεστία[lower-greek 10]».
Όπως γράφει ο ισραηλινός συγγραφέας Αμώς Ελυόν:
«Μεταξύ των τελετουργιών που έχουν καθαγιαστεί από την παράδοση, ίσως η πιο εκπληκτική είναι το ετήσιο θαύμα του Αγίου Φωτός[lower-greek 11][34]».
Στις αραβικές μουσουλμανικές πηγές υπάρχει το ίδιο ενδιαφέρον για το Άγιο Φως όπως και στους Χριστιανούς. Η πρώτη αναφορά βρίσκεται στον συγγραφέα Al-Jahiz (776-869), ο οποίος αναφέρει ότι το λάδι μέσα στα καντήλια στην Εκκλησία της Αναστάσεως ανάβει χωρίς φωτιά. Σε άλλες παλαιές αραβικές πηγές αναφέρεται ότι Μουσουλμάνοι, περιλαμβανομένων και ιερωμένων, συμμετείχαν στις τελετές του Αγίου Φωτός. Περισσότερες λεπτομέρειες βρίσκονται σε βιβλίο του Biruni (10ος-11ος αι.). Αναφέρει ότι στην εποχή του ήδη υπήρχαν αμφιλεγόμενες απόψεις το θέμα, και ότι στις τελετές αφής του Φωτός παρευρίσκονταν και Μουσουλμάνοι λαϊκοί, ιερωμένοι και άρχοντες. Μεταξύ των Μουσουλμάνων συγγραφέων υπήρχαν άλλοι που αποδέχονταν το θαύμα και άλλοι που το θεωρούσαν μαγεία ή αγυρτεία[35].
Ο Αιγύπτιος Σιίτης χαλίφης Χακίμ (Αλ-Χακίμ μπι-αμρ-Αλλάχ, 996-1021), διώκτης των Χριστιανών αν και γιος Χριστιανής ο ίδιος, διέταξε το 1009 να καταστραφεί ολοκληρωτικά ο Ναός του Αγίου Τάφου. Άραβες χρονικογράφοι αναφέρουν, ότι ο Ναός του Αγίου Τάφου ήταν αξιοκατάκριτος καθώς «εξαπατούσε τους πιστούς» μέσω του «"θαύματος" του Αγίου Φωτός» καθώς οι αυτοκράτορες, οι στρατηγοί και άλλοι υψηλόβαθμοι αξιωματούχοι κυρίως από το Βυζαντινή Αυτοκρατορία έφερναν σε πομπές χρήματα και άλλα τιμαλφή για να τα προσφέρουν στον ναό, αλλά και «οι πιο αδαείς προσκυνητές οι οποίοι πίστευαν ότι το Πάσχα το άγιο φως κατέρχεται θαυματουργικά από τον ουρανό και ανάβει τα κεριά του ναού»[38]. Ο λόγος για αυτή του την ενέργεια ήταν ότι το θαύμα του αγίου φωτός (που ήδη υφίστατο εκείνη την εποχή) αποτελούσε μια «σκανδαλώδη απάτη». Η είδηση για την καταστροφή των κτισμάτων, όταν έφτασε στην Ευρώπη, προκάλεσε έντονες αντιδράσεις, οι οποίες οδήγησαν τελικά στην Πρώτη Σταυροφορία[39].
Σύμφωνα με τον Shihab al-Din al-Qarafi, τον 13ο αιώνα ο κυβερνήτης των Αγιουβίδων Al-Muazzam Turanshah αναφέρεται ότι ανακάλυψε την απάτη του Άγιου Φωτός. Ωστόσο, επέτρεψε στους μοναχούς να συνεχίσουν την απάτη τους έναντι χρημάτων. Αυτό περιγράφεται στο έργο Ajwiba του al-Qarafi, το οποίο γράφτηκε στα πλαίσια μιας αντιπαράθεσης («πολεμικής» κατά τον D.S.Sarrió) μεταξύ Χριστιανών και Μουσουλμάνων εκείνης της εποχής[40].
Το 1238, ο Πάπας Γρηγόριος Θ΄ (αρχιερατεία: 1227-1241) αποκήρυξε το Άγιο Φως ως απάτη και απαγόρευσε στους Φραγκισκανούς να έχουν οποιαδήποτε σχέση με αυτό[41]. Επακολούθησε η καταγραφή χρονικών των Αγίων Τόπων στα οποία οι Φραγκισκανοί καυτηρίαζαν μαρτυρίες σχετικά με την τελετή. Ένας Φραγκισκανός του 15ου αιώνα, ο Φραντσέσκο Σουριάνο (Fra Francesco Suriano), εξιστόρησε λεπτομερώς την απείθαρχη έξαψη συναισθημάτων, της οποίας υπήρξε μάρτυρας, πριν καταγράψει την εξής παρατήρηση: «Η λεγόμενη φωτιά, όμως, δεν κατέρχεται αληθινά (και κατά τη δική μας γνώμη, των μοναχών), αν και όλα τα έθνη εξαιτίας ημών των μοναχών προσποιούνται, ότι αυτό το ψεύδος είναι αληθές»[42].
