Coímbra

Coímbra
Alministración
País	Portugal
Distritu portugués	Distritu de Coímbra
Tipu d'entidá	conceyu de Portugal
Nome oficial	Coimbra (pt)
Nome llocal	Coimbra (pt)
Códigu postal	3000
Xeografía
Coordenaes	40°12′40″N 8°25′44″W
	Coímbra Coímbra (Portugal)
Superficie	316.83 km²
Altitú	43 m
Llenda con	Cantanhede, Montemor-o-Velho (es) , Condeixa-a-Nova (es) , Miranda do Corvo (es) , Vila Nova de Poiares (es) , Penacova (es) y Mealhada
Demografía
Población	143 396 hab. (2011)
Porcentaxe	107.23% de Distritu de Coímbra
Densidá	452,6 hab/km²
Más información
Prefixu telefónicu	239
Estaya horaria	UTC±00:00 ; UTC+01:00
Llocalidaes hermaniaes	Macáu, Santiago de Compostela, Esch-sur-Alzette, Dili, Aix-en-Provence, Curitiba, Fez (es) , Yaroslavl, Mindelo, Padua, Poitiers, Salamanca, Santos, Beira, São Paulo, Zaragoza, Cambridge, Santa Clara, Barcelona, Halle y Rio de Janeiro
	cm-coimbra.pt

Coímbra (en portugués: Coimbra [kuˈĩbɾɐ] (?·i)) ye una ciudá portuguesa, capital del Distritu de Coímbra, en Beira Litoral, asitiada (solo pa fines estadísticos de la XE) na Rexón Centro y comunidá intermunicipal de Coímbra, cuenta con 143 396 habitantes, acordies col censu de 2011.^[1]

Pa ver el cantar del mesmu títulu, Coimbra (cantar).

Datos rápidos Alministración, Tipu d'entidá ...

Zarrar

Coímbra ye una ciudá trevesada pol ríu Mondego, de cais estreches, patios, escaleres y arcos medievales. La ciudá foi'l trubiecu de la nacencia de seis reis portugueses y de la primer dinastía, lo mesmo que de la primera Universidá de Portugal, siendo esta una de les más antigües d'Europa.

Delles estructures arqueolóxiques de la ciudá daten de la dómina romana, ente elles, l'acueductu romanu y el criptopórtico. De la mesma, entá permanecen munchos edificios que fueron construyíos mientres la dómina en que Coimbra foi la capital de Portugal (1131-1255). Mientres la Baxa Edá Media, col amenorgamientu del so papel como'l centru políticu del Reinu de Portugal, Coímbra empezó a convertise nun importante centru cultural. Más tarde, esti estatus foi, en gran parte, impulsáu al traviés de la creación de la Universidá de Coímbra en 1537, la institución académica más antigua nel mundu de fala portuguesa.

Amás d'atraer a munchos estudiantes europeos ya internacionales, la universidá ye visitada por munchos turistes polos sos monumentos y pola so historia. Los sos edificios históricos fueron clasificaos como Patrimoniu de la Humanidá pola UNESCO en 2013: «Coímbra ufierta un exemplu sobresaliente d'una ciudá universitaria integrada con una tipoloxía urbana específica, según son los sos propios ceremoniales y les sos propies tradiciones culturales que se caltuvieron brengosos al traviés de munchos sieglos».^[2]

La ciudá foi capital nacional de la Cultura en 2003.

Altitú: 44 metros.
Llatitú: 40º 12' N
Llargor: 008º 25' O

Ta asitiada a 53 km de Figueira da Foz (la ciudá costera más próxima), a 117 km de Porto, a 152 km de Guarda, a 170 km de Braga, na provincia de Minho (o Miño), a 206 km de Lisboa, a 304 km de Salamanca, Castiella y Lleón, España, a 344 km de Santiago de Compostela, Galicia, España, a 344 km de Faro, Algarve, a 513 km de Madrid, la capital d'España, a 696 km de Bilbao nel País Vascu (España) y a 1130 km de Barcelona, en Cataluña, España.^[3] Ta bañada pol ríu Mondego.

