การสงครามสมัยใหม่ตอนต้น
From Wikipedia, the free encyclopedia
การสงครามสมัยใหม่ตอนต้น (อังกฤษ: Early modern warfare) เป็นสมัยของการสงครามภายหลังการสงครามสมัยกลาง มีความเกี่ยวข้องกับจุดเริ่มต้นของการใช้ดินปืนอย่างแพร่หลายและการพัฒนาอาวุธที่เหมาะสมเพื่อใช้ระเบิด รวมทั้งปืนใหญ่และอาวุธปืน ด้วยเหตุนี้ ยุคสมัยนี้ได้ถูกเรียกว่า สมัยการสงครามดินปืน (แนวคิดนี้ได้ถูกนำเสนอโดย Michael Roberts ใน ค.ศ. 1950) ตลอดช่วงเวลาทั้งหมดนี้ยังคงมีอยู่ภายในสมัยการเดินเรือ ซึ่งมีลักษณะครอบคลุมสมัยยุทธวิธีของกองทัพเรือ รวมทั้งการใช้ดินปืนในปืนใหญ๋ของกองทัพเรือ
เหล่ามหาอำนาจทั้งหมดในยุโรปและจักรวรรดิดินปืนของอิสลาม กำลังต่อสู้รบอย่างแข็งขันในสงครามหลายครั้งตลอดช่วงเวลานี้ โดยถูกจัดเป็นกลุ่มตามเงื่อนไขทางภูมิศาสตร์และตามลำดับเหตุการณ์ ดังนี้:
- สงครามศาสนาในยุโรป ระหว่าง ค.ศ. 1520 และ ค.ศ. 1640 (รวมทั้งสงครามสามสิบปี สงครามแปดสิบปี และสงครามสามอาณาจักร) และสงครามฝรั่งเศส-เสปน (ค.ศ. 1635-1659) สงครามทางตอนเหนือ สงครามโปแลนด์-สวีเดน และสงครามรัสเซีย-สวีเดน
- สงครามรัสเซีย-ตุรกี สงครามออตโตมัน-ฮาพส์บวร์ค และสงครามออตโตมันในยุโรป
- จะงอยแอฟริกา การพิชิตเอธิโอเปียของอดัล และมีการเกี่ยวพันกับออตโตมัน มัมลุกส์ และโปรตุเกส
- ในเอเชีย สงครามเปอร์เซีย-โปรตุเกส การทัพของนาเดอร์ ชัยชนะของโมกุล สงครามอังกฤษ-มัยซอร์ ญี่ปุ่นบุกครองเกาหลี (ค.ศ. 1592–1598) การเปลี่ยนผ่านจากหมิงสู่ชิง ตามด้วยสิบการทัพใหญ่
- ตลอดช่วงศตวรรษที่ 18 "สงครามร้อยปีครั้งที่สอง" ซึ่งเป็นคำศัพท์ที่ให้ความหมายครอบคลุมในวงกว้าง(umbrella term) ซึ่งรวมทั้งสงครามเก้าปี สงครามเจ็ดปี สงครามสืบราชบัลลังก์สเปน สงครามสืบราชบัลลังก์ออสเตรีย สงครามประกาศอิสรภาพอเมริกา(สงครามปฏิวัติอเมริกา) สงครามปฏิวัติฝรั่งเศส และสงครามนโปเลียน ในช่วงปลายศตวรรษที่ 18 สู่ช่วงต้นของศตวรรษที่ 19 ซึ่งนำไปสู่จุดสิ้นสุดของสมัยนี้