หม่า

หม่า ตามสำเนียงมาตรฐาน (จีนตัวย่อ: 马; จีนตัวเต็ม: 馬; พินอิน: mǎ) หรือ เบ๊ ตามสำเนียงฮกเกี้ยน หรือ แบ้ ตามสำเนียงแต้จิ๋ว แปลว่า "ม้า" เป็นชื่อสกุลจีน เป็นหนึ่งในชื่อสกุลที่แพร่หลายที่สุดในประเทศจีน และใน ค.ศ. 2006 ปรากฏว่า นิยมมากเป็นอันดับที่ 14 ในจีนแผ่นดินใหญ่ และอันดับ 1 ในกลุ่มจีนมุสลิม โดยเฉพาะชาวหุย (回族), ตงเซียง (東鄉族), และซาลา (撒拉族)^[1]

หม่า
"หม่า" ในอักษรปกติ
การออกเสียง	Mǎ (พินอิน) Má, Bé (ไป๋ฮฺว่าจื้อ)
ภาษา	จีน, เวียดนาม, เกาหลี
ที่มา
ภาษา	ภาษาจีนโบราณ
มาจาก	ชื่อเขตปกครอง
ความหมาย	"ม้า"

ผู้ใช้ชื่อสกุลนี้เป็นคนแรก คือ ลูกหลานของจ้าว เชอ (趙奢) ขุนนางจีนสมัย 300 ปีก่อนคริสตกาล โดยนำคำว่า "หม่า" มาจากชื่อ "หม่าฝู" (馬服; "เขตหม่า") อันเป็นชื่อเขตปกครองซึ่งปัจจุบันเป็นพื้นที่ทางเหนือของหานตาน (邯郸) ในเหอเป่ย์ (河北)

ส่วนชื่อสกุล "หม่า" นี้นิยมในหมู่มุสลิม เพราะเสมือนเป็นการถ่ายเสียงจากชื่อสกุลแบบอาหรับของพวกตน คือ "มุฮัมมัด" (อาหรับ: مُحمّد , [muħammad])^[2][3][4][5]

ช่วงราชวงศ์หมิง ปรากฏว่า จักรพรรดิเจิ้งเต๋อ (正德帝) มีสนมคนหนึ่งเป็นชาวอุยกูร์ ใช้ชื่อสกุลว่า "หม่า" ด้วย^[6][7]

อ้างอิง

1. "colorq.org: Chinese West Asian Muslims". คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2023-05-28. สืบค้นเมื่อ 2019-04-25.
2. Dru C. Gladney (1996). Muslim Chinese: ethnic nationalism in the People's Republic. Cambridge Massachusetts: Harvard Univ Asia Center. p. 375. ISBN 0-674-59497-5. สืบค้นเมื่อ 2011-04-09.
3. BARRY RUBIN (2000). Guide to Islamist Movements. M.E. Sharpe. p. 79. ISBN 0-7656-1747-1. สืบค้นเมื่อ 2011-04-09.
4. Leif O. Manger (1999). Muslim diversity: local Islam in global contexts. Routledge. p. 132. ISBN 0-7007-1104-X. สืบค้นเมื่อ 2011-04-09.
5. Susan Debra Blum; Lionel M. Jensen (2002). China off center: mapping the margins of the middle kingdom. University of Hawaii Press. p. 121. ISBN 0-8248-2577-2. สืบค้นเมื่อ 2011-04-09.
6. Association for Asian Studies. Ming Biographical History Project Committee, Luther Carrington Goodrich, Zhaoying Fang (1976). Dictionary of Ming biography, 1368-1644, Volume 2. Columbia University Press. p. 314. ISBN 0-231-03801-1. สืบค้นเมื่อ 2010-11-28.{{cite book}}: CS1 maint: multiple names: authors list (ลิงก์)
7. Peter C. Perdue (2005). China marches west: the Qing conquest of Central Eurasia. Harvard University Press. p. 64. ISBN 0-674-01684-X. สืบค้นเมื่อ 2011-04-17.