Ο Οθωμανός ταξιδιώτης, Εβλιγιά Τσελεμπή, ισχυρίστηκε ότι ένα κρυμμένο βάζο ψευδαργύρου νάφθας στάχτηκε κάτω από μια αλυσίδα από έναν κρυμμένο μοναχό[43].
Ο Έντουαρντ Γκίμπον έγραψε για το φερόμενο φαινόμενο στο The History of the Decline and Fall of the Roman Empire:
Αυτή η ευσεβής απάτη, που επινοήθηκε για πρώτη φορά τον 9ο αιώνα, προσευχήθηκε ευλαβικά από τους Λατίνους σταυροφόρους και επαναλαμβάνεται ετησίως από τους κληρικούς των ελληνικών, αρμενικών και κοπτικών αιρέσεων, που επιβάλλουν στους πιστούς θεατές για δικό τους όφελος και για τους Τυράννους.[44]
Σύμφωνα με ισχυρισμό του Νεοφύτου Καυσοκαλυβίτη, ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων Εφραίμ Β΄ (1766-1771) κατάργησε την τελετή του αγίου φωτός ως «χειροποίητον μηχανουργίαν» και, καθώς ο ίδιος γνώριζε από την προσωπική του εμπειρία τον μηχανισμό εμφάνισής του, το περιέγραψε ως το «το χειροποίητον εκείνο φως, ού καγώ, φησι, την δραματουργίαν αυτοψεί κατανοήσας»[lower-greek 14].
Για τον π. Γεώργιο Μεταλληνό, υπάρχει ζήτημα αξιοπιστίας για την μαρτυρία αυτή, αφού ούτε γραπτή δήλωση του πατριάρχη Εφραίμ υπάρχει, ούτε και στήριξη από τη βιβλιογραφία για τους ισχυρισμούς του Νεοφύτου περί κατάργησης της τελετής:
«Ο Νεόφυτος...μνημονεύει προφορική απάντηση του Πατριάρχη Ιεροσολύμων Έφραίμ (1766-1771), στην οποία εδήλωσε (1769), ότι αυτός κατάργησε την "χειροποίητον" του "Αγίου Φωτός" "μηχανουργίαν", ως μη θαυματουργική ενέργεια, αλλά απάτη, που απέβλεπε στη "φωτεμπορία". Γραπτή δήλωση του Εφραίμ δεν υπάρχει, άρα η διάσωσή της οφείλεται στον Νεόφυτο, όχι σε όλα αξιόπιστο συγγραφέα. Διότι είναι ανάγκη να εξιχνιασθεί η περίπτωση, ότι ο Εφραίμ κατάργησε το έθιμο του "Αγίου Φωτός", το επανέφεραν δε οι διάδοχοι του, διότι η γνωστή σε μας βιβλιογραφία δεν θίγει αυτό το θέμα[46]».
Την ίδια μαρτυρία, αυτή του Νεοφύτου, σχετικά με την εξομολόγηση της αλήθειας από τον Πατριάρχη σε κάποιον ανώνυμο στο Βουκουρέστι, ο Κωνσταντίνος Οικονόμου ο εξ Οικονόμων την αντιμετωπίζει με ειρωνεία και ελέγχει τον Κοραή που την υιοθετεί, αποκρύπτοντας μάλιστα την πηγή του, για να φανεί, όπως λέει, ότι εκείνος πρώτος αποκάλυψε την υποτιθέμενη απάτη:
«Καν μη ήθελεν συγκρύψαι ότι ανέγνω και την περί του επιταφίου φωτός διατριβήν του Καυσοκαλυβίτου, φιλοτιμούμενος όπως αυτός φανή πρώτος του πλάσματος ελεγκτής και προσέχων μη τις άλλος κύδος άροιτο ο δε δεύτερος έλθη, είχεν αν και εξ εκείνης προσθείναι μάρτυρας του πλάσματος αυτόν τε τον Καυσοκαλυβίτην (όστις ουχί τους Φραγκοπατέρας, αλλά τους ημετέρους άντικρυς κατηγορεί) και ότι εκείνος μόνος (καθό λίαν αξιόπιστος!) συνεπιφέρει ως ομόγνωμον εαυτώ, Εφραίμ τον Ιεροσολύμων Πατριάρχην, εξομολογηθέντα δήθεν προς τίνα (ανώνυμον) την μηχανουργίαν εν Βουκουρεστίω τω 1769[47]».
