Loading AI tools
İtalyan besteci Vikipedi'den, özgür ansiklopediden
Niccolò Paganini (27 Ekim 1782, Cenova - 27 Mayıs 1840, Nice), İtalyan besteci, keman virtüözü, gitarist ve kompozitör. Müzik tarihinin en ünlü keman virtüözlerinden biridir. Keman tekniğine önemli katkılarda bulunmuş; keman, gitar ve oda müziği alanında birçok eser vermiştir. Bestelerinin birçoğu dünyaca ünlüdür ve Liszt, Chopin, Schumann gibi bestecilere enstrümantal virtüözlüğün müziğin ana ögelerinden biri olması konusunda ilham kaynağı olmuşlardır.
| Niccolò Paganini | |
|---|---|
 Niccolò Paganini | |
| Genel bilgiler | |
| Doğum | 27 Ekim 1782 Cenova,  Ceneviz Cumhuriyeti |
| Ölüm | 27 Mayıs 1840 (57 yaşında) Nice,  Sardinya Krallığı |
| Çalgılar | Keman, viyola, gitar |
Niccolò Paganini, 27 Ekim 1782 yılında, Cenova'da Antonio ve Teresa (Bocciardo) Paganini'nin altı çocuğundan üçüncüsü olarak doğdu. Paganini'nin babası başarısız bir tüccardı, ayrıca mandolin çalarak ek gelir sağlamaya çalışıyordu. Paganini, beş yaşında mandolini babasından öğrenmeye başlamış, yedi yaşındaysa keman çalmaya başlamıştı. Aslında, Paganini'nin babası onu keman çalmaya zorlamaktaydı. Kendisi gün boyu mali hesaplarla uğraşırken oğlunun da bu süre boyunca keman çalmaya devam etmesini isterdi. Beğenmediği zamanlarda oğlunu açlıkla tehdit ettiği bile olmuştu.[1]
Küçük yaşına rağmen oldukça yetenekliydi. Henüz 4-5 yaşlarındayken babasını mandolin çalarken hataları konusunda uyarmaya başlamıştı.[1] Bu yeteneği hemen fark edilmişti. 6 yaşına geldiğinde kızamığa yakalanmış ve öldüğü sanılmış ve neredeyse gömülecek iken kefenin hareket ettiğinin görülmesi üzerine kurtulmuştu.[2] 9 yaşına geldiğinde, okullar ve tiyatrolarda sahne almaya başlamıştı.
Paganini, Cenova'nın en iyi kemancılarından Giovanni Servetto ve Giacomo Costa'dan altı ay boyunca ders aldıktan sonra babası ile beraber bir diğer kemancı olan Alessandro Rolla'dan eğitim almak üzere Parma'ya gitmek istedilerse de, Parma'ya ulaşım oldukça pahalıydı. Bu durumda yakınları olan Markiz Gian Carlo di Negro, Paganini için bir bağış konseri düzenledi. Konserden elde edilen para ile sonunda, 1795 yılında, Parma'ya gidebilmişlerdi.[3]
Alessandro Rolla, Paganini'ye birkaç ay ders verdikten sonra onu kendi hocası Ferdinando Paer'e yönlendirdi.[4] Paer, Paganini'yi kendi hocası Casparo Ghiretti'ye yönlendirdi. Paganini bir süre Ghiretti'den ders aldıktan sonra başarıyla yanından ayrıldı. Paganini, Paer ve Ghiretti ile uzun süre kalmasa da, ikisi de Paganini'yi kompozisyon stili konusunda büyük ölçüde etkilemişti.[5]
