ภาษาราชการ
จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี
ภาษาทางการ หรือ ภาษาราชการ คือภาษาที่ได้รับสถานะพิเศษในแต่ละประเทศ รัฐ หรือเขตการควบคุมอื่น ๆ โดยทั่วไป ศัพท์ "ภาษาราชการ" ไม่ได้หมายถึงภาษาที่ใช้โดยประชาชนหรือประเทศ แต่เป็นภาษาที่ใช้โดยรัฐบาลของตน (เช่น ตุลาการ นิติบัญญัติ หรือการบริหาร)[1][2][3]
มีประเทศที่มีภาษาราชการถึง 178 ประเทศ โดยในจำนวนนี้มี 101 ประเทศที่มีภาษาราชการมากกว่าหนึ่งภาษา รัฐบาลอิตาลีจัดให้ภาษาอิตาลีเป็นภาษาทางการใน ค.ศ. 1999[4] ในขณะที่บางประเทศ (เช่นสหรัฐ, เม็กซิโก และออสเตรเลีย) ไม่ประกาศภาษาราชการในระดับชาติโดยนิตินัย[5]
รัฐธรรมนูญหลายประเทศระบุภาษาประจำชาติหรือราชการหนึ่งภาษาหรือมากกว่า[6][7] บางประเทศใช้ภาษาราชการในการกำหนดอำนาจให้กลุ่มชนพื้นเมืองโดยให้พวกเขาเข้าถึงรัฐบาลด้วยภาษาแม่ของตน ส่วนประเทศที่ไม่ได้ระบุภาษาราชการอย่างเป็นทางการ มักมีการใช้ภาษาประจำชาติโดยพฤตินัยแทน
สำหรับประเทศไทยนั้น ใช้ภาษาไทยมาตรฐาน เป็น "ภาษากลาง" ที่ได้พัฒนารูปแบบขึ้นมาจากภาษาไทยถิ่นกลางมาโดยลำดับ จนมีลักษณะเฉพาะที่แตกต่างจากภาษาไทยถิ่นกลางอื่น ๆ เรียกอีกอย่างว่าเป็นภาษาหนังสือ เป็นภาษาที่ใช้ในเอกสารราชการ การประชุมที่เป็นทางการ หนังสือ และตำราต่าง ๆ โดยปรากฏแนวการพัฒนาเป็นภาษากลางตั้งแต่สมัยรัชกาลที่ 5
Wikiwand in your browser!
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
