อุมัร อิบน์ อับดุลอะซีซ

อุมัร อิบน์ อับดุลอะซีซ (อาหรับ: عمر بن عبد العزيز, อักษรโรมัน: ʿUmar ibn ʿAbd al-ʿAzīz; 2 พฤศจิกายน ค.ศ. 680 – ป. 5 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 720) โดยทั่วไปรู้จักในพระนาม อุมัรที่ 2 (عمر الثاني) เป็นเคาะลีฟะฮ์แห่งรัฐเคาะลีฟะฮ์อุมัยยะฮ์องค์ที่ 8 พระองค์ทรงมีส่วนสำคัญหลายประการและได้ปฏิรูปสังคม และมักระบุเป็นมุญัดดิดคนแรกและเคาะลีฟะฮ์ผู้ชอบธรรมแห่งอิสลามองค์ที่ 6^[1]

อุมัรที่ 2 عمر بن عبد العزيز
เคาะลีฟะฮ์ อะมีรุลมุอ์มินีน
ดีนารทองคำของอุมัรที่ 2 ผลิตที่ดามัสกัส, ค.ศ. 719/20
เคาะลีฟะฮ์องค์ที่ 8 แห่งรัฐเคาะลีฟะฮ์อุมัยยะฮ์
ครองราชย์	22 กันยายน ค.ศ. 717/ฮ.ศ.99 – 4 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 720/ฮ.ศ. 101
ก่อนหน้า	สุลัยมาน อิบน์ อับดุลมะลิก
ถัดไป	ยะซีดที่ 2
ประสูติ	2 พฤศจิกายน ค.ศ. 680/ฮ.ศ. 61 มะดีนะฮ์ คาบสมุทรอาหรับ รัฐเคาะลีฟะฮ์อุมัยยะฮ์
สวรรคต	ป. 5 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 720/ฮ.ศ. 101 (37 พรรษา) Dayr Sim'an, ซีเรีย รัฐเคาะลีฟะฮ์อุมัยยะฮ์
ฝังพระศพ	Dayr Sim'an, ซีเรีย รัฐเคาะลีฟะฮ์อุมัยยะฮ์
คู่อภิเษก	ฟาฏิมะฮ์ บินต์ อับดุลมะลิก
พระราชบุตร	อับดุลลอฮ์ อับดุลมะลิก อับดุลอะซีซ Asim อับดุรเราะห์มาน สุลัยมาน Maslama ซัยด์ อุบัยดุลลอฮ์ อุษมาน
พระนามเต็ม อะบูฮัฟศ์ อุมัร อิบน์ อับดุลอะซีซ อิบน์ มัรวาน อิบน์ อัลฮะกัม
ราชวงศ์	มัรวาน
ราชวงศ์	อุมัยยะฮ์
พระราชบิดา	อับดุลอะซีซ อิบน์ มัรวาน
พระราชมารดา	อุมม์ อาศิม บินต์ อาศิม อิบน์ อุมัร อิบน์ อัลค็อฏฏอบ
ศาสนา	อิสลาม

พระองค์เป็นลูกพี่ลูกน้องในอดีตเคาะลีฟะฮ์ โดยเป็นพระราชโอรสของอับดุลอะซีซ พระอนุชาในอับดุลมะลิก พระองค์ยังเป็นพระราชปนัดดาฝ่ายพระราชมารดาของอุมัร อิบน์ อับค็อฏฏอบ เคาะลีฟะฮ์องค์ที่ 2 ด้วย

ชีวิตช่วงต้น

อุมัรน่าจะเสด็จพระราชสมภพในมะดีนะฮ์เมื่อประมาณ ค.ศ. 680^[2][3] อับดุลอะซีซ อิบน์ มัรวาน พระราชบิดาของพระองค์ อยู่ในตระกูลอุมัยยะฮ์อันมั่งคั่งในนครนี้ ส่วนอุมม์ อาศิม บินต์ อาศิม พระราชมารดา เป็นหลานวาสของเคาะลีฟะฮ์ อุมัร อิบน์ อัลค็อฏฏอบ (ค. 634 – 644)^[4] การที่อุมัรที่ 2 สืบเชื้อสายจากเคาะลีฟะฮ์อุมัรทำให้ภายหลังพระองค์เน้นย้ำในเรื่องนี้ และข้อมูลธรรมเนียมมุสลิมแยกพระองค์จากผู้นำอุมัยยะฮ์องค์อื่น ๆ^[2] ในช่วงที่พระองค์เสด็จพระราชสมภพนั้น ผู้ปกครองรัฐเคาะลีฟะฮ์มาจากสายซุฟยาน ซึ่งปกครองรัฐเคาะลีฟะฮ์อุมัยยะฮ์จากดามัสกัส เมื่อเคาะลีฟะฮ์ ยะซีดที่ 1 และมุอาวิยะฮ์ที่ 2 พระราชโอรสของพระองค์และผู้สืบทอด สววรคตใน ค.ศ. 683 และ 684 ตามลำดับ อำนาจของอุมัยยะฮ์ล่มสลายทั่วรัฐเคาะลีฟะฮ์และตระกูลอุมัยยะฮ์ในฮิญาซ (รวมมะดีนะฮ์) ถูกขับออกจากบริเวณนี้โดยผู้สนับสนุนเคาะลีฟะฮ์คู่เข้าชิงที่มีฐานในมักกะฮ์นาม อับดุลลอฮ์ อิบน์ อัซซุบัยร์ ฝ่ายอุมัยยะฮ์ลี้ภัยไปที่ซีเรีย ซึ่งยังมีชนเผ่าอาหรับที่จงรักภักดีสนับสนุนราชวงศ์อยู่ โดยพวกชนเผ่าให้การยอมรับมัรวานที่ 1 พระอัยกาของอุมัร เป็นเคาะลีฟะฮ์และจัดตั้งการปกครองของอุมัยยะฮ์ในซีเรียใหม่^[5]

