From Wikipedia, the free encyclopedia
La verdá[1] abarca dende la honestidá, la bona fe y la sinceridá humana polo xeneral, hasta l'alcuerdu de los conocencies coles coses que s'afirmen como realidáes: los fechos o la cosa en particular; según la rellación de los fechos o les coses na so totalidá na constitución del TOU, l'Universu.
| Verdá | |
|---|---|
type of value (en)  | |
|
proposición (es) | |
 |
Pal hebréu clásicu'l términu `emuná significa primariamente «enfotu», «fidelidá». Les coses son verdaderes cuando son «fiables», fieles porque cumplen lo qu'ufierten.[2][3]
El términu nun tien una única definición na que tean d'alcuerdu la mayoría de los estudiosos y les teoríes sobre la verdá siguen siendo llargamente aldericaes. Hai posiciones distintes alrodiu de cuestiones como:
Esti artículu procura introducir les principales interpretaciones y perspectives, tanto históriques como actuales, alrodiu de esti conceutu.
La entruga pola verdá ye y foi oxetu de bancia ente teólogos, filósofos y lóxicos a lo llargo de los sieglos considerándose una tema tocante a l'alma y al estudiu d'una llamada psicoloxía racional dientro del campu de la filosofía.
Na actualidá ye una tema d'investigación científica lo mesmo que de fundamentación filosófica:[4]
La importancia que tien esti conceutu ye que ta enraigonáu nel corazón de cualquier supuestu personal, social y cultural. D'ende la so complexidá.
Cuando dicimos que daqué «ye verdá», ¿qué tipu d'entidá ye esi daqué? Esto ye: ¿qué tipu d'entidaes son el portadores de verdá?
Suelen considerase como tales:[8]
Caúna coles sos ventayes y los sos problemes.
La postura adoptada a favor d'una o otra va depender, dacuando, d'enclinos filosóficos más xenerales:
Cuando falamos de coses, de realidaes, falamos fundamentalmente d'ontoloxía. Y el nuesu criteriu tendrá de ser la verdá ontolóxica.[11]
Cuando falamos de proposiciones, falamos fundamentalmente de lóxica. Y el nuesu criteriu tendrá de ser la verdá formal.
Cuando falamos de creencies, falamos fundamentalmente d'epistemoloxía y el nuesu criteriu tendrá de ser la verdá lóxica o semántica como verdá epistemolóxica.
Cuando falamos de moralidad falamos de la veracidá d'una persona. Falamos d'una virtú moral. La verdá como xera d'un faer individual como tamién social y históricu.
Cuando falamos d'oraciones-caso, falamos fundamentalmente d'afirmaciones de creencies espresaes per mediu del llinguaxe cultural y social y el nuesu criteriu tendrá d'incluyir, amás de tolo anterior, les normes de la gramática: de la sintaxis en cuanto al sentíu lóxicu; de la semántica en cuanto al sentíu epistemolóxicu; y de la pragmática en cuanto al sentíu antropolóxicu, cultural y social y aplicación al casu concretu.[12]
La verdá acaballa ente toos estos campos de la conocencia y per mediu de toles sos posibles rellaciones; lo que fai comprensible la enorme dificultá de definir un conceutu unívocu.
Como suel asoceder colos grandes conceutos y les pallabres que los espresen, toos sabemos lo que son y sabemos usar los términos que los signifiquen, con tal nun tengamos qu'esplicalo. El conceutu de verdá ye nesti sentíu paradigmáticu.
Cuando falamos de la realidá dicimos d'ella que ye verdadera frente a ser aparente, ser inesistente,... etc.[2][13] como predicáu que pretende espresar una propiedá de la realidá de referencia, como verdá ontolóxica[14][15]
Nos demás casos dicimos d'una creencia, d'una proposición, d'un enunciáu, que ye verdaderu. L'atribución y referencia ye la posesión d'una propiedá, como predicáu de la creencia, proposición o enunciáu, non de lo real. Predicamos que la creencia, proposición o enunciáu ye conforme o correspondiente o....(?) en rellación a la realidá conocida.[16]
Con éses ¿ye la noción de verdá múltiplemente ambigua, o hai una noción primaria na que ta amestada xustamente a una d'estes clases d'elementos? Les opiniones difieren, pero cabo establecer una amplia división ente aquelles teoríes que consideren a la verdá como una propiedá de representaciones de dalgún tipu (sían estes llingüístiques o mentales) -y qu'inclúin por tanto a oraciones, enunciaos y proposiciones-, y aquelles teoríes que consideren a la verad como una propiedá de les proposiciones, concebíes éstes como elementos representaos o espresaos nel pensamientu o na fala. Les disputes ente los teóricos de la verdá queden dacuando escurecíes pola so incapacidá de discernir esta cuestión.Enciclopedia Oxford de Filosofía. op. cit. Cursives nel orixinal
Coles mesmes considérense o pueden considerase portadores de verdá:
Lo qu'apurre a tou lo anterior una variedá de perspectives y valores alrodiu de la Verdá.
Configúrense tres orientaciones fundamentales alrodiu de la verdá:[17]
Pa los hebreos la verdá ('emunah), ye primero de too la seguridá o l'enfotu; verdaderu ye lo que ye fiel a sigo mesmu, y por eso dignu d'enfotu porque da seguridá.
Dios ye por eso la Verdá, porque ye lo único verdaderu, porque ye fiel. La verdá nun ye estática porque nun se topa nel presente sinón nel futuru onde Dios manifiesta la so promesa. Por eso'l sentíu de la verdá ye dicir amén, asina sía. La verdá ye productu de la voluntá de ser fiel a la promesa.[2]
Pa los griegos, sicasí, la verdá ye idéntica a la realidá, y esta postrera yera considerada como identidá que consiste en lo que permanez per debaxo de les apariencies que camuden.
Tal ye l'arché (ἀρχή) entendíu de diverses formes: la materia,[18] los númberos,[19] los átomos,[20] idees[21] etc. que permanecen per debaxo de lo sensible de la esperiencia concreta, polo que namái ye conocíu pol pensamientu como función o facultá de l'alma: l'entendimientu.[2]
La verdá ye concebida como άλήθεια o descubrimientu del ser que s'atopa ocultu pol velu de l'apariencia.
Pero los griegos tamién tuvieron la considerancia alrodiu de la verdá como propiedá de los enunciaos.
Dicir de lo que ye que nun ye, o que nun ye que ye, ye lo falso; dicir de lo que ye que ye, y de lo que nun ye que nun ye, ye lo verdaderoAristóteles. Met., T, 7, 1011 b 26-8
Coles mesmes los griegos tamién consideraron la verdá como convención na conxunción o separación de signos (pallabres, llinguaxe) que tienen el so fundamentu na esperiencia y na convención social del discursu n'orde a lo práctico: la comunicación y la persuasión, sobremanera nel discursu político y educativo y l'arte de la retórica.
