Marksizm-Leninizm-Maoizm (MLM), Marksizm-Leninizm ve Maoculuğu sentezleyen ve üzerine inşa eden bir siyaset felsefesidir. Savunucuları Marksizm-Leninizm-Maoizm'i Maoizm, Maoizm'i de Mao Zedong Düşüncesi veya Marksizm-Leninizm-Mao Zedong Düşüncesi olarak adlandırmaktadır. Marksizm-Leninizm-Maoizm, 1969 yılında Kuzey Kalimantan Komünist Partisi'nin temel ilkesi olarak ilan edilmiş olmasına rağmen,[1] ilk kez 1982 yılında Aydınlık Yol tarafından resmileştirilmiştir.[2]
Marksizm-Leninizm-Maoizm sentezi Mao Zedong'un yaşamı boyunca gerçekleşmemiştir. 1960'lardan itibaren kendilerini Maoist olarak adlandıran ya da Maoizmi savunan gruplar ortak bir Maoizm anlayışı etrafında birleşmemiş, bunun yerine Mao'nun siyasi, felsefi, ekonomik ve askeri eserlerine dair kendilerine özgü yorumlara sahip olmuşlardır; bu dağınık ideolojik eğilimler Mao Zedong Düşüncesini oluşturmuştur ve halen de oluşturmaktadır. Marksizm-Leninizm-Maoizm taraftarları bunun Marksizmin birleşik, tutarlı bir üst aşaması olduğunu ve 1980'lere kadar Peru'da Aydınlık Yol tarafından yürütülen halk savaşı deneyimi yoluyla sentezlenmediğini iddia etmektedir. Bu durum Aydınlık Yol'un Marksizm-Leninizm-Maoizm'i Marksizm'in en yeni gelişimi olarak konumlandırmasına yol açmıştır.[2]
Marksizm-Leninizm-Maoizm, Brezilya, Kolombiya, Ekvator, Hindistan, Nepal ve Filipinler gibi ülkelerde devrimci hareketleri canlandıran bir güç olarak önemli ölçüde büyümüş ve gelişmiştir. Aynı zamanda Avusturya, Fransa, Almanya, İsveç ve Amerika Birleşik Devletleri gibi ülkelerde komünist partilerin kurulması ya da yeniden yapılandırılması yönünde çabalar sarf edilmesine yol açmıştır. Norveç'teki Halka Hizmet Et ve Amerika Birleşik Devletleri'ndeki Kızıl Muhafızlar gibi birçok ülkede parti dışı Maoist örgütler bulunmaktadır.
Bileşenler
Yeni Demokrasi
Yeni Demokrasi teorisi, yarı-feodal ve yarı-sömürge ülkelerdeki ulusal-burjuvazinin ikili bir karaktere sahip olduğunu, sömürücü kapitalist bir güç olmasına rağmen sömürgeciliğe, emperyalizme ve komprador-burjuvaziye (varlığı emperyalizme bağlı olan) karşı her zaman olmasa da proletaryanın yanında yer alabileceğini savunur.
Rusya'daki Yeni Ekonomi Politikası gibi, Yeni Demokrasi de sosyalizmin uzun vadeli gelişimi ya da bu durumda sosyalizmin ilk etapta inşası ve sağlamlaştırılması için gerekli (ancak geçici) bir aşama olarak düşünülmüştür. Yeni Demokratik aşamada ulusal-burjuvaların her zaman sıkı bir şekilde proletaryanın emri altında olması gerektiğini ve ulusal durum izin verir vermez (başka bir deyişle, feodalizm ile kitleler arasındaki çelişki artık ulusun birincil çelişkisi olmadığında veya burjuva demokratik devrim yeterince ileri bir aşamaya geldiğinde) proletaryanın açık bir diktatörlüğü için onlardan kesin olarak vazgeçilmesi gerektiğini savunur.
Kitle çizgisi
Vladimir Lenin'in öncü parti teorisini temel alan kitle çizgisi teorisi,[3] kitlelerin devrimci önderliği, proletarya diktatörlüğünün pekiştirilmesi, partinin güçlendirilmesi ve sosyalizmin inşası için bir stratejinin ana hatlarını çizer. Kitle çizgisi "kitlelerden kitlelere" ifadesiyle özetlenebilir. Üç bileşeni ya da aşaması vardır:[4]
- Kitlelerin farklı fikirlerini bir araya getirmek.
- Bu fikirleri devrimci Marksizm perspektifinden, kitlelerin uzun vadeli, nihai çıkarları ışığında (ki kitlelerin kendileri de bazen bunu ancak belli belirsiz algılayabilir) ve nesnel durumun bilimsel bir analizi ışığında işlemek ya da yoğunlaştırmak.
- Bu yoğunlaşmış fikirleri, kitle mücadelesini devrime doğru gerçekten ilerletecek bir siyasi çizgi biçiminde kitlelere geri vermek.
Bu üç adım tekrar tekrar uygulanmalı, uygulama ve bilgi yinelenerek daha yüksek ve daha yüksek aşamalara yükseltilmelidir.
Çelişki yasası
Marksist-Leninist-Maoistler Mao Zedong'un felsefi eserlerini, özellikle de Çelişki Üzerine'deki diyalektik ve Pratik Üzerine'deki epistemoloji üzerine çalışmalarını desteklerler.
