รัฐสภายุโรป

รัฐสภายุโรป (อังกฤษ: European Parliament, ย่อ: EP) เป็นสถาบันรัฐสภาแห่งเดียวของสหภาพยุโรปซึ่งสมาชิกมาจากการเลือกตั้งโดยตรงของพลเมืองอียูอายุ 18 ปีบริบูรณ์ขึ้นไป รัฐสภาฯ ร่วมกับคณะมนตรีแห่งสหภาพยุโรปเป็นผู้ใช้อำนาจนิติบัญญัติของอียู รัฐสภาประกอบด้วยสมาชิก 705 คน รัฐสภายุโรปเป็นผู้แทนของผู้มีสิทธิเลือกตั้งในระบอบประชาธิปไตยกลุ่มใหญ่ที่สุดเป็นอันดับสองในโลก (รองจากรัฐสภาอินเดีย) และกลุ่มผู้มีสิทธฺเลือกตั้งในระบอบประชาธิปไตยข้ามชาติใหญ่สุดในโลก (ผู้มีสิทธิเลือกตั้ง 375 ล้านคนในปี 2552)^[4][5][6]

รัฐสภายุโรป ชื่อในภาษาทางการอื่น ๆ บัลแกเรีย: Европейски парламент เช็ก: Evropský parlament เดนมาร์ก: Europa-Parlamentet ดัตช์: Europees Parlement อังกฤษ: European Parliament เอสโตเนีย: Euroopa Parlament ฟินแลนด์: Euroopan parlamentti ฝรั่งเศส: Parlement européen เยอรมัน: Europäisches Parlament กรีก: Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ฮังการี: Európai Parlament ไอริช: Parlaimint na hEorpa อิตาลี: Parlamento europeo ลัตเวีย: Eiropas Parlaments ลิทัวเนีย: Europos Parlamentas มอลตา: Parlament Ewropew โปแลนด์: Parlament Europejski โปรตุเกส: Parlamento Europeu โรมาเนีย: Parlamentul European สโลวัก: Európsky parlament สโลวีเนีย: Evropski parlament สเปน: Parlamento Europeo สวีเดน: Europaparlamentet
รัฐสภายุโรป ชุดที่ 9
ประเภท
ประเภท	ระบบสภาเดียว
ผู้บริหาร
ประธาน	โรแบร์ตา เมตโซลา ตั้งแต่ 18 มกราคม พ.ศ. 2565 [1], กลุ่มพรรคเพื่อประชาชนยุโรป
รองประธาน	14 โรเบอร์ต้า เมตโซลา (EPP) เรเนอร์ วีแลนด์ (EPP) ออธมาร์ คาราส (EPP) เอวา โกปัตช์ (EPP) ลิเวีย ยารองกา (NI) เปโดร ซิลวา เปเรย์รา (S&D) คาทาริน่า บาร์ลีย์ (S&D) คลารา โดเบรฟ (S&D) ดิดา ชารานโซวา (Renew) นิโคลา เบียร์ (Renew) ไฮดี้ ฮาวตะละ (Greens/EFA) มาร์เซล โคลายา (Greens/EFA) ดิมิเทรียส ปาปาดิมูลิส (GUE-NGL) ฟาบีโอ แมสซิโม กาสตัลโด้ (NI)
หัวหน้ากลุ่มการเมือง ใหญ่สุด	มันเฟรด เวเบอร์, กลุ่มพรรคเพื่อประชาชนยุโรป
หัวหน้ากลุ่มการเมือง ใหญ่สุดอันดับสอง	อิราตเซ การ์ซิอา, พันธมิตรก้าวหน้าแห่งสังคมนิยมและประชาธิปไตย
โครงสร้าง
สมาชิก	705
กลุ่มการเมือง	ฝ่ายข้างมาก (422)   EPP (176)   S&D (144)   Renew (102) ฝ่ายข้างน้อย (236)   Greens/EFA (71)   ID (64)   ECR (63)   The Left (38) ไม่ฝักฝ่ายใด (47)   NI (47)[2]
คณะกรรมาธิการ	22 จัดสรรงบประมาณ ควบคุมงบประมาณ เศรษฐกิจและการเงิน จ้างงานและสังคม สิ่งแวดล้อม สาธารณสุขและความปลอดภัยด้านอาหาร อุตสาหกรรม วิจัยและพลังงาน ตลาดภายในและคุ้มครองผู้บริโภค คมนาคมและท่องเที่ยว พัฒนาภูมิภาค เกษตรและพัฒนาชนบท ประมง วัฒนธรรมและการศึกษา กฎหมาย เสรีภาพพลเมือง ยุติธรรมและมหาไทย ธรรมนูญ สิทธิสตรีและเท่าเทียมทางเพศ รับเรื่องร้องเรียน ต่างประเทศ สิทธิมนุษยชน มั่นคงและกลาโหม การพัฒนา การค้าระหว่างประเทศ
ระยะวาระ	5 ปี
การเลือกตั้ง
ระบบการเลือกตั้ง	บัญชีรายชื่อ, ถ่ายโอนคะแนนเสียงและระบบเสียงส่วนใหญ่[3]
การเลือกตั้งครั้งล่าสุด	23 - 26 พฤษภาคม พ.ศ. 2562
ที่ประชุม
ที่ 1: อาคารหลุยส์ไวส์: สทราซบูร์, ประเทศฝรั่งเศส (ในรูป) ที่ 2: เอสปาซลีโอโพลด์: บรัสเซลส์, ประเทศเบลเยียม สำนักเลขาธิการ: ลักเซมเบิร์ก และบรัสเซลส์
เว็บไซต์
europarl.europa.eu