Pa los escolásticos verum (verdaderu), lo mesmo que unum (unu-identidá) y bonum (bien-bonu), ye una propiedá trascendental del ente, de tala forma que son perfectamente convertibles como equivalentes col ente, en cuantes que la conocencia verdadera supón la verdá ontolóxica como verdá metafísica na adecuación del ente col entendimientu[22]
Por eso l'ente ye ser intelixible lo que supón la adecuación del entendimientu cola cosa, Adaequatio rei et intellectus[23] lo que se llamó impropiamente verdá lóxica que güei llamaríamos verdá semántica o verdá epistemolóxica.[24]
La lóxica siloxística, entá siendo formal, nun ye formalista,[25] porque'l conteníu significativo de los sos términos corresponder cola intuición esencial de lo real como άλήθεια; y les sos rellaciones correspuenden a un orde dialécticu d'esencies tal como lo concibió Platón; o un movimientu causado y ordeado de formes, el Mundu, movides por un primer motor, como concibió'l so discípulu Aristóteles; y, finalmente, nel cristianismu ya islamismu, ye desvelamiento de Dios Creador, Ordenador y Providente, el Ser Verdaderu, fundamentu últimu d'esi orde y verdá como Causa Primer, y IPSUM ESSE SUBSISTENS.[26]
Sicasí nel senu de la escolástica a partir del sieglu XI tuvo siempres presente la problemática alrodiu de los conceutos universales y la so rellación con lo real.
Los nominalistes tienden a considerar la verdá como veritas sermonis[27] yá que los Universales son consideraos flatus vocis, un soplíu de voz.[2]
El planteamientu de Descartes alteria fondamente la cuestión de la intuición como evidencia de verdá.
Magar los racionalistes caltienen tocantes a la lóxica los fundamentos escolásticos,[28]el so desenvolvimientu sicasí trai a una concepción de la verdá de tipu idealista.[2]
El fechu fundamental de toa reflexón filosófica moderna (sieglos XVII-XIX) parte de la conciencia yá que la evidencia primaria y fundamental constituyir nel famosu: Piensu depués esisto de Descartes.
El criteriu de la verdá ye la evidencia y el so conteníu ye la sabiduría como ciencia[29] que se manifiesta nes rellaciones lóxiques que, como lleis del pensar, conducen o allumen al pensamientu cuando se somete a un método, como analís, onde apaecen ordeada y socesivamente les evidencies con certidume.[30]
Baruch Spinoza entá va dir más lloñe: L'orde y conexón de les idees ye'l mesmu que l'orde y conexón de les coses.[31]
Si'l pensamientu ye pensamientu de la realidá, la verdá del pensamientu va ser la mesma que la verdá de la realidá, pero tamién la verdá de la realidá va ser la mesma que la del pensamientu -l'orde y conexón de les idees van ser, como dicía Spinoza, los mesmos que l'orde y conexón de les coses-. Agora bien, cuando nun se caltién con completu radicalismu esta concepción al empar «lóxica» y «ontolóxica» el problema pa los autores racionalistes ye cómo conxugar les verdaes racionales» coles verdaes empíriques».Ferrater Mora, op. cit.
Lo que da llugar a nuevos conceutos de verdá:
El racionalismu xustifica l'ésitu incuestionable de la nueva Física, como nacencia d'una nueva manera d'entender la ciencia, según un métodu d'analís:
Asina, pos, pa los racionalistes, les verdaes lóxiques son coles mesmes ontolóxiques; la garantía ye la esistencia de Dios, como idea innata y principiu del pensar mesmu, cuidao qu'Él nun puede ser llaín y engañador.[35]Polo que,a última hora, en realidá toles verdaes son verdaes de razón pa Dios; les verdaes de fechu ser tales poles llimitaciones de la conocencia humana.[36]
Pero los empiristas, consideren la ciencia como verdaes de fechu, y nun consideren abondo xustificada la pretensión d'universalidá y necesidá de la ciencia, porque:
Lo qu'amena la necesidá d'una síntesis ente los dos postures. Problema qu'intenta resolver Kant cola considerancia de nuevos aspeutos y conceutos alrodiu de la verdá:
La verdá de la conocencia espresada en proposiciones (xuicios), como pensaba Kant:
| VERDÁ | CONDICIÓN | ORIXE | XUICIU | EXEMPLU |
| Verdá de fechu | Contingente y particular | A posteriori; depende de la esperiencia Sintéticu: amplía la conocencia. El predicáu nun ta conteníu na noción del suxetu | Tengo un llibru ente les manes | |
| Verdá de Razón Necesaria y Universal | A priori; nun depende de la esperiencia Analíticu: El predicáu atópase na noción del suxetu | Tolos mamíferos son animales | ||
| Verdá científica | Universal y necesaria | A priori; nun depende de la esperiencia, pero namái aplícase a la esperiencia Sintéticu a priori: amplía la conocencia. Solo aplicable a los fenómenos | Los cuerpos atraer en razón direuta de les sos mases y en razón inversa al cuadráu de les sos distancies |
Lo que da llugar a nueves nociones alrodiu de nuevos conceutos de verdá:
La llende de la conocencia científica pola razón el ye mundu fenoménicu entendiendo como tal, el campu de la esperiencia posible. Lo real, como tal ye pensable, noúmeno, pero nun lu podemos conocer en cuanto tal, sinón como realidá conocida (o cognoscible), ye dicir condicionada a les condiciones de la esperiencia fenoménica.
|
|
EL PROBLEMA DE LES RELLACIONES ENTE LA CIENCIA Y LA ESPERIENCIA
Nin el racionalismu nin l'empirismu dan respuesta de manera convincente.
El problema alrodiu de les llendes de la conocencia.
Los xuicios sintéticos apriori, ye dicir la ciencia, namái son posibles na so referencia a lo fenoménicu, esto ye, al campu de la esperiencia posible. Lo real, como noúmeno, namái puede ser pensáu, non conocíu.
La evidencia dar na conciencia al respective de la so perceición o idea o conceutu.[40] Pero nun paez evidente la rellación de dicha perceición, idea o conceutu colo lo real.[41]
La filosofía kantiana marca un finxu na manera de valorar la verdá y el sentíu de la conocencia.
La verdá ye entós primordialmente verdá de la conocencia, coincidente cola verdá del ser conocíu. Pos si hai efeutivamente coses en sí, éstes son inaccesibles y, poro, nun puede falase d'otru conocencia verdadera que de la conocencia de dicha conformidá trascendental. La dependencia en que se topa la verdá con al respective de la síntesis categorial ye lo que dexa pasar de la lóxica xeneral a la lóxica trascendental o lóxica de la verdá.Ferrater Mora. op. cit.
Desque la verdá metafísica ye considerada como inalcanzable ye la razón la que constrúi les verdaes, les xustifica y facer reales. Ye'l momentu del Idealismu: suxetivu, oxetivu y Absolutu, siendo Hegel el so máximu esponente.[42]
Hegel apurre nuevos horizontes de sentíu de la verdá: la verdá filosófica, la verdá como sistema, la verdá absoluta.
La dixebra materia-forma, concencia-estensión, suxetu-oxetu, puesta n'escena por Descartes como res cogitans-res estensu, y definitivamente consagrada como fenómenu-noúmeno por Kant, atopa'l so resolución y superación na filosofía de Hegel nel fundamentu que les unifica: l'Absolutu.[43]
La verdá nun s'atopa na cosa. La cosa, como resultancia, nun ye sinón el cadabre que queda del procesu dialécticu de la enclín que lu hai xeneráu: el aportar; procesu dialécticu onde apaecen y resuélvense les contradicciones na unidá del Tou como Suxetu Absolutu.[44]
La verdá absoluta ye la filosofía mesma; la Verdá como Sistema[2]
La verdá definitiva pa Hegel consiste na articulación que cada cosa concreta tien col Espíritu Absolutu, como realidá fundamental nel so desenvolvimientu como procesu dialécticu. A esa articulación ye lo que Hegel llapada sistema. La verdá filosófica apaez articulada como sistema.