La ciudá ta sirvida peles autopistes A1 (Lisboa-Porto), A13-1 (Coímbra-Condeixa-a-Nova), A24 (Coímbra-Vila Verde da Raia, na frontera con Galicia, cerca de Chaves) y A31 (ente Coímbra-Norte y Coímbra-Sur).

Noroeste: Cantanhede	Norte: Mealhada	Nordeste: Penacova
Oeste: Montemor-o-Velho		Este: Vila Nova de Poiares
Suroeste: Condeixa-a-Nova	Sur: Condeixa-a-Nova	Sureste: Miranda do Corval

Nes contornes del conceyu, tamién hai dellos pueblos montascosos pintorescos, como Lousã y Penacova, ente que les ciudaes y pueblos con establecimientos de Spa, como Lusu, Buçaco y Curia son comunes.

Anque, nel sieglu XIII, Coímbra dexó de ser la capital de Portugal, la ciudá caltién gran importancia como'l centru de l'antigua provincia de Beira Mariniega, que correspuende anguaño a la mayor parte de los distritos de Coímbra y Aveiro, según la metá norte del distritu de Leiria.

Coímbra ye considerada unu de los centros rexonales más importantes de Portugal fora de les metrópolis de Lisboa y Porto y el centru pa tola rexón centro del país, que correspuende a les antigües provincies de Beira Mariniega, Beira Alta y Beira Baixa. Con una trupa área urbana, el conceyu ye conocíu principalmente pela ciudá de Coímbra, en sí famosa pola so universidá, los sos monumentos, ilesies, biblioteques, museos, parques, vida nocherniega, instalaciones hospitalares, según poles sos instalaciones comerciales.

Más importante que tou, la so vida cultural, empobinada en redol a la Universidá de Coimbra, atraxo históricamente escritores notables del país, artistes, académicos y l'aristocracia, asegurando la so reputación como la Lusa-Atenes (o Atenes Lusitana).

Antigüedá clásica

Los romanos llamaron Æminium al asentamientu que dio orixe a la ciudá, que irguíase nuna llomba sobre'l ríu Mondego. Más tarde, a midida que la so importancia aumentó, pasó a tomar el nome de la so ciudá vecina llamada Conímbriga, no que ye güei Condeixa-a-Nova. Ente les munches estructures arqueolóxiques que daten de la dómina romana –cuando, nel allugamientu de Coímbra, taba alcontráu l'asentamientu de Æminium– atópense'l so acueductu y el so criptopórtico, tando dambos perbién calteníos na actualidá.

El llugar cayó so la influencia alministrativa de la ciudá romana de Conímbriga, que yera entós la ciudá más grande y más cercana a l'actual ciudá de Coímbra (na actual y vecina municipalidá de Condeixa-a-Nova), hasta qu'esti sitiu foi escaláu polos suevos y los visigodos ente 569 y 589, siendo darréu abandonáu na secuencia de los fechos qu'asocedieron mientres esti periodu conturbado.^[4]

Depués, convertir na sede d'una diócesis, en sustitución de Conímbriga. Anque Conímbriga fuera importante dende'l puntu de vista alministrativu, Aeminium afirmó la so posición, siendo crucial pa esti cambéu la so situación na confluencia del tráficu norte-sur que conectaba la ciudá romana Bracara Augusta (Braga, como se-y llama na actualidá) y Olissipo (anguaño la ciudá de Lisboa), y amás el so accesu al ríu (el Mondego flúi al traviés del conceyu) apurría una ruta fluvial ente les comunidaes del interior y les ciudaes costeres.