Μια άλλη όμως μαρτυρία, που προέρχεται από τον Νικόλαο Λογάδη και αφορά τον πατριάρχη Εφραίμ, αναφέρει:
«Εις δε τα 1766 παρητήσατο ο Παρθένιος εις Έφραίμ [...] Ετύπωσεν εκ δευτέρου το "Εγχειρίδιον" του Χρύσανθου, ποιήσας εν αυτώ καλόν Πρόλογον και συντυπώσας και την "Εγκύκλιον Συνοδικήν Επιστολήν" υπέρ βοηθείας του παναγίου Τάφου, του Παναγιότατου και Οικουμενικού Πατριάρχου Παϊσίου, διακοινωθείσαν τοις απανταχού Ορθοδόξοις εις τα 1727. Εν ταύτη τη Επιστολή είναι και ο αφορισμός "Οσοι δε των Χριστιανών [...] από ανευλάβειαν και ολιγοπιστίαν [...] εμποδίζουσι και αποκόπτουσι με ματαιολόγους φλυαρίας και ψυχρολογίας ή με κανένα άλλον τρόπον σατανικής απάτης τους Χριστιανούς από το να απέρχωνται εις προσκύνησιν του αγίου Τάφου [...] οι τοιούτοι, αν δεν παύσωσιν, αφωρισμένοι είησαν" κ.λπ. Μετά την Έγκύκλιον ταύτην επρόσθεσεν ο Έφραίμ και συντομωτάτην χριστιανικήν διδασκαλίαν, δίγλωσσον, ελληνιστί τε και τουρκιστί, προς ωφέλειαν των εντυγχανόντων[48]».
Τα παραπάνω, φαίνεται να δημιουργούν κάποια επιπλέον ερωτηματικά για τη μαρτυρία του Νεοφύτου Καυσοκαλυβίτου: ο πατριάρχης Εφραίμ φαίνεται να προσπαθεί να στηρίξει το προσκύνημα και γι' αυτό τυπώνει εκ νέου, και με προσθήκες, την επιστολή περί αφορισμού εκείνων, που με λόγια ή έργα εμποδίζουν τη μετάβαση των πιστών στους Αγίους Τόπους. Ταυτόχρονα όμως ο Νεόφυτος ισχυρίζεται, ότι ο Εφραίμ καταργεί την τελετή αφής του Αγίου Φωτός ως «χειροποίητον μηχανουργίαν» και «το ερώτημα είναι, πως μετά από αυτά ο Εφραίμ στράφηκε εναντίον του θαύματος του "Αγίου Φωτός", αν βέβαια η μαρτυρία του Νεοφύτου Καυσοκαλυβίτου είναι ορθή[49]».
Ο Τόμας Τεγκ, ένας Άγγλος του 19ου αιώνα, περιέλαβε έναν αποπληθωριστικό απολογισμό της εκδήλωσης στην Εγκυκλοπαίδεια του Λονδίνου, που δημοσιεύθηκε το 1828, διατυπώνοντας ότι η εκδήλωση είναι καθαρά φυσική και υποκινούμενη από οικονομικό συμφέρον[50]. Ο επίσης Άγγλος περιηγητής και διπλωμάτης Robert Curzon καταγράφει ότι, κατά την επίσκεψή του στην Ιερουσαλήμ το 1833, την ίδια χρονιά που οι Αρμένιοι είχαν αποτύχει για άλλη μια φορά να πάρουν δια της βίας τα δικαιώματα του Παναγίου Τάφου[51], ο Αρμένιος Ορθόδοξος πατριάρχης είχε απευθυνθεί στο εκκλησίασμά του και «εξήγησε, ότι ήταν ψεύδος το θαύμα του αγίου φωτός», προς έκπληξη όλων, «οι οποίοι για αιώνες είχαν αμετακίνητη πίστη σε αυτό το ετήσιο θαύμα ως ένα από τα πρωτεύοντα άρθρα της πίστης τους». Περιγράφει, ότι «η συμπεριφορά των προσκυνητών ήταν ταραχώδης σε υπερβολικό βαθμό [...] σαν να ήταν δαιμονισμένοι» και ότι αποτελούσε «σκηνικό απερίγραπτης αταξίας και βεβήλωσης[52]».
Ανάμεσα στους Έλληνες συγγραφείς και λογίους που επικρίνουν το Άγιο Φως, αναφέρεται ο Αδαμάντιος Κοραής, ο οποίος, μαζί με τις περισσότερες παραδόσεις και πρακτικές της Ορθόδοξης Εκκλησίας, απέρριπτε και την ερμηνεία του Αγίου Φωτός ως θαύματος, υποστηρίζοντας πως επρόκειτο για μηχανορραφία και «απάτη» με σκοπό οικονομικά οφέλη (αν και ο ίδιος δεν είχε ταξιδέψει ποτέ από το Παρίσι στα Ιεροσόλυμα για να παραβρεθεί στο γεγονός)[lower-greek 15][53]. «[Ο Κοραής] γράφοντας πάλι το διάλογο για το άγιο φως, με λιγοστές πηγές, έφτασε σε συμπεράσματα, που επιβεβαιώνει η σύγχρονη λειτουργική. Σήμερα δηλαδή, από πηγές που δεν κατείχε ο Κοραής, ξέρομε ότι η αθώα παλαιοχριστιανική και βυζαντινή ευλογία του εσπερινού φωτός, μεταβλήθηκε σε θαύμα, που επαναλαμβάνεται τακτικά[54]».
