หลิว เช่าฉี

หลิว เช่าฉี
หลิว เช่าฉี
	刘少奇
ประธานสาธารณรัฐประชาชนจีน คนที่ 2
	ดำรงตำแหน่ง; 27 เมษายน ค.ศ. 1959 – 31 ตุลาคม ค.ศ. 1968; (9 ปี 187 วัน)
หัวหน้ารัฐบาล	โจว เอินไหล
รองประธานาธิบดี	ต่ง ปี้อู่ และซ่ง ชิ่งหลิง
ผู้นำ	เหมา เจ๋อตง (ประธานพรรคคอมมิวนิสต์จีน)
ก่อนหน้า	เหมา เจ๋อตง
ถัดไป	ต่ง ปี้อู่ และซ่ง ชิ่งหลิง (รักษาการ)
ประธานคณะกรรมาธิการสามัญประจำสภาประชาชนแห่งชาติ คนที่ 1
	ดำรงตำแหน่ง; 27 กันยายน ค.ศ. 1954 – 27 เมษายน ค.ศ. 1959; (4 ปี 212 วัน)
ก่อนหน้า	สถาปนาตำแหน่ง
ถัดไป	จู เต๋อ
รองประธานพรรคคอมมิวนิสต์จีน
	ดำรงตำแหน่ง; 28 กันยายน ค.ศ. 1956 – 1 สิงหาคม ค.ศ. 1966; (9 ปี 307 วัน)
ประธาน	เหมา เจ๋อตง
ก่อนหน้า	สถาปนาตำแหน่ง
ถัดไป	หลิน เปียว
สมาชิกสภาประชาชนแห่งชาติ
	ดำรงตำแหน่ง; 15 กันยายน ค.ศ. 1954 – 21 ตุลาคม ค.ศ. 1968; (14 ปี 36 วัน)
เขตเลือกตั้ง	ปักกิ่ง ทั้งเขต
ข้อมูลส่วนบุคคล
เกิด	24 พฤศจิกายน ค.ศ. 1898; หนิงเซียง, มณฑลหูหนาน, จักรวรรดิชิง
เสียชีวิต	12 พฤศจิกายน ค.ศ. 1969 (70 ปี); ไคเฟิง, มณฑลเหอหนาน, สาธารณรัฐประชาชนจีน
พรรคการเมือง	พรรคคอมมิวนิสต์จีน (1921–1968)
คู่สมรส	เหอ เป่าเจิน (สมรส 1923; เสียชีวิต 1934); เซี่ย เฟย์ (สมรส 1935; หย่า 1940); หวัง เฉียน (สมรส 1942; หย่า 1943); หวัง กวงเหม่ย์ (สมรส 1948–1969);
บุตร	9 (รวมถึง หลิว หยุ่นปิน และหลิว ยฺเหวียน)
ชื่อภาษาจีน
อักษรจีนตัวย่อ	刘少奇
อักษรจีนตัวเต็ม	劉少奇
การถอดเสียง
ภาษาจีนกลางมาตรฐาน
ฮั่นยฺหวี่พินอิน	Liú Shàoqí
กั๋วยฺหวี่หลัวหม่าจื้อ	Liou Shawchyi
เวด-ไจลส์	Liu2 Shao4-ch'i2
IPA	[ljǒu ʂâutɕʰǐ]
ภาษากวางตุ้งมาตรฐาน
ยฺหวิดเพ็ง	Lau4 Siu2-kei4

หลิว เช่าฉี (จีน: 刘少奇; พินอิน: Liú Shàoqí; 24 พฤศจิกายน ค.ศ. 1898 – 12 พฤศจิกายน ค.ศ. 1969) เป็นนักปฏิวัติและนักการเมืองชาวจีน ดำรงตำแหน่งประธานคณะกรรมาธิการสามัญประจำสภาประชาชนแห่งชาติตั้งแต่ปี ค.ศ. 1954 ถึง 1959 รองประธานพรรคคอมมิวนิสต์จีนคนที่หนึ่งตั้งแต่ปี ค.ศ. 1957 ถึง 1966 และประธานาธิบดีสาธารณรัฐประชาชนจีน (ประมุขแห่งรัฐ) ตั้งแต่ปี ค.ศ. 1959 ถึง 1968 เขาเคยได้รับการพิจารณาให้เป็นผู้สืบทอดอำนาจต่อจากเหมา เจ๋อตง แต่ต่อมาได้ถูกปลดจากตำแหน่งและถูกกวาดล้างในช่วงการปฏิวัติทางวัฒนธรรม

ข้อมูลเบื้องต้น หลิว เช่าฉี, ประธานสาธารณรัฐประชาชนจีน คนที่ 2 ...

