Заходнія паўднёваславянскія мовы
падгрупа славянскіх моў / From Wikipedia, the free encyclopedia
Заходнія паўднёваславянскія мовы (таксама паўднёва-заходнія паўднёваславянскія мовы, сербахарвацка-славенскія мовы) — адна з дзвюх падгруп паўднёваславянскай моўнай групы, у якую ўваходзяць славенская, харвацкая, баснійская, сербская і чарнагорская мовы (апошнія чатыры мовы актыўна фарміруюцца з 1991 года паводле этна-тэрытарыяльнай прыкметы, да 1991 года адзінай мовай харватаў, баснякоў, сербаў і чарнагорцаў лічылася сербахарвацкая мова з дзвюма раўнапраўнымі нормамі — харвацкай і сербскай)[1]. Распаўсюджаны на частцы тэрыторый Цэнтральнай і Паўднёвай Еўропы — у Славеніі, Харватыі, Босніі і Герцагавіне, Сербіі, Чарнагорыі. Таксама носьбіты заходніх паўднёваславянскіх моў жывуць у цэлым шэрагу іншых еўрапейскіх краін (сумежных з названымі вышэй: у Італіі, Аўстрыі, Венгрыі, Румыніі, Паўночнай Македоніі ці не сумежных з імі: у Германіі, Францыі і іншых краінах). Акрамя таго, на заходніх паўднёваславянскіх мовах размаўляюць нашчадкі перасяленцаў з Еўропы ў Амерыцы (ЗША, Канада) і ў Аўстраліі[2][3][4][5].
Заходняя паўднёваславянская | |
---|---|
Таксон | падгрупа |
Арэал |
Славенія, Харватыя, Боснія і Герцагавіна, Сербія, Чарнагорыя; Італія, Аўстрыя, Венгрыя, Румынія, Паўночная Македонія; Германія, Францыя; ЗША, Канада; Аўстралія |
Колькасць носьбітаў | каля 18 млн чал. |
Класіфікацыя | |
Катэгорыя | Мовы Еўразіі |
Склад | |
славенская, харвацкая, баснійская, сербская і чарнагорская мовы | |
Коды моўнай групы | |
ISO 639-2 | — |
ISO 639-5 | — |
Агульная колькасць людзей, якія размаўляюць на гэтых мовах складае каля 18 млн чалавек[6][7][8][9].
Для вакалізму заходніх паўднёваславянскіх моў характэрна проціпастаўленне доўгіх і кароткіх галосных, у прасодыі адзначаецца політанічны, рознамясцовы націск, у граматыцы ў адрозненне ад усходніх паўднёваславянскіх моў захаваліся іменнае скланенне і інфінітыў, адсутнічае артыкль, знікаюць формы простых мінулых часоў[2].
Пісьменнасць сучасных заходніх паўднёваславянскіх моў заснавана на кірыліцы і лацінскім алфавіце, у харватаў аж да першай паловы XX стагоддзя функцыянавала глаголіца як рэгіянальная царкоўная пісьменнасць[2].