เรือบรรทุกเครื่องบินชั้นนิมิตซ์

เรือบรรทุกเครื่องบินชั้นนิมิตซ์ (อังกฤษ: Nimitz-class aircraft carrier) เป็นชั้นเรือบรรทุกเครื่องบินพลังงานนิวเคลียร์จำนวน 10 ลำที่เป็นกำลังหลักของกองทัพเรือสหรัฐ เรือลำแรกของชั้นนี้ตั้งชื่อตามผู้บัญชาการทัพเรือแปซิฟิกในสมัยสงครามโลกครั้งที่สอง เชสเตอร์ ดับเบิลยู. นิมิตซ์ (Chester W. Nimitz) ซึ่งเป็นนายทหารสหรัฐคนสุดท้ายที่ได้รับยศจอมพลเรือ^[3] เรือบรรทุกเครื่องบินชั้นนิมิตซ์มีความยาวโดยรวม 1,092 ฟุต (333 เมตร) และระวางขับน้ำเต็มที่มากกว่า 100,000 ลองตัน (100,000 ตัน)^[3] ถือเป็นเรือรบที่ใหญ่ที่สุดเท่าที่เคยสร้างมาและยังประจำการอยู่ จนกระทั่งยูเอสเอส เจอรัลด์ อาร์. ฟอร์ด เข้าประจำการในกองทัพเรือในปี 2017^[6]

เรือบรรทุกเครื่องบินชั้น
นิมิตซ์

ยูเอสเอส นิมิตซ์ (CVN-68) ซึ่งเป็นเรือลำแรกของเรือชั้นนิมิตซ์ อยู่กลางทะเลใกล้กับวิกทอเรีย รัฐบริติชโคลัมเบีย หลังจากปรับปรุงครั้งใหญ่ระหว่างปี 1999–2001
ภาพรวมชั้น
ชื่อ:	ไทย : เรือบรรทุกเครื่องบินชั้นนิมิตซ์ อังกฤษ : Nimitz-class aircraft carrier
ผู้สร้าง:	นิวพอร์ตนิวส์ชิปบิลดิงคอมปานี
ผู้ใช้งาน:	กองทัพเรือสหรัฐ
ก่อนหน้าโดย:	ชั้นคิตตีฮอว์ก และ ชั้นเอนเทอร์ไพรซ์
ตามหลังโดย:	ชั้นเจอรัลด์ อาร์. ฟอร์ด
ชั้นย่อย:	ชั้นทีโอดอร์ โรเซอเวลต์ และ ชั้นโรนัลด์ เรแกน
ราคา:	US$8,500 ล้าน[1] ($10,800 ล้าน ในปี 2022)[2]
สร้างเมื่อ:	1968–2006
ในราชการ:	1975–ปัจจุบัน
ในประจำการ:	3 พฤษภาคม ค.ศ. 1975
วางแผน:	10
เสร็จแล้ว:	10
ใช้การอยู่:	10
ลักษณะเฉพาะ
ประเภท:	เรือบรรทุกอากาศยาน
ขนาด (ระวางขับน้ำ):	100,000–104,600 ลองตัน (101,600–106,300 ตัน) (บรรทุกเต็มพิกัด)[3]
ความยาว:	ยาวสุด: 1,092 ฟุต (332.8 เมตร) เส้นน้ำลึก: 1,040 ฟุต (317.0 เมตร)
ความกว้าง:	กว้างสุด: 252 ฟุต (76.8 เมตร) เส้นน้ำลึก: 134 ฟุต (40.8 เมตร)
กินน้ำลึก:	สูงสุดสำหรับเดินเรือ: 37 ฟุต (11.3 เมตร) ขีดจำกัด: 41 ฟุต (12.5 เมตร)
ระบบขับเคลื่อน:	2 × เครื่องปฏิกรณ์นิวเคลียร์ Westinghouse A4W (HEU 93.5%) 4 × กังหันไอน้ำ 4 × ใบจักร 260,000 แรงม้า (194 เมกะวัตต์)
ความเร็ว:	30+ นอต (56+ กิโลเมตรต่อชั่วโมง; 35+ ไมล์ต่อชั่วโมง)
พิสัยเชื้อเพลิง:	ไม่จำกัด เดินทางได้ตลอดนาน 20 - 25 ปี
อัตราเต็มที่:	ลูกเรือ: 3,200 คน นักบิน: 2,480 คน
ลูกเรือ:	5,000–5,200[1] (รวมนักบิน)
ระบบตรวจการและปฏิบัติการ:	เรดาร์ค้นหาทางอากาศ 3 มิติ AN/SPS-48E เรดาร์ค้นหาทางอากาศ 2 มิติ AN/SPS-49(V)5 เรดาร์จับเป้าหมาย AN/SPQ-9B เรดาร์ควบคุมการจราจรทางอากาศ AN/SPN-46 เรดาร์ควบคุมการจราจรทางอากาศ AN/SPN-43C เรดาร์ช่วยลงจอด AN/SPN-41 4 × ระบบนำวิถีขีปนาวุธ Mk 91 NSSM 4 × เรดาร์นำวิถีขีปนาวุธ Mk 95
สงครามอิเล็กทรอนิกส์และเป้าลวง:	ระบบต่อต้านการสงครามอิเล็กทรอนิกส์ AN/SLQ-32A(V)4 ระบบต่อต้านตอร์ปิโด SLQ-25A Nixie
ยุทโธปกรณ์:	2–3 × ระบบยิงขีปนาวุธนำวิถี Mk 29 แต่ละระบบบรรจุขีปนาวุธ RIM-162 ESSM หรือ RIM-7 Sea Sparrow ได้ 8 ลูก 3–4 × ระบบป้องกันระยะประชิด Phalanx CIWS 2 × ระบบยิงขีปนาวุธนำวิถี Mk 49 แต่ละระบบบรรจุขีปนาวุธ RIM-116 Rolling Airframe Missile ได้ 21 ลูก ปืนกลอัตโนมัติ Mk 38 ขนาด 25 มม.
เกราะ:	เคฟลาร์ หนา 2.5 นิ้ว (64 มม.) ในบริเวณที่สำคัญ[4]
อากาศยาน:	85–90 ลำ อากาศยานปีกนิ่งและเฮลิคอปเตอร์[5]

