Keratinocit
From Wikipedia, the free encyclopedia
Keratinociti su preovladavajući tip ćelija u epidermi, krajnjem vanjskom sloju kože. U ovom sloju čine oko 90% ukupnog broja ćelija.[1][2][3][4] Oni od keratinociti koji se nalaze u baznom sloju (stratum basale) kože ponekad se označavaju kao "bazne ćelije" ili "bazni keratinociti".[5]
Struktura
Brojni strukturni protein (filagrin, keratin), enzimi (proteaza) lipidi i antimikrobni peptidi (defenzina) značajno pridonose održavanju zaštitne funkcije kože. Keratinizacija je dio stvaranja fizičke barijere, u kojoj keratinociti proizvode sve više i više keratina i prolaze kroz završnu fazu diferencijacije. Potpuno orožnjali keratinociti koji čine krajnji vanjski sloj, stalno orožnjavaju i zamjenjuju se novim ćelijama.[6] Tokom života, mrtve keratinizirane ćelije orožnjalog sloja se ljušte (ljudi gube oko 1,5 grama ovih ćelija svaki dan) i zamenjuju novim ćelijama, koje nastaju od mitotskih ćelija Malpigijevog sloja. Pigmentne ćelije (melanociti) iz nervnog grebena, nalaze se u Malpigijevom sloju, gdje prenose svoje pigmentne kesice (melanosome) na keratinocite u razvoju.
Funkcija
Primarna funkcija keratinocita je formiranje barijera protiv ekoloških oštetećenja putem patogena bakterija, gljiva, parazita i virusa, te toplote UV zračenja i gubitka vode. Kada patogeni počinju napad na gornje slojeve epiderme, keratinociti mogu reagirati proizvodnjom protivupalnih posrednika, posebno hemokina kao što su CXCL10 i CCL2, koji privlače atraktora leukocite na mjesto invazije patogena.
Interakcija sa ostalim ćelijama
U epidermi, keratinociti su povezani s drugim tipovima ćelija, kao što su melanociti i Langerhansove ćelije. Keratinociti formiraju uske spojeve sa živcima kože i odrdržavaju položaj Langerhansovih ćelija i unutarkožnih limfocita u epidermi. Keratinociti također moduliraju i imunskii sistem: osim gore navedenih antimikrobnih peptida i hemokini su i moćni proizvođači antiupalnih medijatora kao što su IL-10 i TGF-ß. Kada se aktiviraju, mogu stimulirati kožne upale i aktiviranje Langerhansovih ćelija preko TNFα i lučenja IL-1β. Keratinociti doprinose zaštiti organizma od ultraljubičastog zračenja putem melanosoma, vezikula koje sadrže endogene zaštitnike (fotoprotektante) melanina, od epidermi melanocita. Svaki melanocit u epudermi ima nekoliko dendrita, koji se protežu kako bi ga povezati sa mnogim keratinocitima. Melanin se onda skladišti u keratinocitima i melanocitima u perijedarnom područja kao nadjedarne "kape", gdje štite DNK od UV oštećenja DNK.[7]
Uloga u zarastanju rana
Rane na koži mogu biti popravljene, dijelom migracijom keratinocita da popune prazninu koja je stvorena ranom. Prvi skup keratinocita koji učestvuju u tom popravku dolazi iz ispupčenog regiona folikula dlake i samo će djelimično preživjeti. Zarasla epiderma se zamijeni keratinocitima porijeklom iz zdrave epiderme.[8][9] U suprotnom, epidermni keratinociti, mogu doprinijeti formiranju folikul dlake de novo, u toku zarastanja velikih rana.[10]
Keratinociti migriraju sa kotrljanjem u procesu zarastanja rana.[11][12]
Djelotvorni keranociti potrebni su za ozdravljenje bubnih perforacija.[13]
Ćelije na sunčanim opekotinama
Opekotinske ćelije keratinocita sa obojenim jedrom i eozinofilnom citoplazmom se pojavljuje nakon izlaganja UV-A, UV-B i UV-C zračenju u prisustvu psoralena. Nakon toga pojavljuje se prerana i abnormalna keratinizacija, koja je opisana kao primjer apoptoze.[14][15]
Također pogledajte
Reference
Vanjski linkovi
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.