From Wikipedia, the free encyclopedia
Fernando Henrique Cardoso (18 de xunu de 1931, Rio de Janeiro) ye un sociólogu, políticu, cientista políticu, filósofu y profesor universitariu brasilanu. Profesor eméritu de la Universidá de São Paulo, tamién dio clases na Universidá de París I Panthéon-Sorbonne.[15] Foi funcionariu de la CEPAL, senador de la república (1983-1992),[16] ministru de rellaciones esteriores (1992-1993) y ministru de facienda (1993-1994).[17] Presidente de la república dende la 1 de xineru de 1995 hasta la 31 d'avientu de 2002. Amás pertenez a Global Elders (grupu d'eminentes líderes globales convocáu por Nelson Mandela y Graça Machel).
 | Esti artículu necesita wikificase. |
 | Esti artículu o seición necesita referencies qu'apaezan nuna publicación acreitada, como revistes especializaes, monografíes, prensa diaria o páxines d'Internet fiables. |
Fernando Henrique Cardoso | |||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
.jpg) | |||||||||
1r xineru 1999 - 31 avientu 2002 ← Fernando Henrique Cardoso - Luiz Inácio Lula da Silva →
1r xineru 1995 - 31 avientu 1998 ← Itamar Franco - Fernando Henrique Cardoso →
19 mayu 1993 - 30 marzu 1994 ← Eliseu Resende - Rubens Ricupero →
15 marzu 1983 - 5 ochobre 1992 ← André Franco Montoro Eleiciones: Elecciones parlamentarias de Brasil de 1986 (es)  | |||||||||
| Vida | |||||||||
| Nacimientu | Rio de Janeiro[1], 18 de xunu de 1931[2] (93 años) | ||||||||
| Nacionalidá |
 Brasil [1] | ||||||||
| Residencia | São Paulo | ||||||||
| Llingua materna | portugués brasilanu | ||||||||
| Familia | |||||||||
| Casáu con |
Ruth Cardoso (1953 – 2008) Patrícia Kundrát (2014 – ) | ||||||||
| Estudios | |||||||||
| Estudios | Universidá de São Paulo 1952) | ||||||||
| Llingües falaes |
portugués[3] portugués brasilanu | ||||||||
| Oficiu | políticu, diplomáticu, sociólogu, escritor, sociólogu | ||||||||
| Llugares de trabayu | Brasilia | ||||||||
| Emplegadores |
Universidá Brown Universidá de California en Berkeley Universidá de París Escuela d'Estudios Cimeros en Ciencies Sociales Universidá de São Paulo Collège de France | ||||||||
| Premios |
ver
| ||||||||
| Miembru de |
Academia Brasileira de Letras Academia de les Artes y les Ciencies d'Estaos Xuníos Club de Roma Academia de Ciencias de ultramar (es) | ||||||||
| Creencies | |||||||||
| Partíu políticu | Partíu de la Socialdemocracia Brasilana | ||||||||
| IMDb | nm1342026 | ||||||||
| ifhc.org.br | |||||||||
 | |||||||||
 | |||||||||
Ye caballeru gran cruz de la Orde del Bañu y tien el gran collar de la Orde de Santiago de la Espada y el gran collar de la Orde del Infante Don Enrique.
Llicenciáu en Socioloxía pola Facultá de Filosofía, Lletres y Ciencies Humanes de la Universidá de São Paulo, Cardoso desenvolvió una importante carrera académica, realizando diversos estudios a nivel rexonal, nacional y global, y recibió diversos premios y menciones honroses polos sos trabayos. Foi escoyíu pola revista Foreign Policy como'l 11º pensador global más importante, en 2009,[18] pol so pensamientu y contribución pal alderique sobre la política antidrogues. Ye cofundador, militante y presidente honoríficu del Partíu de la Socialdemocracia Brasilana (PSDB).[19]
Natural de Rio de Janeiro, Cardoso camudar a los 8 años cola so familia a São Paulo en 1939. Casóse en 1953 cola antropóloga y ex-colega de la universidá Ruth Vilaça Correia Leite, llamada depués Ruth Cardoso (finada'l 24 de xunu de 2008), teniendo con ella 3 fíos. Anguaño, Cardoso preside l'Institutu Fernando Henrique Cardoso (iFHC), un think tank brasilanu fundáu por él en 2004, que foi electu, pola Universidá de Pennsylvania[20] como unu de los más importantes think tanks de la rexón, en 2011. Tamién participa de diversos conseyos consultivos en diversos organismos del esterior, como la Brown University, Clinton Global Initiative y United Nations Foundation. Ocupa tamién la siella númberu 36 de l'Academia Brasilana de Lletres dende'l 27 de xunetu de 2013.[21]
Graduáu pola Universidá de São Paulo. Foi autor xunto con Enzo Faletto d'un testu bien importante dientro de les ciencies sociales llatinoamericanes "Dependencia y desenvolvimientu n'América Llatina. Ensayu d'interpretación sociolóxica" publicáu en 1969. Ye cofundador y presidente honoríficu del Partíu de la Socialdemocracia Brasilana o PSDB. (en portugués: Partíu da Social Democracia Brasileira). Mientres Brasil tuvo so un gobiernu militar, Cardoso, que nesi tiempu yera profesor de socioloxía, foi espulsáu del país. Cuando volvió foi unu de los más importantes miembros de les campañes que ciscaben el regresu de la democracia. En 1985, se candidateó a l'Alcaldía de São Paulo, pero nun lu llogró.
