Remove ads
Jean-Auguste-Dominique Ingres, más conocíu como Dominique Ingres, (29 d'agostu de 1780, Montauban – 14 de xineru de 1867, París), foi un pintor francés.
Jean-Auguste-Dominique Ingres | |||||
|---|---|---|---|---|---|
 | |||||
25 mayu 1862 - 14 xineru 1867
1835 - 1840 ← Horace Vernet - Jean Victor Schnetz (es)  → | |||||
| Vida | |||||
| Nacimientu | Montauban[1], 29 d'agostu de 1780[1] | ||||
| Nacionalidá |
 Francia [2] | ||||
| Muerte | París[3], 14 de xineru de 1867[4] (86 años) | ||||
| Sepultura | Cementeriu de Père-Lachaise[5] | ||||
| Causa de la muerte | neumonía | ||||
| Familia | |||||
| Padre | Jean-Marie-Joseph Ingres | ||||
| Casáu con |
Madeleine Chapelle (1813 – 1849) Delphine Ramel (1852 – valor desconocíu) | ||||
| Estudios | |||||
| Estudios |
Escuela Nacional Superior de Belles Artes (ochobre 1799 - 1801) Academia Francesa en Roma (es) (1806 - 1810) | ||||
| Llingües falaes | francés[6] | ||||
| Alumnu de |
Guillaume-Joseph Roques (es) Jacques-Louis David Jean Suau | ||||
| Profesor de |
Jules Breton Théodore Chassériau Hippolyte Flandrin Louis Janmot Joseph Guichard Alexandre Desgoffe Firmin Salabert Paul Flandrin Étienne François Haro (es) Henri Lehmann Frederic Peyson (es) Pierre Grivolas Eugène-André Oudiné (es) Jules-Claude Ziegler (es) Aliakbar Mozayyan-o-Dolleh (es) | ||||
| Oficiu | pintor, políticu, violinista, dibuxante, grabador, artista gráficu, arquiteutu, dibuxante arquiteutónicu, artista visual | ||||
| Llugares de trabayu |
Dampierre-Saint-Nicolas, Meung-sur-Loire, París, Toulouse, Versalles, Ancona, Florencia, Nápoles, Orvieto (es) , Ravenna, Roma, Siena y Urbino | ||||
| Emplegadores |
Orquesta del Capitolio de Toulouse (es) | ||||
| Trabayos destacaos |
Mademoiselle Caroline Rivière (es) La enfermedad de Antíoco (es) Venus Anadiómena (es) La gran odalisca (es) Edipo y la esfinge (es) El baño turco (es) Júpiter y Tetis (es) Monsieur Bertin (es) La fuente (es) | ||||
| Premios |
ver
| ||||
| Influyencies | Raffaello Sanzio | ||||
| Miembru de |
Academia de Bellas Artes (es) | ||||
| Movimientu |
romanticismu Neoclasicismu[7] | ||||
| Xéneru artísticu |
pintura de historia (es) retrato pictórico (es) desnudo (es) semeya orientalismo (es) | ||||
| Instrumentu musical | violín | ||||
 | |||||
 | |||||
Ingres nun ye, en sentíu estrictu, neoclásicu nin académicu, sinón un fervosu defensor del dibuxu. Resulta al empar clásicu, románticu y realista.[8] Ingres constitúi un claru esponente del romanticismu tocantes a les temes, el trazu astractu y les tintes planes d'intensu coloríu.[9] Dalgunes de les sos obres enmarcar nel llamáu «Estilu trovador», inspirándose nel ideal estéticu griegu y góticu, amás d'en les miniatures de los llibros d'hores de Fouquet.[9] Igualmente, ye exemplu d'orientalismu, pos munchos de los sos cuadros, especialmente desnudos femeninos, tán apoderaos por un sentíu irreal del exotismo propiu del sieglu XVIII.[9]
Amás de desempeñar como segundu violinista na orquesta del Capitoliu de Toulouse, tuvo la oportunidá de tocar en dellos recitales privaos entamaos por Paganini.[10]
Remove ads
Nació en Montauban, en Tarn-et-Garonne. El so padre Jean Marie Joseph Ingres, escultor, pintor y decorador, supo reconocer nel so fíu'l talentu pictórico que tenía y rápido favoreció les sos aspiraciones artístiques. Con 11 años, ingresó na academia de Toulouse (1791) y formóse con maestros como'l pintor Roques y l'escultor Vigan. En 1796 dir a París pa estudiar so la direición de David, pero'l so fríu clasicismu nun encaxar nel ideal de guapura qu'él tenía, fundáu nes difíciles harmoníes de llinies y colores.