Sistema nun significa un conxuntu de proposiciones ordenaes, sinón esa interna articulación que cada cosa, ella na so ser, tien col ser absolutu del universu.[45]
Tal ye coles mesmes el sentíu de la verdá marxista, magar interpretada dende'l puntu de vista materialista. La verdá ye un desenvolvimientu de la historia movida pola dialéutica de la llucha de clases. La so manifestación como verdá va venir de la mano de la Revolución.
La filosofía alemana ye l'allongamientu de la historia d'Alemaña, ../..l'arma de la crítica nun puede sustituyir a la crítica de les armes, que la fuercia material tien que derrocase per aciu la fuercia material, pero tamién la teoría convertir en poder material asina apodérase de les mases. Y la teoría ye capaz d'apoderase de les mases cuando argumenta y demuestra ad hominem y argumenta y demuestra ad hominem cuando se fai realidá, ser radical ye atacar el problema pol raigañu. Y el raigañu pal home ye l'home mesmu.Marx. Contribución a la crítica de la filosofía del derechu de Hegel. Añales francu alemanes. 1970. Barcelona. Ed. Martínez-Roca, p 103
La manifestación de la verdá nun xuiciu hai de selo en rellación con tolos demás xuicios verdaderos na unidá del Tou, lo que-y fai consistente al nun entrar en contradicción con ellos. Cada unu nun dexa de ser una verdá parcial, un aspeutu o momentu de la verdá del Tou. Apaez, pos un nuevu sentíu de la verdá, la verdá como coherencia.[46][47]
Teoría de la verdá, principalmente caltenida nes ciencies formales y nos sistemes axomáticos, según la cual una proposición o enunciáu ye verdaderu cuando ye compatible con un conxuntu coherente de proposiciones o enunciaos, o deducible de los axomes. Asina, por casu, la verdá del teorema de Pitágores mora en primer términu, non nel so aplicabilidad a la realidá, sinón nel fechu de ser una consecuencia deductiva de los axomes y postulaos de Euclides; referíu a otru conxuntu d'axomes podría ser falsu o vacíu de significáu. Trátase d'un casu concretu d'aplicación de les propiedaes de consistencia (el conxuntu d'axomes nun lleva lóxicamente a una contradicción) y completud (toa proposición o teorema del sistema ye deducible de los sos axomes), qu'exhiben paradigmáticamente los sistemes axomáticos. Cuando esti criteriu de verdá aplícase a otros ámbitos, non puramente formales, el conxuntu d'enunciaos aludíu ye'l conxuntu de los enunciaos que se consideren verdaderos.
Husserl considera que la verdá zarra cuatro aspectos:[48]
Como l'actu de significar nun ye, o nun ye primariamente, un actu empíricu, y lo significao, o mentáu, nun ye necesariamente una cosa, la correspondencia en cuestión queda confinada a una rexón pura». Trátase d'una rellación ideal y esencial, que reinstaura una intuición d'esencia d'un "yo trascendental", nun idealismu fenomenolóxicu-trascendental.[49]
La evidencia nun ye otra cosa que la vivencia» de la verdá.Husserl, Y. Investigaciones Lóxiques. 1976. Madrid. Revista d'Occidente. p. 162
Heidegger considera que la verdá nun ye primariamente adecuación del intelectu y xúntase al sentíu primitivu griegu de la verdá como desvelamiento del ser. Pero eso produzse na esistencia nel so estáu de autenticidá.[50]
Pos la verdá solo faise patente na midida na que el xuiciu fai presente la cosa y dexa espresala como ye na situación radical d'una conformidá cola manera de tar abiertu l'home (Dasein), un comportamientu al respective de un horizonte y un proyeutu nel mundu, una llibertá que tien al home y por eso ye ex-sistencia y tien historia. El diálogu ente'l Ser y l'home ye la historia, onde se produz la apaición o'l ocultamiento de la verdá. El ocultamiento ye lo contrario de la aletheia; el ocultamiento puede paecer un estáu natural al home pol usu de los entes que lu sirven y condúcenlu al error. De xemes en cuando l'home se decide a desvelar al ente en cuanto tal y propónse la cuestión del ser y de la verdá. Ye entós cuando apaez la Filosofía.[51]
Nietzsche considera que lo verdadero ye tolo que contribúi a fomentar la vida de la especie y falsu lo que ye una torga pal so desenvolvimientu.[2][52]
Ortega y Gasset considera la verdá como «la coincidencia del home consigo mesmu», la idea que l'home tien nel so vivir racional que-y dexa saber a qué atenese: Razón vital o Raciovitalismo.
El curiosu que sobre nós tienen les filosofíes pretéritas ye del mesmu tipu. El so claru y senciellu esquematismo, la so inocente ilusión d'afayar tola verdá......./.. Lo qu'ellos interpretaben como llendes del universu, dempués de lo que nun había namás, yera namái la llinia curva con que la so perspeutiva cerraba'l so paisaxe. Toa filosofía que quiera curase d'esi inveterado primitivismu, d'esa aportunante utopía, precisa correxir esi error, evitando que lo que ye blandu y dilatable horizonte embodecar en mundu. Agora bien: l'amenorgamientu o conversión del mundu a horizonte nun resta lo más mínimo de realidá a aquél; a cencielles referir al suxetu viviente, que'l so mundu ye, dotar d'una dimensión vital, alcontrar na corriente de la vida, que va de pueblu en pueblu, de xeneración en xeneración, d'individuu n'individuu, apoderándose de la realidá universal.Ortega y Gasset. La tema del nuesu tiempu. Capítulu X: la doctrina del puntu de vista. Obres completes. vol III. 1966. Madrid. Revista d'Occidente. páxs. 197-203
William James considera que ye verdaderu aquello qu'amuesa conformidá cola nuesa creencia, porque ye "expeditivo" n'orde a les sos consecuencies práutiques, ye dicir "prestu". Tal cosa asocede cuando la investigación llega a un destín, en cuantes que ye "verificada". Nesti sentíu verdaderu ye lo "preséu" que merez ser calteníu.
Pero nun hai d'entendese esto de manera material:
Cuando los pragmatistas falen de verdá refiérense puramente a daqué alrodiu de les idees, esto ye, a la so practicabilidad o posibilidá de funcionamientu, en cuantes que cuando los antipragmatistas falen de verdá quieren dicir frecuentemente daqué alrodiu de los oxetos.James, W. The Meaning of Truth. 1909. Prefaciu
Yá dende l'antigüedá asina ye estudiada la verdá contenida na comprensión de los testos. Pero nel sieglu XIX la hermenéutica adquier un nueva dimensión a partir del sentíu de la conocencia qu'introduz Schleiermacher quien propón un sistema circular que conocemos como el círculu hermenéuticu. Cada intérprete precisa introducise na dimensión social y la dimensión individual del autor pa entendelo.[2]
Dilthey estrema dos ámbitos de conocencia y de verdá; les ciencies del espíritu y el sentíu de la verdá histórica.
