From Wikipedia, the free encyclopedia
Kopnena vojska SAD-a (engl. United States Army) je najveći i najstariji vid Oružanih Snaga SAD-a. Svoje korijene historijski vuče od Kontinentalne vojske koja je formirana 14. juna 1775. godine u američkom ratu za nezavisnost. Uloga i zadaća ovog vida vojske je kako zaštita američkih nacionalnih interesa u inostranstvu tako i odbrana SAD-a od drugih država.
| Kopnena vojska SAD-a United States Army | |
|---|---|
 | |
| Aktivna | formirana 14. juna 1775. |
| Država | SAD |
| Vrsta | kopnena vojska |
| Dio | Oružane snage Sjedinjenih Američkih Država |
| Glavno sjedište | Pentagon |
| Boje | crna, zlatna i bijela |
| Komandanti | |
| Načelnik štaba kopnene vojske SAD-a | general Mark A. Milley |
U fiskalnoj 2010. godini kopnena vojska je raspolagala sa preko 561.979 aktivnih vojnika,[1] kada se toj cifri dodaju rezervni sastavi ona je 2010. godine iznosila preko 1.129.275 vojnika.[2] Dodatno tome ona je 2010. godine raspolagala sa 250.000 civilnih uposlenika.[3] Brojnost vojnika kopnene vojske SAD-a prelaze kopnene vojske Kine, Indije i Sjeverne Koreje.
Kopnena vojska SAD-a je bila sudionik oba svjetska rata kao i veliki broj vojnih intervencija SAD-a. Od drugiog svjetskog rata smatrana je za najopremljeniju i najmobilniju kopnenu vojsku na planeti, a od kraja hladnog rata često je imala sukobe sa protivnicima u tipu asimetričnog ratovanja.
Kontinentalna vojska je formirana 14. juna 1775. godine na drugom kontinentalnom kongresu[4] kao ujedninjena vojska kolonija u borbi protiv Velike Britanije, a za njenog komadanta izabran je George Washington.[5][6][7] Vojsku su u početku sačinjavali muškarci koji su prethodno služili u britanskoj vojsci ili u kolonijalnim milicijama koji su sa sobom donijeli veliki dio britanske vojne baštine. Kako je rat za nezavisnost napredovao franucska pomoć, resursi i vojno razmišljane doveli su do oblikovanja vojske. Brojni vojnici iz tadašnjih europskih zemalja su priskočili u pomoć kao što je bio Friedrich Wilhelm von Steuben koji je sa sobom donio taktike i organizacijske vještine iz pruske vojske.
Vojska je vodila brojne bitke na jugu 1780. i 1781. godine služeći se fabianovom taktikom i taktikom udari i bježi pod vodstvom general-majora Nathanael Greenea nanoseći udarce britanskoj vojsci tamo gdje je ona bila vojno najslabija. Washington je izvojevao pobjede nad Britancima u bitkama kod Trentona i Princetona, ali je izgubio niz bitaka u kampanji za New York i New Jersey 1776. i u Philadelphijskoj kampanji 1777. godine. Odlučnom pobjedom iz francusku pomoć kod Yorktowna 1781. godine kontinentalna vojska je dobila prevlast nad britanskom vojskom.
Nakon rata Kontinetalna vojska je rasformirana kao odraz republikanskog nepovjerenja. Milicije kolonija su bile jedina vojna sila nove države sa izuzetkom regimente koja je čuvala zapadnu teritoriju i jedne atiljerijske baterije koja je čuvala arsenal West Pointa. Međutim, zbog kontinuiranih sukoba sa Indijancima ubrzo je shvaćeno da je potrebno formirati obučenu vojsku. Regularna vojska u početku veoma mala s velikim gubicima je reorganizovana u Legiju Sjedinjenih Država koja je osnovana 1791. godine, a preimenovana u Armiju Sjedinjenih Država 1796. godine.
1798. godine tokom Kvazi-rata sa Francuskom, Kongres je osnovao Privremenu vojsku od 10.000 vojnika koja se sastojala od 12 pješadijskih regimenti i 6 trupa lahkih zmajeva. Do marta 1799. godine Kongres je formirao i Eventualnu vojsku od 30.000 vojnika uključujući i 3 konjičke regimente.
Rat 1812. godine je bio drugi i zadnji anglo-američki rat i imao je mješovite rezultate. Američka vojska nije osvojila Kanadu, ali je slomila otpor Indijanaca i spriječila njihovo širenje na sjeverozapadne teritorije i potvrdila svoju nezavisnost zaustavljajući dvije velike britanske invazije 1814. i 1815. godine. Nakon pobjede u bitci kod jezera Erie 1813. godine američka vojska je zauzela zapadne dijelove Gornje Kanade, izvojevala pobjede kod Yorka i Temze što je dovelo do kolapsa Zapadne Konfederacije. Nakon američkih pobjeda u kanadskoj provinciji Gornja Kanada, britanske trupe su uspjele ući i spaliti Washington koji je bio branjen od milicije 1814. godine. Međutim regularna vojska je uspjela dokazati da je profesionalna i sposobna pobijediti britansku vojsku tokom invazije na Plattsburgh i Baltimore što je potaknulo na britanski sporazum o prethodno odbijenim uvjetima status quo ante bellum. Dvije sedmice nakon što je potpisan sporazum (nije ratificiran), Andrew Jackson je pobijedio Britance u bitci za New Orleans i opsadi tvrđave St. Philip te dobio status nacionalnog heroja. Američki vojnici i mornari su zadnjim fazama rata zarobili britanske bojne brodove HMS Cyane, HMS Levant i Penguin. Prema sporaumu obje zaraćene strane su se vratile na teritorijalni status quo. Obje ratne mornarice su zadržale zarobljene ratne brodove.