El pandu de piedra caliar na que creció l'asentamientu tien una posición dominante con vistes al ríu Mondego, arrodiada per fértiles tierres regaes peles sos agües. Muertes d'esta antigua historia inclúin el criptopórtico del antiguu foru romanu (agora parte del Muséu Nacional de Machado de Castro). La sustitución del pobláu y del obispáu de Conímbriga a Aeminium resultó nel cambéu del nome de Conimbriga, evolucionando dempués pa Colimbria.^[4]

Dómina visigoda y morisca

Mientres la dómina visigoda (alredor del sieglu VIII), el Condáu de Coimbra foi instituyíu pol rei Witiza, como un sub-condáu de los sos domínios. Foi establecíu como feudu pal so fíu, el príncipe Ardabast (o Sisebuto), con sede en Eminio (el nome visigodu de Coímbra), que persistió hasta la invasión musulmana dende'l sur.

Les primeres campañes de musulmanes qu'ocuparon la península ibérica producir ente 711 y 715, y entós Coímbra capituló a Musa ibn Nusair en 714. A pesar de que nun foi un gran asentamientu nel contestu d'al-Ándalus, Qulumriyah (n'árabe: قلمرية) yera'l centru urbanu más grande na rexón al norte del valle del Tajo, y la ciudá tornar nun recintu cercáu de 10 hectárees, con una población d'ente 3000 y 5000 habitantes.

Dempués del añu 714, tres la conquista musulmana de la península ibérica, la ciudá formó parte del al-Ándalus con una importante comunidá mozárabe y llueu se convertiría nun llugar estratéxicu comercial ente'l norte cristianu y el sur árabe. Los vestígios d'esti periodu inclúin les partes más antigües del palaciu fortificáu utilizáu pol gobernador de la ciudá, siendo la resultancia d'una gran inversión de l'arquiteutura militar del califatu omeya (que más tarde se convirtió nel Palaciu Real polos primeros monarques portugueses).^[5]

La Reconquista cristiana obligó a les fuercies musulmanes a abandonar temporariamente la rexón. Socesivamente los moros volvieron tomar el castiellu ente 987 y 1064 y nuevamente en 1116, prindando dos castiellos construyíos pa protexer el territoriu: en Miranda da Beira (onde la guarnición foi masacrada) y en Santa Eulália (onde'l gobernador rindió les sos fuercies en llugar d'enfrentar una masacre similar).^[4]

Dende la Reconquista cristiana hasta la Crisis dinástica de 1383-1385

En 1064 la ciudá foi reconquistada por Fernandu I de Lleón, quien nomó a Sisnando Davídiz pa reorganizar la economía y l'alministración de les tierres qu'arrodien la ciudá. Coímbra renaz y conviértese na ciudá más importante al sur del Duero, capital d'un vastu condáu gobernáu pol mozárabe Sisnando Davídiz.

El Condáu de Coímbra y el Condáu Portucalense integráronse más tarde nun solu dominiu so la mayordomía d'Enrique de Borgoña por Alfonsu VI de Lleón en 1096, cuando Enrique de Borgoña casóse con Teresa de Lleón, fía illexítima d'Alfonso. Enrique amplió les fronteres del Condáu, enfrentando a les fuercies mores, y dempués de la so muerte (en 1112), Teresa, condesa de Portucale y Coímbra, unificó les sos posesiones. El so fíu, Alfonso Enríquez, que tendría la so residencia na antigua sede del condáu de cristianu de Coimbra, unvió espediciones al sur y al oeste, consolidando una rede de castiellos qu'incluyíen Leiria, Soure, Rabaçal, Alvorge y Ansião.^[4]