Fransızlar Mart 1796'da Kuzey İtalya'yı işgal edince Paganini ve ailesi Bolzaneto yakınlarındaki Romairone'ye sığındılar. Paganini'nin bu dönemde gitara olan ilgisinin arttığı sanılmaktadır.[6] Gitarda ustalaşmasına rağmen halka açık konserlerden ziyade yalnız başına çalmayı tercih etti. Daha sonraları gitarını daimi arkadaşı olarak konser turlarında taşımaya başladı.[7]
Antonio Paganini, genç Paganini'nin üzerinde baskı kurmaya devam etmekteyse de, sonunda oğlunun diğer oğlu ile beraber Lucca'ya gitmesine izin verdi. Paganini henüz 16 yaşında Lucca'ya gitmiş ve burada konserler vermeye devam etmişti. 1801 yılına gelindiğinde ise 18 yaşındaki Paganini Lucca Cumhuriyeti Orkestrasındaki ilk kemancı olarak çalmaya başlamıştı, ancak gelirinin önemli bir kısmını serbest çalışarak sağlıyordu. Baba baskısından kurtulan Paganini, şöhretini günden güne arttırsa da babasından kalma kumarbazlığı ayrıca kadınlara olan düşkünlüğü, keman yeteneğini gölgede bırakıyordu. Öyle ki, bir günde konserden kazandığı paranın tamamını kaybettiği bile olmuştu.[4]
1805 yılında Lucca, Napolyon Fransası tarafından ilhak edildi; bölgenin yönetimi ise Napolyon'un kız kardeşi Elisa Bonapart'a verildi.[8] Paganini, saraya çağrılmış ve orada da yeteneğini sergileyerek Elisa'yı etkilemiş, ardından saray orkestrasına atanmıştı. Napolyon Sonatını da bu dönemde besteleyen Paganini, kendi anlattığına göre kemanını iki ve tek telli şekilde çalmakta da yine bu dönemde ustalaşmıştı.[9] Elisa Bonapart'ın Toskana Büyük Düşesi olmasından sonra Paganini de Floransa'ya gitmiş ve orada da konserler vermeye devam etmişti. 1801 yılından beri yazmaya devam ettiği meşhur 24 Kapris albümünü ise nihayet 1807 yılında tamamlamıştı.
Paganini, birkaç yıl boyunca Parma ve Cenova civarlarında turne yapmaya devam etti. Halk arasında oldukça popüler olmasına rağmen, Avrupa'nın geri kalanında hala çok iyi bilinmiyordu. Ünlenişi, 29 Ekim 1813'te Milano'daki La Scala Operası'nda verdiği konseriyle birlikte oldu.[10] Paganini, bu konserde Franz Süssmayr'ın "Le Nozze De Benevenuto" adlı eserinden etkilenerek yazdığı Le Streghe'yi çalmıştı.[11] Konser harika geçmiş ve Paganini Avrupa'daki müzisyenlerin dikkatini çekmeye başlamıştı. 1814 yılında yayımlanan bir gazeteye göre Paganini, "dünyanın en iyi kemancısı" olarak gösteriliyordu.[11] 1816 yılında Paganini, Charles Lafont ile sahneye çıkmış ve aynı yıl Ludwig Spohr ile tanışmış, iki müzisyen ilerleyen yıllarda dost olmuşlardı.
