Людміл Стаянаў
балгарскі пісьменнік, перакладчык, мовазнавец, грамадскі дзеяч From Wikipedia, the free encyclopedia
балгарскі пісьменнік, перакладчык, мовазнавец, грамадскі дзеяч From Wikipedia, the free encyclopedia
Людміл Стая́наў[2], сапр. Георгі Стаянаў Златараў[2] (балг.: Людмил Стоянов, Георги Стоянов Златарев; 6 лютага 1886 — 11 красавіка 1973) — балгарскі пісьменнік, перакладчык, мовазнавец, грамадскі дзеяч, Народны дзеяч культуры Народнай Рэспублікі Балгарыя (1963), Герой Сацыялістычнай Працы Народнай Рэспублікі Балгарыя (1963), акадэмік Балгарскай акадэміі навук (1946).
| Людміл Стаянаў | |
|---|---|
| балг.: Людмил Стоянов, Георги Стоянов Златарев | |
 | |
| Асабістыя звесткі | |
| Дата нараджэння | 6 лютага 1886 |
| Месца нараджэння | |
| Дата смерці | 11 красавіка 1973[1] (87 гадоў) |
| Месца смерці | |
| Пахаванне | |
| Грамадзянства | |
| Жонка | Марыя Грубешліева[d] |
| Месца працы | |
| Прафесійная дзейнасць | |
| Род дзейнасці | паэт, перакладчык, літаратурны крытык, пісьменнік, навуковец |
| Мова твораў | балгарская мова |
| Грамадская дзейнасць | |
| Партыя | |
| Член у | |
| Узнагароды |
  |
 Медыяфайлы на Вікісховішчы | |
Нарадзіўся ў сяле Кавачэвіца (у сучаснай Благоеўградскай вобласці Балгарыі). Вучыўся ў гімназіі ў горадзе Плоўдзіў. У 1905 годзе пераехаў у Сафію, працаваў на цагельні. Стаў парламенцкім рэпарцёрам газеты «Пряпорец», органа Дэмакратычнай партыі, а затым антыманархісцкай газеты «Балканска трибуна». Удзельнік Першай і Другой Балканскіх войнаў, Пешай сусветнай вайны.
У 1920-х — 1930-х гадах займаўся публіцыстыкай і літаратурнай творчасцю, рэдагаваў шэраг выданняў левага кірунку. Быў арыштаваны, і цэнзура забараніла друкаваць яго тэксты. У 1940—1941 гадах быў інтэрніраваны ў Пазарджык, а затым у Самавіт. З 1946 па 1949 год — старшыня Саюза балгарскіх пісьменнікаў. У 1946 годзе стаў акадэмікам Балгарскай акадэміі навук. У 1948 годзе быў абраны членам Сусветнага савета міру. На працягу 10 гадоў, з 1949 па 1959 год — дырэктар Інстытута літаратуры Балгарскай акадэміі навук[3].
Член Балгарскай камуністычнай партыі з 1944 года[3]. Дэпутат Вялікага народнага сходу (1946), Народнага сходу 3-га склікання[3].
Памёр 11 красавіка 1973 года ў Сафіі.
Літаратурную творчасць пачаў у 1905 годзе[3][2]. Выступіў як паэт-сімваліст у зборніках «Здані на раздарожжы» (1914), «Меч і слова» (1917). Пад уплывам рэвалюцыйнага руху звярнуўся да сацыяльных праблем у зборніку «Святая святых» (1926). Ідэі грамадзянскасці, сцвярджэнне гуманістычных і рэалістычных прынцыпаў адлюстравана ў паэтычных зборніках «Зямное жыццё» (1939), «За жалезнай заслонай» (1953), аповесцях «Срэбнае вяселле палкоўніка Матава» (1933), «Халера» (1935) і інш. Аўтар раманаў «На світанні» (1945), «Вайна» (1973), аўтабіяграфічнай аповесці «Дзяцінства» (1962), зборнікаў апавяданняў, драматычных, крытычных і публіцыстычных твораў.
Перакладаў на балгарскую мову творы рускіх і савецкіх класікаў літаратуры (у тым ліку Сяргея Ясеніна), унёс значны ўклад у развіццё савецка-балгарскіх культурных адносін[3]. Адзін з аўтараў перакладу 10-томнага зборніка твораў А. С. Пушкіна (1941—1942). Пераклаў на балгарскую мову асобныя творы Янкі Купалы, Якуба Коласа, Цёткі.
Некаторыя творы на беларускую мову пераклалі Мікола Гамолка, Мікола Хведаровіч, Ніл Гілевіч[2]. На рускую мову пераклады зрабіла Марына Цвятаева.
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
.svg){kind=small}