Coímbra renaz y conviértese na ciudá más importante al sur del Duero, capital d'un vastu condáu gobernáu pol mozárabe Sisnando Davídiz. Col Condáu Portucalense, el conde Enrique y la reina Teresa convertir na so residencia, y vería nacer ente les sos segures muralles al primer rei de Portugal, Alfonsu I de Portugal, que la nomaría capital del Condáu, en desterciu de Guimarães. Hasta 1255 Coímbra nun perdió esti privilexu, cuando la capital portuguesa pasó a ser Lisboa. En 1111, foi concedíu'l primera fueru que reconocía la llei de la ciudá y del condáu.^[6] El mozu Infante Alfonso Enríquez afaló la construcción del so asientu, el financiamientu del Monesteriu de Santa Cruz (la más importante institución monástica portuguesa nesi tiempu, fundada en 1131 por San Teotonio), promovió la construcción de la Catedral Vieya, reconstruyó la ponte romana orixinal, en 1132, recuperó fontes, fornos, caminos y pavimentos de piedra, y anovó les muralles de la ciudá vieya. Col fin de confirmar y reforzar el poder del "concelho" (conceyu), el rei Alfonso Enríquez concedió un nuevu fueru a la ciudá, en 1179.^[6]

La Universidá de Coímbra foi fundada como Studium Generale en Lisboa en 1290 pol rei Dionisio I. La Universidá foi treslladada a Coimbra en 1308, pero en 1338 el rei Alfonsu IV facer volver a Lisboa.

Nel sieglu XII, Coímbra presentaba yá una estructura urbana estremada ente la ciudá alta, designada por Alta o Almedina, onde vivíen los aristócrates, los clérigos y, más tarde, los estudiantes, y por Baxa, xunto al ríu Mondego, la zona del comerciu, los artesanos, lo mesmo que de otres actividaes llaborales, amás del antiguu y del nuevu barriu xudíu. La ciudá taba arrodiada por una muralla fortificada, de los cualos dellos tramos entá son visibles, como la Puerta de Almedina (Porta da Almedina). Mentanto, na periferia, delles aglomeraciones del conceyu empezaron a crecer, sobremanera alredor de los monesterios y conventos que se desenvolvieron en Celas, Santa Clara y Santo António dos Olivais.

La obra más importante del estilu góticu na ciudá atopar nel Monesteriu de Santa Clara-a-Velha, fundáu na marxe izquierda del ríu Mondego pola reina Santa Isabel na primer metá del sieglu XIV, que foi sustituyida más tarde por un nuevu monesteriu nel sieglu XVII. Les ruines del antiguu conventu fueron escavaes na década de 2000, y pueden vese güei na marxe izquierda del ríu.

Dende la Dinastía de Avís hasta la Restauración de la Independencia de Portugal

Nos sieglos XV y XVI, mientres la era de los descubrimientos, Coimbra foi de nuevu unu de los principales centros artísticos de Portugal gracies al mecenalgu local y al mecenalgu real. Los obispos de Coimbra, les órdenes relixoses y el rei Manuel I sofitaron artistes como Diogo Pires, el Viejo (padre), Diogo Pires, el Mozu (fíu), Marcos Pires, João de Castilho, Diogo de Castilho y los franceses Juan de Rouen y Nicolás Chanterenne, ente otros, que dexaron importantes obres manuelinas y renacentistes na ciudá. D'esta dómina son la remodelación (n'estilu manuelino) del Monesteriu de Santa Cruz, incluyendo les tumbes de los reis Alfonso Enríquez y Sancho I, la renacentista Fonte Manga, los retablos y el portal triunfal de la Catedral Vieya, ente otres obres.

La Universidá foi tresferida definitivamente a les instalaciones del Palaciu Real de Coimbra en 1537 pol rei Xuan III, y foi espandida en 1544 pa ocupar el Palaciu Real de Coimbra. Dende mediaos del sieglu XVI la historia de la ciudá xira en redol a la Universidá de Coímbra. Mientres munches décades, dellos colexos fueron establecíos poles órdenes relixoses qu'apurríen una alternativa a la institución oficial de la Universidá, pero terminaron gradualmente cola secularización de la educación en Portugal.