Pa Dilthey la hermenéutica dexa entender meyor a un autor que'l mesmu autor s'entendía a sigo mesmu; y a una dómina histórica meyor de lo que pudieron entendela quien vivieron nella, pos la hermenéutica basar na conciencia histórica, que conduz al fondu de la vida.[2]
Gadamer considera que la tradición y el prexuiciu son elementos fundamentales de la conocencia y de la interpretación de los datos. La hermenéutica ye “la condición pa faese les entrugues y les cuestiones avera de la conocencia y la verdá”.[2]
Para Ricoeur la comprensión precisa de la mediación de la interpretación. La fenomenoloxía hermenéutica sustitúi'l mundu natural del cuerpu y de la cosa pel mundu cultural del llinguaxe. D'esta miente la hermenéutica ye capaz de poner en cuestión la dicotomía científica ente comprensión y esplicación, según la dicotomía Ciencies de la Naturaleza-Ciencies del Espíritu.[2]
Esto fai posible'l desenvolvimientu d'una hermenéutica crítica y sobre les condiciones d'ésta, lo que nos lleva a la autorreflexión que propón Habermas y la necesidá del diálogu pa la crítica de les ideoloxíes.
Tanto la hermenéutica de Gadamer como la de Habermas oponer a la idea de razón instrumental[54] y a les tesis positivistes d'una supuesta oxetividá y neutralidá de la conocencia positiva de les Ciencies Naturales.
Habermas propón una hermenéutica en función de les nociones de comprensión, comunicación y diálogu.[2][55]
El diálogu ye entós un procedimientu de prueba y contrastación na comunicación en cuanto ausencia o deformación de la comunicación pal esclarecimiento o llexitimación de la verdá.
Hai un llugar común que pon toles mires de progresu coleutivu nel desenvolvimientu d'una conocencia entendida a partir del modelu de la exactitú teunolóxica. Pero lo cierto ye que la mayor parte de los nuesos actuales alderiques nun xiren en redol a datos ya informaciones sinón sobre'l so sentíu y pertinencia, esto ye, alrodiu de cómo tenemos d'interpretalos, sobre lo que ye deseable, xusto, llexítimu o conveniente.Daniel Inerarity.La sociedá de los intérpretes. El País. 16 nov. 2010
Siguiendo a Husserl, llamamos objetivista a una actitú que refier ingenuamente los enunciaos teóricos a estaos de coses. Esta actitú considera les rellaciones ente magnitúes empíriques, que son representaes n'enunciaos teóricos, como daqué qu'esiste en sí; y al empar sustraer al marcu trascendental, solamente dientro del cual constitúyese'l sentíu d'asemeyaos enunciaos. Deque entiéndese qu'estos enunciaos son relativos al sistema de referencia primeramente puestu con ellos, la ilusión objetivista se desmorona y dexa francu'l pasu a la mirada escontra un interés qu'empón a la conocencia. Pa tres categoríes de procesos d'investigación déxase demostrar una conexón específica de regles lóxicu-metódiques ya intereses qu'emponen a la conocencia. Esta ye la xera d'una crítica de la ciencia qu'escape a les trampes de positivismu. Nel exerciciu de les ciencies empíricu-analítiques intervién un interés téunicu de la conocencia; nel ejericicio de les ciencies históricu-hermenéutiques intervién un interés práuticu de la conocencia y nel exerciciu de les ciencies empobinaes escontra la crítica intervién aquel interés emancipatorio de la conocencia que yá, como vimos, subyacía inconfesadamente na ontoloxía tradicional.Habermas, op. cit. páxs. 159-181. Ensin sorrayar nel orixinal
Na posmodernidad fúndense dos tradiciones surdíes de la Ilustración como llexitimación de la verdá en metarrelatos totales[56]:
Trés corrientes coinciden na declaración del "fin de la Modernidá", como trunfu de la Razón, que consideren fracasó. Aquella Razón ilustrada onde'l "suxetu" individual, al traviés de la conocencia de la verdá, desafiar del poder de la relixón, la tradición y la superstición, y algamaría la llibertá ye declarada por dambos enclinos como "superada"' y van considerar que lo que queda ye'l llinguaxe:
Habermas nun intentu "neomodernista" intenta una reconstrucción de la razón na superación de la "razón instrumental" (Horkheimer y la crítica marxista de la Escuela de Francfort) na construcción d'un diálogu común.
Pero tal diálogu nun supón llexitimación, señala explícitamente Rorty. Pa Rorty, Wittgenstein, Heidegger, Gadamer, Foucault y Derrida, vienen coincidir nel sentíu del llinguaxe qu'en definitiva conduz a un discursu nihilista. La filosofía nun puede constituyir un fundamentu como metarrelato. Nun hai llexitimación del discursu; tratar d'una conversación.[60]
Vattimo considera que la posmodernidad ye'l llugar onde "el nihilismu acabáu, como'l Ab-grund heideggeriano, llámanos a vivir una esperiencia fabulizada de la realidá, esperiencia que ye tamién nuesa única posibilidá de llibertá".[61]
¿Sigui siendo la ciencia el gran argumentu d'autoridá na reconocencia de la verdá?. Esta ye la entruga a la que respuende "La condición posmoderna" de Lyotard:
La entruga, esplícita o non, plantegada pol estudiante profesionalista, pol Estáu o pola institución d'enseñanza cimera, yá nun ye ¿ye eso verdá?, sinón ¿para qué sirve? Nel contestu de la mercantilización del saber, esta última entruga, les más de les vegaes, significa: ¿puede vendese? Y, nel contestu d'argumentación del poder ¿ye eficaz? Pos la disposición d'una competencia performativa paecía que tuviera de ser la resultancia vendible nes condiciones enantes descrites, y ye eficaz por definición. Lo que dexa de selo ye la competencia según otros criterios, como verdaderu/falsu, xusto/inxustu, etc., y, evidentemente, la débil performatividad polo xeneral.Jean François Lyotard. La condición posmoderna. op. cit. p.94
Lyotard considera que la posmodernidad supón el "fin de los metarrelatos". Ye l'arrenunciu a la fundamentación de la verdá. Nun hai fundamentu trascendente dalgunu pa la verdá: nin Dios, nin ciencia, eslleiendo la clásica creencia xustificada pola razón, tal como consideraba Platón y la tradición filosófica caltuvo.[62][63]
La Razón eslleir nel so propiu discursu; la verdá queda prindada na manifestación del llinguaxe y na so efeutividá.[64]
La "verdá" de la "Razón Moderna" eslleir na estructura del llinguaxe, que'l so uso nun riquir fundamentación dalguna. Ye'l "usu" lo qu'establez la verdá, ensin necesidá d'ulterior fundamentu.
Daniel Bell (1960), dende postures políticamente conservadores, agorara "el fin de les ideoloxíes" na "sociedá postindustrial". Señala na so obra "Les contradicciones fundamentales del capitalismu", que'l problema real de la modernidá ye la creencia. Una situación que nos lleva de vuelta al nihilismu. El procesu de la conocencia como información xenera una "meritocracia" basada na teunoloxía y les comunicaciones.
Francis Fukuyama, Jean François Revel anuncien non solo "El fin de la Historia y l'últimu home" sinón una dómina de "pensamientu únicu", consagración definitiva del trunfu del capitalismu lliberal, tres la cayida del muriu de Berlín. Samuel Phillips Huntington pela so parte considera qu'esto conduz a un choque de civilizaciones.
