ซาลาเปา

ซาลาเปา ภาษาจีนเรียก เปาจึ (包子) หรือ เปา (包) เป็นอาหารทำด้วยแป้งปั้นเป็นลูก ใส่ไส้ต่าง ๆ เช่น เนื้อหรือผัก แล้วนึ่งให้สุก แต่ปัจจุบันอาจใช้วิธีอื่น เช่น ทอด ในวัฒนธรรมจีนยังมีอาหารที่คล้ายคลึงกันแต่ไม่ใส่ไส้ คือ หมั่นโถว

ซาลาเปา

ซาลาเปา

ซาลาเปาไส้ต่าง ๆ
ประเภท	อาหารจีน
แหล่งกำเนิด	จีน
อุณหภูมิเสิร์ฟ	ร้อน
ส่วนผสมหลัก	แป้งสาลี ผงฟู เนยขาว น้ำตาลทราย เกลือ
ตำราอาหาร: ซาลาเปา   สื่อ: ซาลาเปา

ซาลาเปา
คำว่า ซาลาเปา เมื่อเขียนด้วยอักษรจีน
ภาษาจีน	包子
การถอดเสียง ภาษาจีนกลางมาตรฐาน ฮั่นยฺหวี่พินอิน bāozi IPA [páu.tsɨ] ⓘ ภาษาหมิ่นใต้ เป่อ่วยยีภาษาฮกเกี้ยน 包仔 pau-á ไถหลัว 包仔 pau-á
ชื่อภาษาจีนอื่น ๆ
ภาษาจีน	包
การถอดเสียง ภาษากวางตุ้งมาตรฐาน ยฺหวิดเพ็ง baau1 ภาษาหมิ่นใต้ เป่อ่วยยีภาษาฮกเกี้ยน pau ไถหลัว pau

ในประเทศจีน เปาจึแบ่งเป็นสองประเภทหลัก คือ ต้าเปา (大包; "เปาใหญ่") มักมีขนาดกว้าง 10 เซนติเมตร และนิยมซื้อกลับไปรับประทานที่บ้าน กับ เสี่ยวเปา (小包; "เปาน้อย") มักมีขนาดกว้าง 5 เซนติเมตร และนิยมรับประทานที่ร้านอาหาร

เชื่อกันว่า จูกัดเหลียง (諸葛亮) ขุนนางจีนสมัยสามก๊ก คิดค้นหมั่นโถวและเปาจึขึ้น^[1] โดยเดิมเรียกหมั่นโถวเหมือนกัน ครั้นสมัยราชวงศ์ซ่งเหนือ มีบันทึกคำว่า "เปา" หรือ "เปาจึ" ใช้เรียกหมั่นโถวแบบใส่ไส้ ดังนั้น เปาจึจึงใช้เรียกมาตั้งแต่สมัยซ่งเหนือเป็นอย่างน้อย^[2] ปัจจุบัน ในภาษาจีนมาตรฐาน หมั่นโถวใช้เรียกประเภทที่ไม่ใส่ไส้แต่ประเภทเดียว แต่ในภาษาถิ่น เช่น ภาษาอู๋ (吳語) ยังเรียกทั้งที่ใส่ไส้และไม่ใส่ไส้ว่าหมั่นโถว

ซาลาเปานิยมนับเป็นส่วนหนึ่งของชุดอาหารติ่มซำ และรับประทานได้ในทุกมื้ออาหาร^[3]

ที่ฟิลิปปินส์ก็นิยมรับประทานซาลาเปา โดยเรียกว่า "เชาเปา" (燒包)^[4]