Dinastía de Braganza

Construyida nel sieglu XVIII, la Biblioteca Joanina, en estilu barrocu, ye un afitáu notable adicional de la Universidá de Coímbra. La Torre de la Universidá nel estilu barrocu, construyida pola escuela del arquiteutu alemán Ludovice ente 1728 y 1733, ye la biblioteca de la ciudá.

El Monesteriu de Santa Clara-a-Velha atopábase demasiáu cerca del ríu, y los frecuentes hinchentes obligaron, nel sieglu XVII, a la construcción, mariña enriba, d'un nuevu monesteriu pa les monxes, el Monesteriu de Santa Clara-a-Nova. La magnífica tumba gótica de la reina tamién foi treslladada al nuevu conventu.

En 1772, el Marqués de Pombal, primer ministru del rei Xosé I, llevó a cabu una fonda reforma de la universidá, onde l'estudiu de les ciencies llogró una gran importancia. Les coleiciones de preseos y otros materiales científicos adquiríos dende entós tán anguaño axuntaes nel Muséu de la Ciencia de la Universidá de Coimbra, y constitúin dalgunes de les más importantes coleiciones sobre la historia científica d'Europa.

A partir del sieglu XIX la ciudá empieza a espandise más allá del cascu cercáu, que llega inclusive a sumir poles reformes llevaes a cabu pol Marqués de Pombal.

La primer metá del sieglu XIX foi un tiempu difícil pa Coímbra, cola ocupación de la ciudá poles tropes de Junot y Masséna, mientres la invasión francesa y, darréu, la estinción de les órdenes relixoses. Mientres la invasión de Portugal por Napoleón Bonaparte, una milicia portuguesa, dirixida pol coronel Nicholas Trant, un oficial británicu, con una fuercia de 4000 militares, cutió duramente a Masséna cuando, el 6 d'ochobre de 1810, la ciudá foi reconquistada a les tropes napoleóniques. En marzu de 1811 la milicia celebró la esitosa resistencia pa caltener la ciudá nes sos manes contra l'exércitu francés, lo cual taba en retirada.

Mientres la segunda metá del sieglu XIX, la ciudá recuperó la rellumanza qu'había perdíu, con meyores na infraestructura, como'l telégrafu llétricu (1856) y la iluminación a gas (1864). Em 1864 foi inauguráu'l sistema ferroviariu y 11 años dempués naz la ponte ferroviaria sobre'l ríu Mondego. Nesta épcoca producióse tamién la renovación de la ponte Portela, amás de l'ampliación de carreteres y la espansión de la ciudá na Quinta de Santa Cruz.

En 1854, tres la espulsión de les órdenes relixoses y les reformes municipales, la necesidá de reorganizar el conceyu de Coimbra forzó dellos cambeos na estructura esistente de les divisiones alministratives. Arriendes d'ello, unviáronse dellos documentos (el 20 de xineru 1854) a los Ministerios de los Asuntos Eclesiásticos y de la Xusticia, encamentando a la identificación pol Gobernador Civil y pol arzobispu de Coímbra (Manuel Bento Rodrigues da Silva) sobre'l númberu de parroquies civiles que se deberíen caltener, les sos llendes, los órganos políticos que tendríen de ser calteníos, un censu local y otres estadístiques pa xustificar la demarcación del territoriu.^[7] Una comisión de cinco miembros, qu'incluyía João Maria Baptista Callixto, António do Santos Pereira Jardim, Roque Joaquim Fernandes Thomás, João Correia Ayres de Campos y António Egypcio Quaresma Lopes de Carvalho y Vasconcelos, foi designada pa producir un plan p'amenorgar, suprimir, demarcar y establecer les parroquies civiles na ciudá de Coimbra y les sos suburbios.^[7]

República

Nel sieglu XX, concretamente'l 1 de xineru de 1911, les tranvíes llétricos fueron inauguraos pa coneutar el cascu antiguu cola periferia de Coímbra, n'espansión. Eso incluyía a les zones residenciales de Celas, Olivais, Penedo da Saudade y Calhabé, toes elles asitiaes na parroquia civil de Santo António dos Olivais.