Dende la esquierda, per otru llau, Fredric Jameson considera que lo posmoderno significa'l final de la ideoloxía, del leninismu, de la socialdemocracia y del Estáu del Bienestar.[65]
La cuestión asina plantegada hai que reconocer que s'atopa totalmente fuera de sitiu nel mundu actual.
Non cabo dulda de que nos contestos concretos el criteriu foi asumíu pol de competencia como "saber fayadizu a lo concreto" per parte de los espertos. La verdá nun ye una cosa, ye "munches"; nun ye daqué zarráu sinón abiertu; nun tien un métodu, sinón munchos; nun ta fecha, sinón faise; o meyor dichu, constrúyese.[66]
Una teoría tien de satisfaer dos propiedaes fundamentales:[67]
¿Ye posible arrexuntar según calteres y propiedaes y clasificar en dalgún orde les teoríes sobre la verdá?
La teoría de la verdá como correspondencia ye quiciabes la teoría de la verdá más estendida.[68] Según esta teoría, la verdá consiste nuna rellación d'adecuación o concordanza ente l'entendimientu que conoz y lo real conocíu como realidá; xunto cola espresión d'un llinguaxe (Llinguaxe apofántico que llamaba Aristóteles), llinguaxe propiu de la ciencia, qu'espresa la verdá de la conocencia.
Sicasí na actualidá, la non aceptación d'una conocencia metafísica de lo real, fai qu'esta teoría considérese referente a una oración o espresión llingüística que ye verdadera cuando lo que diz ye'l casu.[69]
Ludwig Wittgenstein sostién nel so Tractatus logico-philosophicus que'l llinguaxe -como serie de proposiciones lóxiques- ye una figura de la realidá.[70]
Según la versión tomista de l'adecuación, ye l'intelectu'l que tien d'afaese a la realidá (asimetría adecuacionista): tenemos de pensar les coses conforme a lo que son. Asina, la proposición "llueve" va ser verdadera si, efeutivamente, llueve nel momentu que profierse;[71] la proposición "Dios esisti" va ser verdadera si Dios esisti, etc.[72]
Les teoríes coherentistas de la verdá afirmen qu'una proposición ye verdadera si ye coherente col restu de les proposiciones del sistema del que forma parte. Asina, la proposición «3 + 5 = 8» ye verdadera na midida que ye coherente coles regles de la matemática elemental. Sicasí, esti criteriu nun dexa establecer la verdá de les regles del sistema y, por tanto, namái puede aplicase a los elementos d'un sistema de regles primeramente establecíu.
Les teoríes del consensu sostienen que la verdá rique un procedimientu o alcuerdu previu, o conocencia previa de pautes, o en delles versiones, que podría aportar a alcordáu por dalgún grupu específicu, siendo d'especial relevancia'l diálogu como aprendizaxe de les condiciones de "igualdá de fala".[73]
Les teoríes pragmátiques de la verdá afirmen qu'una proposición ye verdadera si resulta útil o funciona na práutica. Asina, la proposición "Pel branu fai calor" ye verdadera si constitúi una bona guía pa l'aición, esto ye, si resulta preséu pa cualesquier persona que la considere verdadera. Hai qu'entender el criteriu d'utilidá como una apelación a comprobar na práutica la verdá de les proposiciones. Si asocede tal que la proposición indica, entós ye verdadera. Con éses según la teoría de la utilidá, namái vamos poder establecer la verdá d'una proposición cuando la comprobemos na práutica. Esta esixencia nun se produz na teoría de la correspondencia, na qu'una proposición ye verdadera si corresponder colos fechos, anque éstos nun puedan comprobase. Como ye obviu, la comprobación d'una proposición ta suxeta a ciertes llimitaciones: primero hai de ser verificable; amás, la verificación nun ye infalible.,[74][75][76]
La teoría deflacionaria de la verdá ye una familia de teoríes que comparten l'afirmación de que les aseveraciones que pedriquen la verdá d'una proposición en realidá nun-y atribúin una propiedá llamada verdá a dicha proposición o enunciáu de la mesma forma que s'atribúi una propiedá a un oxetu cualesquier.[77]
Les teoríes que sostienen que la verdá ye una propiedá de los portadores de verdá, tal como interpretar que "delles mazanes son coloraes" equival a afirmar que "el colloráu ye una propiedá de delles mazanes", llamar teoríes robustes (o inflacionarias) de la verdá.
Pa tales teoríes, la xera ye esplicar la naturaleza d'esa propiedá. Los criterios de verdá definen qué s'entiende por "verdá" y ayúdennos a decidir si una proposición ye verdadera o falsa. Hai distintos criterios de verdá, aplicables a distintos tipos de proposiciones. Tales fueron tradicionalmente les teoríes alrodiu de la verdá.
Na actualidá dellos filósofos refuguen la idea de que la verdá ye un conceutu robezu nesti sentíu. Dende esti puntu de vista, dicir «"2 + 2 = 4" ye verdá» ye nun dicir más que «2 + 2 = 4», y eso ye tou lo qu'hai pa dicir alrodiu de la verdá. Estes posiciones son llamaes teoríes deflacionistas de la verdá (porque'l conceutu perdió valor) o tamién teoríes desentrecomilladoras (pa llamar l'atención a la mera «desapaición» de les comines de citación en casos como'l del exemplu de riba). La esmolición más importante d'estes visiones ye esclariar esos casos especiales onde paez que'l conceutu de la verdá tien propiedaes peculiares ya interesantes.
Dende esti puntu de vista, la verdá nun ye'l nome de dalguna propiedá de les proposiciones — daqué sobre lo qu'unu podría tener una teoría. La creencia de que la verdá ye una propiedá ye namái una ilusión causada pol fechu de que tenemos que predicar "ye verdá" nel nuesu llinguaxe. Como la gran parte de los predicaos nomen propiedaes, nós asumimos de forma natural que "ye verdá" tamién lo ye.
Pero, acordies colos deflacionistas, les declaraciones que paecen dicir la verdá realmente nun faen más qu'indicar tar acordies cola declaración.
El constructivismo sostién que la verdá ye construyida por procesos individuales y sociales ensin correspondencia biunívoca coles rellaciones cola redolada.
Partiendo de la definición kantiana ente fenómenu y noúmeno la conocencia ye una construcción mental. Tolos tipos d'esperiencia son esencialmente suxetivos, y anque puedan atopase razones pa creer que la esperiencia d'una persona puede ser similar a la d'otra, nun esiste forma de saber si en realidá ye la mesma.
Por teoría entiéndese, en sentíu estrictu, una entidá astracta que constitúi una esplicación o descripción formal d'un conxuntu rellacionáu d'observaciones realizaes nel llinguaxe natural. Una teoría establez sobre hipótesis. Abarca, polo xeneral, determinaes regles.Padilla Gálvez, J., op. cit. p. 74
El problema: ¿Puede presentase una definición satisfactoria que sía materialmente fayadiza y formalmente correuta del términu verdaderu?[78]
Tarski demostró que l'aplicación non paradóxica del conceutu de verdá depende de la distinción ente llinguaxe oxeto y metallinguaxe.