ปิด

ในช่วงวัยเยาว์ หลิวได้เข้าร่วมขบวนการแรงงานในการนัดหยุดงานหลายครั้ง รวมถึงขบวนการ 30 พฤษภาคม หลังการปะทุของสงครามกลางเมืองจีนในปี ค.ศ. 1927 พรรคคอมมิวนิสต์จีนได้มอบหมายให้เขาทำงานในพื้นที่เซี่ยงไฮ้และภาคตะวันออกเฉียงเหนือของจีน และเดินทางไปยังโซเวียตเจียงซีในปี ค.ศ. 1932 เขาได้เข้าร่วมการเดินทัพทางไกล และได้รับแต่งตั้งให้ดำรงตำแหน่งเลขาธิการพรรคในภาคเหนือของจีนในปี ค.ศ. 1936 เพื่อนำการต่อต้านญี่ปุ่นในภูมิภาคดังกล่าว ในช่วงสงครามจีน–ญี่ปุ่นครั้งที่สอง หลิวเป็นผู้นำสำนักงานที่ราบภาคกลางของพรรคคอมมิวนิสต์จีน ภายหลังเหตุการณ์กองทัพใหม่ที่สี่ในปี ค.ศ. 1941 หลิวได้รับแต่งตั้งให้ดำรงตำแหน่งผู้ตรวจการทางการเมืองของกองทัพใหม่ที่สี่ หลังจากที่หลิวเดินทางกลับมายังเหยียนอานในปี ค.ศ. 1943 เขาได้รับแต่งตั้งให้ดำรงตำแหน่งเลขาธิการสำนักเลขาธิการพรรคคอมมิวนิสต์จีน และรองประธานคณะกรรมการการทหารส่วนกลาง

หลังจากการก่อตั้งสาธารณรัฐประชาชนจีนในปี ค.ศ. 1949 หลิวได้รับแต่งตั้งให้ดำรงตำแหน่งรองประธานรัฐบาลกลางประชาชน หลังจากการก่อตั้งสภาประชาชนแห่งชาติในปี ค.ศ. 1954 หลิวได้รับเลือกให้ดำรงตำแหน่งประธานคณะกรรมาธิการสามัญของสภา ในปี ค.ศ. 1959 เขาได้สืบทอดตำแหน่งประธานสาธารณรัฐประชาชนจีนจากเหมา เจ๋อตง ในช่วงที่ดำรงตำแหน่งประธาน เขาได้ดำเนินนโยบายการฟื้นฟูเศรษฐกิจของจีน โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากการประชุมคณะทำงานงาน 7,000 คนในปี ค.ศ. 1962 หลิวได้รับการประกาศต่อสาธารณะว่าเป็นผู้สืบทอดตำแหน่งของเหมาในปี ค.ศ. 1961 อย่างไรก็ตาม เขาถูกการวิพากษ์วิจารณ์อย่างรุนแรง และถูกขับออกจากพรรคโดยเหมาหลังจากการปฏิวัติวัฒนธรรมเริ่มต้นขึ้นในปี ค.ศ. 1966 และในที่สุดก็ถูกกักบริเวณภายในบ้านในปี ค.ศ. 1967 เขาถูกบีบให้ออกจากวงการเมือง และถูกตราหน้าว่าเป็น "ผู้นำกองบัญชาการของชนชั้นนายทุนจีน" "ผู้เดินตามเส้นทางทุนนิยม" ที่สำคัญที่สุดของจีน และผู้ทรยศต่อการปฏิวัติ เขาถึงแก่อสัญกรรมในคุกในปี ค.ศ. 1969 จากภาวะแทรกซ้อนจากโรคเบาหวาน หลิวถูกประณามอย่างกว้างขวางในช่วงหลายปีหลังการอสัญกรรม จนกระทั่งได้รับการฟื้นฟูเกียรติยศหลังความตายโดยรัฐบาลของเติ้ง เสี่ยวผิงในปี ค.ศ. 1980 ซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของยุคปัวล่วนฝ่านเจิ้ง รัฐบาลของเติ้งยังได้อนุมัติให้มีการจัดรัฐพิธีศพอย่างเป็นทางการเพื่อไว้อาลัยแก่หลิว

