'n Vulkaniese winter is 'n wêreldwye afname in temperatuur wat veroorsaak word deur vulkaniese as en druppels swaelsuur en water wat die Son versluier en die Aarde se albedo verhoog (die weerkaatsing van die sonlig laat toeneem) ná 'n groot, buitengewoon ontploffende vulkaanuitbarsting. Die verkoelende uitwerking op lang termyn hang hoofsaaklik af van die inspuiting van swaelgasse in die stratosfeer, waar hulle 'n reeks prosesse ondergaan om swaelsuur te produseer wat aërosols kan vorm.[1]
Vulkaniese stratosferiese aërosols verkoel die oppervlak deur sonstraling te weerkaats en verhit die stratosfeer deur aardstraling te absorbeer.[2] Die wisselings in atmosferiese verhitting en verkoeling lei tot veranderings in troposferiese en stratosferiese sirkulasie.[1]
Die invloed van vulkaniese uitbarstings op onlangse winters was klein, maar histories was dit beduidend.
Die uitbarsting in 1883 van Krakatoa kon bygedra het tot toestande soortgelyk aan vulkaniese winters. Die vier jaar ná die uitbarsting was besonder koud en die winter van 1887-1888 het hewige sneeustorms ingesluit.[4] Sneeuval wêreldwyd het rekordsyfers gehaal. Die tydperk van koue winters het egter met die winter van 1882-'83 begin, maande voor die Krakatoa-uitbarsting.
1815
Die uitbarsting in 1815 van die berg Tambora, 'n stratovulkaan in Indonesië, het 'n VEI van 7 gehad. Die uitbarsting was die grootste in die aangetekende menslike geskiedenis en een van die grootstes in die Holoseen (van 10000 jaar gelede tot nou). Dit het in 1816 tot 'n wêreldwye verkoeling en mislukte oeste gelei wat bekend geraak het as "die jaar sonder 'n somer". Europa, wat nog aan die herstel was van die Napoleontiese Oorloë, het voedseltekorte ondervind. Voedselbetogings het in die VK en Frankryk uitgebreek en graanskure is geplunder. Die geweld was die ergste in die landingeslote Switserland, waar die regering 'n nasionale noodtoestand afgekondig het. Groot storms, abnormale reënval wat tot oorvloeiings van Europa se groot rivier (insluitende die Ryn) gelei het en die Augustus-ryp is aan die voorval toegeskryf. 'n Groot tifusepidemie het tussen 1816 en 1819 in Ierland voorgekom. Dit is deur die hongersnood voorafgegaan. Sowat 100000 Iere is in dié tydperk dood. Die koringoes in noordoostelike Noord-Amerika het misluk weens die midsomervries in New York en Juniesneeuval in Nieu-Engeland en Newfoundland en Labrador. Die mislukte oeste in Nieu-Engeland, Kanada en dele van Europa het ook veroorsaak dat die prys van koring, groente, vleis, botter, melk en meel kwaai gestyg het.
Een van Laki se kraters.'n Skeur wat in 1886 in Tarawera gevorm het.Segara Anak-kaldera, wat deur die uitbarsting van die berg Samalas in 1257 veroorsaak is.
1783
Die uitbarsting van die vulkaan Laki in Ysland het enorme hoeveelhede swaeldioksied vrygestel, wat daartoe gelei het dat 'n groot deel van die eiland se vee gevrek het. In 'n katastrofiese hongersnood is 'n kwart van die eiland se bevolking dood. Na raming het ook 23000 Britte van vergiftiging gesterf.[5] Die Noordelike Halfrond se temperature het in die jaar ná die Laki-uitbarsting met sowat 1°C gedaal. Die winter van 1783-'84 was baie straf en het na raming tot 'n bykomende 8000 sterftes in Brittanje gelei. Die meteorologiese uitwerking van Laki het voortgeduur en aansienlik bygedra tot verskeie jare van uiterse weer in Europa. In Frankryk het die reeks ekstreme weerstoestande aansienlik bygedra tot 'n toename in armoede en hongersnood wat dalk help lei het tot die Franse Rewolusie van 1789.[6] Laki was net een faktor in 'n dekade van klimaatsontwrigting, want Grímsvötn het van 1783 tot 1785 uitgebars, en in 1789 tot 1793 was daar moontlik 'n ongewoon sterk El Niño-effek.[7]
1600
Huaynaputina in Peru het uitgebars. Boomringstudies toon aan 1601 was koud. Rusland het in 1601-'03 sy ergste hongersnood gehad. Van 1600 tot 1602 het Switserland, Letland en Estland buitengewoon koue winters gehad. Die wynoes was laat in 1601 in Frankryk, en in Peru en Duitsland het die wynoeste misluk. Perskebome in China het laat gebloei en die Suwameer in Japan het vroeg gevries.[8]
1452 of 1453
'n Kataklismiese uitbarsting van die ondersese vulkaan Kuwae het wêreldwyd ontwrigtings veroorsaak.
1315-1317
Die Groot Hongersnood van 1315-'17 in Europa kon voorafgegaan gewees het deur 'n vulkaanuitbarsting,[9] dalk van die berg Tarawera in Nieu-Seeland wat vyf jaar geduur het.[10][11]
1257
Die uitbarsting in 1257 van die berg Samalas in Indonesië. Dit het 'n groot kaldera agtergelaat, met die Segara Anak-meer binne-in.[12] Die uitbarsting het 'n VEI van 7 gehad, wat dit een van die grootste uitbarstings van die huidige epog, die Holoseen, maak.