Esto foi namái l'entamu de la crecedera del conceyu. Proyeutos de construcción civil en tola rexón marcaron l'actividá económica del territoriu, con nueves árees como Montes Claros, Arregaça, Cumeada y Calhabé que crecieron na solombra de la ciudá. Inclusive los proyeutos que fueren previstos nel final del sieglu XIX ganaron un nuevu aliendu, incluyendo la espansión del barriu de Santa Cruz, la baltadera de la zona residencial na Alta de Coimbra (1940-1950) p'ampliar la Universidá, y la construcción o ampliación de los barrios de Celas, Sete Fontes y Mariscal Carmona (agora'l barriu Norton de Matos).

Coímbra tien un Csb^[8] (templáu con branu secu y templáu) según la clasificación climática de Köppen en transición a un clima Csa.

Más información Parámetros climáticos permediu de, Mes ...

Parámetros climáticos permediu de Coímbra nel periodu 1971-2000
Mes	Xin	Feb	Mar	Abr	May	Xun	Xnt	Ago	Set	Och	Pay	Avi	añal
Temperatura máxima media (°C)	14.6	15.9	18.3	19.3	21.6	25.3	28.1	28.5	26.9	22.4	18.0	15.4	21.2
Temperatura media (°C)	9.6	10.9	12.6	13.9	16.2	19.4	21.6	21.5	20.2	16.6	12.9	10.8	15.5
Temperatura mínima media (°C)	4.6	5.9	6.9	8.4	10.8	13.5	15.0	14.4	13.4	10.9	7.7	6.3	9.8
Fonte: Institutu de Meteoroloxía, IP Portugal. Datos de precipitación y temperatura pal periodu 1971-2000 en Coímbra^[9] 24 d'ochobre de 2012

Zarrar

El cantu occidental de Coimbra ta cubiertu pola Reserva Natural do Paúl de Arzila (Reserva Natural del banzáu de Arzila), que se designa tanto como Zona d'Especial Proteición (portugués: Zona de Protecção Especial) y Zona d'Especial de Caltenimientu (en portugués: Zona Especial de Conservação), coincidente cola parroquia civil de Arzila (dacuando referíu como'l Paúl de Arzila o banzáu d'Arzila).

Trátase d'una zona húmeda que protexó les aves migratories, y ye compatible con otres especies animal y vexetal. Les especies más específiques de la rexón son predominantemente aves, tales como les siguientes: les especies aviarias euroasiátiques carricero común (Acrocephalus scirpaceus), carricerín común (Acrocephalus schoenobaenus), el zarcero común (Hippolais polyglotta), el mosquiteru musical (Phylloscopus trochilus), el avetorillo común (Ixobrychus minutus), la carricera real (Acrocephalus arundinaceus) y la buscala unicolor (Locustella luscinioides).

L'área de 482 hectárees, so l'amenaza de la contaminación industrial, residencial y agrícola, de la espansión de les plantes acuátiques perxudiciales y la eutrofización, obligó al gobiernu a reorganizar l'usu de la tierra col fin de promover modelos de sostenibilidá y de los usos rurales que nun tengan un impautu negativu sobre les poblaciones d'aves migratories y acuátiques.

Les autoridaes municipales tamién han promovíu la instalación y el caltenimientu de dellos parques, de parques infantiles y de xardinos y montes, incluyendo'l desenvolvimientu del Xardín Botánicu de la Universidá de Coimbra (consideráu'l quintu más antiguu del mundu), del Monte Nacional de Choupal, del Monte Nacional de Vale de Canes, del Xardín de la Sereia (tamién conocíu como Xardín de Santa Cruz), del Penedo da Saudade, del Parque Manuel Braga, del Parque Verde do Mondego, de Choupalinho, lo mesmo que de árees del sieglu XIX, esto ye, el patrimoniu y los xardinos de Quinta das Llárimes.

