Пасля падзелу ў 561 годзе каралеўства Хлотара I паміж сынамі правінцыя Арль дасталася Гунтрамну, гэта значыць увайшла ў склад каралеўства Бургундыі. Але для таго, каб Аўстразія атрымала выхад да Міжземнага мора, быў вылучаны «аўстразійскі калідор», які вядзе ад іх авернскіх уладанняў да ўзбярэжжа.
Гунтрамн Бургундскі для кіравання Правансам прызначыў па чарзе трох бургундскіх патрыцый гала-рымскага паходжання:
561—570 — Цэльс[2], які атрымаў загад вярнуць горад Арль, захоплены Фірмінам, графам Клермона, па загадзе Сігіберта I
Пасля смерці Сігіберта ў 575 г., калі на прастол узышоў яго непаўналетні сын Хільдэберт II, Гунтрамн як яго апякун атрымаў палову Марселя. Фактычна ад імя абодвух манархаў кіраваў адзін чыноўнік, названы «рэктарам». Яму падпарадкоўваўся і горад Арль. Наваколлі Арля, верагодна, залежалі ад мясцовых герцагаў.
575—587 — Дынамій, рэктар Праванса, прызначаны Гунтрамнам; з 582 г., года паўналецця Хільдэберта, уступіў у канфлікт з біскупам Марселя Феадорам[6]
581—583 — Гундульф[7], патрыцый Праванса, прызначаны Хільдэбертам II
з 587 — Ніцэцій, граф Клермона, rector massiliensis Provincia (рэктар марсельскага Праванса)[8], прызначаны Хільдэбертам II
з 587 — Леадэгізіл[9], патрыцый Праванса ці герцаг Арльскага Праванса, прызначаны Гунтрамным
каля 596 — Арыгій, паводле розных крыніц кіраўнік ці патрыцый Праванса,
VII стагоддзе — пачатак VIII стагоддзя: прэфекты і патрыцыі
Даныя па VII стагоддзю разрознены. Вядома, што замест рэктараў тады з'явіліся прэфекты. Яны атрымалі дадатковыя правы чаканіць манету ад імя караля, у прыватнасці, з 613 па 662 гг. — залатую. У якасці прэфектаў Марселя згадваюцца:
629—630 — Дэзідэрый, брат апошняга, змяніў яго пасле смерці. Пазней стаў біскупам Каарскім пасля забойства яго брата Рустыка, які насіў гэты сан. Прылічаны да ліку святых[10]
у 737 годзе тытул герцага Праванса прысвоіў сабе Хільдэбранд, брат Карла Мартэла
Пасада патрыцыя Праванса скасаваў або Карл Мартэл у 736 г. пасля ўварвання ў даліну Роны, або Піпін Кароткі ў 739 г. пасля смерці апошняга патрыцыя, Абона. Далей яго функцыі выконвалі missi dominici («гасударавы пасланцы»).
875—879 — Базон, герцаг Праванса, прызначаны Карлам Лысым. У 879 г. выбраны каралём Ніжняй Бургундыі; свайго стрыечнага брата Тэабальда прызначыў графам Арльскім для кіравання Правансам.
У 933 Гуга Арльскі перадаў графства Праванс Рудольфу IIкаралю Верхняй Бургундыі ў абмен на адмову апошняга ад італьянскай кароны. Аднак мясцовая ведаць не прызнала Рудольфа, і ў 936 годзе абвясціла Гуга Чорнага графам і маркізам Праванса.
933—935 — Базон V (I) (каля895—935), граф Арля і Праванса, муж папярэдняй
Пасля смерці Гуга Арльскага Конрад I, кароль Арэлата, падзяліў графства Арльскае на тры часткі: уласна графства Арльскае (Базон II), графства Авіньён (яго брат Гільём) і графства Апт (Грыфон). Аднак абодва першых хутка адціснулі Грыфона, а пасля смерці бяздзетнага Гільёма Базон II ізноў аб'яднаў землі графства ў адных руках.
Яго сыны сталі насіць тытулы графаў ці маркізаў Праванскіх, прычым графскі тытул атрымлівалі ўсе дзеці, без раздзела ўладанняў.
Старэйшая лінія нашчадкаў Базона II
968—1008 — Ротбальд II, старэйшы сын Базона II, граф Праванса, пасля смерці малодшага брата Гільёма — маркіз
1008—1015 — Ротбальд III, сын папярэдняга, граф Праванса і Венесена. Пэўных даных пра яго існаванне няма. Магчыма гэта быў сам Ротбальд II
1015—1037 — Гільём III (V), сын папярэдняга, граф і маркіз Праванса
1037—1063 — Эма, сястра папярэдняга, графіня Праванса. Каля 1019 выйшла за Гільёма III Тайлефера, графа Тулузскага
Нашчадкі Эмы гл. Графы і маркізы Праванса з Тулузскага дому
Малодшая лінія нашчадкаў Базона II
968—993 — Гільём I (II) Вызваліцель, малодшы сын Базона II, граф Праванса, маркіз Праванса з 979
993—1018 — Гільём II (III) Набожны, сын папярэдняга, граф Праванса (тытул маркіза прысвоіў яго дзядзька Ротбальд I). Тытул графа Праванса атрымалі ў спадчыну і тры яго сына:
1112—1130 — Дульса I, дачка папярэдняй, графіня Праванса. У 1112 г. выйшла за Рамона Берэнгера III, графа Барселоны, таксама які прыняў тытул графа Праванса як Раймунд Берэнгер I
Яе нашчадкі гл. Графы Праванса з Барселонскага і Анжуйскага дамоў
У 1125 годзе па дагаворы паміж Дульсай Праванскай і графам Тулузскім Альфонсам Іарданам адбыўся і тэрытарыяльны раздзел Праванса на маркізат Праванс (землі на поўнач ад нізоўяў Дзюранса і па правым беразе Роны), які адышоў графам Тулузскім, і графства Праванс (землі паміж Ронай, Дзюрансам, Альпамі і морам), якое дасталася Барселонскаму дому. Авіньён і некаторыя іншыя гарады засталіся ў агульным валоданні.