แทนที่จะใช้เครื่องยนต์กังหันก๊าซหรือระบบดีเซลไฟฟ้าที่ใช้ในการขับเคลื่อนเรือรบสมัยใหม่หลายลำ เรือบรรทุกเครื่องบินชั้นนิมิตซ์กลับใช้เครื่องปฏิกรณ์นิวเคลียร์แรงดันน้ำ (PWR) A4W จำนวน 2 เครื่อง เครื่องปฏิกรณ์เหล่านี้ขับเคลื่อนเพลาใบจักร 4 เพลาและสามารถทำความเร็วสูงสุดได้เกิน 30 นอต (56 กิโลเมตรต่อชั่วโมง; 35 ไมล์ต่อชั่วโมง) และมีกำลังสูงสุดประมาณ 260,000 แรงม้า (190 เมกะวัตต์) ด้วยพลังงานนิวเคลียร์ เรือจึงสามารถปฏิบัติงานได้นานกว่า 20 ปีโดยไม่ต้องเติมเชื้อเพลิง และคาดว่าจะมีอายุการใช้งานยาวนานกว่า 50 ปี เรือเหล่านี้จัดอยู่ในประเภทเรือบรรทุกเครื่องบินพลังงานนิวเคลียร์ และมีหมายเลขประจำเรือติดต่อกันตั้งแต่ CVN-68 ถึง 77^{[Note 1]}

