From Wikipedia, the free encyclopedia
Рымская міфалогія ўяўляе з сябе сукупнасць традыцыйных гісторый, якія адносяцца да легендарнага паходжання Старажытнага Рыма і яго рэлігійнай сістэмы, якія вылажаны ў літаратуры і выяўленчым мастацтве рымлян. Тэрмін «рымская міфалогія» можа аднасіцца таксама да сучаснага вывучэння гэтых уяўленняў, а таксама да матэрыялаў з іншых культур іншага перыяда, у якіх разглядаюцца рымская літаратура і мастацтва.
Рымляне звычайна трактавалі гэтыя традыцыйныя апавяданні як гістарычныя, нават калі яны ўтрымліваюць цуды ці элементы звышнатуральнасці. Апавяданні часта звязаны з палітыкай і мараллю і з тым, як асабістая недатыкальнасць чалавека суадносіцца з яго адказнасцю перад грамадствам і Рымскай дзяржавай. Важнай тэмай з’яўляецца гераізм. Калі апавяданне тычылася рымскай рэлігійнай практыкі, яно больш было звязана з рытуаламі, прадказаннямі і грамадскімі ўстановамі, чым з тэалогіяй ці касмагоніяй[1].
Вывучэнне рымскай рэлігіі і міфаў звычайна ўскладняецца раннім уплывам грэчаскай рэлігіі на Апенінскім паўвостраве ў протагістарычны перыяд гісторыі Рыма, а потым, мастацкім імітаваннем рымскіх аўтараў грэчаскіх літаратурных узораў. Рымляне з цікаўнасцю імкнуцца атаясамліваць сваіх уласных багоў з грэчаскімі (гл. Адпаведнасць рымскіх і грэчаскіх багоў) і даюць новае тлумачэнне апаваяданняў аб грэчаскіх бажаствах пад імёнамі сваіх рымскіх аналагаў.[2] Раннія рымскія міфы і легенды маюць таксама дынамічныя пераплятанні з этрускай рэлігіяй, менш дакументаванай, чым грэчаская.
Хаця ў рымскай міфалогіі, магчыма, не хапае шырокага боскага апавядання, як у грэчаскай літаратуры,[3], але, тым не менш, выява Ромула і Рэма, якія ссуць ваўчыцу, з’яўляецца такім жа знакамітым, як і кожная іншая выява з грэчаскай міфалогіі, за выключэннем траянскага каня.[4] Паколькі лацінская літаратура была больш шырока вядомай у Сярэднія стагоддзі і эпоху Адраджэння, інтэрпрэтацыя грэчаскіх міфаў рымлянамі мела большы ўплыў на мастацкія ўяўленні аб «класічнай міфалогіі», чым грэчаскія крыніцы. У прыватнасці, версіі грэчаскіх міфаў у Метамарфозах Авідзія, якія былі напісаны падчас праўлення Аўгуста, сталі разглядацца як кананічныя.
Паколькі рытуал іграе цэнтральную ролю ў рымскай рэлігіі, як і ў міфах, створаных грэкамі, зрэдку ўзнікае сумненне з той нагоды, што большая частка рымскіх міфаў мае спрадвечна рымскае паходжанне. Гэтае ўспрыяцце з’яўляецца вынікам рамантызма і антыкаведзення XIX стагоддзя, якія расцэньваюць грэчаскую цывілізацыю як больш «дакладна творчую».[5] Але ад Рэнэсанса да XVIII стагоддзя рымскія міфы былі часткай натхнення еўрапейскага жывапісу.[6] Рымскія традыцыі асабліва багатыя на гістарычныя міфы ці легенды, якія тычацца заснавання і ўзвышэння горада. Гэтыя апавяданні засяроджаны на чалавеку-дзеячы, у жыцці якога здараюццца толькі выпадковыя ўмяшанні бажаства, але ўсепранікаючае пачуццё боскасці заўсёды суправаджае яго лёс. У ранні перыяд Рыма гісторыя і міф маюць узаемныя і ўзаемадапаўняючыя адносіны.[7] Як адзначае Т. П. Уайзман:
Рымская гісторыя ўсё яшчэ мае тое ж значэнне, якое яна мела для Дантэ ў 1300 годзе, Шэкспіра ў 1600 годзе і бацькоў-заснавальнікаў Злучаных Штатаў у 1776 годзе. Што трэба для таго, каб быць свабодным гамадзянінам? Ці можа звышдзяржава быць рэспублікай? Як добранамерная ўлада пераўтвараецца ў забойственную тыранію?[6]
Асноўнымі крыніцамі рымскіх міфаў з’яўляюцца Энэіда Вергілія і першыя некалькі кніг гісторыі Лівія. Іншымі значнымі крыніцамі з’яўляюцца Фасты Авідзія, шасцітомная кніга вершаў, структураваных пад рымскі рэлігійны каляндар, і чацвёртая кніга элегій Праперцыя. Сцэны з рымскіх міфаў з’яўляюцца таксама ў рымскім насценным жывапісе, на манетах і ў скульптуры, у прыватнасці, на рэльефах.