Foi Canciller y dempués Ministru de Facienda nel gobiernu del presidente Itamar Franco, siendo unu de los creadores del llamáu Plan Real, que yera un programa económicu escurríu pa sustituyir la moneda pa contener la enorme inflación qu'azotaba al país. Antes d'aplicar el plan, la inflación añal acumulada yera del 5014%,[22] ente que l'añu 1994 pudo rematar con un IPC del 929,3%.[23] Esti ésitu abrió-y les puertes pa llograr la presidencia, amosándose como un candidatu centrista. Nes eleiciones xenerales del 3 d'ochobre de 1994 tuvo'l sofitu del Presidente Franco pa llanzase como candidatu.
El principal desafíu de Cardoso sería estabilizar la economía pa brindar seguridá a la inversión estranxera, yá que pal añu 1993, Brasil solo recibiera una inversión líquida de 714 millones de dólares, inclusive inferior a los 720 millones que llograra Colombia y bien per debaxo de los 2.059 millones de dólares d'inversión líquida algamaos pola Arxentina esi mesmu añu.[24] En 1994, col ésitu del Plan Real la situación empezó a revertise, recibiendo Brasil 1.971 millones de dólares, anque entá siguía per debaxo de los 2.480 millones de dólares collechaos pola Arxentina.[24]
El gobiernu de Cardoso foi de calter neolliberal como la mayoría de los que lideraron la rexón na década de 1990. El principal oxetivu de la so xestión yera amenorgar la inflación a un díxitu, oxetivu que se cumplió rápido al pasar d'un IPC del 22% en 1995 a unu del 9,1% en 1996 y que depués siguiría baxando hasta algamar el 2,5% en 1998.[23] Cola inflación so control Cardoso pudo prosiguir cola apertura económica empecipiada por Fernando Collor de Mello. Ente 1991 y 2001 l'Estáu brasilanu recaldó 103.300 millones de dólares en conceutu de privatización d'empreses públiques, lideraes polos sectores de telecomunicaciones y enerxía llétrica. La normalización de la economía xeneró un boom nel consumu internu lo qu'atraxo numberoses inversiones seducíes pola magnitú del mercáu brasilanu. Esto de la mesma dexó ameyorar la recaldación fiscal y consiguir el saneamientu de les cuentes públiques, sicasí, la delda del Estáu pasó de 14% del PIB en 1994 al 55,5% nel añu 2000, sobremanera poles altes tases d'interés ufiertaes pol Bancu Central de Brasil.[22]
Nel ámbitu social el desemplegu caltúvose en redol al 5,5% mientres el so primer mandatu, anque nel segundu empúnxose percima del 7%.[22] Nel ámbitu educativu producióse un retayu d'apurrir que pasaron del 20,3% del PIB en 1995 al 8,9% en 2000,[25] sicasí, rexistróse una meyora notable no referente a la salú pública, sobremanera cuando José Serra asumió en dichu ministeriu. Mientres el so xestión impunxéronse los melecines xenériques, distribuyéronse medicines gratuites pa la llucha contra'l Sida y estableciéronse puestos d'asistencia sanitaria en tol interior brasilanu.[22]
Mientres estos años, Brasil tamién xugó un importante papel en dellos conflictos a nivel rexonal, patrocinando l'alcuerdu de paz ente los presidentes Jamil Mahuad y Alberto Fujimori, poniendo fin a la guerra ente Ecuador y Perú. Tamién intervieno na crisis del Paraguay, qu'acabó cola cayida del presidente Raúl Cubes y l'exiliu del xeneral Lino Oviedo.[22]
Col ésitu del plan económicu, Cardoso tuvo respaldu abondu pa camudar la Constitución, habilitando la reelección presidencial inmediata. Nes eleiciones xenerales del 4 d'ochobre de 1998, Cardoso volvió enfrentar Luiz Inácio Lula da Silva, como pasara nel añu 1994, ganando una vegada más.