เรือบรรทุกเครื่องบินชั้นนิมิตซ์ทั้ง 10 ลำนี้สร้างขึ้นโดยบริษัทนิวพอร์ตนิวส์ชิปบิลดิง (Newport News Shipbuilding Company) ในรัฐเวอร์จิเนีย ยูเอสเอส นิมิตซ์ ซึ่งเป็นเรือลำแรกของชั้น เข้าประจำการเมื่อวันที่ 3 พฤษภาคม ค.ศ. 1975 ส่วนลำสุดท้ายของชั้นคือ ยูเอสเอส จอร์จ เอช. ดับเบิลยู. บุช เข้าประจำการเมื่อวันที่ 10 มกราคม ค.ศ. 2009 ตั้งแต่ทศวรรษที่ 1970 เรือบรรทุกเครื่องบินชั้นนิมิตซ์ได้เข้าร่วมในความขัดแย้งและปฏิบัติการต่าง ๆ ทั่วโลกมากมาย รวมถึงปฏิบัติการกรงเล็บอินทรีในอิหร่าน สงครามอ่าวเปอร์เซีย และล่าสุดในสงครามอิรักและสงครามอัฟกานิสถาน

เรือบรรทุกเครื่องบินชั้นนิมิตซ์ใช้ดาดฟ้าบินแบบเอียง พร้อมระบบ CATOBAR (Catapult Assisted Take-Off But Arrested Recovery) ในการปฏิบัติการบิน ซึ่งประกอบด้วยเครื่องดีดส่งแบบไอน้ำ (steam catapults) และเครื่องจับ (arrestor wires) สำหรับการปล่อยและหยุดเครื่องบิน ระบบนี้ไม่เพียงแต่ช่วยเพิ่มความเร็วในการปฏิบัติการบนดาดฟ้าบินเท่านั้น แต่ยังช่วยให้สามารถใช้งานเครื่องบินได้หลากหลายประเภทมากกว่าระบบ STOVL (Short Take-Off and Vertical Landing) ที่ใช้บนเรือบรรทุกเครื่องบินขนาดเล็กกว่า โดยปกติแล้ว เรือบรรทุกเครื่องบินชั้นนิมิตซ์จะบรรทุกฝูงบินประจำเรือ (Carrier Air Wing) ที่ประกอบด้วยเครื่องบินประมาณ 64 ลำ เครื่องบินหลักของฝูงบินเหล่านี้ส่วนใหญ่เป็น F/A-18E และ F/A-18F Super Hornet นอกจากเครื่องบินแล้ว เรือยังติดอาวุธป้องกันระยะใกล้สำหรับการต่อสู้อากาศยานและป้องกันขีปนาวุธอีกด้วย

เรือบรรทุกเครื่องบินชั้นนิมิตซ์มีต้นทุนต่อลำประมาณ 8,500 ล้านดอลลาร์สหรัฐ ในปี 2012^[1] ซึ่งเทียบเท่ากับ 10,800 ล้านดอลลาร์สหรัฐ ตามอัตราเงินเฟ้อปี 2022^[2]

เรือในชั้น

กองทัพเรือสหรัฐได้ระบุรายชื่อเรือบรรทุกเครื่องบินชั้นนิมิตซ์จำนวน 10 ลำดังต่อไปนี้:^[1]