Velika vojna kampanja protiv Indijanaca se vodila na Floridi protiv plemena Seminole. Bili su potrebni dugi ratovi (1818-1858) da se napokon pobijede Seminole i prebace u Oklahomu. Uobičajena strategija u indijanskim ratovima bila je preuzimanje kontrole nad hranom Indijanaca tokom zime, problem na Floridi je bio što nije bilo zimskih uslova. Druga strategija bila je sklapanje saveza s drugim indijanskim plemenima, ali i to je bilo beskorisno jer su Seminole porazile sva druga inidjanska plemena koja su došla na Floridu krajem XVIII stoljeća.[8]
Američka vojska se borila i pobijedila u američko-meksičkom ratu (1846-1848).[9] Američka pobjeda rezultirala je stjecanjem teritorija koji su s vremenom postali cijele ili dijelovi država California, Nevada, Utah, Colorado, Arizona, Wyoming i New Mexico.
Američki građanski rat je bio po pitanju žrtava bio najrazorniji rat u američkoj historiji. Nakon što je većina američkih saveznih država u kojima je robovlasništvo bilo legalno formiralo Konfederaciju američkih država i Vojsku Konfederacije na čelu sa bivšim oficirima američke vojske mobiliziran je velik dio južnjačke bjelačke radne snage. Snage Sjedinjenih Država (Unije ili Sjevera) formirale su Vojsku Unije koja se sastojala od manjeg dijela regularnih vojnih jedinica i velikog broja dobrovoljačkih jedinica iz svih država sa sjevera i juga izuzev Južne Karoline.
U prve dvije godine rata snage Konfederacije imale su uspjeha u borbama ali izgubile su kontrolu nad pograničnim državama. Konfederacija je morala braniti jako velik teritorij gdje je dvosruko veća smrtnost bila od bolesti u odnosu na gubitke u borbama. Unija je koristila strategiju osvajanja obalnih područja i luka, te rijeka. DO 1863. godine Konfederacija je bila praktički zagušena. Dok se vojska na istoku borila dobro, na zapadnom dijelu je nizala poraze dok snage Unije nisu zauzele New Orleans 1862. godine zajedno sa rijekom Tennessee. U kampanji za Vicksburg od 1862. do 1863. godine general Ulysses S. Grant je zauzeo rijeku Mississippi i time presjekao jugozapad. Grant je preuzeo zapovjedništvo nad snagama unije 1864. godine i nakon niza bitaka s vrlo teškim žrtvama, general Robert E. Lee bio je pod opsadom Richmonda dok je general William T. Sherman zauzeo Atlantu i prošao kroz Georgiju i Karoline. Glavni grad Konfederacije je pao u aprilu 1865. godine, a Lee je nakon toga predao svoju vojsku na dvoru Appomattox Court. Ostaci kofederacijske vojske su se predali u narednih nekoliko mjeseci.
U američkoj historiji ovo je do sada bio najsmtronosniji rat što je rezultiralo sa 620,000 mrtvih muškaraca na obe srane. Na temelju podataka iz popisa 1860. godine, 8% svih bijelih muškaraca u dobi od 13 do 43 godine izgubilo je život je u ratu, uključujući 6,4% na sjeveru i 18% na jugu.[10]
Nakon građanskog rata, američka je vojska imala zadatak da obdrži zapadna plemena Indijanaca u indijanskim rezervatima. Osnovali su mnoge utvrde i angažirali se u zadnjem od američkih indijanskih ratova. Američka vojska je zauzela neke od južnih država tokom perioda rekonstrukcije.
Ključne bitke u špansko-američkom ratu 1898. godine vodila je Ratna mornarica SAD-a. Koristeći uglavnom nove dobrovoljce, američka vojska porazila je Španiju u kopnenim kampanjama na Kubi i odigrala važnu ulogu u filipinsko-američkom ratu.
Počevši od 1910. godine američka vojska je počela nabavljati prve avione.[11] 1910. godine za vrijeme Meksičke revolucije vojska je raspoređena u američke gradove u blizini granice kako bi se osigurala sigurnost života i imovine. 1916. Pancho Villa , glavni vođa pobunjenika, napao je Columbus u Novom Meksiku , potaknuvši američku intervenciju u Meksiku do 7. februara 1917. Borili su se protiv pobunjenika i meksičkih saveznih trupa do 1918. godine.