Bu yıllarda, hakkında ilginç iddialar ortaya atılmaya başlanmıştı. Paganini, şeytan ile ilk defa 1824 yılında bağdaştırıldı.[12] 1823 yılında yazdığı "Vie de Rossini" adlı eserinde Stendhal, Paganini'nin metresini öldürmek suçuyla hapse girdiği ve hapisteyken tüm zamanını "muhteşem" yeteneklerini geliştirmeye adadığına dair asılsız bir iddia ortaya atmıştı.[13] Goethe, Paganini'yi ilk defa 1829 yılında dinlemiş ve daha sonra arkadaşına yazdığı bir mektupta Paganini'yi şeytani unsurlarla bağdaştırıyordu.[14] Paganini ise, bu tür iddialarla "Revue Musicale" adlı müzik dergisine yolladığı bir mektupta dalga geçmekten çekinmiyordu.[15]
1827 yılında Papa XII. Leo, Paganini'yi Altın Mahmuz Nişanı ile onurlandırdı.[16][17] Ünü, Ağustos 1828'den Şubat 1831'e kadar sürdürdüğü, Viyana'da başlayan ve Almanya, Polonya ve Bohemya'daki her büyük Avrupa şehrinden geçen ve nihayet Strazburg'da duran bir konser turuyla Avrupa'ya yayıldı. Bu turu Paris ve İngiltere izledi. Teknik yeteneği ve onu sergilemedeki gösterişi çok büyük beğeni toplamıştı. Kendi kompozisyonları, teması ve varyasyonlarından yanı sıra, Rodolphe Kreutzer ve Giovanni Battista Viotti gibi Paganini de, ondan öncekiler tarafından yazılan eserlerin varyasyonlarını (özellikle konçertolar) yazdı. Paganini, seyahatleri esnasında Paris'teki Ferdinando Carulli ve Viyana'daki Mauro Giuliani de dahil olmak üzere zamanının seçkin gitar virtüözleriyle temasa geçti.[18] Ancak bu deneyim ona gitarla halka açık konserler vermesi için ilham vermemişti. Kendi gitar trioları ve dörtlüleri, kapalı kapılar ardında kalmaya devam etti.
Paganini, hayatı boyunca pek çok kronik hastalık yaşamıştı. Kesin bir tıbbi kanıt bulunmamasına rağmen, Paganini'nin doktorunun 1831 yılında yayınladığı yazısından yola çıkarak Marfan sendromu'ndan veya Ehlers-Danlos sendromu'ndan muzdarip olduğu rivayet edilir.[19][20][21][22] Hastalığının yanı sıra, sık konser programı ve abartılı yaşam tarzı, sağlığına zarar verdi. 1820'lerin henüz başında görme bozukluğu yaşamış ve sahne ışıklarından etkilenmemek için mavi camlı gözlük takmaya başlamıştı.[2] 1822 gibi erken bir tarihte ise kendisine sifiliz teşhisi kondu, ilaç olarak kullandığı cıva ve afyon içeren maddeler ise ona ciddi şekilde fiziksel ve psikolojik yan etkiler yaptı. 1834 yılında henüz Paris'te iken, muayene olmuş, kullandığı ilaçların dozları azaltılmış ve tüberküloz nedeniyle tedavi edilmişti. İyileşmesi oldukça hızlı ilerliyordu ancak hastalıktan sonra kariyeri, günler hatta aylarca süren süren soğuk algınlığından depresyona kadar çeşitli sağlık sorunları nedeniyle sık sık iptal edildi.
Eylül 1834'te Paganini, başta el titremesi olmak üzere hastalıkları dolayısıyla konserlerine son verdi ve Cenova'ya döndü. Paganini, müziğini ve tekniklerini gizli tutmak istediğine dair yaygın inançların aksine, zamanını bestelerini ve keman yöntemlerini yayınlamaya adadı. Ayrıca öğrencileri olan Camillo Sivori ve Çellist Gaetano Ciandelli çeşitli başarılar elde etmişlerdi. Ancak Paganini'nin onlara yardımının dokunmadığını düşünmekteydiler. 1835 yılında Paganini, bu kez Napolyon'un ikinci karısı Avusturya'dan Arşidüş Marie Marie'nin emriyle Parma'ya döndü. Burada saray orkestrasını yeniden düzenlemekten sorumluydu. Ancak sonunda oyuncular ve saray çatıştı, bu yüzden çalışmaları hiçbir zaman tamamlanmadı. Paris'te, 11 yaşındaki Polonyalı virtüöz Apollinaire de Kontski ile arkadaş oldu ve ona ders verdi. Anlatılanlara göre Paganini, Kontski'den o kadar etkilendi ki, kemanlarını ve el yazmalarını ona miras olarak bıraktı.[23]
_-_tomba_di_Niccolò_Paganini_2019-06-25.jpg)
1836 yılında Paganini, bir kumarhane açmak üzere Paris'e döndü. Kumarhanenin batması onu parasızlığın eşiğine getirdi ve müzik enstrümanları da dahil olmak üzere şahsi eşyalarını zararını telafi etmek için açık artırmaya çıkardı. 1837 yılında vasiyetini yazdı ve mirasının büyük kısmını oğluna bıraktı. 1838 yılında sesini kaybeden Paganini, insanlarla sadece defterler aracılığıyla konuşabiliyordu.