La condición d'adecuación material de Tarski supón que toa teoría de la verdá implica, pa cada oración P del llinguaxe oxetu X pal que se define la verdá, que 'P' (nome d'oración) ye verdadera si y solu si P (llinguaxe oxeto que fala del conteníu semántico material de 'P', bien sía la referencia a daqué del mundu, bien sía de la mesma, referente a otru llinguaxe oxeto Y).
Establecer d'esta forma, niveles de llinguaxe nel que cada nivel establez el so conteníu de verdá. Cada nivel de verdá establezse per aciu subíndices.
Tarski enuncia una teoría semántica de la verdá como teoría formal de la mesma:
La definición de "verdaderu" adopta con referencia al llinguaxe oxeto'l conceutu de "prestu".
Les oraciones abiertes[81] son elementos del llinguaxe pal que se define la verdá. Tales funciones proposicionales nun son nin verdaderes nin falses en sí mesmes, (nun son proposiciones) sinón funciones que son satisfeches por unos oxetos y non satisfeches por otros.
Tales funciones precisen de la interpretación d'un llinguaxe qu'especifica los oxetos como argumentos de la función que satisfaen cada elementu.[82]
Una oración zarrada, como proposición, ye una función proposicional con nomes d'oxetos nel llugar de les variables o con variables lóxicamente cuantificadas.
Como proposición lóxica dicha oración puede ser verdadera o falsa.
Tarski afirma qu'una oración ye verdadera nel so nivel de llinguaxe oxeto si y solu si ye satisfecha por tolos oxetos con que se definió una interpretación del so nivel de llinguaxe y falsa si nun ye satisfecha por nengunu. Asina, diz Tarski: 'La nieve ye blanca' ye verdaderu si y solu si la nieve ye blanca.
Reparemos que tal definición de verdá respuende al conceutu aristotélicu de verdá.[83] Non tantu a una Teoría de “correspondencia” que tenga de xacíu la identidá ente la verdá enunciada” y la realidá oxetiva de los fechos del mundu”, que Aristóteles afirma[84] y que Tarski nun niega sinón qu'establez les condiciones formales del llinguaxe que puede manifestala.[85] Por ello esta definición ye formal y nun depende de nengún conteníu.
Dicir de lo que nun ye que ye, o de lo que ye que nun ye, ye falsu, y dicir de lo que ye que ye, o de lo que nun ye que nun ye, ye verdaderu.Aristóteles. Met., T, 7, 1011 b 26-8
D'esta manera Tarski dio una solución lóxica a la famosa paradoxa del mentirosu:[86]
“Epiménides el cretense diz que tolos cretenses son mentirosos”.
Paradoxa que dende l'antigüedá nun atopaba un posible sentíu de verdá, siendo, como ye, una oración dafechu conforme a les regles de la gramática.[87]
Analizando la frase según l'esquema propuestu por Tarski:
| Llinguaxe nivel 1: L1 Nivel de verdá 1: V1 | 'Epiménides el cretense diz que tolos cretenses son mentirosos' ye verdaderu si y solu si Epiménides el cretense diz que tolos cretenses son mentirosos |
| Llinguaxe nivel 0: L0 Nivel de verdá 0: V0 | 'Tolos cretenses son mentirosos' ye verdaderu si y solu si tolos cretenses son mentirosos |
Lo que la llingua escrita, per otru llau, resuelve gráficamente espresándolo d'esta forma:
Epiménides el cretense diz: “Tolos cretenses son mentirosos”.
Onde apaecen claramente los dos niveles de llinguaxe y el conteníu de verdá de cada unu d'ellos:
Kripke considera que la definición de Tarski ye bien artificiosa y emprobez descomanadamente la capacidá veritativa del llinguaxe ordinariu nel que la xente espresa los sos pensamientos. Pretende devolver al llinguaxe oxeto, nel so casu al llinguaxe natural, el so significatividad de verdaderu.
Los filosófos tuvieron suspicacias con respectu al enfoque ortodoxu en cuantes qu'analís de les nueses intuiciones. Ensin batura a duldes el nuesu llinguaxe contién una sola pallabra “verdá”, y non una secuencia d'espresiones distintes “verdán”, que aplícase a oraciones de niveles más altos. Un defensor de la posición ortodoxa puede responder en contra d'esta oxeción (nel casu de que nun mande a volar d'una vegada por toes al llinguaxe natural, como Tarski inclinar a faelo) que la noción ordinaria de verdá ye sistemáticamente ambigua: el so “nivel” nuna figuración particular determinar pol contestu de la proferencia y poles intenciones del que fala.Kripke. Esbozu d'una teoría de la verdá. Edición castellana, 1984, Méxicu. UNAM. p. 12
Kripke considera que la xente na so falar diariu inevitablemente usa la pallabra verdaderu” con un signficado llenu de sentíu y que tien pocu que ver cola definición formal tarskiana.
Teniendo en cuenta la posibilidá de les verdaes necesaries a posteriori tal como les concibe Putnam, considera que se caltién el sentíu de verdá nel mesmu llinguaxe oxeto ensin necesidá de recurrir a niveles diversos de llinguaxes.[88]
Pa ello ye abondu tener un conceutu de verdá parcialmente definida, na midida na que la referencia queda fita pola comunidá de falantes.[89]
Lo mesmo que'l nome propiu queda fitu referencialmente pol bautismu” y les sos socesives tresmisiones referenciales, el nome común puede quedar fitu referencialmente por un conxuntu de descriptores establecíos culturalmente pola comunidá xustificando dafechu'l sentíu de verdá del llinguaxe ordinariu.[90]
D'esta miente la significatividad d'una oración o'l calter de tar bien formada anicia nel fechu de qu'hai circunstancies especificables so les cualos danse condiciones de verdá determinada. Pa ello solo precisamos un esquema semánticu que dexe remanar predicaos nos que la referencia queda dafechu afitada ensin tener que recurrir a predicaos d'esencia.[91]
Considero que nenguna propuesta incluyendo la qu'he de presentar equí sía definitiva nel sentíu de suministrar la interpretación del usu ordinariu de “verdaderu” o dar la solución a les paradoxes semántiques. Otra manera, dica agora nun pensé a xeitu nuna xustificación detallada de la propuesta, nin toi seguro de cuálos son les árees exactes y les llimitaciones de la so aplicabilidad. Espero que'l modelu equí suministráu tenga dos virtud: primero qu'apurra una área rica en propiedaes matemátiques y relatives a la estructura formal; segundu qu'estes propiedaes recueyan en bona midida intuiciones importantes. Asina pos el modelu hai de ser puestu a prueba pola so fertilidá téunica. Nun tien por qué recoyer toles intuiciones, pero espérase que recueya munches d'elles.Kripke. op. cit. p. 20
| Dau un dominiu non vacíu D, un predicáu monádico P(x) interpretar per aciu un par (S1, S2) de conxuntos de D; S1 = estensión de P(x); |
Partiendo d'un P(x) elemental que nun tien el predicáu de verdaderu, considérase un dominiu D, non vacíu y significativu, nel que s'establecen les condiciones de “verdaderu”, “falsu” o “indefiníu”.
El sentíu de verdá ordinariu del llinguaxe empecipiar nun dominiu significativu del llinguaxe (ser blanca) y un conxuntu d'oxetos que faen verdadera dicha espresión llingüística, (ente ellos, la nieve). De la mesma un conxuntu d'oxetos que lu faen falsa (ente ellos los cuervos).
