From Wikipedia, the free encyclopedia
Antonio Gramsci (22 de xineru de 1891, Ales (es) – 27 d'abril de 1937, Roma) foi un políticu, pedagogu, filósofu y teóricu marxista italianu. Fundó xunto a Angelo Tasca, Palmiro Togliatti y Umberto Terracini el diariu L'Ordine Nuovo (reseña semanal de cultura socialista) en 1919 y collaboró na revista La Città Futura. Participa nel movimientu de los conseyos de fábrica de Turín (1919-1920).
Antonio Gramsci | |||
---|---|---|---|
24 mayu 1924 - 21 xineru 1929 Eleiciones: 27th Legislature of the Kingdom of Italy (en) | |||
Vida | |||
Nacimientu | Ales (es) [1], 22 de xineru de 1891[2] | ||
Nacionalidá | Reinu d'Italia | ||
Muerte | Roma[3], 27 d'abril de 1937[3] (46 años) | ||
Sepultura | Cementerio protestante (es) [4] | ||
Causa de la muerte | hemorraxa cerebral[5] | ||
Familia | |||
Casáu con | Julia Schucht (en) [5] | ||
Fíos/es | 2[5] | ||
Estudios | |||
Estudios |
Universidá de Turín : filoloxía Lc G.M.Dettori-Cagliari (en) | ||
Llingües falaes |
italianu[6] Sardu | ||
Oficiu | filósofu, políticu, periodista, escritor, economista, críticu lliterariu, historiador, sociólogu, publicista, críticu de teatru | ||
Llugares de trabayu | Palazzo Montecitorio | ||
Trabayos destacaos | Cuadernos de la cárcel (es) | ||
Premios |
ver
| ||
Influyencies | Georg Wilhelm Friedrich Hegel, Karl Marx, Benedetto Croce, Francesco De Sanctis, Giovanni Gentile, Nicolás Maquiavelo, Friedrich Engels, Lenin, Georges Sorel, Antonio Labriola, Amadeo Bordiga, Vilfredo Pareto y Gaetano Mosca | ||
Movimientu |
Filosofía continental marxismo occidental (es) neomarxismo (es) marxismo humanista (es) | ||
Creencies | |||
Relixón | ateísmu | ||
Partíu políticu | Partíu Comunista Italianu | ||
IMDb | nm3236374 | ||
So padre foi Francesco Gramsci (1860-1937) y so madre Giuseppina Marcias (1861-1932). Francesco yera orixinariu de Gaeta y estudiaba derechu, pero por mor de la probitú de la so familia tuvo qu'entainar a atopar un trabayu y colo pa Cerdeña. Corría l'añu 1881 y emplearíase na oficina de rexistru de Ghilarza. Ellí conoz a Peppina, que sólo estudiara hasta tercero de primaria y cásense, magar la oposición de los padres d'ella. Demientres esti periodu nacieron los sos fios: Gennaro (1884), Grazietta (1887), Emma (1889) y en 1891, n'Ales, Antonio, bautizáu el 29 de xineru.
L'añu siguiente los Gramsci mudáronse a Sorgono, onde nacen los sos fíos: Mario en 1893, Teresina en 1895 y Carlos en 1897. Arrestáu'l 9 d'agostu de 1898 cola acusación de peculáu, concusión y falsedá n'actos, Francesco Gramsci ye condergáu'l 27 d'ochobre de 1900 al mínimu de la pena col atenuante del “leve valor”: 5 años, 8 meses y 22 días de cárcel, pa cumplir en Gaeta. Privada del sueldu del padre, pa la familia Gramsci son años de miseria. Antonio, por una caída a los tres años, sufre un traumatismu que-y provoca una deformación na so columna y nun medra más: la so altura nun superará'l metro y mediu. Anque según la autopsia y los datos que dan na "Casa-muséu d'Antonio Gramsci" en Ghilarza, taba enfermu de tuberculosis ósea, lo que-y impidió el crecimientu. Y yá poco enantes de la muerte afectó-y nos pulmones.
Antonio sofita la fuelga d'abril de 1920, la ocupación de les fábriques del setiembre siguiente y la frustrada fuelga d'abril de 1921 y polemiza contra la direición del partíu socialista, tanto contra los maximalistes como contra los reformistes, indica un programa que sacude la esplicita aprobación de Lenin al II Congresu de la III Internacional comunista que pide la expulsión del partíu de los reformistes y de dalgunos maximalistes.
La resolución de la Tercer Internacional que pedía a los partíos socialistes l'alloñamientu de los reformistes y más en xeneral de los gradualistes (de los que pretendíen la toma del poder políticu pola vía democrática eleutoral pa facer les reformes sociales) foi desoyía pol Partíu Socialista Italianu.
La escisión tien llugar el 21 de xineru de 1921, nel Teatru San Marco de Livorno, col nacimientu del Partíu Comunista d' Italia (PCI), seición italiana de la Internacional. Nel comité central entren dos ordinovistes, Gramsci y Terracini, mientres l'Executivu ta conformáu por Amadeo Bordiga, Bruno Fortichiari, Luigi Repossi, Ruggiero Greco y Umberto Terracini Dende'l primeru de xineru de 1921 Gramsci dirige “L'Ordine Nuevo”, que se convirtiera nun de los diarios comunistes xunto a “Il Lavoratore” de Trieste ya “Il Comunista” de Roma, esti último dirigido por Togliatti.
Foi escoyíu diputáu nes eleiciones del 6 d'abril de 1924. El 31 d'ochobre de 1926 Mussolini sufre en Boloña un atentáu: el 5 de payares el gobiernu disuelve los partíos políticos d'oposición y suprime la llibertá de prensa. El 8 de payares, en violación de la inmunidá parllamentaria, Gramsci ye arrestáu en casa y encerráu na cárcele de Regina Coeli. Depués d'un periodu de confinamientu n'[Ustica]], el 7 de febreru de 1927 enciérrenlu na cárcele milanesa San Vitore. Gramsci ye acusáu d'actividá conspirativa, aguiyu a la guerra civil, apoloxía de rato ya envizcu al odiu de clas.
El ministeriu públicu Michele Isgró, en conclusión de la so requisitoria, declara que «por venti años debemos torgar a esti cerebru funcionar» y de fechu Gramsci, el 4 de xunu, ye condenáu a venti años, cuatro meses y cinco díes de reclusión.
El 27 d'abril de 1937 Gramsci muerre nun hospital tres enfermar na cárcele, con apenes cuarenta y seis años, d'hemorraxa cerebral.
La llinia política de la revista, depués d'un camín inciertu, defínese sobre posiciones nidiamente obreres. De fechu, si la democracia burguesa tien el so puntu de sofitu institucional nel Parllamentu la democracia proletaria asigna a los conseyos de fábrica esta posición democrática necesesaria pal nacimientu del nuevu orden. D'aquí surden les batalles pa la introducción y l'espardimientu d'estos conseyos, l'averamientu colos sentimientos y les opiniones de los obreros, la crítica al partíu socialista (partíu pa los proletarios, pero non del proletariáu) completamente homologáu a la lóxica del poder burgués y por eso mesmo incapaz d'espresar una alternativa política real.
Conózse-y principalmente pol conceutu d'hexemonía y bloque hexemónicu, asina como pol énfasis que punxo nel estudiu de los aspectos culturales de la sociedá (la llamada superestructura nel marxismu clásicu) como elementu dende'l que se podía facer una aición política y como una de les formes de crear y reproducir la hexemonía.
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.