Como complementu d'estos espacios naturales, hai los parques fluviales y les zones de bañu xunto al ríu Mondego, incluyendo les sableres fluviales de Palheiros do Foín, na parroquia de Torres do Mondego.

En 2001, el conceyu de Coímbra tenía una población de 148 443 habitantes (con una superficie de 319,4 km²), lo que reflexa un aumentu del 6,8 % con al respective de 1991 (139 052 habitantes), ente que'l númberu de families aumentó un 17,1 % nel mesmu periodu.^[10] Esta crecedera foi particularmente visible na parroquía de Sé Nova. Les divisiones alministratives restantes representaben densidaes de población d'ente 78,54 a 5069,2 habitantes per quilómetru cuadráu.

Les persones mayores y los mozos (d'edá de 0 a 14 años) representen una minoría de la población (16,5 % y 31,1 %, respeutivamente); la población ente 25 y 64 años d'edá representa'l 55 % de la población. Ente que por cada 100 habitantes, la tercer edá en realidá entiende'l 21,6 % d'esta población, la tasa de natalidá (9,3 %) ye cimeru a la tasa de mortalidá nes comunidaes de Coímbra, y ye mayor que n'otros conceyos de la subrexón del baxu Mondego.^[10]

El Conceyu de Coímbra tien una población permanente de 157 510 habitantes y una población estacional d'aproximao 200 000 residentes. Ente 1864 y 2001 la población de la ciudá triplicóse (percima del enclín nel restu del país, onde la población del país doblóse), ente que ente 1991 y 2001 la población aumentó 6,75 % (la población de Portugal creció 4,8 % nel mesmu periodu).^[11]

En permediu, hai más de 43 000 persones que flúin a Coímbra acaldía pa estudiar y trabayar. Alrodiu de 460 000 habitantes viven na rexón de Coimbra, que consta de 19 conceyos qu'entienden un territoriu de 4336 quilómetros cuadraos.

Evolución demográfica

Evolución demográfica de Coímbra
1802	1849	1900	1930	1960	1981	2001	2011
46 343	32 517	54 105	76 494	106 404	138 930	139 052	146 317
(Fonte: )

Internamente, la rede y l'allugamientu de los servicios públicos y de les instituciones del sector públicu (como cuarteles de policía y de bomberos, según los servicios notariales y de finances públiques) alcontráronse dientro de 5,2 a 6,6 km de la población residente, ente que la mayoría de les tiendes non alimentarias y de los distribuidores minoristes sirven ente 43,4 % (nel casu de les tiendes óptiques) y 91,4 % (nel casu de les tiendes de vestuariu) del mercáu. Mini-mercaos y tiendes de comestibles cubren el 100 % de la población; polo xeneral, la distancia más llarga percorrida ente tiendes ye de 8,7 km (pa pasteleríes). La cobertoria de les parroquies ye de 100 % pa establecimientos de bébores y de 74,2 % pa los restoranes. La distancia más grande que la población residente tien que viaxar ye de 10,2 km pa tiendes d'electrodomésticos y d'automóviles.^[12]

Almalaguês
Almedina (zona urbana de Coímbra)
Ameal
Antanhol
Antuzede
Arzila
Assafarge
Botão
Brasfemes
Castelo Viegas
Ceira (zona urbana de Coímbra)

Cernache
Eiras (zona urbana de Coímbra)
Lamarosa
Ribeira de Frades (zona urbana de Coímbra)
Santa Clara (zona urbana de Coímbra)
Santa Cruz (zona urbana de Coímbra)
Santo António dos Olivais (zona urbana de Coímbra)
São Bartolomeu (zona urbana de Coímbra)
São João do Campo