1838 Noelinde, doktorlarının sağlığına daha iyi geleceği gerekçesiyle gitmesini tavsiye ettiği Marsilya için Paris'ten ayrıldı ancak sağlığının daha kötü ilerlemesi sebebiyle orada da fazla durmayarak Nice'e gitti.[24] Mayıs 1840'ta Nice Piskoposu, Paganini'ye ölmeden önceki son ayini gerçekleştirmesi için yerel bir bölge papazı gönderdi. Paganini, ayinin erken olduğunu varsaydı ve reddetti.[16]
Bir hafta sonra, 27 Mayıs 1840'ta, bir rahip çağrılmadan önce Paganini iç kanama nedeniyle öldü. Bu ve şeytanla iş birliği yaptığı, şeytanın kendisi olduğu, dinsiz olduğu gibi üstüne yapışan birçok söylenti sebebiyle, kilise cesedini Cenova'ya gömmeyi reddetti.[25]
Tam 4 yıl boyunca mumyalanmış ve konser elbisesi giydirilmiş olan cesedi oradan oraya taşındı. Nihayetinde, 1876'da Parma'daki bir mezarlığa gömüldü. 1893'te Çek kemancı František Ondříček, Paganini'nin torunu Attila'yı kemancının cesedini görmeye izin vermeye ikna etti. Bu bölümden sonra, Paganini'nin cesedi nihayet 1896'da Parma'daki yeni bir mezarlıkta tekrar defnedildi.
Niccolo Paganini, Venedik'te, Samuel Tiyatrosunda Antonio Bianchi ile tanışmış ve 1825 yılına gelindiğinde ise ondan bir çocuk yapmıştı. 1828 yılına kadar çocuğunu da yanına alarak turnelere çıkan Paganini, Bianchi'nin kıskançlığından ötürü onunla evlenmemiş ve nihayet 1828 yılında bir miktar para karşılığında ondan ayrılmıştı.[26] Oğulları Achille ise Paganini'nin yanında kalmış ve Paganini, ömrünün sonuna kadar onunla ilgilenmiş ve konserlerine götürmüştü.
Paganini birçok besteci ile yakın arkadaşlık kurmuştur. Bunlardan biri de Rossini'dir. 1818 ylılında Bologna'da tanıştılar. 1821 yılında ise tekrar bir araya geldiler ve bu bir araya gelişte Paganini, Rossini'nin "Matilde di Shabron" adlı eserininin ilk seslendirişini yönetecek kişi olarak sahneye çıkmıştı.[27] Oldukça samimi olan bu arkadaşlık, Rossini'nin beş ay boyunca Paganini'nin teknikleri ile keman çalmayı öğrenmesine de sebep olmuştu.[28] Paganini'nin bir diğer yakın arkadaşı ise Hector Berlioz'du.[27] Paris'te tanıştılar ve sıkı arkadaş oldular. Paganini, Berlioz'u Beethoven'ı geçtiğini söyleyerek överdi.[29] İkisinin de gitara epey ilgisi vardı. Öyle ki Paganini, Berlioz'a ikisinin de üstünde imzası bulunan bir gitar hediye etmişti. 1830-1831 yıllarında, Frankfurt'ta Carl Guhr ile arkadaş olmuş; Carl Guhr, Paganini'nin keman tekniklerini inceleyen bir eser yayınlamıştı.[27][30]
Paganini bir dizi ince telli çalgıya sahipti. Bu çalgıları ilginç kılanlar ise onları alış ve kaybediş hikâyeleriydi. Paganini hala Livorno'da bir gençken, Livron adlı zengin bir iş insanı ona Giuseppe Guarneri tarafından yapılmış bir kemanı ödünç vermişti. Livron, Paganini'nin çalışından memnun kalınca, kemanı geri almayı reddetti.[31] Paganini hayatı boyunca bu kemanı çaldı. Bu özel keman Il Cannone Guarnerius olarak biliniyor ve hâlâ Cenova'da sergileniyor. Daha sonraları ise Pasini adlı bir adamla girdiği bir mücadele sonucunda başka bir keman daha kazanmıştı.