รายชื่อเรือบรรทุกเครื่องบินชั้นนิมิตซ์

ชื่อ	หมายเลขตัวเรือ	ชั้นย่อย	วางกระดูกงู	ปล่อยลงน้ำ	ประจำการ	เติมเชื้อเพลิงและยกเครื่อง	ท่าเรือประจำ	อ้างอิง
นิมิตซ์ (Nimitz)	CVN-68	ชั้นนิมิตซ์	22 มิถุนายน 1968	13 พฤษภาคม 1972	3 พฤษภาคม 1975	1998–2001	ฐานทัพเรือคิตแซป, เบรเมอร์ตัน, รัฐวอชิงตัน	[7][8]
ดไวต์ ดี. ไอเซนฮาวร์ (Dwight D. Eisenhower)	CVN-69		15 สิงหาคม 1970	11 ตุลาคม 1975	18 ตุลาคม 1977	2001–2005	ฐานทัพเรือนอร์ฟอล์ก, นอร์ฟอล์ก, รัฐเวอร์จิเนีย	[9][10]
คาร์ล วินสัน (Carl Vinson)	CVN-70		11 ตุลาคม 1975	15 มีนาคม 1980	13 มีนาคม 1982	2005–2009	ฐานทัพอากาศนอร์ทไอแลนด์, แซนดีเอโก, รัฐแคลิฟอร์เนีย[11]	[12][13]
ทีโอดอร์ โรเซอเวลต์ (Theodore Roosevelt)	CVN-71	ชั้นทีโอดอร์ โรเซอเวลต์	31 ตุลาคม 1981	27 ตุลาคม 1984	25 ตุลาคม 1986	2009–2013	ฐานทัพอากาศนอร์ทไอแลนด์, แซนดีเอโก, รัฐแคลิฟอร์เนีย	[3][14]
เอบราแฮม ลิงคอล์น (Abraham Lincoln)	CVN-72		3 พฤศจิกายน 1984	13 กุมภาพันธ์ 1988	11 พฤศจิกายน 1989	2013–2017	ฐานทัพอากาศนอร์ทไอแลนด์, แซนดีเอโก, รัฐแคลิฟอร์เนีย	[15][16]
จอร์จ วอชิงตัน (George Washington)	CVN-73		25 สิงหาคม 1986	21 กรกฎาคม 1990	4 กรกฎาคม 1992	2017–2023	ฐานทัพเรือนอร์ฟอล์ก, นอร์ฟอล์ก, รัฐเวอร์จิเนีย	[3][17]
จอห์น ซี. สเตนนิส (John C. Stennis)	CVN-74		13 มีนาคม 1991	11 พฤศจิกายน 1993	9 ธันวาคม 1995	2021–	ฐานทัพเรือนอร์ฟอล์ก, นอร์ฟอล์ก, รัฐเวอร์จิเนีย	[3][18]
แฮร์รี เอส. ทรูแมน (Harry S. Truman)	CVN-75		29 พฤศจิกายน 1993	7 กันยายน 1996	25 กรกฎาคม 1998	—	ฐานทัพเรือนอร์ฟอล์ก, นอร์ฟอล์ก, รัฐเวอร์จิเนีย	[3][19]
โรนัลด์ เรแกน (Ronald Reagan)	CVN-76	ชั้นโรนัลด์ เรแกน	12 กุมภาพันธ์ 1998	4 มีนาคม 2001	12 กรกฎาคม 2003	—	ฐานทัพเรือโยโกซูกะ, โยโกซูกะ, ประเทศญี่ปุ่น	[3][20]
จอร์จ เอช.ดับเบิลยู. บุช (George H.W. Bush)	CVN-77		6 กันยายน 2003	9 ตุลาคม 2006	10 มกราคม 2009	—	ฐานทัพเรือนอร์ฟอล์ก, นอร์ฟอล์ก, รัฐเวอร์จิเนีย	[21]

หมายเหตุ

1. อักษร "CVN" ที่ใช้กับเรือบรรทุกเครื่องบินชั้นนิมิตซ์ มีความหมายดังนี้: "CV" เป็นสัญลักษณ์การจัดประเภทเรือ (hull classification symbol) สำหรับเรือบรรทุกเครื่องบิน ส่วน "N" หมายถึงเรือใช้พลังงานนิวเคลียร์ หมายเลขที่ตามหลัง "CVN" นั้น หมายถึงลำดับที่ของเรือบรรทุกเครื่องบินขนาดใหญ่ ตัวอย่างเช่น "CVN-68" หมายถึง เรือบรรทุกเครื่องบินขนาดใหญ่ลำที่ 68

อ้างอิง

2. Johnston, Louis; Williamson, Samuel H. (2022). "What Was the U.S. GDP Then?". MeasuringWorth. สืบค้นเมื่อ February 12, 2022. United States Gross Domestic Product deflator figures follow the Measuring Worth series.
3. Polmar 2004, p. 112
4. Fontenoy, Paul E. (2006). Aircraft carriers: an illustrated history of their impact. ABC-CLIO Ltd. p. 349. ISBN 978-1-85109-573-5.
6. "25 Largest Warships In History". Science & Technology. April 5, 2017. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 12 April 2018. สืบค้นเมื่อ April 11, 2018.
11. Jennewien, Chris (10 January 2020). "USS Carl Vinson to Return to San Diego Following Year-and-a-Half Overhaul". Times of San Diego.

แหล่งข้อมูลอื่น

• Nimitz Class Nuclear-Powered Aircraft Carriers, USA