Sjedinjene Američke Države ulaze 1917. godine u prvi svjetski rat na stranu silaAntante čije su članice bile Velika Britanija, Francuska, Rusko Carstvo, Italija i drugi saveznici. Američke trupe su poslane na zapadni front i bile su uključene u zadnje dvije ofenzive s kojima je okončan prvi svjetski rat. Nakon novembra 1918. godine vojska je ponovno smanjila svoje snage.
1939. godine prema procjeni američka kopnena vojska je imala između 174 000 i 200 000 vojnika, što je bilo manje od Portugala koji je tada po vojnoj sili bio na 17. ili 19. mjestu. General George Marshall je imenovan za načelnika štaba kopnene vojske SAD-a u septembru 1939. godine, te je započeo povećanje i modernizaciju vojske u pripremama za rat.[12][13]
_March_1944.jpg)
Sjedinjene Američke Države su ušle u drugi svjetski rat u decembru 1941. godine nakon japanskog napada na Pearl Harbor. Na europskom frontu trupe američke kopnene vojske su formirale značajan dio snaga koje su zauzele sjevernu Afriku i Siciliju, kasnije ratovale u Italiji. Na dan D 6. juna 1944. godine i nakon oslobađanja Europe i poraza Trećeg rajha milioni američkih vojnika su odigrali važnu ulogu.
U Tihom oceanu vojnici američke kopnene vojske su zajedno sudjelovali sa vojnicima marinskim korpusom u zauzimanju pacifičkih otoka od Japanaca. Nakon predaje sila osovine u maju 1945. (Njemačka) i u agustu iste godine (Japan), američke vojne snage su bile raspoređene u Njemačkoj i Japanu kako bi okupirali ove dvije zemlje. Dvije godine nakon rata Zračne snage Kopnene vojske SAD-a se odvajaju od Kopnene vojske SAD-a i formiraju se Zračne snage Sjedinjenih Američkih Država u septembru 1947. godine. 1948. godine po naređenju predsjednika Harry S. Trumana je došlo do desegregacije u vojsci.
Nakon drugog svjetskog rata nastupa period hladnog rata, odnosno sukob istoka i zapada. Izbijanjem korejskog rata dolazi do zabrinutosti odbrane Zapadne Europe. Dva korpusa, V i VII reaktivirani su u sklopu 7. armije kopnene vojske SAD-a 1950. godine, a američka vojska u Europi porasla je sa jedne na četiri divizije. Stotine hiljada američkih vojnika ostalo je stacionirano u Zapadnoj Njemačkoj, ali i u Belgiji, Nizozemskoj i Velikoj Britaniji do 1990-ih u očekivanju potencijalnog sovjetskog napada.
Za vrijeme hladnog rata američke trupe i njihovi saveznici borili su se protiv komunističkih snaga u Koreji i Vijetnamu. Korejski rat počeo je u junu 1950. godine kada su Sovjeti napustili sjednicu Vijeća sigurnosti UN-a odustajući od svojeg veta. U sklopu snaga UN-a stotine hiljada američkih vojnika borilo se kako bi spriječilo okupaciju Južne Koreje od Sjeverne Koreje i u invaziji sjevera. Nakon operativnih napredovanja i povlačenja obiju strana i ulaska kineske armije u rat, sporazumom otok je vračen na status quo u julu 1953. godine.
Vijetnamski rat se smatra jednom od nižih tački američke vojske što zbog slanja regruta, tako i zbog reakcija američke javnosti na sam rat. Američke snage su bile raspoređene u Južnom Vijetnamu još od 1959. godine ali u svrhu obavještajnih, advizorskih i zadataka obuke, nisu bile rasporežene u velikom broju do 1965. godine nakon incidenta u Tonkiškom zaljevu. Američke su snage učinkovito uspostavile i održavale vojnu kontrolu nad bojnim poljem, ali borile su se protiv borbe protiv gerilske taktike komunističkog Viet Conga i vojske Sjeverng Vijetnama. Na taktičkoj razini, američki vojnici (i američka vojska u cjelini) nisu izgubili značajnu bitku.[14]
Tokom 1960-ih, Ministarstvo obrane SAD-a i dalje je nadgledalo rezervne snage i ispitivalo broj divizija i brigada, kao i višak održavanja dviju pričuvnih komponenti, Kopnenu vojsku Nacionalne garde i Rezervu Kopnene vojske. 1967. godine ministar odbrane Robert McNamara je donio odluku da je 15 borbenih divizija Kopnene vojske Nacionalne garde nepotrebno i smanjio ih na osam (jedna motorizovane pješadije, dvije oklopne i pet pješadijskih), ali je povećao broj brigada sa sedam na 18 (jedna zračno-desantna, jedna oklopna, dvije motorizovane pješadije i 14 pješadijskih). Smanjenje divzija nije bilo pozitivno prihvačeno među saveznim državama. Njihovi prigovori uključivali su neadekvatnu kombinaciju manevarskih elemenata za one koji su ostali i kraj prakse rotacije divizijskih komandi među državama koje su ih podržavale. Prema prijedlogu, preostali komandanti divizija trebali su boraviti u državi divizijske baze. Međutim, nije se trebalo smanjiti ukupna snaga Kopnene vojske Nacionalne garde, što je uvjerilo guvernere da prihvate plan.