Paganini'nin sahip olduğu diğer enstrümanlar arasında Antonio Amati 1600, Nicolò Amati 1657, Paganini-Desaint 1680 Stradivari, Guarneri-filius Andrea 1706, Le Brun 1712 Stradivari, Vuillaume c. 1720 Bergonzi, Hubay 1726 Stradivari ve Comte Cozio di Salabue 1727 kemanları; Flandre Kontes 1582 da Salò-di Bertolotti ve Mendelssohn 1731 Stradivari viyolaları; Piatti 1700 Goffriller, Stanlein 1707 Stradivari ve Ladenburg 1736 Stradivari çelloları; ve Mirecourt 1820'lu Grobert gitarı bulunmaktaydı.[32][33] Bu enstrümanlardan dört tanesi, Tokyo Yaylı Çalgılar Dörtlüsü grubu tarafından kullanıldı.
Gennaro Fabricatore tarafından yapılan gitarını hayatı boyunca yanında taşımış ve ekonomik çöküntü yaşadığı dönemlerde bile satışa çıkarmamıştı. Stauffer tarafından yapılmış bir gitar kullandığına dair bir iddia da vardır.
Paganini, pek çok eser besteledi ve bunları konserlerinde çaldı. Bu besteler, keman tekniğinin gelişmesinde büyük rol oynadı. Elisa Bonapart'ın sarayında çalıştığı dönemde başta 24 Kapris olmak üzere; solo parçalar, duo sonatlar, gitar için triollar ve quartetler besteledi. Bu çalışmalar Boccherini'nin gitar beşli yayınlarından ilham alınmış olabilirler.
Paganini, Le Streghe, Carnival de Venice ve Nel cor più non mi sento da dahil olmak üzere birçok varyasyonu, Avrupa konser turundan ya önce besteledi ya da ilk defa Avrupa turundan önce çaldı.
Paganini'nin bestelerinin pek çoğunda hayvan ve farklı enstrüman sesleri taklit edilmişti. Il Fandango Spanolo parçası bir dizi mizahi hayvan sesi taklidini içeriyordu. Daha da ilginci, Paganini Duetto Amoroso isimli sevgililerin iniltilerinin taklit edildiği bir solo parçası da bestelemişti. Duetto Amoroso'nun el yazması bulunuyor ancak Il Fandango Spanolo, sadece konser posterlerinden biliniyor.
Bununla birlikte, eserleri Eugène Ysaÿe'nin de söylediği üzere polifonik olmaktan uzak olduğu sebebiyle eleştirilir.[34] Öte yandan Yehudi Menuhin, bunun kompozisyona bir yardım olarak gitarı (piyano yerine) seçmesinin bir sonucu olabileceğini öne sürdü.[31] Konçertolarındaki orkestra kısımları genellikle kibar, maceracı ve solisti açıkça destekliyordu. Tarzı, Giovanni Paisiello, Gioachino Rossini ve Gaetano Donizetti gibi Napoli'nin gitar müziği ortamından etkilenen İtalyan bestecilerle tutarlıdır.[35]
Paganini, aynı zamanda pek çok besteciye de ilham kaynağı olmuştu. "La Campanella" ve "A minor Caprice (No. 24)" parçalarına birçok besteci tarafından varyasyonları yazıldı. Franz Liszt, Robert Schumann, Johannes Brahms, Sergei Rachmaninoff, Boris Blacher, Andrew Lloyd Webber, George Rochberg ve Witold Lutosławski'nin varyasyonları, bunların arasında en bilinenleridir.