Υπάρχει η άποψη ότι πρόκειται για μια απόκρυφη εφαρμογή, που οργανώνουν οι κληρικοί του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων εδώ και αιώνες. Μία εκδοχή που προβάλλεται σύμφωνα με την άποψη αυτή, είναι ότι τα κεριά έχουν εμβαπτιστεί προηγουμένως σε φώσφορο, ο οποίος έχει την ιδιότητα της αυτοανάφλεξης μετά από κάποιο χρονικό διάστημα. Ο φωσφόρος από την άλλη ως χημικό στοιχείο ανακαλύφθηκε κατά τον 17ο αιώνα και δεν απαντάται ελεύθερος στη φύση. Για τους υποστηρικτές αυτής της άποψης ήταν παρ' όλα αυτά γνωστές από πολύ παλαιότερα στην περιοχή της Μέσης Ανατολής κάποιες «θαυματουργές ουσίες» ή «κρήνες» (πηγές) που παρουσίαζαν τέτοιου είδους φαινόμενα. Αυτό με τη σειρά του μπορεί να σημαίνει, ότι είτε ολόκληρος ο Πανάγιος Τάφος βρίσκεται σε μια τέτοια περιοχή, είτε ότι χρησιμοποιείται αυτούσια κάποια πανάρχαιη «θαυματουργή ουσία» (χημική ένωση), της οποίας το όνομα και η σύσταση διατηρούνται μέχρι σήμερα ως ιερατικό «επτασφράγιστο» μυστικό. Εντούτοις, όπως υποστηρίζεται από πιστούς, η φλόγα που προέρχεται από το Άγιο Φως, φέρεται να φωτοβολεί, αλλά να μην προκαλεί καύση κατά τα πρώτα 33 λεπτά, σε αντίθεση με τη φυσική δράση της φωτιάς. Βέβαια, σε αυτή την περίπτωση καταφανής είναι η σύγκριση, που γίνεται αναφορικά όχι με το φως αλλά με τη φωτιά.
Ο συγγραφέας Μιχάλης Καλόπουλος έχει δημοσιεύσει έρευνα, που υποδεικνύει ότι τα αυτοαναφλεγόμενα υλικά και η θρησκευτική πυροτεχνουργία, που ήταν γνωστή στην αρχαιότητα, είναι επαρκή για να παράγουν το αποτέλεσμα, που περιγράφεται ως «άγιο φως»[55]. Βεβαίως η εκτίμηση αυτή παραβλέπει το γεγονός, ότι τα κεριά δεν αυταναφλέγονται άκαιρα, αν και η προμήθειά τους γίνεται από υπαίθριους χώρους ή καταστήματα, τα οποία έχουν τα εμπορεύματα εκτεθειμένα στον αέρα, και μάλιστα η προμήθεια των κεριών, συχνά γίνεται αρκετές ημέρες πριν την Ανάσταση, ενώ σε άλλες περιπτώσεις, οι πιστοί παραμένουν στον Ναό της Αναστάσεως από το βράδυ της Μ. Παρασκευής[56].
Το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων, υπό την αιγίδα του οποίου γίνεται η τελετή της αφής, το χαρακτήριζε παλαιότερα στον ιστότοπό του ως «θαύμα, το οποίο δεν χωρά αμφισβήτηση»[11] και ανέφερε ότι ο χώρος ελέγχεται από τους ετερόδοξους «διὰ νὰ πιστοποιήσουν ὅτι δὲν ὑπάρχει ἀναμμένον κανδήλιον ἢ ἄλλη πηγὴ φωτὸς»[lower-greek 16].
Σύμφωνα με παλαιότερη επίσημη ανάρτηση από τον ιστότοπό του, η οποία έχει πια διαγραφεί:[58]
Σύμφωνα με το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων, μετά τη Λιτανεία ο Πατριάρχης βγάζει την αρχιερατική στολή του και μένει μόνο με το λευκό στιχάριο. Ακολούθως λαμβάνει τους σβηστούς πυρσούς και εισέρχεται στο Ιερό Κουβούκλιο.
Σύμφωνα με την παλαιά αυτή περιγραφή, «η λυχνία, της οποίας γίνεται χρήση στην ιερή τελετή, μεταφέρεται και (...) τοποθετείται στον Πανάγιο Τάφο», χωρίς να διευκρινίζεται αν αυτή είναι αναμμένη ή όχι. Σύμφωνα με τη νέα περιγραφή στον επίσημο ιστότοπο[59], που αναρτήθηκε στις 23 Ιουνίου 2018, δεν γίνεται πουθενά λόγος για «θαύμα», αλλά για «τελετή». Επίσης, στη σχετική ετήσια ανακοίνωση της Αρχιγραμματείας του Πατριαρχείου για το Πάσχα δεν γίνεται κανένας λόγος για θαυματουργή αφή του Αγίου Φωτός[60].