En 1801, ganó'l primer Premiu de Roma con Aquiles recibiendo a los embaxadores de Agamenón. Realizó numberosos dibuxos y semeyes: La familia Riviére (1805); Granet, La formosa Celia; Napoleón entronizado (1806). En 1806, Ingres colar a Roma, onde permaneció 18 años, y afayó a Rafael y el Quattrocento italianu que van marcar definitivamente'l so estilu. Estos años de trabayu van ser los más fecundos de la so carrera. A ellos pertenecen voluptuosos desnudos femeninos, ente los que cabo destacar La bañista; paisaxes, dibuxos, semeyes, y les composiciones históriques o relixoses trataes a la manera de les mitoloxíes históriques: Xuana d'Arcu, La virxe de la hostia, Jesús ente los doctores, Cristu apurriendo a San Pedro les llaves del reinu (1820) o Xúpiter y Tetis. Ta nel cenit del so arte, pero en Francia los sos cuadros pintaos n'Italia reciben acerbas crítiques, nun gusten, y Ingres decide quedase en Roma.
En 1813 casóse con Madeleine Chapelle, a la que dedicó la obra Il fidanzamento di Raffaello, na que'l pintor italianu incorpora a l'amante de Rafael, la famosa Fornarina. La cayida de Napoleón y les dificultaes económiques y familiares, signifiquen pa Ingres un periodu bastante míseru mientres el cual pintó con esganu tou aquello que se-y encargaba. En 1820 instalar en Florencia y, cola presentación en Francia del so llenzu El votu de Lluis XIII,(1824), realizáu pa la Catedral de Montauban, algamó un ésitu clamoroso nos salones de París. Foi nomáu Direutor de l'Academia de Francia en Roma, cargu que desempeñó de 1834 a 1840.
En 1841 tornó a París onde llogró una acoyida triunfal y encargóse-y la decoración de les vidreres de la Capiya de Notre Dame. En 1846 espunxo per primer vegada na Galería de Belles Artes, siendo de siguío nomáu miembru de la comisión xunto con Delacroix. En 1849 presentó la so dimisión motivada pol fallecimientu de la so esposa.
Por causa de una enfermedá que lu afectó a los güeyos, nel últimu periodu, Ingres viose obligáu a valise de dalgún de los sos collaboradores pa peracabar la parte secundaria de les sos obres, correspondientes al periodu maduru, carauterizáu pola busca d'una perfeición de les formes.
En 1852, Ingres casar por segunda vegada con Delphine Ramel. En 1862 foi nomáu senador.
La galería de semeyes que dexó constitúi un testimoniu bien pervalible de la sociedá burguesa del so tiempu, del espíritu y les costumes d'una determinada clase a la qu'él pertenecía, reflexando les virtúes y les sos llendes.
Ingres estudió música, disciplina na que tamién destacó. Mientres una temporada foi segundu violinista na orquesta del Capitoliu de Toulouse; d'esti pasatiempu provién la espresión francesa: violon d'Ingres (violín de Ingres).
Ingres morrió a los ochenta y siete años. Ta soterráu nel campusantu de Père Lachaise, París. La ciudá de Montauban dedicó-y un muséu instaláu nel so taller, el Muséu Ingres. Amaury Duval foi'l so primer alumnu.