El significáu de la espresión “la nieve ye blanca" tien un calter significativu de verdá nel mesmu llinguaxe oxeto.
De la mesma forma, siendo P = ser verdaderu y x = la nieve ye blanca, tien significáu de verdá: "La nieve ye blanca ye verdaderu".
Pos esa esa espresión como un nuevu segmentu unitariu, P(x) constitúyese como un nuevu elementu significativu del mesmu llinguaxe. De cuenta que podemos dicir nel mesmu nivel de llinguaxe oxeto: “la nieve blanco ye verdaderu, ye verdaderu” y asina socesivamente.
Verdaderamente, como diz Kripke, l'analís llevaría a una serie infinita de segmentos, pero nel llinguaxe ordinariu nun ye necesariu.[93]Y como diz él mesmu tampoco lo pretende col so modelu como daqué definitivu.
Los críticos de Kripke sicasí consideren que l'esquema nun acaba suprimiendo una xerarquía de niveles entá cuando sían dientro del mesmu llinguaxe oxeto.
Otros consideren que surden diverxencies de conteníu de verdá;[94] otros que pueden apaecer paradoxes cuando se produz autorreferencia del llinguaxe.[95]
Hai una definición de verdá qu'apaez nel Dictionnaire de Greimas-Courtés (1979) que paez fecha aposta p'agafar a quienquiera que sofite una semántica veritativo-funcional, por non falar de too partidariu d'una teoría correspondestista de la verdá:La verdá designa al términu complexu compuestu polos términos ser y paecer asitiaos nel interior del cuadru semióticu de les modalidaes veridictorias, na exa de los contrarios. Ye útil sorrayar que lo «verdadero» ta asitiáu nel senu mesmu del discursu, pos ye la resultancia de les operaciones de veridicción, colo que s'esclúi toa rellación (o toa homologación) con un referente esternu.Umberto Eco. op. cit. p. 297
Les verdaes suxetives son aquelles coles cualos tamos más íntimamente familiarizaos, yá que'l so conteníu de verdá atopa'l so fundamentu nel mesmu suxetu que conoz y formula dicha verdá. Son les verdaes de la mesma esperiencia.
El suxetivismu ye la teoría que considera que toles verdaes son suxetives, esto ye, dependen del suxetu que conoz.
Dacuando considérase impropiamente como condición suxetiva'l fechu de que'l suxetu nun sía'l suxetu individual sinón el suxetu trascendental kantianu. Pero nesi casu se xustificaría la oxetividá del conocencia con independencia de la formulación d'un suxetu individual. Nesi casu falaríamos d'un antropocentrismu gnoseológico.[2]
En contraste, les verdaes oxetives pretenden ser independientes de les nueses creencies suxetives y gustos y el fundamentu de les mesmes independiente del fechu de ser conocida pol suxetu individual. Tal ye la pretensión de la verdá científica.
Cuando se reconoz qu'hai o puede haber otros puntos de vista o forma de conocer entós más que de suxetivismu se debe falar de perspectivismo.[2]
Les verdaes relatives son aquelles idees o proposiciones que namái son verdá en rellación a dalguna norma, convención o puntu de vista. Usualmente, la norma mentada son los principios de la mesma cultura. Tol mundu alcuerda en que la veracidá o falsedá de delles idees ye relativa: Si dizse que'l tenedor alcuéntrase a la izquierda de la cuyar, ello depende de dende ónde unu tea viendo. Sicasí, el relativismu ye la doctrina que señala que toes les verdaes d'un dominiu particular(dígase moral o estética) son d'esta forma, y el Relativismu implica que toa verdá namái ye en rellación a la mesma cultura. Por exemplu, el relativismu moral ye la perspeutiva qu'apunta a que toles verdaes son socialmente inspiraes. Dellos problemes lóxicos sobre'l relativismu esplicar nel artículu falacia relativista.
Les verdaes relatives pueden ser oldeaes coles verdaes absolutes o oxetives. Estes postreres son idees o proposiciones que seríen verdaderes pa toles cultures y tiempu. Estes idees frecuentemente son atribuyíes a la mesma naturaleza del universu, de Dios, la naturaleza humana o a dalguna esencia fundamental o significación trascendente.
Lo absolutu nun dominiu particular del pensamientu ye la visión de que toles proposiciones en tal dominiu son absolutamente ciertes o absolutamente falses ensin restricción o condición dalguna.
El absolutismu moral ye la visión de que les normes y principios morales son absolutamente, ye dicir incondicionados dafechu verdaderes o falses pa toles cultures en toles eres y en toa situación dada con independencia de los individuos afeutaos.
Estos dos formes de considerancia de la verdá non siempres apaecen escamplaes nel usu vulgar de la pallabra.
Nel primer casu usar pa estremar una realidá como realidá verdadera n'oposición a una realidá aparente”, “ilusoria” “irreal” o “inesistente”; lo qu'asocede cuando tomamos una realidá por “otra”. Nesti sentíu afirmamos, ye “oru falso” o “falsu oru”, paez oru, pero nun lu ye.
Nel segundu casu utilizar con referencia al conocencia en cuanto conteníu d'una creencia, proposición o enunciáu que puede ser “verdaderu o falsu” según correspuéndase o non cola realidá que pretende espresar.
Nun sentíu non críticu la verdá epistemolóxica suelse tomar como correspondencia necesaria cola ontolóxica. Por ello ye'l sentíu más vulgar y corriente de lo que s'entiende por verdá.
El sentíu ontolóxicu constitúi'l fundamentu de cualquier conceutu de verdá, magar na filosofía actual esti sentíu de la verdá valorar so un supuestu de condiciones estructura-yos del procesu del conocencia y non como un conteníu concreto de realidá dafechu conocida.
Sicasí la posibilidá mesma de la conocencia de la verdá asina entendida ye refugáu polos escépticos considerando que nun ye posible pa la conocencia humana la conocencia de la realidá.
El máximu esponente d'una filosofía basada nesti sentíu de verdá ontolóxica ye Platón.[97] Los cristianos y escolásticos atoparon la solución asitiando esa verdá na mesma conocencia divín, pos la conocencia de Dios ye un actu creador pos en Dios conocencia y realidá coinciden; sicasí los conceutos humanos son entes de razón con fundamentu na cosa.[98]Los escolásticos afirmaben que l'ente” tenía la cualidá de la so propia verdá. Omne ens est verum,[99] con independencia de la so ser o nun ser conocíu.[100]
Los racionalistes y idealistes, Descartes, Spinoza, Leibniz, Hegel, y Russell o Wittgenstein nun determináu momentu del so pensamientu pensaron tamién asina:[101] toles verdaes, a lo postrero han de ser verdaes de razón para Dios onde algamen el so calter absolutu. Bien s'entienda por Dios un Ser Trascendente, bien sía entendíu nun sentíu panteísta identificáu cola Naturaleza o'l Espíritu o la Humanidá o la Ciencia.
El empirismu puru, otra manera, piensa que toa conocencia ye verdá de fechu relativa a la realidá conocida” pola esperiencia, y nun ye posible la conocencia metafísicu como nos escépticos.
Na actualidá, dada la valoración que se tien de la posibilidá d'una conocencia metafísicu de la “realidá en cuanto tal” esti conceutu nun suel ser teníu enforma en cuenta.