A pesar del so ésitu en términos inflacionarios y cambiarios, el Plan Real amosaba falencias pa resolver los problemes de déficit comercial y fiscal, que yeren cubiertos al traviés de financiamiento esternu atraíu poles altes tases d'interés ufiertaes pol Bancu Central. El déficit esternu nun esmolecía tanto a les autoridaes, una y bones la medría de les importaciones yera una consecuencia lóxica de la estabilización económica y de l'apreciación cambiaria. Suponíase que la importación de bienes de capital llevaría a mayores índices de productividá interna y polo tanto a xenerar industries más competitives, lo cual repercutiría darréu en mayores esportaciones.[26] El problema real paecía ser el desequilibriu fiscal pa lo cual aplicáronse diverses midíes, como retayos nel gastu públicu y aumentu d'impuestos. L'equipu económicu del Presidente Cardoso confiaba en qu'en que la situación sería pasu ente pasu resuelta gracies a la reestructuración granible y a les midíes d'axuste fiscal. Mentanto esti procesu sería financiáu gracies a la estrema lliquidez internacional.[26]
Sicasí los problemes empezaron a surdir en 1997, escontra'l final del primer mandatu de Cardoso. La crisis aniciada nel sureste asiáticu darréu treslladóse al restu de los mercaos emerxentes, cortando les sos llinies de creitu. Ante esta nueva coxuntura'l gobiernu brasilanu nun punxo en dulda'l programa económicu, sinón los tiempos d'aplicación. Anuncióse un plan d'axuste más ampliu p'amenorgar el déficit fiscal lo más aína posible y aumentáronse les tases d'interés pa retener a los capitales esternos. Sicasí, l'aumentu de les tases non escontra más qu'amontar el volume de la delda esterna y enzancar el financiamiento del aparatu granible.[26]
Esta política económica produció que la crecedera del país fora cuasi nulu, aumentando paralelamente l'índiz de desemplegu.[26] La situación paeció ameyorar nos primeros meses de 1998, al producise una fuerte entrada de capitales, anque les esportaciones del país baxaron tres una cayida nel preciu de les materies primes.[26] El posterior derrumbre de Rusia y l'aumentu del déficit esternu brasilanu empezó a esmoler a los inversores.[27] La reelección de Cardoso y les altes reserves acumulaes nel Bancu Central nun fueron abondos pa evitar el derrumbe de los mercaos bursátiles y una constante fuga de capitales.[28][29][30][30][31] A fines de 1998, el país llegó a un alcuerdu col FMI xunto a otros organismos multillaterales y países desenvueltos. L'alcuerdu establecía que Brasil cuntaría con un blindaxe de 41 mil millones de dólares, que'l so oxetivu principal sería menguar les tases d'interés y disuadir posibles ataques especulativos contra'l Real. Como contrapartida Brasil tenía d'aplicar midíes d'axuste fiscal que seríen controlaes pol FMI.[26]
Anque'l Fondu Monetariu realizó un primer desembolsu de 9.400 millones de dólares, la salida de capitales afondar n'avientu de 1998, provocando una nueva cayida nel nivel de les reserves internacionales.[26] Finalmente, en xineru de 1999, Cardoso tuvo de vencer a les presiones ampliando la banda de flotación del Real nun 8%.[32] Esta devaluación parcial nun fixo más qu'afondar la demanda de dólares y la cayida de reserves, polo que dos díes depués del anunciu tuvo de pasase a un réxime de llibre flotación, colo cual la moneda perdió en tan solo un mes el 60% del so valor.[33] La cotización pasó de 1.21 real per dólar n'avientu de 1998 a 2 real per dólar en febreru de 1999, dempués de lo que la moneda empezó a recuperase afitando una devaluación en redol al 40%.[33] A pesar de les medranes y los malos presaxos, la economía brasilana reactivar nel segundu semestre de 1999 y munches empreses remataron l'añu con bones tases de ganancia.[34]
Nes eleiciones xenerales d'ochobre de 2002 Cardoso sofitó la candidatura presidencia de José Serra quien foi ganáu por Luiz Inácio Lula da Silva, máximu representante de la izquierda brasilana.
Del gabinete de Cardoso destacáronse Pedro Malan (Facienda), Bresser Pereira (Ciencia y Teunoloxía), Pelé (Deportes), Nelson Jobim (Xusticia y depués Defensa), Sarney Filho (Mediu Ambiente), Luiz Felipe Lampreia y Celso Lafer (Rellaciones Esteriores).
Dende la so salida del gobiernu Cardoso dedicóse a seminarios y a un Institutu que lleva'l so nome. Sicasí, sigui actuando nos bastidores de la política, criticando'l gobiernu Lula y promoviendo los candidatos del so partíu.
En 2008 la Fundación Konex d'Arxentina dio-y el Premiu Konex Mercosur como una de les personalidaes más destacaes de les Instituciones-Comunidá-Empresa d'aquella década na rexón. Ye miembru del Club de Madrid.
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
_-_ribbon_bar.png){kind=small}