หลิวเกิดในครอบครัวชาวนะฐานะปานกลางในหมู่บ้านหัวหมิงโหลว^[1] อำเภอหนิงเซียง มณฑลหูหนาน^[2] บรรพบุรุษมีถิ่นฐานเดิมอยู่ที่อำเภอจี๋ฉุ่ย มณฑลเจียงซี เขาได้รับการศึกษาสมัยใหม่^[3]^: 142 โดยศึกษาที่โรงเรียนมัธยมประจำอำเภอหนิงเซียง และได้รับการแนะนำให้เข้าร่วมชั้นเรียนที่เซี่ยงไฮ้เพื่อเตรียมความพร้อมสำหรับการศึกษาต่อที่ประเทศรัสเซีย ในปี ค.ศ. 1920 เขาพร้อมด้วยเหริน ปี้ฉือได้เข้าร่วมองค์การเยาวชนสังคมนิยม และในปีต่อมาหลิวก็ได้รับการคัดเลือกให้ไปศึกษาต่อที่มหาวิทยาลัยกรรมกรแห่งตะวันออก ซึ่งเป็นสถาบันการศึกษาของโคมินเทิร์นในมอสโก^[1]

เขาเข้าร่วมพรรคคอมมิวนิสต์จีนที่เพิ่งก่อตั้งขึ้นในปี ค.ศ. 1921 ปีถัดมา เขาได้เดินทางกลับมายังประเทศจีน และในฐานะเลขาธิการสมาคมแรงงานแห่งประเทศจีน เขาได้เป็นผู้นำในการจัดการประท้วงของเหล่าคนงานรถไฟหลายครั้งในหุบเขาแยงซีและที่อันหยวนบนพรมแดนระหว่างมณฑลเจียงซีและหูหนาน^[1]

[1]
Dittmer, Lowell, Liu Shao-ch’i and the Chinese Cultural Revolution: The Politics of Mass Criticism, University of California Press (Berkeley), 1974, p. 27
[2]
Snow, Edgar, Red Star Over China, Random House (New York), 1938. Citation is from the Grove Press 1973 edition, pp. 482–484
[3]
Hammond, Ken (2023). China's Revolution and the Quest for a Socialist Future. New York, NY: 1804 Books. ISBN 9781736850084.

บทความประเทศจีน ประวัติศาสตร์จีน หรือภาษาจีนนี้ยังเป็นโครง คุณสามารถช่วยวิกิพีเดียได้โดยการเพิ่มเติมข้อมูล

[Dittmer-1] [1]
Dittmer, Lowell, Liu Shao-ch’i and the Chinese Cultural Revolution: The Politics of Mass Criticism, University of California Press (Berkeley), 1974, p. 27

[2] [2]
Snow, Edgar, Red Star Over China, Random House (New York), 1938. Citation is from the Grove Press 1973 edition, pp. 482–484

[:322-3] [3]
Hammond, Ken (2023). China's Revolution and the Quest for a Socialist Future. New York, NY: 1804 Books. ISBN 9781736850084.

[1]

[2]

[3]

Wikiwand in your browser!

หลิว เช่าฉี

Wikiwand in your browser!

วัยเยาว์

กิจกรรมการปฏิวัติ

สาธารณรัฐประชาชนจีน

การถูกโจมตี เสียชีวิต และการฟื้นฟู

ชีวิตส่วนตัว

อ้างอิง