São Martinho de Árvore
São Martinho do Bispo (zona urbana de Coímbra)
São Paulo de Frades (zona urbana de Coímbra)
São Montesa
Sé Nova (zona urbana de Coímbra)
Souselas
Taveiro (zona urbana de Coímbra)
Torre de Vilela
Torres do Mondego
Trouxemil
Llaín de Matos

Sede antigua de la Universidá de Coímbra.
Biblioteca Joanina.
Capiya de San Miguel.
Torre de la Universidá.
Arcosna.
Arcos del Xardín.
Puerta Ferrial.
Carmelo de Santa Teresa.
Conventu de Santa Clara-La Nueva.
Conventu de Santa María de Celas.
Conventu de San Francisco.
Monesteriu de Celas.
Monesteriu de Santa Clara-La Vieya.
Ilesia de la Santa Cruz.
Ilesia de Santa Xusta.
Ilesia de San Antonio de Olivales.
Ilesia de San Bartolomé.
Ilesia de San Salvador.
Ilesia de Santiago.
Sé Nova (Catedral Nueva).
Sé Velha (Catedral Antigua).
Palaciu de Xusticia.
Quinta de les Llárimes.
Torre de Anto.
Ríu Mondego.
Xardín Botánicu.
Parque temáticu "Portugal dos Pequenitos".
Acueductu.
Muséu d'Arte Sacro de la Universidá.
Muséu Académicu.
Muséu Antropolóxicu.
Casa Muséu Bissaya Barreto.
Muséu de Física.
Muséu de Mineraloxía y Xeoloxía.
Muséu d'Historia Natural.
Muséu Nacional de la Ciencia y la Téunica.
Muséu Nacional Machado de Castro.
Muséu Militar.
Muséu de los Tresportes.
Muséu Zoolóxicu.
Muséu de la Santa Casa de la Misericordia.
Estádio Cidade de Coimbra.

Coímbra ye sede del Académica de Coímbra, l'equipu de fútbol de l'Associação Académica de Coimbra, que xuega na Lliga Zon nel Estádio Cidade de Coimbra. Esiste un club más pequeñu, llamáu Clube de Futebol União de Coimbra, tamién importante na ciudá.

El Estádio Cidade de Coimbra (30 000 llocalidaes) foi sede mientres la Eurocopa 2004.

Tradiciones

De primeres del añu académicu universitariu, celébrase la Latada, actu de bienvenida a los nuevos estudiantes de la Universidá de Coímbra, llamaos en portugués Caloiros.
Nel mes de mayu, celébrase la fiesta de la Queima das Fitas («Quema de les Cintes»), antigua tradición rellacionada cola historia de la Universidá. Cada final de cursu, los estudiantes de la Universidá quemaben unes cintes, de diversos colores en función de la carrera de cada unu, pa celebrar el final de los estudios y que representaben los amoríos que tuvieren mientres el cursu. Esta tradición caltiénse inda, al igual que n'otres universidaes portugueses.

Coímbra cunta con dos estaciones ferroviaries:

Coimbra A: Asitiada xunto al ríu Mondego nel la zona baxa de la ciudá. D'ésta estación salen trenes rexonales.

Coimbra B: Asitiada más pela rodiada de la ciudá, ye la principal estación, dende ónde pueden tomase tolos trenes, incluyíos los d'alta velocidá que xunen la ciudá xunto col restu de Portugal, principalmente con salíes a Lisboa y Porto cada pocu tiempu.

Amás, cuenta cola estación d'autobuses, con un intensu tráficu d'entraes y salíes a un gran númberu de destinos, incluyíos autobuses con destino Madrid y Vigo.

Coimbra nun cunta con infraestructures aeroportuarias, siendo l'aeropuertu de Porto'l más usáu polos habitantes de la ciudá.

Coímbra participa viviegamente na iniciativa d'hermanancia de ciudaes. El so primer alcuerdu roblóse en 1971 con Santa Clara de California (Estaos Xuníos).^[13]