Энэіда і ранняя гісторыя Лівія з’яўляюцца самымі лепшымі з усіх існуючых гістарычных крыніц па міфах аб заснаванні Рыма. Матэрыял з грэчаскай гістарычнай легенды быў прышпілены на мясовае племя ў самым пачатку яе гісторыі. Траянскі царэвіч Энэй ажаніўся з Лавініяй, дачкой цара Лаціна, легендарнага продка лацінян, ад імя якога і ўзнікла назва племені. Менавіта яны праз заблытаную рэвізіяністамі генеалогію з’яўляюцца продкамі Ромула і Рэма. У больш шырокім сэнсе, траянцы былі прыняты ў якасці міфічных продкаў народа Рыма.
Характэрныя міфы часцей можна аднесці да палітычных ці маральных, гэта значыць яны звязаныя з развіццём сістэмы рымскага праўлення ў адпаведнасці з божаскімі законамі, выкладзенымі ў старажытнарымскай рэлігіі, і з дэманстрацыяй прыхільнасці чалавека да маральных прынцыпаў (mos maiorum) ці няўдачам зрабіць гэта.
Боскае апавяданне гуляла ў грэчаскай сістэме рэлігійнай веры больш важную ролю, чым у рымлян, для якіх першынставалі рытуал і культ. Хаця рымская рэлігія не была заснавана на свяшчэнным пісанні і яго тлумачэнні, святарская літаратура была адной з самых ранейшых пісьмовых форм лацінскай прозы.[13] Кнігі(Libri) і каментарыі (Commentarii) калегіі пантыфікаў і аўгураў утрымлівалі рэлігійныя працэдуры, малітвы, пастановы і меркаванні наконт рэлігійнага закона.[14] Хаця прынамсі асобныя з гэтых матэрыялаў былі даступны для кансультацый рымскаму сенату, часта яны былі occultum genus litterarum,[15] загадкавай формай літаратуры, да якой мелі доступ толькі жрацы.[16] Прароцтвы, якія адносіліся да сусветнай гісторыі і лёсу Рыма, з’яўляўшыяся ў крытычныя моманты гісторыі, нечакана былі знойдзены ў кнігах Сівіл, якія, згодна з легендай былі набыты Тарквініям Гордым у канцы VI стагоддзя да нашай эры ў куманскіх Сівіл. Асобныя аспекты архаічнай рымскай рэлігіі былі запісаны ў страчаных працах вучонага І стагоддзя да нашай эры Марка Тэрэнцыя Варона, і цяпер вядомы па працам іншых класічных і хрысціянскіх аўтараў.
У главе самага ранняга пантэона ў Рыме была так званая архаічная трыяда, якая складалася з Юпітэра, Марса і Квірына, фламіны якіх былі самага высокага ранга, а таксама Янус і Веста. Згодна з традыцыяй, заснавальнікам рымскай рэлігіі быў Нума Пампілій, другі сабінскі цар Рыма, які, як лічыцца, меў у якасці жонкі і дарадчыцы рымскую багіню, німфу крыніц і прароцтваў Эгерыю. Пад уплывам этрускаў пазней цэнтрам афіцыйнай рэлігіі стала капіталійская трыяда ў складзе Юпітэра, Юноны і Мінервы, замяніў архаічную трыяду - незвычайны прыклад у індаеўрапейскай рэлігіі, калі вышэйшая трыяда складаецца з двух жаночых бажэств і аднаго мужчынскага.