Η ευχή την οποία αναπέμπει ο Πατριάρχης προ της αφής πάνω από τον Πανάγιο Τάφο σε ανάμνηση της θυσίας και της τριημέρου αναστάσεως του Χριστού και απευθυνόμενος στο Θεό είναι:
«Διά τοῦτο, ἐκ τοῦ ἐπί τοῦτον τόν φωτοφόρον σου Τάφον ἐνδελεχῶς καί ἀειφώτως ἐκκαιομένου φωτός εὐλαβῶς λαμβάνοντες διαδιδόαμεν τοῖς πιστεύουσιν εἰς σέ τό ἀληθινόν φῶς καί παρακαλοῦμεν καί δεόμεθά σου, Πανάγιε Δέσποτα, ὅπως ἀναδείξης αὐτό ἁγιασμοῦ δῶρον...»[61]
Από αυτό το εδάφιο συνάγεται ότι δεν κατεβαίνει κάποιο υπερκόσμιο φως εξ ουρανού, αλλά χρησιμοποιείται το φως κανδήλας, που καίει επί του Παναγίου Τάφου.
Σε συνέντευξή του ο μητροπολίτης Πέτρας Κορνήλιος, ο αρχαιότερος της Αδελφότητας και δύο φορές τοποτηρητής του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων, ο οποίος ως τοποτηρητής του Πατριαρχικού Θρόνου τέλεσε ο ίδιος την αφή του Αγίου Φωτός το 2001, σε συνέντευξή του σε ελληνικό τηλεοπτικό κανάλι στις 11-4-2001, στην εκπομπή Γκρίζες Ζώνες δήλωσε, ότι το θαύμα είναι ο καθαγιασμός του φυσικού φωτός, που προέρχεται από την κανδήλα, που είναι ήδη αναμμένη εντός του Ιερού Κουβουκλίου[62]. Τα ίδια επανέλαβε το 2018 στον δημοσιογράφο Δημήτρη Αλικάκο[6], λέγοντας ότι και ο ίδιος είχε ανάψει τα κεριά του Αγίου Φωτός από την Κανδήλα, και περιγράφοντας με κάθε λεπτομέρεια τι είδε όταν μπήκε στον Πανάγιο Τάφο («αναμμένη Κανδήλα»): «Εγώ ξέρω ότι βρήκα το καντήλι αναμμένο και αναμμένο το άφησα. Θαύμα με ραντεβού κάθε χρόνο δεν γίνεται[63]».
Ο δημοσιογράφος Δημήτρης Αλικάκος κατέγραψε σε βιβλίο του αυτή και άλλες μαρτυρίες σχετικά με τη αφή του Αγίου Φωτός. Σε αυτό παρουσιάζει και την πρώτη ιστορικά καταγεγραμμένη συνέντευξη εν ενεργεία σκευοφύλακα του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων (Αρχιεπίσκοπος Ιεραπόλεως Ισίδωρος) στην οποία παραδέχεται πως την «ακοίμητη κανδήλα», που βάζει σβηστή όπως λέει από το 2006 μέσα στον Πανάγιο Τάφο το πρωί του Μεγάλου Σαββάτου, την ανάβει ο ίδιος με αναπτήρα για να τη βρει αναμμένη ο Πατριάρχης[1][64][65]. Μάλιστα ανάβει και δεύτερη ως «ασφαλιστική δικλίδα[66]». Την ίδια ακριβώς παραδοχή κάνει και ο πρώην (1984-1988) σκευοφύλακας Αρχιεπίσκοπος Νικηφόρος, με τη διαφορά ότι εκείνος για τέσσερα χρόνια χρησιμοποιούσε σπίρτα[67]. Στο ίδιο βιβλίο, ο Αρχιεπίσκοπος Γεράσων Θεοφάνης (πρώην Έξαρχος του Παναγίου Τάφου στην Αθήνα), δηλώνει ότι το Άγιο Φως δεν ανάβει με θαυματουργικό, αλλά με φυσικό τρόπο και καθαγιάζεται εκ των υστέρων από τον Πατριάρχη με την Ευχή, προσθέτοντας ότι το λέει ξεκάθαρα η Ευχή: «ἐνδελεχῶς καί ἀειφώτως ἐκκαιομένου φωτός εὐλαβῶς λαμβάνοντες», δηλαδή άπτεται το Άγιο Φως από την «ακοίμητη Κανδήλα». Και προσθέτει: «κοροϊδεύουμε τους πιστούς αφήνοντάς τους να πιστεύουν ότι πρόκειται για θαύμα. Αυτό είναι απαράδεκτο, δεν μας τιμάει[68]». Ο ίδιος αποδίδει την απάτη στους καθολικούς σταυροφόρους οι οποίοι επινόησαν το «θαύμα» πριν μερικούς αιώνες και δυστυχώς συνεχίστηκε αργότερα από το Ελληνορθόδοξο Πατριαρχείο[69][70]. Τέλος, στο βιβλίο του ο δημοσιογράφος αναφέρει το χρονικό της διαγραφής της λέξης «θαύμα» από την επίσημη ιστοσελίδα του Πατριαρχείου στις 23 Ιουνίου 2018 με εντολή του Πατριάρχη Θεόφιλου Γ'[71].