สมาชิกรัฐสภายุโรปมาจากการเลือกตั้งโดยตรงของพลเมืองยุโรป (ผู้ถือสัญชาติของรัฐสมาชิกอียูมีสัญชาติของรัฐตน ผลทำให้มีสัญชาติอียูด้วย) ทุก 5 ปี และทุกคนมีสิทธิออกเสียงโดยดำเนินการมาตั้งแต่ปี 2522 อย่างไรก็ตาม อัตราผู้ออกมาใช้สิทธิ์เลือกตั้งน้อยลงเรื่อย ๆ ทุกปีนับแต่นั้น จนเหลือน้อยกว่าร้อยละ 50 ตั้งแต่ปี 2542 โดยในปี 2557 มีผู้ออกเสียงเลือกตั้งยุโรปใช้สิทธิเลือกตั้ง 42.54%^[7]

แม้รัฐสภายุโรปและคณะมนตรีมีอำนาจนิติบัญญัติ แต่รัฐสภายุโรปไม่มีอำนาจริเริ่มออกกฎหมายอย่างเป็นทางการ (ซึ่งเป็นอำนาจพิเศษของคณะกรรมาธิการยุโรป) อย่างรัฐสภาแห่งชาติของรัฐสมาชิกสหภาพยุโรปส่วนมาก รัฐสภาเป็น "สถาบันแรก" ของอียู (มีการกล่าวถึงเป็นลำดับแรกในสนธิสัญญา มีลำดับก่อนในทางพิธีการเหนืออำนาจทั้งปวงในระดับทวีปยุโรป) และมีอำนาจนิติบัญญัติและผ่านงบประมาณเท่ากับคณะมนตรี (ยกเว้นบางหมวดที่ใช้วิธีดำเนินการพิเศษทางนิติบัญญัติ) และมีการควบคุมงบประมาณอียูเท่ากัน สุดท้ายคณะกรรมาธิการ ฝ่ายบริหารของอียู (เป็นผู้ใช้อำนาจบริหาร แต่มีอำนาจริเริ่มออกกฎหมาย) ขึ้นตรงต่อรัฐสภา โดยเฉพาะคือ รัฐสภาเลือกตั้งประธานคณะกรรมาธิการ และให้การรับรองหรือปฏิเสธการแต่งตั้งคณะกรรมาธิการทั้งคณะ ทั้งยังสามารถบังคับให้คณะกรรมธิการทั้งคณะออกจากตำแหน่งได้ด้วยการมีมติเห็นชอบญัตติไม่ไว้วางใจ

ประธานรัฐสภายุโรปล่าสุดคือ เดวิด ซัลโลลี [en] (เสียชีวิต ม.ค. 2565) (พรรคสังคมประชาธิปไตย) ได้รับการเลือกตั้งขึ้นมาในเดือนกรกฎาคม 2562 ทำหน้าที่เป็นประธานในที่ประชุมหลายพรรค โดยมีกลุ่มที่ใหญ่ที่สุดสองกลุ่มคือกลุ่มพรรคเพื่อประชาชนยุโรป (EPP) และพันธมิตรก้าวหน้าแห่งนักสังคมนิยมและนักประชาธิปไตย (S&D) การเลือกตั้งครั้งล่าสุดคือการเลือกตั้งรัฐสภายุโรป พ.ศ. 2562

รัฐสภายุโรปมีที่ทำการสามแห่งคือที่ประชุมใหญ่แห่งสภาในกรุงบรัสเซลส์ ประเทศเบลเยียม และสทราซบูร์ ประเทศฝรั่งเศส นครลักเซมเบิร์กเป็นที่ตั้งของสำนักงานบริหาร ("สำนักเลขาธิการ") การประชุมเต็มสภามีขึ้นในสทราซบูร์และบรัสเซลส์ การประชุมคณะกรรมการจัดในบรัสเซลส์^[8][9]

อ้างอิง

1. "Roberta Metsola elected new President of the European Parliament". สืบค้นเมื่อ 1 สิงหาคม 2023.
2. "MEPs European Parliament, Full list". สืบค้นเมื่อ 14 มกราคม 2022.
3. มีเขตเลือกตั้งหนึ่งในเบลเยียมที่ใช้ระบบเสียงส่วนใหญ่เพื่อเลือกสมาชิกสภายุโรป 1 คน
4. Brand, Constant; Wielaard, Robert (8 มิถุนายน 2009). "Conservatives Post Gains In European Elections". The Washington Post. Associated Press. สืบค้นเมื่อ 17 สิงหาคม 2010.
5. Ian Traynor (7 มิถุนายน 2009). "Misery for social democrats as voters take a turn to the right". The Guardian. UK. สืบค้นเมื่อ 17 สิงหาคม 2010.
6. "18 new MEPs take their seats". European Parliament. 10 มกราคม 2012. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 11 พฤษภาคม 2013. สืบค้นเมื่อ 14 กุมภาพันธ์ 2012.
7. "Turnout at the European elections (1979-2009)". European Parliament. สืบค้นเมื่อ 31 พฤษภาคม 2012.
8. "European Parliament". Europa. 19 เมษายน 2010. สืบค้นเมื่อ 8 ธันวาคม 2012.
9. "Consolidated versions of the treaty on European Union and of the treaty establishing the European Community" (PDF). Eur-lex. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF)เมื่อ 1 ธันวาคม 2007. สืบค้นเมื่อ 12 มิถุนายน 2007.