Politiku totalnih snaga usvojio je načelnik štaba Kopnene vojske SAD-a general Creighton Abrams nakon rata u Vijetnamu koja uključuje tretiranje triju komponenata regularne vojske, nacionalne garde i rezervnih snaga kao jedinstvene snage.[15] Mišljenja da ni jedan američki predsjednik ne bi uputio SAD u rat bez podrške naroda Sjedinjenih Država, general Abrams je shodno tome isprepleteo strukturu Kopnene vojske SAD-a, na osnovu čega se proširene operacije ne bi provodile bez uključivanja Nacionalne garde i Rezervne vojske.[16]
1980-e su bile decenija reorganizacije. Vojska je bazirana na dobrovoljnoj službi sa akcentom na obuku i tehnologiju. Kopnena vojska je uzela učešće u vojnim operacijama invazije na Grenadu 1983. i invazije na Panamu 1989. godine.
1989. godine Njemačka se bližila ka uejdninjenju, a hladni rat se privodio kraju, na što je komanda vojske ragirala planiranjem smanjenja snaga. Novembra 1989. godine u Pentagonu su se izrađivali planovi o smanjenju broja vojnika za 23 %, sa 750.000 na 580.000 vojnika.[17] Korišteni su brojni poticaji kao što su penzionisanje.
1990. godine Irak je izvršio inavziju Kuvajta, a američke kopnene snage su se brzo rasporedile kako bi zaštitile Saudijsku Arabiju. U januaru 1991. godine započeta je operacija Pustinjska oluja, koalicija sa oko 500.000 vojnika predvođena SAD-om se suprostavila iračkoj vojsci. Operacija je završila pobjedom snaga koalicije, a iračka vojska je bila razbijena. Neke od najvećih tenkovskih bitaka zbile su se tokom zalivskog rata.
Nakon operacije Pustinjska oluja kopnena vojska nije imala velike borbene operacije tokom 1990-ih, ali je učestvovala u mirovnim misijama.
11. septembra 2001. godine, 53 osoba civilnog osoblja i 22 vojnika su poginuli od ukupnih 125 poginulih u terorističkom napadu na Pentagon kada se putnički avion American Airlinesa leta 77 kojeg su oteli 5 otmičara Al-Kaide zabio u zapadni dio zgrade Pentagona u sklopu napada 11. septembra. Kao odgovor na napade 11. septembra i kao dio globalnog rata protiv terorizma američke i NATO snage su napale Afganistan u oktobru 2001. godine rušeći talibanski režim. 2003. godine američka vojska sa saveznicima kreće u napad na Irak. Tokom narednih godina iz rata protiv iračke vojske ovaj sukob u Iraku se nastavlja u protivgerilsku borbu.
Do 2009. godine, glavni plan modernizacije vojske, najambiciozniji od drugog svjetskog rata [18] bio je Future Combat Systems (bos. boreni sistemi budućnosti).[19] 2009. godine mnogi sistemi su otkazani, a ostali su uključeni u program modernitacije BCT-a. Do 2017. godine završen je projekat modernizacije brigada i njegovo sjedište, Komanda modernizacije brigade je preimneovan u Joint Modernization Command (bos. Zajednička komanda modernizacije) ili JMC.[20] U periodu 2016-2017. godine vojska je povukla stotine izviđačkih helikopetra OH-58 Kiowa,[21] zadržavajući borbene helikoptere Apache.
Zadatak organizaciej Kopnene vojske SAD-a potiče još od 1775. godine. U prvih sto godina postojanja Kopnena vojska SAD-a je bila mala mirnodopska snaga koja je bivala u utvrdama i obavljala druge mirnodopske dužnosti kao što su inžinjerstvo i građevinski radovi. Tokom ratnih vremena kopnena vojska je proširivana dobrovoljcima. Savezne države su raspolagale sa milicijskim snagama koje su se mogle dai na raspolaganje vojsci.
Do dvadeseog vijeka američka vojska je mobilizirala dobrovoljce u četiri odvojena navrata tokom svakog velikog rata u devetnaestom vijeku. Tokom prvog svjetskog rata organizovana je "Nacionalna vojska", koja je organizovana da bi se borila u sukobima što je zamijenilo koncept američkih dobrovoljaca. Demobilisana je krajem prvog svjetskog rata, a zamijenjena je Regularnom vojskom, Organizovanim korpusom rezerve i državnim milicijama. u 1920-im i 1930-im vojnci "karijeristi" su bili poznati kao "regularna vojska"a "oformljeni rezervni korpus" i "oficirski rezervni korpus" uvećani su da popune slobodna mjesta po potrebi.[22]
1941. godine osovana je "Kopnena vojska SAD-a" da se bori u drugom svjetskom ratu. Regularna vojska, Kopnena vojska SAD-a, Nacionalna garda, oformljeni rezervni korpus (ERC) i oficirski rezervni korpus (ORC) postojali su istovremeno. Nakon drugog svjetskog rata ORC i ERC su spojeni u Rezervu kopnene vojske SAD-a. Vojska Sjedinjenih Država ponovno je uspostavljena za Korejski rat i rat u Vijetnamu i demobilizirana je nakon obustave regrutacije.