Μετά τη δημοσίευση του βιβλίου, οι Αρχιεπίσκοποι Κωνσταντίνης Αρίσταρχος και Ιεραπόλεως Ισίδωρος υπέβαλαν μηνύσεις κατά του δημοσιογράφου Δημήτρη Αλικάκου και του υπευθύνου του εκδοτικού οίκου Εκκρεμές για συκοφαντική δυσφήμηση διά του Τύπου κατά συρροή και κατ’ εξακολούθηση, παράβαση απορρήτου ιδιωτικής συνομιλίας και παράβαση του νόμου περί προσωπικών δεδομένων, καθώς και σχετικές αγωγές. Τον Μάρτιο του 2024, το μεν αστικό δικαστήριο απέρριψε ως ουσιαστικά αβάσιμες τις αγωγές[72], το δε ποινικό έκρινε αθώους τους μηνυθέντες[73].
Κατόπιν των παραπάνω, το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων στις ανακοινώσεις του μιλάει μόνο για «τελετή του Αγίου Φωτός[2]», ενώ η ενότητα «Άγιο Φως» στην επίσημη ιστοσελίδα του παραμένει κενή (Μάιος 2024)[57].
Ο καθηγητής Κωνσταντίνος Καλοκύρης, στο βιβλίο του Το Αρχιτεκτονικό Συγκρότημα του Ναού της Αναστάσεως Ιεροσολύμων και το θέμα του Αγίου Φωτός, ερμηνεύοντας την ευχή που διαβάζει ο Πατριάρχης, γράφει ότι «πουθενά δεν γίνεται λόγος (ούτε καν υπαινιγμός) περί «άνωθεν κατερχόμενου αΰλου Φωτός» κατά τη στιγμή εκείνη, αλλά νοείται μόνο φως φυσικό, που ανάβεται στην ανάμνηση του Αναστάντος Χριστού» και ότι το άγιο φως είναι απλώς «το ιερό σύμβολο του "ανεσπέρου Φωτός" Χριστού, το Άγιο Φως, το νέο Φως της Αναστάσεως».
Σε δημοσίευμα του πρωτοπρεσβυτέρου του Οικουμενικού Πατριαρχείου, ο π. Γεώργιος Τσέτσης συμφωνεί με τη θέση του καθηγητή Κωνσταντίνου Καλοκύρη (στο έργο του Το Αρχιτεκτονικό Συγκρότημα του Ναού της Αναστάσεως Ιεροσολύμων και το θέμα του Αγίου Φωτός) ότι «πρόκειται για έναν θρύλο», ο οποίος αναπτύχθηκε στους Αγίους Τόπους μετά την εισβολή των Σταυροφόρων και μέσα στα πλαίσια της διαμάχης, που υπήρχε μεταξύ των Ορθοδόξων, των Λατίνων και των Αρμενίων, καθένας από τους οποίους διεκδικούσε για τον εαυτό του το προνόμιο τού «λαμβάνειν εξ ουρανού» το Άγιο Φως. «Υπάρχει, αιώνες τώρα, διάχυτη η πεποίθηση στον ευσεβή μεν, αλλά θεολογικά και λειτουργικά απαίδευτο ορθόδοξο πιστό, που ψάχνει για «θαύματα» προκειμένου να πληρώσει το πνευματικό του κενό, ότι κατά την τελετή της αφής το άγιον φως κατέρχεται θαυματουργικά «ουρανόθεν» για να ανάψει την λαμπάδα του πατριάρχου», αλλά διευκρινίζεται, ότι ο Πατριάρχης «δεν προσεύχεται για την διενέργεια θαύματος», αλλά απλώς «"αναμιμνήσκεται" της θυσίας και της τριημέρου Αναστάσεως του Χριστού». Ο ίδιος ο Πατριάρχης «ανάβει την λαμπάδα του από την ακοίμητη κανδήλα, που βρίσκεται επάνω στον Πανάγιο Τάφο [...], όπως ακριβώς πράττει ο κάθε Πατριάρχης και ο κάθε κληρικός την ημέρα της Λαμπρής». Τέλος, οι υπερβολικές τιμές που παραδοσιακά και κατά εθιμικό τυπικό αποδίδονται στο Άγιο Φως, χαρακτηρίζονται ως «διασυρμός των Θείων» και γεγονός «σόλοικο που αποτελεί ασέβεια[lower-greek 17]». Έτσι, το Άγιο Φως χαίρει σεβασμού, όπως κάθε εκκλησιαστικό δρώμενο και όπως το φως που δίνει ο ιερέας στους πιστούς σε κάθε εκκλησία το βράδυ της Ανάστασης, χωρίς όμως υπερφυσικές προεκτάσεις.
Ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμος, σε συνέντευξή του στις 4 Απριλίου 2020, δήλωσε ότι: «Παλαιότερα πριν γίνουν αυτά που γίνονται σήμερα για την υποδοχή του Αγίου Φωτός, έπαιρναν το φως από το καντήλι της Αγίας Τραπέζης» και συμπλήρωσε τονίζοντας: «Δεν υπάρχει λοιπόν Άγιο Φως 1ης κατηγορίας και 2ης κατηγορίας[75]».
Λίγες μέρες νωρίτερα, ανάλογη δήλωση είχε κάνει και ο Μητροπολίτης Αλεξανδρουπόλεως κ. Άνθιμος: «Το Άγιο Φως δεν ξεχνάμε ποτέ είναι το ίδιο που βγάζει κάθε μεγάλο Μεγάλο Σάββατο βράδυ ο κάθε απλός ιερέας πίσω από την Αγία Τράπεζα, λέγοντας τα ίδια λόγια που λέγονται στο Ναό της Αναστάσεως στα Ιεροσόλυμα. […] Είναι ακριβώς το ίδιο Φως[76]».
Επικριτικός απέναντι στην υπόθεση Άγιο Φως στέκει και ο Χρήστος Γιανναράς, που χαρακτηρίζει την όλη διαδικασία «θρησκευτικό πρωτογονισμό»[77] και ο ακαδημαϊκός, συγγραφέας και πρέσβυς εκείνη την εποχή Άγγελος Βλάχος στον Δ΄ Τόμο του εξάτομου έργου του «Μια φορά κι ένα καιρό διπλωμάτης» .
Σύμφωνα με τον καθηγητή της Ελληνικού Κολεγίου-Θεολογικής Σχολής του Τιμίου Σταυρού της Βοστώνης πρωτοπρεσβύτερο Αλκιβιάδη Καλύβα, οι πιστοί των πρώτων χριστιανικών χρόνων άναβαν λαμπάδες κάθε βράδυ, αλλά και το πρωί για να εξυμνείται με αυτόν τον τρόπο ο Χριστός, ο οποίος είναι «φως ιλαρόν». Στο έργο του Η Μεγάλη Εβδομάδα και το Πάσχα στην ελληνορθόδοξη εκκλησία, ο καθηγητής αναφέρει, ότι το άναμμα της λαμπάδας της Αναστάσεως με το Άγιο Φως διασώζει δύο κυρίως χριστιανικές παραδόσεις: Πρώτον, το άναμμα της κανδήλας στην Ακολουθία του Εσπερινού και, δεύτερον, το άναμμα της καινούργιας φλόγας, που άναβε μόνο τις ημέρες του Πάσχα. Κατά τη διάρκεια του 10ου και του 11ου αιώνα πίστευαν, ότι το φως «παράγεται» με θαυματουργικό τρόπο. Την ίδια εκείνη περίοδο, στον Καθεδρικό Ναό της Ιερουσαλήμ ο πατριάρχης Ιεροσολύμων άρχισε να εισέρχεται στον Πανάγιο Τάφο και, αφού πρώτα προσευχόταν, έδινε στον αρχιδιάκονό του το Φως. Εκείνος με τη σειρά του το προσέφερε στον λαό. Αυτός είναι ο λόγος, που ακόμη και στις ημέρες μας το Φως από τον Πανάγιο Τάφο μεταφέρεται από εκεί στις υπόλοιπες Ορθόδοξες εκκλησίες. Έτσι, σε χιλιάδες Ορθόδοξους ναούς σε ολόκληρο τον κόσμο οι ιερείς παίρνουν το Φως από την «ακοίμητη κανδήλα», η οποία βρίσκεται πάνω στην Αγία Τράπεζα του ναού τους και συμβολίζει τον Τάφο του Κυρίου [lower-greek 18].
Έως το 1988 το Άγιο Φως έφτανε στην Ελλάδα με πλοίο μια βδομάδα μετά το Μεγάλο Σάββατο. Το 1988, με πρωτοβουλία του ιδιοκτήτη ταξιδιωτικού πρακτορείου Ιάκωβου Οικονομίδη, στον οποίον αργότερα απονεμήθηκαν οι τίτλοι του «Μεγάλου Άρχοντα Ρεφερενδάριου» και του «Μεγαλόσταυρου», και σε συνεργασία με τον Θόδωρο Τσακιρίδη (μετέπειτα πρόεδρο των Ολυμπιακών Αερογραμμών) και τον τότε έξαρχο του Πανάγιου Τάφου στην Αθήνα (και μετέπειτα πατριάρχη Ιεροσολύμων) Ειρηναίο ξεκίνησε η μεταφορά του Αγίου Φωτός στην Ελλάδα με αεροπλάνο αμέσως μετά την αφή του στον Πανάγιο Τάφο με ειδική πτήση της Ολυμπιακής, τα έξοδα της οποίας κάλυπτε το ελληνικό κράτος. Η αεροπορική μεταφορά του Αγίου Φωτός γινόταν με την ευθύνη ταξιδιωτικού γραφείου ως το 2002, οπότε την ανέλαβε το ελληνικό Υπουργείο Εξωτερικών.[78] Κάθε χρόνο ο έξαρχος του Παναγίου Τάφου της Αθήνας παραλαμβάνει το ιερό ή «ανέσπερον» φως και με ειδική πτήση το μεταφέρει στην Αθήνα, όπου γίνεται η υποδοχή του με τιμές αρχηγού κράτους (από το 2001[79]) και έπειτα μεταφέρεται στη Μητρόπολη Αθηνών, καθώς και σε ένα μεγάλο αριθμό άλλων Μητροπόλεων.[εκκρεμεί παραπομπή]
Ο μητροπολίτης Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου Ιερόθεος Βλάχος έχει ασκήσει κριτική στην απόδοση τιμών αρχηγού κράτους κατά την υποδοχή του Αγίου Φωτός στην Αθήνα, καθώς το άγιο φως «δεν αποτελεί μια εξουσία τεταγμένη να εξυπηρετεί μεταπτωτικές καταστάσεις[79]».
Κατά καιρούς, και γύρω από τις ημέρες του Πάσχα, η μεταφορά του Αγίου Φωτός στην Ελλάδα γίνεται θέμα πολιτικής ή κομματικής αντιπαράθεσης. Το 2015, ο τότε βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Νίκος Φίλης σχολίασε αρνητικά το γεγονός ότι το Άγιο Φως γίνεται δεκτό με τιμές αρχηγού κράτους. Ταυτόχρονα έκανε το ίδιο σχόλιο και για τα λείψανα της Αγίας Βαρβάρας που μεταφέρθηκαν στο νοσοκομείο «Άγιος Σάββας» στην Αθήνα. [80] Το 2015 βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ είχαν θέσει το θέμα του κόστους μεταφοράς του Αγίου Φωτός. Ο υπουργός εξωτερικών Ν. Κοτζιάς απάντησε ότι η μεταφορά στις μητροπόλεις έγινε από ιδιωτική εταιρεία με δικά της έξοδα[81]. Το 2017 και άλλοι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ έκαναν κριτική στη μεταφορά του Αγίου Φωτός ως "ψευδοθαύμα", αλλά σχολιάστηκαν αρνητικά από μέρος του Τύπου[82][83][84].
Το 2014 ο τότε βουλευτής του κόμματος «Το Ποτάμι» Νίκος Δήμου αποχώρησε από το κόμμα αφού εξέφρασε δημοσίως την άποψη που έχει για το Άγιο Φως (ότι είναι ειδωλολατρικό σύμβολο και πως «Όσο πλησιάζει το Πάσχα και σκέπτομαι πως πάλι θα ξοδέψουμε χρήματα για να φέρουμε το (δήθεν) Άγιο Φως και να το υποδεχθούμε με τιμές αρχηγού κράτους, γίνομαι εμμανής αντικληρικός. Και υποθέτω πως το ίδιο θα γινόταν και ο Ιησούς, που από ότι ξέρουμε, δεν πίστευε σε ειδωλολατρικά σύμβολα – και μάλλον θα μοίραζε τα χρήματα στους φτωχούς»[85] Η άποψη του Ν. Δήμου σχολιάστηκε αρνητικά από τον αρθρογράφο Τάκη Θεοδωρόπουλο, ο οποίος έγραψε ότι «έχει πολύ μεγαλύτερη σημασία για όλους μας να βρούμε τους δρόμους που αυτές οι εορτές, τα «ήθη και τα έθιμα», μπορούν να εξευμενίσουν τον αγριάνθρωπο που κρύβουμε μέσα μας, έστω και υποκριτικά, από το να ψάχνουμε να τα απομυθοποιήσουμε για να αποδειχθούμε ανώτεροι ή ευφυέστεροι αυτών[86]». Ως ετήσια ρουτίνα εξετάζει τα σχόλια του Νίκου Δήμου για το Άγιο Φως και τις «θηριωδίες του '21» ο αρθρογράφος Αντώνης Πανούτσος, και σχολιάζει αρνητικά την «ομοιομορφία μιας politically correct κοινωνίας καταπιεσμένης με υποτιθέμενες ευαισθησίες που πρέπει να σεβαστεί[87]».
Το Άγιο Φως μεταφέρεται και άλλα κράτη όπου υπάρχουν Ορθόδοξοι Χριστιανοί, όπως τη Γεωργία, την Ουκρανία, τη Ρουμανία, τη Ρωσία κ.ά.[88] Το 2017 για πρώτη φορά μεταβιβάστηκε και στις ΗΠΑ με πτήση από τη Μόσχα και παραδόθηκε σε τρεις Ορθόδοξες Εκκλησίες[89].
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.