Багі выразна паўстаюць як практычная неабходнасць у паўсядзённым жыцці, усе абрады скрупулёзна распрацаваны, а ахвярапрынашэнні лічацца неабходнасцю. Раннія рымскія бажаствы ўключалі мноства «багоў-спецыялістаў», кожны з якіх заклікаўся ў дапамогу для выканання канкрэтнага віда дзейнасці. Фрагменты старых рытуалаў, якія суправаджалі такія справы як аранне ці сяўба, паказваюць, што на кожным такім этапе выклікаліся асобныя бажаствы, а імя бажаства паходзіла ад назвы гэтага этапа. Бажаствы-апякуны былі асабліва важны ў Старажытным Рыме.
Такім чынам, Янус і Веста ахоўвалі дзверы і сямейны ачаг, лары абаранялі поле і дом, Палес - пашы, Сатурн - пасевы, Цэрэра - рост хлебных злакаў, Памона - садавіну, а Конс і Опа - ураджай. Нават велічнаму Юпітэру, уладару багоў, была дадзена ўзнагарода за дапамогу дажджамі, якія ён даваў для сялянскіх гаспадарак і вінаграднікаў. У больш шырокім уяўленні, дзякуючы свайму аружжу ў выглядзе маланак, ён лічыўся дырыжорам чалавечай дзейнасці і, з-за шырыні сфер уплыва, абаронцай рымлян у іх ваеннай дзейнасці за межамі абшчыны. У больш старажытныя часы шанаванымі багамі былі Марс і Квірын, якіх часта атаясняюць аднаго з другім. Марс быў богам вайны, Квірын, як лічаць сучасныя вучоныя, быў апекуном арміі ў мірны час.
Вядомы вучоны XIX стагоддзя Георг Вісова лічыў,[17] што рымляне адрознівалі два тыпа багоў: di indigets (мясцовыя), і di novensides ці novensiles (новыя). Мясцовыя багі былі першымі багамі рымскай дзяржавы, іх імёны і прырода выяўляюцца з імёнаў і тытулаў ранніх святароў і каляндара свят, каля 30 такіх багоў былі ўдастоены спецыяльных фестываляў. Новыя багі з’явіліся пазней, іх культ быў уведзены ў гістарычны перыяд, калі ўжо панаваў Рым. Звычайна, дата іх увядзення вядомая, іх узнікненне было адказам на пэўныя крызіныя з’явы ці калі ў іх адчувалася патрэба. Але Арнальда Мамільяна і асобныя іншыя вучоныя сцвярджаюць, што аб такім адрозненні нельга сцвярджаць.[18] Падчас войн з Ганібалам усялякае адрозненне паміж «мясцовымі» і «новымі» багамі пачынае знікаць, і рымляне ўспрынялі розных багоў з розных культур як знак сілы і ўніверсальнай божаскай міласці.[19]
Прыняцце суседніх мясцовых багоў адбывалася пастаянна, паколькі рымская дзяржава заваёўвала навакольныя тэрыторыі. Рымляне звычайна аказвалі мясцовым багам захопленай тэрыторыі тую ж пашану, што і багам рымскай дзяржаўнай рэлігіі. У дадатак да Кастара і Палукса заваяваныя паселішчы Італіі ўнеслі свой уклад у рымскі пантэон у выглядзе Дыяны, Мінервы, Геркулеса, Венеры і багоў меншага рангу, некаторыя з якіх былі італійскімі бажаствамі, іншыя першапачаткова паходзілі з грэчаскай культуры Вялікай Грэцыі. У 203 г. да н.э. культавы аб'ект увасабляўшы Кібелу, быў прывезены з горада Песінус ва Фрыгіі і з належнымі цырымоніямі вітаўся ў Рыме, за шмат стагоддзяў да таго, як яе тэрыторыя была далучана да Рыма. Два паэта таго часу, Лукрэцый і Катул, у сярэдзіне першага стагоддзя да нашай эры выказвалі незадавальненне яе дзікім экстатычным культам.
У асобных выпадках бажаств ворагаў улады былі афіцыйна запрошаны прайсці праз рытуал эвакацыі, каб заняць сваё месца ў новых свяцілішчах у Рыме.
Абшчыны іншаземцаў (перыгрыны) і былых рабоў (ліберціны) працягвалі выконваць свае рэлігійныя абрады ў межах горада. Такім чынам Мітра апынуўся ў Рыме, і яго папулярнасць у рымскім войску распаўсюдзіла яго культ да такіх далёкіх месцаў, як Рымская Брытанія. Значныя рымскія бажаствы былі ў выніку атаясамлены з больш Антрапамарфізм антапамофнымі грэчаскімі багамі і багінямі, і разам з імі былі ўпрыняты шмат якія з іх атрыбутаў і міфаў.
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.