Trenutno je Kopnena vojska SAD-a podijeljena na Regularnu vojsku, Rezervu kopnene vojske i Kopnenu vojsku nacionalne garde. Neke od saveznih država i dalje održavaju svoje odbrambene snage kao tip rezerve Nacionalne garde.
Glavi štab, Ministarstvo kopnene vojske Sjedinjenih Američkih Država (HQDA):
| Komanda | Trenutni komadant | Sjedište štaba |
|---|---|---|
 Komanda snaga kopnene vojske SAD-a (FORSCOM) | GEN Michael X. Garrett | Fort Bragg, Sjeverna Karolina |
 Komanda kopnene vojske SAD-a za budućnost (AFC) | GEN John M. Murray | Austin, Texas |
 Komanda kopnene vojske SAD-a za opremu (AMC) | GEN Gustave F. Perna | Redstone Arsenal, Alabama |
 Komanda kopnene vojske SAD-a za obuku i doktrinu (TRADOC) | GEN Paul E. Funk II | Fort Eustis, Virginia |
| Komande komopnenti službe kopnene vojske | Trenutni komadant | Sjedište štaba |
 Kopnena vojska SAD-a Afrika (USARAF)/9. armija/Operativna grupa Kopnen vojske SAD-a Južna Europa | MG Roger L. Cloutier, Jr.[23] | Caserma Ederle, Vicenza, Italija |
 Kopnena vojska SAD-a Centar (ARCENT)/3. amrija | LTG Terry Ferrell | Shaw Air Force Base, Južna Karolina |
 Kopnena vojska SAD-a Europa (USAREUR)/7. armija | LTG Christopher Cavoli[24] | Clay Kaserne, Wiesbaden, Njemačka |
 Kopnena vojska SAD-a Sjever(ARNORTH)/5. armija | LTG Laura J. Richardson | Joint Base San Antonio, Texas |
 Kopnena vojska SAD-a Pacifik (USARPAC) | GEN Paul LaCamera | Fort Shafter, Havaji |
 Kopnena vojska SAD-a Jug (ARSOUTH)/6. armija | MG Daniel R. Walrath | Joint Base San Antonio, Texas |
 Kopnena vojska SAD-a, Kibernetička komanda (ARCYBER)[26][27][28] | LTG Stephen G. Fogarty | Fort Belvoir, Virginia[29] |
 Kopnena vojska SAD-a, Komanda za raketnu odbranu i svemir/Strateška komanda (USASMDC/ARSTRAT) | LTG Daniel L. Karbler | Redstone Arsenal, Alabama |
 Kopnena vojska SAD-a, Komanda za specijalne operacije (USASOC) | LTG Francis M. Beaudette | Fort Bragg, Sjeverna Karolina |
| Štab operativnih snaga | Trenutni komadant | Sjedište štaba |
 8. armija (EUSA)[30] | LTG Michael A. Bills | Camp Humphreys, Južna Koreja |
| Direktne jedinice za izvještavanje | Trenutni komadant | Sjedište štaba |
 Nacionalno groblje Arlington i Nacionalno groblje američkih vojnika i zrakoplovaca[31] | Katharine Kelley[32] (civilian) | Arlington, Virginia |
 Centar za podrški akviziciju Kopnene vojske SAD-a (USAASC)[33] | Craig A. Spisak[34] (civilian) | Fort Belvoir, Virginia |
 Civilna agencija za ljudske resurse Kopnene vojske SAD-a (CHRA)[35] | BG Larry D. Gottardi[36][37] | Washington, D.C. |
 Inžinjeraki korpus Kopnene vojske SAD-a (USACE) | LTG Todd T. Semonite[38] | Washington, D.C. |
 Komanda Kopnene vojske SAD-a za kriminalističke istrage (USACIDC) | MG Kevin Vereen | Quantico, Virginia |
 Komanda Kopnene vojske SAD-a za ljudske resurse (HRC)[39] | MG Jason T. Evans | Alexandria, Virginia |
 Obavještajno-sigurnosna komanda Kopnene vojske SAD-a (INSCOM) | MG Christopher S. Ballard | Fort Belvoir, Virginia |
 Medicinska komanda Kopnene vojske SAD-a (MEDCOM) | LTG R. Scott Dingle | Zjednička baza San Antonio, Texas |
 Vojni distrikt Kopnene vojske SAD-a Washington (MDW) | MG Michael L. Howard | Fort Lesley J. McNair, Washington, D.C. |
 Komanda Kopnene vojske SAD-a za regrutaciju (USAREC)[40] | MG Frank M. Muth[41] | Fort Knox, Kentucky |
 Komanda Kopnene vojske SAD-a za testiranja i evaluaciju (ATEC) | MG Joel K. Tyler[42] | Aberdeen Proving Ground, MD |
 Rtani koledž Kopene vojske SAD-a (AWC)[43] | MG John S. Kem | Carlisle, Pennsylvania |
 Vojna akademija Sjedinjenih Država (USMA) | LTG Darryl A. Williams | West Point, New York |
Izvor: U.S. Army organization[44]
Kopnena vojska SAD-a se sastoji od tri komponente: akivna komponenta, Regularna vojska i dvije rezervne komponente, Kopnena vojska Nacionalne Garde i Rezervni sastav Kopnene vojske SAD-a. Obje rezervne komponente se sastoje od vojnika sa skraćenim radnim vremenom koji vježbaju jednom mjesečno. Regularna vojska i Rezervni sastav Kopnene vojske SAD-a organizovane su prema članku 10 američkog kodeksa, dok je nacionalna garda organizovana prema članku 32. Dok je Kopnena vojska Nacionalne Garde organizirana, obučena i opremljena kao sastavni dio američke vojske, kada nije u saveznoj službi, ona je pod komandom pojedinih državnih i teritorijalnih guvernera. Međutim, Nacionalna garda Distrikta Columbia je podređena američkom predsjedniku, a ne načelniku distrikta, čak i kad nije federalizirana. Bilo koja ili sva Nacionalna garda može se federalizirati po predsjedničkom nalogu i protiv želje guvernera.[45]
Kopnenu vojsku SAD-a vodi civilni sekretar Kopnene vojske SAD-a koji ima ovlaštenja za vođenje svih poslova vojske pod autoritetom, direktivom i kontrolom ministra obrane. Načelnik štaba Kopnene vojske SAD-a je najviše rangirano vojno lice u kopnenoj vojsci, služi kao glavni vojni savjetnik i izvršni agent za tajnika vojske, odnosno njegov glavni servis; i član je Zajedničkog štaba.
