![cover image](https://wikiwandv2-19431.kxcdn.com/_next/image?url=https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/1/16/Sweet_View_of_Salween_River_in_Tang_Yan_Township%252C_Shan_State%252C_Myanmar.jpg/640px-Sweet_View_of_Salween_River_in_Tang_Yan_Township%252C_Shan_State%252C_Myanmar.jpg&w=640&q=50)
แม่น้ำสาละวิน
From Wikipedia, the free encyclopedia
แม่น้ำสาละวิน (อังกฤษ: Salween River; พม่า: သံလွင်မြစ်; ไทยถิ่นเหนือ: ; กะเหรี่ยงสะกอ: ဃိၣ်လီၤကျိ โคโหล่โกล[11]) เป็นแม่น้ำสายที่ยาวเป็นอันดับที่ 26 ของโลก ยาว 2,800 กิโลเมตร [12] และเป็นแม่น้ำที่มีความยาวเป็นอันดับสองของภูมิภาคเอเชียอาคเนย์ รองมาจากแม่น้ำโขง[13] มีต้นกำเนิดจากการละลายของหิมะเหนือเทือกเขาหิมาลัย ไหลผ่านจังหวัดปกครองตนเองชนชาติลีซอ นู่เจียง มณฑลยูนนาน ประเทศจีน ที่ซึ่งเรียกแม่น้ำนี้ว่า แม่น้ำนู่ หรือ นู่เจียง (จีน: 怒江) หมายถึง "แม่น้ำพิโรธ"[13] ชาวไทใต้คงเรียกแม่น้ำนี้ว่า แม่น้ำคง (ᥑᥨᥒᥰ ซึ่งเป็นที่มาของชื่อ "ไทใต้คง") และผ่านประเทศพม่าผ่านรัฐฉาน รัฐกะยา รัฐกะเหรี่ยง ซึ่งเป็นแม่น้ำกั้นพรมแดน ระหว่างพม่ากับไทยที่จังหวัดแม่ฮ่องสอน และไหลลงมาบรรจบกับแม่น้ำเมย หลังจากนั้นแม่น้ำสาละวินจึงไหลวกกลับเข้าประเทศพม่า และไหลลงสู่มหาสมุทรอินเดียที่อ่าวเมาะตะมะ รัฐมอญ
แม่น้ำสาละวิน | |
---|---|
![]() แม่น้ำสาละวินในรัฐฉาน ประเทศพม่า | |
![]() แผนที่บริเวณลุ่มน้ำของแม่น้ำสาละวิน | |
ชื่อท้องถิ่น |
|
ที่ตั้ง | |
ประเทศ | |
มณฑล (จีน) | เขตปกครองตนเองทิเบต, ยูนนาน |
รัฐ (พม่า) | ฉาน, กะยา, กะเหรี่ยง, มอญ |
จังหวัด (ไทย) | แม่ฮ่องสอน |
ลักษณะทางกายภาพ | |
ต้นน้ำ | เทือกเขาถังกู่ลา |
• ตำแหน่ง | นักชู เขตปกครองตนเองทิเบต ประเทศจีน |
• พิกัด | 32°43′47″N 92°13′58″E[1] |
• ระดับความสูง | 5,432 เมตร (17,822 ฟุต)[1] |
ปากน้ำ | ทะเลอันดามัน |
• ตำแหน่ง | เมาะลำไย รัฐมอญ ประเทศพม่า |
• พิกัด | 16°11′39″N 97°35′00″E |
• ระดับความสูง | 0 เมตร (0 ฟุต) |
ความยาว | 3,289 กิโลเมตร (2,044 ไมล์)[2] |
พื้นที่ลุ่มน้ำ | 324,000 ตารางกิโลเมตร (125,000 ตารางไมล์) |
อัตราการไหล | |
• ตำแหน่ง | สามเหลี่ยมปากแม่น้ำสาละวิน ทะเลอันดามัน |
• เฉลี่ย | 6,600 m3/s (230,000 cu ft/s)[3][4] to 211 km3/a (6,700 m3/s)[5] |
• ต่ำสุด | 2,300 m3/s (81,000 cu ft/s)[6] |
• สูงสุด | 32,600 m3/s (1,150,000 cu ft/s)[6] |
อัตราการไหล | |
• ตำแหน่ง | เมาะลำไย รัฐมอญ ประเทศพม่า |
• เฉลี่ย | 6,391.9 m3/s (225,730 cu ft/s)[7] |
อัตราการไหล | |
• ตำแหน่ง | เมาะตะมะ รัฐมอญ ประเทศพม่า |
• เฉลี่ย | 5,217.5 m3/s (184,250 cu ft/s)[7] |
อัตราการไหล | |
• ตำแหน่ง | พะอัน รัฐกะเหรี่ยง ประเทศพม่า |
• เฉลี่ย | 4,722.3 m3/s (166,770 cu ft/s)[8] (Period: 2009-2013)5,280 m3/s (186,000 cu ft/s)[9] |
• ต่ำสุด | 1,743 m3/s (61,600 cu ft/s)[9] |
• สูงสุด | 17,080 m3/s (603,000 cu ft/s)[9] |
อัตราการไหล | |
• ตำแหน่ง | หลูฉุ่ย จังหวัดปกครองตนเองชนชาติลีซอ นู่เจียง ประเทศจีน |
• เฉลี่ย | 1,437 m3/s (50,700 cu ft/s)[10] |
ลุ่มน้ำ | |
ลำน้ำสาขา | |
• ซ้าย | แม่น้ำ Suo, แม่น้ำ Ga, น้ำข่า, แม่น้ำสิม, แม่น้ำปาย, แม่น้ำเมย, แม่น้ำไจง์ |
• ขวา | แม่น้ำปา, แม่น้ำ Leng, แม่น้ำป๋าง, แม่น้ำ Teng, แม่น้ำ Pawn |
แม่น้ำสาละวินมีต้นกำเนิดที่เดียวกับแม่น้ำโขง และแม่น้ำแยงซี โดยแบ่งแยกออกจากกันอย่างชัดเจนจากต้นกำเนิด และเนื่องจากเป็นน้ำที่เกิดจากการละลายของหิมะ อุณหภูมิของน้ำในแม่น้ำสาละวินจึงมีความเย็นกว่าน้ำในแม่น้ำอื่น ๆ ในประเทศไทย บางช่วงมีความลึกมากและน้ำไหลแรง[14]
นอกจากนี้ในประเทศจีน พื้นที่ลุ่มน้ำและแม่น้ำสาละวิน เป็น 1 ในพื้นที่ลุ่มแม่น้ำ 3 สายในเขตเทือกเขาเหิงต้วน ที่ได้รับการขึ้นทะเบียนเป็น "แหล่งมรดกโลก" ร่วมกับ แม่น้ำโขง และ แม่น้ำแยงซี ในเขตพื้นที่มณฑลยูนนาน ภายใต้ชื่อ พื้นที่คุ้มครองแม่น้ำขนานสามสายแห่งยูนนาน โดยพื้นที่ดังกล่าว นับได้ว่าเป็นสถานที่แห่งหนึ่งบนโลกที่มีความอุดมสมบูรณ์และความหลายหลายทางชีวภาพสูง