'n Ondersoek van ys uit gletsers het 'n groot toename in sulfaatneerslae omstreeks 1257 getoon. Dit is 'n sterk bewys dat 'n groot uitbarsting iewers op aarde plaasgevind het. In 2013 het wetenskaplikes bewys dit het op berg Samalas plaasgevind. Dié uitbarsting het vier fases gehad, waarin onderskeidelik uitbarstingskolomme van tientalle kilometers hoog geskep is, asook piroklastiese strome wat groot dele van Lombokeiland bedek het. Dit het menslike nedersettings verwoes, onder meer die stad Pamatan. Vulkaniese as het tot op Java geval. Die vulkaniese deposito's het uit meer as 10km3 materiaal bestaan. Mense wat die uitbarsting gesien het, het dit op palmblare, die Babad Lombok, vasgelê. Latere vulkaniese aktiwiteit het bykomende vulkaniese sentrums in die kaldera gevorm, insluitende die steeds aktiewe Barujari-keël. Die uitbarsting het die aardatmosfeer vir 'n paar jaar verlaag en gelei tot hongersnood en mislukte oeste in Europa en elders, hoewel steeds gedebatteer word oor die presiese skaal van die temperatuurafwykings en die gevolge daarvan.
945 of 946
946 se uitbarsing van die berg Paektu het vermoedelik gelei tot groot, wêreldwye klimaatsveranderings, met streekafwykings van kouer weer en sneeu van 945 tot 948.
535
Ekstreme weervoorvalle van 535-'36 kan moontlik verbind word met 'n vulkaniese uitbarsting. Die jongste verduideliking is die Tierra Blanca Joven-uitbarsting van die Ilopango-kaldera in Sentraal-El Salvador.[13]
1159 BCE
Die uitbarsting van Hekla in Ysland kon verantwoordelik gewees het vir die verval van die Bronstydperk om die oostelike Middellandse See deurdat dit kon gelei het tot mislukte oeste en gedwonge migrasies verder wes onder die sogenaamde Seevolke.
Toba-superuitbarsting
Die Tobameer, in die enorme kaldera van 'n supervulkaan.
'n Voorgestelde vulkaniese winter het sowat 71000 tot 73000 jaar gelede plaasgevind ná die superuitbarsting van die Tobameer op Soematra, Indonesië. In die volgende ses jaar is die grootste hoeveelheid vulkaniese swael in 110000 jaar gedeponeer, en dit het waarskynlik aansienlike ontbossing in Suidoos-Asië en 'n verlaging van globale temperature met 1°C tot gevolg gehad.[14] Sommige wetenskaplikes het 'n hipotese dat die uitbarsting 'n onmiddellike terugkeer na 'n glasiale klimaat veroorsaak het en dat dit menslike en dierebevolkings aansienlik verklein het. Ander meen die klimaatsuitwerking van die uitbarsting was te swak en kortstondig om so 'n groot invloed op vroeë menslike beskawings te kon hê.[14] Dit, gekombineer met die skielike voorkoms van die meeste menslike differensiasies in dieselfde tydperk, is 'n moontlike bewys van 'n bottelnek wat aan vulkaniese winters toegeskryf kan word. Superuitbarstings met uitgeworpe materiaal van minstens 1015kg (Toba se uitgeworpe massa = 6,9× 1015kg) vind gemiddeld elke miljoen jaar plaas.[15]
Argeoloë wat in 2013 'n mikroskopiese laag glasagtige vulkaanas in sediment van die Malawimeer ontdek het en die as definitief verbind het met die Toba-uitbarsting van sowat 75000 jaar gelede, het egter aangeteken daar is 'n algehele afwesigheid van die verandering in fossieltipes naby die aslaag wat verwag sou word ná 'n strawwe vulkaniese winter. Dit het die argeoloë tot die gevolgtrekking laat kom dat die grootste bekende vulkaanuitbarsting in die geskiedenis van die mens nie die klimaat van Oos-Afrika in 'n groot mate verander het nie.[16][17]
Die oorsaak van 'n bevolkingsbottelnek – 'n skerp afname in 'n spesie se bevolking, wat onmiddellik gevolg word deur 'n tydperk van groot genetiese uiteenlopendheid (differensiasie) onder die oorlewendes – word deur sommige navorsers aan vulkaniese winters toegeskryf. Sulke voorvalle kan bevolkings verklein "tot vlakke wat laag genoeg is dat evolusionêre veranderings, wat baie vinniger in klein bevolkings plaasvind, vinnige bevolkingsdifferensiasie kan teweegbring".[18] Met die Tobameer-bottelnek het baie spesies enorme vernouings van die geenpoel getoon, en Toba kon die menslike bevolking tot tussen 40000 en 15000, of selfs minder, laat krimp het.[18]
Brohan, P.; Kennedy, J. J.; Harris, I.; Tett, S. F. B.; Jones, P. D. (2006). "Uncertainty estimates in regional and global observed temperature changes: A new data set from 1850". Journal of Geophysical Research. 111 (D12): D12106. Bibcode:2006JGRD..11112106B. CiteSeerX10.1.1.184.4382. doi:10.1029/2005JD006548.
Wood, C.A. (1992). "The climatic effects of the 1783 Laki eruption". In Harrington, C. R. (red.). The Year Without a Summer?. Ottawa: Canadian Museum of Nature. pp.58–77.
Dull, R.; Southon, J. R.; Kutterolf, S.; Freundt, A.; Wahl, D.; Sheets, P. (2010). "Did the TBJ Ilopango eruption cause the AD 536 event?". AGU Fall Meeting Abstracts. 2010: V13C–2370. Bibcode:2010AGUFM.V13C2370D.
Oppenheimer, Clive (Augustus 2002). "Limited global change due to the largest known Quaternary eruption, Toba ≈74kyr BP?". Quaternary Science Reviews. 21 (14–15): 1593–1609. Bibcode:2002QSRv...21.1593O. doi:10.1016/S0277-3791(01)00154-8.
.jpg)