สวรรคต

ขณะเดินทางกลับจากอะเลปโปไปยังดามัสกัส หรืออาจกลับไปที่คฤหาสน์ Khunasira ของพระองค์ อุมัรกลับทรงพระประชวร^[6] พระองค์สวรรคตในช่วงวันที่ 5 กุมภาพันธ์ถึง 10 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 720^[6] ขณะมีพระชนมพรรษา 37 พรรษา^[7] ที่หมู่บ้าน Dayr Sim'an (มีอีกชื่อว่า Dayr al-Naqira) ใกล้มะอะเราะตุนนัวะอ์มาน^[6] อุมัรได้ซื้อที่ดินด้วยเงินของพระองค์เองและฝังในหมู่บ้านนั้น โดยซากสุสานที่ไม่ทราบวันก่อสร้างของพระองค์ยังคงปรากฏให้เห็นอยู่^[6] ยะซีดที่ 2 ขึ้นครองราชย์ถัดจากอุมัรที่ 2^[8]

ณ วันที่ 26 พฤษภาคม ค.ศ. 2020 ในช่วงสงครามกลางเมืองซีเรีย มีรายงานกองกำลังอาสาสมัครที่หนุนโดยอิหร่านเข้าจู่โจมสุสานของอุมัร ตามภาพวิดีโอที่เผยแพร่ในหน้าเพจที่สนับสนุนรัฐบาลซีเรียบนสื่อสังคม^[9] ส่วนอีกวิดีโอหนึ่งแสดงภาพสุสานที่ถูกเปิดและไม่มีศพข้างใน ไม่มีข้อมูลว่าส่วนหลงเหลือที่อยู่ข้างในนั้นถูกย้ายไปไว้ที่ไหน^[10]

พงศาวลี

พงศาวลีของอุมัร อิบน์ อับดุลอะซีซ
8. อัลฮะกัม อิบน์ อะบีอัลอาศ[11] 4. มัรวานที่ 1, เคาะลีฟะฮ์อุมัยยะฮ์องค์ที่ 4[12] 9. Amina bint Alqama al-Kinaniyya[11] 2. อับดุลอะซีซ อิบน์ มัรวาน[2] 10. Zabban ibn al-Asbagh al-Kalbiyya[13] 5. Layla bint Zabban[13] 1. อุมัรที่ 2, เคาะลีฟะฮ์อุมัยยะฮ์องค์ที่ 8 12. อุมัร เคาะลีฟะฮ์รอชิดีนองค์ที่ 2[12] 6. อาศิม อิบน์ อุมัร[12] 13. ญะมีละฮ์ บินต์ ษาบิต[14] 3. อุมม์ อาศิม บินต์ อาศิม[4]

อ้างอิง

1. Hoyland, In God's Path, 2015: p.199
2. Wellhausen 1927, p. 267.
3. Cobb 2000, p. 821.
4. Cobb 2000, pp. 821–822.
5. Kennedy 2004, pp. 90–91.
6. Cobb 2000, p. 822.
7. Wellhausen 1927, p. 311.
8. Kennedy 2004, p. 107.
9. "Umar bin Abdulaziz's tomb desecrated in Syria's Idlib". The Rahnuma Daily. 29 May 2020. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2023-01-07. สืบค้นเมื่อ 29 May 2020.
10. "Iran-backed terrorist groups exhume shrine of Muslim caliph Omar bin Abdulaziz in Syria's Idlib". Daily Sabah. 27 May 2020. สืบค้นเมื่อ 29 May 2020.
11. ibn Sa'd 1997, p. 20.
12. ibn Sa'd 1997, p. 153.
13. Fishbein 1990, p. 162.
14. ibn Sa'd 1997, p. 6.

บรรณานุกรม

• Biesterfeldt, Hinrich; Günther, Sebastian (2018). The Works of Ibn Wāḍiḥ al-Yaʿqūbī (Volume 3): An English Translation. Leiden: Brill. ISBN 978-90-04-35621-4.
• แม่แบบ:The End of the Jihad State
• Cobb, P. M. (2000). "ʿUmar (II) b. ʿAbd al-ʿAzīz". ใน Bearman, P. J.; Bianquis, Th.; Bosworth, C. E.; van Donzel, E. & Heinrichs, W. P. (บ.ก.). The Encyclopaedia of Islam, Second Edition. Volume X: T–U. Leiden: E. J. Brill. pp. 821–822. ISBN 978-90-04-11211-7.
• Crone, Patricia (1994). "Were the Qays and Yemen of the Umayyad Period Political Parties?". Der Islam. Walter de Gruyter and Co. 71 (1): 1–57. doi:10.1515/islm.1994.71.1.1. ISSN 0021-1818. S2CID 154370527.
• Eisener, R. (1997). "Sulaymān b. ʿAbd al-Malik". ใน Bosworth, C. E.; van Donzel, E.; Heinrichs, W. P. & Lecomte, G. (บ.ก.). The Encyclopaedia of Islam, