กลุ่มภาษาจาม

บทความนี้เกี่ยวกับกลุ่มภาษาจาม สำหรับกลุ่มภาษาย่อยจาม ดูที่ ภาษาจาม

กลุ่มภาษาจาม (อังกฤษ: Chamic languages) มีอีกชื่อว่า อาเจะฮ์–จาม (อังกฤษ: Aceh–Chamic และ Achinese–Chamic) เป็นกลุ่มของภาษาจำนวน 10 ภาษาซึ่งใช้พูดในจังหวัดอาเจะฮ์ (เกาะสุมาตรา ประเทศอินโดนีเซีย) และในพื้นที่ของประเทศกัมพูชา, ไทย, เวียดนาม และไห่หนาน ประเทศจีน กลุ่มภาษาจามเป็นกลุ่มย่อยของกลุ่มภาษามลายู-ซุมบาวาในตระกูลภาษาออสโตรนีเซียน ภาษาจามดั้งเดิม บรรพบุรุษของกลุ่มภาษาย่อยนี้ มีส่วนเกี่ยวข้องกับวัฒนธรรม Sa Huỳnh ผู้พูดภาษานี้เดินทางมาจากเกาะบอร์เนียวหรืออาจเป็นคาบสมุทรมลายู ไปยังบริเวณที่ปัจจุบันคือประเทศเวียดนาม^[2]

กลุ่มภาษาจาม
อาเจะฮ์–จาม
ภูมิภาค:	ประเทศอินโดนีเซีย (จังหวัดอาเจะฮ์), ประเทศกัมพูชา, เวียดนาม, ไทย, จีน (เกาะไห่หนาน) หลายประเทศที่มีผู้อพยพ
การจําแนก ทางภาษาศาสตร์:	ออสโตรนีเซียน มลายู-พอลินีเชีย มลายู-ซุมบาวา (?) กลุ่มภาษาจาม
กลุ่มย่อย:	อาเจะฮ์ ชายฝั่ง (จาม) ที่ราบสูง (จาม)
ISO 639-2 / 5:	cmc
กลอตโตลอก:	cham1327[1]

ภาษาจารายและภาษาจาม (ทั้งตะวันตกและตะวันออก) เป็นภาษาที่มีผู้พูดมากที่สุด ภาษาทซัตเป็นภาษาที่มีผู้พูดน้อยที่สุด

การจำแนก

Graham Thurgood ให้การจำแนกกลุ่มภาษาจามได้ดังนี้^[3] โดยภาษาจำเพาะระบุเป็นอักษร ตัวเอียง

• อาเจะฮ์
• จามชายฝั่ง
  • ฮารอย
  • ภาษาจาม (เวียดนาม: Chăm)
    • จามตะวันตก
    • จามตะวันออก
• จามที่ราบสูง
  • ระแด–จาราย
    • ระแด (เวียดนาม: Ê-đê)
    • จาราย (เวียดนาม: Gia Rai)
  • จรู–ตอนเหนือ
    • ตรู (เวียดนาม: Chu Ru)
    • จามตอนเหนือ
      • รอกลาย (เวียดนาม: Ra Glai)
      • ทซัต

ตัวเลข 7 ถึง 9 ในกลุ่มภาษาจามดั้งเดิมเหมือนกับตัวเลขในกลุ่มภาษามาเลย์อิก ถือเป็นหลักฐานบางส่วนสำหรับการจัดกลุ่มย่อยมลายู-จาม^[4]

Roger Blench^[5] ก็เสนอว่าอาจมีสาขาออสโตรเอเชียติกอย่างน้อยหนึ่งสาขาที่ชายฝั่งเวียดนามที่ปัจจุบันสูญหายแล้ว โดยอิงจากคำยืมหลายคำในภาษาในกลุ่มภาษาจามสมัยใหม่หลายภาษาที่ไม่สามารถสืบต้นตอจากสาขาในตระกูลภาษาออสโตรเอเชียติกที่ยังมีผู้พูดอยู่^[5][6]

อ้างอิง

1. Nordhoff, Sebastian; Hammarström, Harald; Forkel, Robert; Haspelmath, Martin, บ.ก. (2013). "Aceh–Chamic". Glottolog 2.2. Leipzig: Max Planck Institute for Evolutionary Anthropology.
2. Thurgood 1999.
3. Thurgood 1999, p. 36.
4. Thurgood 1999, p. 37.
5. Blench, Roger (2009). "Are There Four Additional Unrecognised Branches of Austroasiatic?".
6. Sidwell, Paul (2006). "Dating the Separation of Acehnese and Chamic By Etymological Analysis of the Aceh-Chamic Lexicon" (PDF). Mon-Khmer Studies (ภาษาอังกฤษ). 36: 187–206. doi:10.15144/MKSJ-36.187. เก็บ (PDF)จากแหล่งเดิมเมื่อ 2014-11-08.

บรรณานุกรม

• Sidwell, Paul (2009). Classifying the Austroasiatic Languages: History and State of the Art (ภาษาอังกฤษ). LINCOM Europa. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2019-03-24. สืบค้นเมื่อ 2023-05-06.
• Thurgood, Graham (1999). From Ancient Cham to Modern Dialects: Two Thousand Years of Language Contact and Change: With an Appendix of Chamic Reconstructions and Loanwords. Oceanic Linguistics Special Publications (ภาษาอังกฤษ). University of Hawai'i Press. pp. i, iii–vii, ix–xiii, xv–xvii, 1–259, 261–275, 277–397, 399–407. ISBN 0824821319. JSTOR 20006770.