Do 2013., vojska se prebacila na šest geografskih komandi koje su usklađene sa šest geografskih objedinjenih borbenih komandi (CCMD):
Kopnena vojska je svoje jedninice iz divizijskog ustroja transformirala u brigadni ustroj. Divizijski ustroj se zadržava, ali će divizijsko sjedište moći zapovijedati bilo kojom brigadom, a ne samo brigadama koje nose divizijsku lozu. Centralni dio ovog plana je da će svaka brigada biti modularna, tj. da će sve brigade iste vrste biti potpuno iste, te je stoga bilo kojom brigadom moguće zapovijedati bilo koja divizija. Kao što je navedeno prije ponovnih definicija krajnjih snaga 2013., tri glavne vrste kopnenih borbenih brigada su:
Pored toga postoje i brigade za borbenu podršku i pomoćne modularne brigade. Brigade za podršku uključuju brigade avijacije, koje će dolaziti u teškim ili lahkim varijantama i artiljerijske brigade i ekspedicijske izviđačke brigade.
Kopnena vojska SAD-a trenutno se sastoji od 10 aktivnih divizija i jednog štaba divizije koji se može razmjestiti kao i nekoliko nezavisnih jedinica. U junu 2013. godine Kopnena vojska je iznijela planove za smanjenje na 32 aktivne borbene brigade do 2015. godine kada bi broj aktivnih vojnika iznosio 490.000. Načelnik štaba kopnene vojske Raymond Odierno projekovao je da će se kopnena vojska smanjiti na" 450.000 aktivnih vojnika 335 000 u Nacionalnoj gardi i 195 000 u Rezervi kopnene vojske" do 2018. godine.[46] Međutim, taj je plan nova administracija ukinula i sada je planiran porast za 16 000 vojnika na ukupno 476 000 do oktobra 2017. Nacionalna garda i Vojska pričuva će imati manje širenje.[47][48]
Unutar Nacionalne garde i Rezerve kopnene vojske postoji još 8 divizija, preko 15 manevarskih brigada, dodatne brigade za podršku i neovisni konjički, pješačke, artiljerijski, zrakoplovni, inženjerski i bataljoni za podršku.
Komanda snaga Kopnene vojske SAD-a (FORSCOM)
| Jedinice pod direktnom komandom | Trenutni koamdant | Sjedište |
|---|---|---|
 I korpus | general-poručnik Randy A. George | Joint Base Lewis-McChord, Washington |
 III korpus | general-poručnik Robert "Pat" White | Fort Hood, Texas |
 V korpus | general-poručnik John S. Kolasheski | Fort Knox, Kentucky |
 XVIII zračno-desantni korpus | general-poručnik Michael E. Kurilla | Fort Bragg, Sjeverna Karolina |
 Prva armija (FUSA)[49] | general-poručnik Thomas S. James Jr. | Rock Island Arsenal, Illinois |
 Komanda rezerve Kopnene vojske SAD-a (USARC)[50] | general-poručnik Charles D. Luckey | Fort Bragg, Sjeverna Karolina |
| Borbeno-manevarske jedinice pod komadom FORSCOM-a | ||
|---|---|---|
| Naziv | Sjedište | Nadređena jedinica |
 |
Fort Bliss, Texas i Novi Meksiko | III korpus |
 |
Fort Hood, Texas | III korpus |
 1. pješadijska divizija |
Fort Riley, Kansas | III korpus |
 |
Fort Hood, Texas | III korpus |
.svg) |
Fort Stewart, Georgia | XVIII zračno-desantni korpus |
 |
Fort Carson, Colorado | III korpus |
.svg) |
Joint Base Lewis-McChord, Washington | I korpus |
 |
Fort Drum, New York | XVIII zračno-desantni korpus |
 |
Schofield Barracks, Hawaii | I korpus |
 |
Fort Bragg, Sjeverna Karolina | XVIII zračno-desantni korpus |
 |
Fort Campbell, Kentucky | XVIII zračno-desantni korpus |
| Borbeno-manevarske jedinice pod komadom drugih struktura | ||
|---|---|---|
| Naziv | Sjedište | Nadređena jedinica |
 |
Rose Barracks, Vilseck, Njemačka | Kopnena vojska SAD-a Europa |
.svg) |
Camp Humphreys, Južna Koreja | Osma armija |
 |
Camp Ederle, Vicenza, Italija | Kopnena vojska SAD-a Europa |
 Borbeno-manevarske jedinice pod komadom Kopnene vojske Nacionalne garde, pod federalizacijom | ||
|---|---|---|