Uzun süreli halk savaşı
Halk savaşı, aşağıdaki ilkeleri benimseyen bir devrim stratejisidir:
- Burjuvaziyle kendi koşullarında, onlarla aynı taktik ve stratejileri kullanarak savaşmaya başlayan herhangi bir girişim ezilecektir (Marksist-Leninist-Maoistler, Ekim Devrimi dışında konvansiyonel savaşı hemen kullanan her devrimci girişimin burjuvazi tarafından ezildiğini belirtmektedir).
- Devrim için nesnel koşulların ne zaman var olacağı tahmin edilemez. Bu nedenle öznel koşulların, yani sınıf bilincinin çok önceden inşa edilmesi gerekir.
- Devlet iktidarının ele geçirilmesi genellikle bir çırpıda gerçekleşmez. Proleter öncü, burjuvazi ile aynı anda ülkenin bazı bölümlerini kontrol ettiğinde, uzun süreli halk savaşı boyunca ikili bir iktidar durumu ortaya çıkar.
- Partinin kendisi askeri deneyime sahip değilse, iktidarın ele geçirilmesinde proletaryaya önderlik etmeyi umut etmesi mümkün değildir. Bu nedenle askeri deneyim -yani sınırlı ölçekte de olsa fiilen savaşarak kazanılan deneyim- iktidarın ele geçirilmesinden çok önce kazanılmalıdır. Proletarya diktatörlüğüne doğru gerekli bir gelişme olmasının yanı sıra, ikili iktidar bu askeri deneyimi (sivil bilgi, propaganda çabaları için yakıt, parti için maddi yardım ve kitle çizgisinin genişletilmesi ve iyileştirilmesi ile birlikte) sağlamada paha biçilmezdir.
Birkaç Marksist-Leninist-Maoist komünist parti 1998 yılında yayınladıkları ortak bir belgede, uzun süreli halk savaşının özel stratejik çizgisi ile daha genel ve evrensel olarak uygulanabilir halk savaşı arasındaki farkı teyit etmişlerdir. Uzun süreli halk savaşı, halk savaşı kavramının büyük bir nüfusa ya da köylü çoğunluğuna sahip ülkelere özel bir uygulaması olarak tanımlanır ve kırsal kesimde komünist kontrolün temel alanlarından şehirlerin kuşatılmasını içerir.[5][6]
Halk savaşının tamamen sanayileşmiş birinci dünya ülkelerine uygulanması konusu çok tartışılan bir konudur. Devrimci Enternasyonalist Hareket gibi birçok Marksist-Leninist-Maoist örgüt, Birinci Dünya'daki varsayımsal bir halk savaşının büyük kısmının kentsel alanlarda gerçekleşeceğini ileri sürmüştür.[6]
Kültür Devrimi
Marksist-Leninist-Maoistler, öncü partinin kendi içinde ortaya çıkan burjuvaziyi ortadan kaldırmayı ve toplumsal üstyapının tüm yönlerini dönüştürmeyi amaçlayan Büyük Proleter Kültür Devrimi'nin deneyimlerinden ve derslerinden büyük ölçüde yararlanırlar. "Sınıf mücadelesi sosyalizm altında da devam eder ve yoğunlaşır" sloganı sıklıkla kullanılır.
Marksist-Leninist-Maoistler üretim ilişkilerinin üretici güçler üzerindeki önceliğini savunur, Joseph Stalin'in sosyalizmin ileri bir aşamasında burjuva etkisinin esas olarak dış güçlerden kaynaklandığı (iç güçlerin neredeyse tamamen dışlandığı) yönündeki çizgisini eleştirir ve taban-üstyapı diyalektiğini (tabanın bilinçli dönüşümünün tek başına yeterli olmadığı, üstyapının da bilinçli olarak dönüştürülmesi gerektiği) güçlü bir şekilde yeniden teyit ederler.
Mao Zedong Düşüncesinden Farklılıkları
Marksizm-Leninizm-Maoizm ve Mao Zedong Düşüncesi arasındaki en önemli üç fark şunlardır:[7][8][9]
- Marksizm-Leninizm-Maoizm, takipçileri tarafından Marksizm-Leninizm'in daha yüksek bir aşaması olarak kabul edilir, tıpkı Marksizm-Leninizm'in Marksizm'in daha yüksek bir aşaması olarak kabul edilmesi gibi. Ancak Mao Zedong Düşüncesi, Çin Devrimi'nin özelliklerine uygulanan Marksizm-Leninizm olarak kabul edilir.
- Marksizm-Leninizm-Maoizm evrensel olarak uygulanabilir olarak kabul edilirken, Mao Zedong Düşüncesinin yönleri genellikle uygulanamaz.
- Marksizm-Leninizm-Maoizm, Mao Zedong Düşüncesinin Üç Dünya Teorisini tamamen reddeder ve bunu Başkan Mao'nun yaşamının sonlarına doğru Deng Şiaoping liderliğindeki Çin Komünist Partisindeki sağa dönüşün bir parçası ve Marksist-Leninist emperyalizm teorilerinden bir sapma olarak görür.[10] Marksizm-Leninizm-Maoizm-Gonzalo Düşüncesi sadece Deng'in uygulamasını reddetmektedir.[11]
Kaynakça
Wikiwand in your browser!
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