İsrailli kemancı Ivry Gitlis, Paganini'yi bir gelişimden ziyade bir fenomen olarak tanımladı. Paganini'nin kullandığı tekniklerin birçoğu hâlihazırda bulunmasına rağmen, dönemin en iyi kemancıları tonlama ve eğme tekniklerine odaklandı. Arcangelo Corelli (1653-1713), kemanın bir grup enstrümanından solo bir enstrümana dönüştürülmesinde öncü olarak kabul edildi.
Bu arada, kemanın polifonik yeteneği, Johann Sebastian Bach'ın "Sonatas and Partitas BWV 1001-1006" parçası ile geliştirilmişti. Diğer önemli kemancılar arasında, bestelerinde kemancıya yönelik artan teknik ve müzikal talepleri yansıtan Antonio Vivaldi (1678-1741) ve Giuseppe Tartini (1692-1770) vardı. Bu dönemde kemanın müzikteki rolü büyük ölçüde değişmesine rağmen, keman tekniğindeki ilerleme istikrarlı ancak yavaştı. Parmakları ve pruva çevikliğini gerektiren teknikler hâlâ alışılmışın dışında kabul ediliyordu ve yerleşik kemancılar topluluğu tarafından tasvip edilmiyordu.
Paganini'nin tekniği ve keman kompozisyonu Pietro Locatelli (1693-1746) ve August Duranowski (Auguste Frédéric Durand) (1770-1834) tarafından etkilendi. Paganini, Parma'da bulunduğu sırada, Locatelli'nin 24 Kapris'ine rastlamıştı. 1730'larda yayımlanan bu teknikler, müzikal otoriteler tarafından çekingenlikle karşılandı ve genel olarak müzik topluluğu tarafından unutuldu. Aynı zamanda Giovanni Battista Viotti'nin (1755-1824) eski bir öğrencisi olan Durand, ünlü bir kemancı oldu. Hem doğal hem yapay (daha önce performansta denenmemiş) harmonik ve performansında sol el pizzikato kullanımı ile ünlüdür.[36] Paganini, daha sonra genç keman virtüözünün ayırt edici özelliği hâline gelen yenilikleri ve şovmenliğinden etkilendi. Paganini, şimdi düzenli kompozisyonlara dâhil edilen bu tekniklerin canlanmasında ve popülerleşmesinde etkili olmuştu.[3]
Paganini'nin keman tekniklerinin bir başka yönü esnekliği ile ilgiliydi. Son derece uzun parmakları vardı ve bir el aralığındaki dört telde üç oktav çalabiliyordu. Bu, bugünün standartlarına göre bile olağanüstü bir başarıydı ki bu özelliği büyük ihtimalle Ehlers-Danlos sendromu veyahut Marfan sendromu'ndan gelmekteydi.
Bunların yanında Paganini, keman tekniğine çift tril, arşe ile birlikte pizzikato yapabilmek ve çift ses basabilmek gibi pek çok yenilik getirmiştir.[37]
Paganini, birçok sanatçıya esin kaynağı olmuştur Bunlardan birkaçı şunlardır:
"Caprice 24 in A minor, Op. 1", birçok sanatçının eserlerinde temeli oluşturmuştur. Brahms'tan "Variations on a Theme of Paganini" ve Rachmaninoff'tan "Rhapsody on a Theme of Paganini", bunlara örnek olarak gösterilebilir.