Remove ads
La so obra estrémase, esencialmente, en tres xéneros:
- La pintura histórica, sobremanera a partir de la so estancia n'Italia. A manera d'exemplu, Xuana d'Arcu na coronación de Carlos VII (1854, Muséu del Louvre, París). Nestes obres Ingres siguió l'estilu de David.[11] La muerte de Leonardo da Vinci (1818, Petit Palais, París) ye un exemplu d'esti estilu trovador adoptáu por Ingres dientro d'esti xéneru.[9] Otru exemplu d'esta dómina ye La imposición del Toisón d'Oru a Carlos Miguel Fitz-James Stuart y Silva, XIV duque d'Alba y VII duque de Berwick (Madrid, Palaciu de Liria), única pintura so caltenida n'España. Otru exemplu ye L'apoteosis de Homero (1827, Louvre).[12]
- Les semeyes, anque él consideró esti xéneru como menor mientres la so mocedá. Exemplos: el de Mademoiselle Caroline Rivière (1806, Louvre), el de Monsieur Bertin (1832, Louvre) o Madame Moitessier (1856) (Galería Nacional de Londres). Ingres convertir nel retratista refináu de la nobleza y l'alta burguesía, qu'aportara al poder mientres la monarquía de xunetu.[11]
- Los desnudos femeninos, de llinies tropezoses, dibuxu exactu y pureza de formes. Dalgunes de les sos obres más importantes son:
- El so Gran bañista (llamada La bañista de Valpinçon, 1808, Louvre), recuerda a los llenzos de David mientres la Revolución;[11] ufierta'l torso d'un desnudu femenín con un gran refinamientu de contornes y de colores, la muyer ta allumada polos reflexos difusos de la toalla y del turbante que parte con llinies arabesques. Esta bañista ye la primera d'una serie que va realizar a lo llargo de tola so carrera.
- La gran odalisca (1814, Louvre), foi encargada como un medallón pa la dormilona de Nápoles (1808, perdíu). Representa a la muyer d'un harén recostada voluptuosamente nun diván, con una pose que recuerda a Madame Récamier, de David, de la que Ingres pintó los accesorios. Ye exemplu del estilu orientalista de Ingres.[9]
- El bañu turco (1862, Louvre), representa un grupu de muyeres desnudes nun harén.
Remove ads
Napoleón nel so tronu imperial, 1806, oleu sobre llenzu, 259 x 162 cm, Muséu del Exércitu, París
Carlos X (1829)
Louise de Broglie, condesa de Haussonville, 1845, oleu sobre llenzu, 131,8 x 92 cm, coleición Frick, Nueva York.
Xuana d'Arcu na coronación de Carlos VII, 1854.
La fonte, 1856.
La bañista de Valpinçon, 1808, Louvre
Xúpiter y Tetis, 1811, Musée Granet en Aix-en-Provence
Semeya de Niccolò Paganini, 1819
Princesa Albert de Broglie, nacida Joséphine-Eléonore-Marie-Pauline de Galard de Brassac de Béarn, 1853, Muséu Metropolitanu d'Arte
Madame Moitessier, 1856, National Gallery de Londres
Edipo y l'Esfinxe, 1864, 105.5 x 87 cm, Muséu Walters
Monsieur Bertin, 1832, 116 x 96 cm, Louvre.
Odalisca con esclava, 1842, 76 x 105 cm, Muséu Walters.
Ruggiero lliberando a Anxélica, 1819, 147 x 190 cm, Louvre, episodiu del Orlando furiosu de Ludovico Ariosto.
Los unviaos de Agamenón, 1801, École des Beaux-Arts, París
L'apoteosis de Homero (1827), Muséu del Louvre, París.
Rómulo lleva al templu de Xúpiter les armes del vencíu Acrón (1812), Escuela de Belles Artes (París)
El suañu de Ossian (1813), Muséu Ingres, Montauban
Remove ads
Ingres tuvo dellos discípulos direutos, el más conocíu Théodore Chassériau, pero la so influencia dexóse sentir tamién ente los meyores impresionistes y Edgar Degas tenía más de venti cuadros del pintor.
Nel Salón de Seronda de 1905 realizóse una esposición de l'aresta Jean-Auguste-Dominique Ingres[13]
Nel sieglu XX, Pablo Picasso tomó pa dalgunos de los sos cuadros referencies de Ingres, cuantimás pa La gran odalisca a partir de Ingres pintada en 1907. N'otru estilu, Man Ray retomó la tema de los torsos desnudos nel so Violón de Ingres (1920), fotografía d'una modelu esnuda sobre la cual trazó les llinies del instrumentu musical.
Remove ads
Wikiwand in your browser!
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
Remove ads