| Naziv | Sjedište | |
.svg) |
Pennsylvania, Ohio i Maryland | |
 |
Virginia, Maryland, Sjeverna Karolina i Florida | |
 |
Minnesota, Wisconsin, Iowa i Idaho | |
 |
Kansas, Missouri, Illinois, Oklahoma, Georgia, Arkansas, i Nebraska | |
 |
Texas, Louisiana i Mississippi | |
 |
Indiana, Michigan, Ohio i Tennessee | |
 |
Arizona, California, Hawaii, Oregon, i Washington | |
 |
New York, New Jersey i Vermont | |
Komanda za specijalne operacije Kopnene vojske SAD-a (USASOC):[51]
.png){kind=small}
1st Special Forces Command.png){kind=small}
Army Special Operations Aviation Command.svg){kind=small}
75th Ranger Regiment
John F. Kennedy Special Warfare Center and School.svg){kind=small}
1st Special Forces Operational Detachment-Delta| Dohodovni razred | Posebni ¹ neaktivan rang | O-10 | O-9 | O-8 | O-7 | O-6 | O-5 | O-4 | O-3 | O-2 | O-1 |
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Oznaka |  |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
| Čin | General armije General of the Army |
General General |
General pukovnik Lieutenant General |
General major Major General |
Brigadni general Brigadier General |
Brigadir Colonel |
Pukovnik Lieutenant Colonel |
Major Major |
Kapetan Captain |
Natporučnik First Lieutenant |
Poručnik Second Lieutenant |
| Skraćenica | GA | Gen | Lt Gen | Maj Gen | Brig Gen | Col | Lt Col | Maj | Capt | 1st Lt | 2nd Lt |
| NATO kôd | OF-10 | OF-9 | OF-8 | OF-7 | OF-6 | OF-5 | OF-4 | OF-3 | OF-2 | OF-1 | |
| |||||||||||
| Dohodovni razred | W-1 | W-2 | W-3 | W-4 | W-5 |
|---|---|---|---|---|---|
| Oznaka |  |
 |
 |
 |
 |
| Čin | Warrant Officer 1 | Chief Warrant Officer 2 | Chief Warrant Officer 3 | Chief Warrant Officer 4 | Chief Warrant Officer 5 |
| Skraćenica | WO1 | CW2 | CW3 | CW4 | CW5 |
| NATO kôd | WO-1 | WO-2 | WO-3 | WO-4 | WO-5 |
| Dohodovni razred | E-9 | E-8 | E-7 | E-6 | E-5 | E-4 | E-3 | E-2 | E-1 | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Oznaka | .svg) |
.svg) |
.svg) |
.svg) |
.svg) |
.svg) |
.svg) |
.svg) |
.svg) |
.svg) |
.svg) |
.svg) |
.svg){kind=small} |
bez oznake |
| Čin | Senior Enlisted Advisor to the Chairman | Sergeant Major of the Army | Command Sergeant Major | Sergeant major | First sergeant | Master sergeant | Sergeant first class | Staff sergeant | Sergeant | Corporal | Specialist | Private first class | Private | Private |
| Skraćenica | SEAC | SMA | CSM | SGM | 1SG | MSG | SFC | SSG | SGT | CPL | SPC | PFC | PV2 | PV1 |
| NATO kôd | OR-9 | OR-9 | OR-9 | OR-9 | OR-8 | OR-8 | OR-7 | OR-6 | OR-5 | OR-4 | OR-3 | OR-2 | OR-1 | |
|
| ||||||||||||||
Obuka u Kopnenoj vojsci SAD-a je generalno podijeljena u dvije kategorije; individualnu i kolektivnu. Zbog mjera predostrožnosti u vezi s pandemijom virusa COVID-19, prve dvije sedmice osnovne obuke uključuje socijalno distanciranje i obuku baziranu za radnim stolom u zatvorenom. Nakon što novaci nakon dvije sedmice imaju negativan test na COVID-19, slijedećih 8 sedmica slijede standardne aktivnosti za većinu novaka,[52] nakon čega slijedi "napredni individualizirani trening (eng. Advanced Individualized Training) (AIT) gdje prolaze svoju obuku za vojne profesionalne specijalnosti. Ovakva obuka traje od 14 do 20 sedmica sa OSUT-om koji kombinira osnovnu obuku i AIT. Dužina trajanja AIT-a varira ovisno o specijalnosti. Određena visokotehnička obuka u profesioalizaciji zahtjeva mnogo mjeseci (npr. prevodioc stranih jezika). Ovisno o potrebama vojske, osnovna obuka za borbene sisteme provodi se na više lokacija, od kojih su dvije poznate po svojem dugom radu Oklopna i Pješadijska škola, obje sa sjedištem u Fort Benningu, savezna država Georgia.