Memleketi Cenova'da 1954 yılından beri "Paganini Competition" adlı bir keman yarışması düzenlenmektedir.
1972 yılında İtalya Devleti, Köln'deki W. Heyer Kütüphanesi'nden Paganini'nin el yazmalarını içeren bir koleksiyon satın aldı. Şimdiyse Roma'daki Biblioteca Casabatense'de bulunuyorlar.[38]
Sovyet Astronom Nikolai Chernykh, 1978 yılında keşfettiği küçük gezegen'e, 2859 Paganini adını verdi.[39]
1982 yılında Cenova'da Maria Rosa Moretti ve Anna Sorrento tarafından düzenlenen Paganini'nin tematik bir müzik kataloğunu yayınladı. Bundan dolayı kataloglanmış eserlerine "MS" kısaltması kullanılmaktadır.[40]
İtalyan Posta İdaresi 1982 yılında, doğumunun 200. yılı anısına bir hatıra pulu bastırmıştır.
Paganini'nin herhangi bir fotoğrafının olmadığı bilinmesine rağmen, 1900 yılında İtalyan keman yapımcısı Giuseppe Fiorini, Paganini'nin sahte bir Dagerreyotipi'sini oluşturdu. Aslında o kadar iyi bir çalışmaydı ki, büyük klasik yazar ve konuşmacı Arthur M. Abell bile gerçek olduğuna inandı ve Musical Courier dergisinin 22 Ocak 1901 sayısında, bu görüntüyü yeniden bastırdı.[41]
Paganini, "The Magic Bow" filminde Stewart Granger (1946), "A Song The Remember" filminde Roxy Roth (1945), "Kinski Paganini" filminde Klaus Kinski (1989) ve "The Devil's Violinist" filminde David Garrett tarafından canlandırıldı (2013).
1982 yılında "Niccolo Paganini" isimli Sovyet mini dizisinde ünlü virtüözü Ermeni aktör Vladimir Msryan canlandırdı. Başka bir Ermeni Aktör Armen Dzhigarkhanyan, Paganini'nin sinsi bir Cizvit üyesi olan kurgusal baş düşmanını canlandırdı. Dizi, daha çok Paganini ile Roma Katolik Kilisesi arasındaki ilişkilere odaklanmaktaydı.
Dizi genel olarak Paganini hakkındaki efsaneler üzerine kurulmuştu. Bir sahnesinde Paganini'nin kemanının sabote edilmesi üzerine keman telleri birer birer kopmuş ve Paganini konserine tek tel ile devam etmek zorunda kalmıştı. Gerçekte ise Paganini bunu bir kez kazara yaşamış, daha sonraki konserlerinde ise hünerini göstermek amacıyla keman tellerini kopmaları üzerine ayarlamış yani bilerek ve isteyerek keman tellerini koparmıştı.[42][43]
Don Nigro'nun hiciv komedi oyunu "Paganini" (1995), Paganini'nin ruhunu yanlışlıkla şeytana sattığını ve boşu boşuna kurtuluşunu aradığını işler. "Varyasyon üzerine varyasyon" diye bağırır Paganini, "ancak hangi varyasyon kurtuluşa ve lanetlenmeye yol açar? Müzik, cevabı olmayan bir soru". Paganini, üç sevgilisini öldürmüş ve yoksulluk çekmiş, hapishaneye girmiş ve içkiye düşmüş bir kişi olarak tasvir edilir. Başını pek çok defa şeytan kurtarmış ve onun sayesinde keman çalmaya geri dönebilmişti. En sonunda Paganini (saatçi kılığındaki Tanrı tarafından) bir şişenin içine hapsedilir ve sonsuza dek halkı eğlendirmek üzerine keman çalar. Saatçi, Paganini'nin öldürdüğü eşlerinden Antonia'ya şöyle der; "Ona acıma canım. O sorusu olmayan bir cevapta yapayalnız. Kutarılanlarla lanetlenenler aynıdır."
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