La verdá lóxica, (güei día más bien denominar "epistemolóxica"), como conocencia de verdá oxetiva atopa'l so máximu esponente na verdá científica. Güei ye más propiu denominala verdá epistemolóxica, con cuenta d'evitar el tracamundiu col sentíu lóxicu-formal característicu de la lóxica formal.
La filosofía na actualidá considera la verdá científica como enclín que se dirixe a un horizonte abiertu d'esperiencia cimera a la mera conciencia; nun procesu d'acercamientu permanente escontra la conocencia de lo real.[102]
Lo que dexa abiertu l'ámbitu de la verdá abiertu a otros tipos de conocencies verdaderes non sometíos puramente al ámbitu y al métodu científicu.[103]
Ye la distinción que s'establez ente'l conteníu significativu de verdá d'una espresión llingüística concreta (o d'un discursu o d'una obra completa) y la estructura de la proposición en que se resuelve dicha espresión llingüística como llinguaxe formalizáu, considerada entós como una afirmación analizada según un sistema o cálculu lóxicu.
Consideremos el conteníu de verdá de la frase siguiente: «Si tolos elefantes tienen ales y tolos seres alaos vuelen, entós los elefantes vuelen». El conteníu de la frase como discursu, al respective de la verdá del so conteníu significativo nel mundu, ye claramente falsu. Esti discursu tocantes al so conteníu material, ye falsu. La so verdá material ye falsa.
Sicasí tocantes a la so forma o estructura lóxica, ye una verdá non solo al respective de esti discursu concretu sinón que tou discursu que caltenga la mesma forma o estructura lóxica va ser siempres y necesariamente lóxicamente verdaderu. La so forma lóxica fai verdaderu'l discursu nesti sentíu. La so verdá formal ye verdá.
Ye la concordanza ente lo que se diz y manifiesta cola pallabra o cola aición al respective de la creencia no que ye verdaderu. El so contrariu nun ye lo falso o l'error sinón la mentira.
La so manifestación ye una virtú moral, esto ye: ser veraz, dicir, usar o profesar siempres la verdá.
Ensin dala dulda ye un momentu históricu'l día que Aristarco de Samos concibió como verdá que la tierra xira alredor del sol. Por lo mesmo ye un "soceder históricu" la evolución que dicha idea como verdá percorrió a lo llargo de los sieglos hasta Copérnico y al S. XVII en que definitivamente ye "aceptada" como verdá pola comunidá científica, y más tarde como "verdá social y cultural".
Coles mesmes ye un soceder históricu la influencia cultural y los fechos que se derivaron de tal conocencia tanta nel mundu de la ciencia como nel de la cultura.
Sicasí estos dos aspeutos nun afecten al conteníu de la verdá como tal. Si dende siempres, eternamente foi verdá y siguir siendo que "la tierra xira alredor del sol", tales aconteceres mundanos[104]nun afecten n'absolutu a la verdá como tal verdá ontolóxica. Tales son los supuestos del "realismu".
Agora bien, ¿podemos afirmar qu'esa verdá, en cuanto verdá, esistía cuando dichu conocencia verdadera nun esistía?[105] ¿Nun tendríamos qu'afirmar que dicha verdá apaez según un momentu de desenvolvimientu históricu cultural de la racionalidá, que "fai verdaderu" non solo'l fechu del xiru de la tierra alredor del sol, sinón el nuevu conceutu de "cielos", "astros" "tierra" etc. y los cambeos qu'introducen nel mesmu conceutu d'home, conocencia, historia? Porque dichu conocencia, en cuantes que verdaderu, ye un momentu más del "aportar" de lo real en cuantes que realidá, pos en definitiva la verdá racional nun dexa de ser un momentu del aportar de lo real.
La historicidad de la verdá racional nun consiste por tantu en decurso, nin tempóreo nin temporal, d'una actualidá, sinón que consiste nuna manera de constitución de l'actualidá de lo real: en ser actualidá facer# posible, actualidá cumplida.Zubiri. op. cit. p. 304
La verdá racional, como problema, n'alcuentru mundanal, posibilitante de posibilidaes, surde como cumplimientu, yá que ye actuación nun logos, ye lóxica; pero coles mesmes, por ello mesmu, la verdá racional ye cumplimientu, ye dicir "realización de posibilidaes". Trátase de l'actuación realizada por una potencia individual, ensin dala dulda, pero ye coles mesmes una actualización realizada de les coses, yá que dicha verdá nun ye daqué separáu del procesu en que se cumple. Nesti sentíu la verdá ye un fechu, como actuación d'una "potencia" (l'aición humana), coles mesmes que "sucesu" como realización de posibilidaes, que ye precisamente no que consiste la esencia de lo histórico.
Que la verdá racional tien historia ye una trivialidad, como vimos enantes. Ye obviu que ta condicionada nel so aportar poles condiciones materiales y culturales d'un momentu históricu.
Pero paez importante sorrayar otru aspeutu: "ser históricu" nun significa lo mesmo que "ser historia", aspeutu qu'agora queremos destacar. La verdá racional tien un calter intrínsecu y formalmente históricu en cuanto verdá.
Daqué que pal realismu clásicu resultaría absolutamente inconcebible.
Rescampla que lo real en cuanto real nun tien por qué ser históricu. Cualquier planeta descubiertu o astru por afayar en cuanto real nun tien un ser históricu en cuanto realidá.[106]
Pero en cuanto "actualización racional" que la constitúi como verdá mundanal (y por tanto conocida) sí lo ye. En definitiva la verdá racional tien per un sitiu un calter d'alcuentru: ye verdá lóxica. Pero per otru llau tien un calter de cumplimientu: ye verdá histórica.
La realidá histórica de la verdá racional lleva implícita una consecuencia importante: La verdá racional ye la realización d'un valor a posteriori. Esto evita toa complicidá con tou historicismu que pretende establecer la verdá racional "a priori", (Popper op. cit.).
Si la verdá racional permanez na historia ser en cuantes que realiza un determináu valor: Ser siquier provisionalmente l'actualización de la conocencia en cuantes que ésti interpreta'l "verdadear"[107] de la realidá.
N'efeutu non cabo dulda de que la "Teoría de la gravedá aristotélica" faía verdaderu la "realidá mundanal" de la cayida de los cuerpos. Ensin dala dulda la "Teoría de la gravitación universal" de Newton fixo históricamente verdaderu la mesma realidá mundanal. Como agora de fechu la "Teoría de la relatividá" fai verdadera la mesma "realidá mundanal" conforme a nuevos parámetros racionales. ¿Qué razón, esto ye, qué verdá racional, xustifica y fai posible la sustitución d'una verdá por otra en cuantes que racionales? ¿Hai más d'una "racionalidá" na verdá? ¿o son distintos "xustificaciones" racionales en cada momentu o situación histórica y cultural según nueves maneres d'interpretar la realidá percibida na esperiencia?
A estes cuestiones nun hai más alternativa que:
Una vegada quitaos de la vieya idea realista de la "verdá como correspondencia" y de la idea positivista so que la so óptica la xustificación afitar per aciu "criterios" públicos, quedemos cola necesidá de considerar la nuesa busca de meyores concepciones de la racionalidá como una actividá intencional y humano, que, como cualquier actividá que s'alce percima del vezu y del meru siguimientu del enclín o de la obsesión, ta empobinada pola idea de lo bono.Putnam, op. cit. p. 140
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