Uveden je i novi zadatak za obuku mlađih oficira koji će biti komadiri vodova u osnovnoj borbenoj obuci (BCT). Ovi poručnici preuzet će mnoge administrativne, logističke i svakodnevne zadatke koje su prije izvršavali vodnici tokom obuke i od njih se očekuje da "vode, obučavaju i pomažu u održavanju i jačanju morala, zaštita i spremnost "narednika za vježbu i njihovih voda BCT-a." [53] Očekuje se da će ovi poručnici zaustaviti svako neprimjereno ponašanje kojem svjedoče u svojim vodovima, kako bi oslobodili narednike vježbi za obuku.
Kopnena vojska koristi različite tipove pješadijskog naoružanja za potrebe pružanja manje vatre na kraćim udaljenostima. Najčešći tip naoružanja predstavlja jurišna puška M4 carbine koja je zapravo kompaktna verzija jurišne puške M16[54], ali i FN SCAR puška koju koriste američki rendžeri. Osnovni pištolj je Beretta M9, ali u upotrebi se nalazi veliki broj M11 pištolja. Oba pištolja bi trebala biti zamijenjena novijim M17[55] pištoljem kroz program Modular Handgun System. Vojnici su opremljeni sa različitim tipovima ručnih bombi kao što je M67 i M18 dimna bomba.
Mnoge jedinice su opremljene različitim specijaliziranim oružjem uključujući puškomitraljeze M249 koji služi za pružanje vatre na nivou desetine.[56] Indirektna vatrena podrška pruža se pomoću automatskih bacača granata M320. Sačmarice M1014 i Mossberg 590 koriste se za probijanje vrata i blisku gradsku borbu. Od snajperskih pušaka najčešće su Mk 14, M107, M2010 i M110.
Kopnena vojska SAD-a koristi različite sisteme naoružanja koje opslužuju posade vojnika u svrhu pružanja jake vatrene podrške na udaljenostima većim od pješadijskog naoružanja.
Mitraljez M240 je standardni mitraljez opće namjene u kopnenoj vojsci.[57] Teški mitraljez M2 Browning se koristi uopšteno ili kao oružje montirano na različita vozila. Također bacač granata Mk 19 se koristi od strane motorizovanih jedinica.[58]
Američka kopnena vojska koristi tri tipa minobacača za indirektno djelovanje kada teže topništvo nije prikladno ili nije dostupno. Minobacač najmanjeg kalibra u upotrebi je M224 60 mm koji se koristi na nivou pješadijskih četa.[59] Slijedeći minobacač po kalibru je M252 kalibra 81 mm.[60] Minobacač najvećeg kalibra u upotrebi kopnene vojske SAD-a je M120/M121 kaliba 120 mm koji je pretežno koristi u motorizovanim jedinicama.[61]
Vatrenu podršku lahkim pješadijskim jedinicama pružaju haubice 105 mm M119A1[62] i haubice kalibra 155 mm M777.[63]
U upotrebi se nalaze razni raketni bacači i raketni sistemi kako bi pješadija imala protivoklopne sposobnosti. AT4 je nevođeni raketni bacač koji se korisi protiv oklopnih vozila i fortifikacijskih objekata na udaljenostima do 500 metara. FIM-92 Stinger je lahki prijenosni protivavionski sistem. Također se koriste i protivoklopni rakteni sistemi kao što su BGM-71 TOW i FGM-148.
Doktrina američke kopnene vojske daje prednost mehaniziranom načinu ratovanja. Načešće vozilo koje se nalazi u upotrebi je visokomobilno višenamjensko vozilo (HMMWV) poznato pod nazivom Humvee koji se koristi u svrhe transporta, kao oružana platforma, sanitetsko vozilo i u druge namjene.[64] Iako se koristi širok spektar vozila za borbenu podršku, jedan od najčešćih tipova je iz grupe HEMTT. Kao glavni borbeni tenk koristi se M1A2 Abrams,[65] dok je M2A3 Bradley standardno borbeno vozilo pješadije.[66] Ostala vozila uključuju Stryker,[67] oklopne transportere M113 i različite tipove MRAP vozila.
Glavna artiljerijska oruđa su samohodna haubica kalibra 155 mm M109A6 i višecijevni bacač raketa M270 MLRS. Oba artiljerijska sistema se nalaze na gusjeničarskoj platformi i raspoređeni su u teškim mehanizovani jedinicama.
Iako avijacija kopnene vojske SAD-a koriti nekoliko zrakoplova sa fiksnim krilima, uglavnom koriste helikoptere različitih tipova i namjena. Neki od helikoptera su borbeni helikopteri AH-64 Apache, UH-60 Black Hawk višenamjenski helikopteri za taktički transport i CH-47 Chinook helikopteri za teški transport.
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