Пасля смерці Альфонса і яго жонкі Жанны Тулузскай маркізат Праванс адышоў французскай кароне.
Барселонскі дом
1112—1131 — Раймунд Берэнгер I, муж Дульсы Праванскай, граф Барселоны і Праванса
1131—1144 — Берэнгер Раймунд I, малодшы сын папярэдняга, граф Праванса. Да 1161 г. рэгентам пры ім быў яго дзядзька Рамон Берэнгер IV, граф Барселоны, які часам уваходзіць у спіс графаў Праванса як Раймунд Берэнгер II (і ў такім разе яго траюрадны пляменнік называецца Раймундам Берэнгерам III)
1144—1166 — Раймунд Берэнгер II (III), сын папярэдняга
1166—1167 — Дульса II (пам. 1172), дачка папярэдняга, графіня Праванса
1167—1173 — Альфонс I Цнатлівы (1152—1196), стрыечны брат папярэдняй (сын Рамона Берэнгеры IV), граф Барселоны, з 1162 года кароль Арагона як Альфонса II Цнатлівы. Адабраў графства ў Дульсы пад маркай недапушчальнасці пераходу спадчыны да жанчыны. У 1173 г. саступіў яго брату
1173—1181 — Раймунд Берэнгер III (IV), брат папярэдняга
1181—1185 — Санча I, у 1185 быў пазбаўлены графствы братам Альфонсам I
1185—1196 — Альфонс I Цнатлівы, абвясціў сябе таксама маркізам Праванса (Альфонс III)
1209—1245 — Раймунд Берэнгер IV (V), сын папярэдняга. Не маючы спадчыннікаў мужчынскага пола, перадаў графства дачкі Беатрысе, якая выйшла за Карла I Анжуйскага
У 1367 годзе графства Праванс было захоплена Людовікам I Анжуйскім. У 1380 годзе каралева Джаванна I усынавіла яго і абвясціла сваім спадчыннікам. З гэтага часу фактычнымі графамі Праванса былі прадстаўнікі дому Валуа-Анжу, аднак фармальна тытул графа Праванса ўваходзіў у тытулатуру каралёў Неапаля—прадстаўнікоў Анжу-Сіцылійскага дому
1480—1481 — Карл III, пляменнік папярэдняга, Карл IV як граф Анжуйскі. Нашчадства не пакінуў; пасля яго смерці графства Праванс адышло да французскага караля.
1481—1483 — Людовік V, сваяк папярэдняга, Людовік XI як кароль Францыі
1483—1486 — Карл IV, сын папярэдняга, Карл VIII як кароль Францыі.
Паводле эдыкта пра аб'яднанне 1486 года графства Праванс было аб'яднана з Францыяй на правах уніі і ніколі не магло быць далучана да яе. Тытул графа Праванса ўваходзіў у тытулатуру каралёў Францыі аж да 1789 года: par la grâce de Dieu roi de France, comte de Provence, Forcalquier et terres adjacentes (Ласкай божай кароль Францыі, граф Праванса, Форкальк'е і прылеглых тэрыторый).
Тытул графа Праванскага насіў таксама малодшы брат Людовіка XVI, Луі Станіслас Ксаўе (1755—1824), з 1814 года кароль Францыі Людовік XVIII.
Григорий Турский.История франков=Historia Francorum.— М.: Наука, 1987.— 464с.
La Provence des origines à l'An mil: histoire et archéologie. Sous la direction de Février, Paul-Albert et al. Rennes: Ouest-France, 1989. 522 p. ISBN 2-7373-0456-3
Poly, Jean-Pierre. La Provence et la société féodale, 879—1166: contribution à l'étude des structures dites féodales dans le Midi. Paris: Bordas, 1976. ISBN 2-04-007740-5
Aurell, Martin et al. La Provence au Moyen âge. Aix-en-Provence: Publications de l'Université de Provence, 2005. ISBN 2-85399-617-4
Papon, Jean-Pierre et al. Histoire générale de Provence. 7 vol. Nimes: Lacour, 1996. ISSN 0989-4616
Déjean, Jean-Luc. Les comtes de Toulouse (1050—1250). Paris: Fayard, 1979 (réimpr. 1988). ISBN 2-213-02188-0