Loading AI tools
จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี
ตระกูลภาษาออสโตรเอเชียติก (อังกฤษ: Austroasiatic languages) [note 1] เป็นตระกูลภาษาขนาดใหญ่ที่มีผู้พูดทั่วเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ภาคพื้นดิน เอเชียใต้ และเอเชียตะวันออก ประชากรส่วนใหญ่ที่พูดภาษานี้อยู่ในประเทศเวียดนามและกัมพูชา ส่วนชนกลุ่มน้อยที่พูดภาษานี้กระจายไปทั่วพื้นที่ในประเทศไทย, ลาว, อินเดีย, พม่า, มาเลเซีย, บังกลาเทศ, เนปาล และจีนตอนใต้ มีประชากรที่พูดภาษาตระกูลออสโตรเอเชียติกประมาณ 117 ล้านคน โดยในจำนวนมากกว่าสองในสามเป็นผู้พูดภาษาเวียดนาม[2] ในบรรดาภาษาทั้งหมด มีเพียงเฉพาะภาษาเวียดนาม ภาษาเขมร และภาษามอญที่ปรากฏในบันทึกประวัติศาสตร์อย่างยาวนาน โดยมีเพียงสองภาษาเท่านั้นที่เป็นภาษาราชการของประเทศ คือ ภาษาเวียดนามในประเทศเวียดนาม และภาษาเขมรในประเทศกัมพูชา ภาษามอญเป็นภาษาชนกลุ่มน้อยที่ได้รับการยอมรับในประเทศพม่าและไทย ส่วนภาษาว้าเป็น 'ภาษาประจำชาติที่ได้รับการยอมรับ' ในรัฐว้า เขตปกครองตนเองโดยพฤตินัยในประเทศพม่า ภาษาสันถาลีเป็นหนึ่งใน 22 ภาษาที่กำหนดในประเทศอินเดีย ส่วนภาษาที่เหลือในตระกูลนี้มีผู้พูดเป็นชนกลุ่มน้อยและไม่มีสถานะทางการ
 | บทความนี้อาจต้องการตรวจสอบต้นฉบับ ในด้านไวยากรณ์ รูปแบบการเขียน การเรียบเรียง คุณภาพ หรือการสะกด คุณสามารถช่วยพัฒนาบทความได้ |
| ตระกูลภาษาออสโตรเอเชียติก | |
|---|---|
| Austro-Asiatic | |
| ภูมิภาค: | เอเชียใต้ เอเชียตะวันออกเฉียงใต้ และเอเชียตะวันออก |
| การจําแนก ทางภาษาศาสตร์: | หนึ่งในตระกูลภาษาที่มีผู้พูดมากที่สุดในโลก |
| ภาษาดั้งเดิม: | ออสโตรเอเชียติกดั้งเดิม |
| กลุ่มย่อย: | |
| ISO 639-5: | aav |
| กลอตโตลอก: | aust1305[1] |
 | |
เอทโนล็อกระบุภาษาในตระกูลภาษาออสโตรเอเชียติกถึง 168 ภาษา แบ่งออกเป็น 13 กลุ่มย่อย (อาจเพิ่มShompen เป็นกลุ่มที่ 14 แต่เป็นภาษาที่ไม่ได้รับการรับรอง) ซึ่งเดิมเคยแบ่งออกเป็น 2 กลุ่มหลักคือ มอญ–เขมร[3] และมุนดา อย่างไรก็ตาม การจัดจำแนกล่าสุดแบ่งออกเป็น 3 กลุ่มย่อย (มุนดา, มอญ-เขมร และคาซี-ขมุ)[4] ในขณะที่อีกกลุ่มและกลุ่มย่อยมอญ–เขมรให้เป็นหมวดหมู่เดียวกัน ทำให้เป็นชื่อพ้องกับตระกูลใหญ่[5]
ตระกูลภาษาออสโตรเอเชียติกดูเหมือนจะเป็นภาษาพื้นเพดั้งเดิมเท่าที่มีอยู่ในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ภาคพื้นดิน โดยตระกูลภาษาขร้า-ไท, ม้ง-เมี่ยน, ออสโตรนีเซียน และจีน-ทิเบตเข้ามาในบริเวณผ่านการอพยพในภายหลัง[6]
คำว่า Austroasiatic ได้รับการประดิษฐ์โดย Wilhelm Schmidt (เยอรมัน: austroasiatisch) โดยอิงจาก auster ศัพท์ภาษาละตินที่แปลว่า "ใต้" (แต่ Schmidt ใช้เรียกตะวันออกเฉียงใต้) กับ "Asia"[7] แม้ว่าชื่อมีความหมายตรงตัวเป็นเช่นนั้น มีเพียง 3 สาขาเท่านั้นที่มีผู้พูดในเอเชียใต้ คือ กลุ่มภาษาคาซี, กลุ่มภาษามุนดา และกลุ่มภาษานิโคบาร์
นักภาษาศาสตร์โดยทั่วไปจัดภาษานี้เป็นสองกลุ่มใหญ่คือภาษากลุ่มมุนดาที่พบในอินเดียตะวันออกและอินเดียกลางกับบางส่วนของบังกลาเทศและภาษากลุ่มมอญ-เขมร ที่พบในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ อินเดียตะวันออกเฉียงเหนือและหมู่เกาะนิโคบาร์ จากภาษาในตระกูลนี้ทั้งหมด 168 ภาษา อยุ่ในกลุ่มมอญ-เขมร 147 ภาษาและอยู่ในกลุ่มมุนดา 21 ภาษา การแบ่งย่อยลงไปอีกมีความแตกต่างกันดังนี้
เป็นการจัดแบ่งที่มีผู้นำไปอ้างอิงมากที่สุด แต่ภาษาที่ยังไม่พบในขณะนั้นไม่ได้รวมไว้ด้วย
เป็นการแบ่งโดยใช้ข้อมูลจากการใช้คำศัพท์ร่วมกัน
และยังมีอีกหลายภาษาที่ยังจัดแบ่งไม่ได้ในจีนตอนใต้
นอกจากชุดตัวอักษรฐานละตินแล้ว ภาษาตระกูลออสโตรเอเชียติกหลายภาษาเขียนด้วยอักษรเขมร, อักษรไทย, อักษรลาว และอักษรพม่า ภาษาเวียดนามเคยมีอักษรของตนเอง โดยอิงจากตัวหนังสือคำของจีน ภายหลังจึงแทนที่ด้วยชุดตัวอักษรละตินในคริสต์ศตวรรษที่ ตัวอย่างข้างล่างคือชุดตัวอักษรในตระกูลภาษาออสโตรเอเชียติกที่เคยมีผู้ใช้งานและและยังคงมีผู้ใช้งานอยู่
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
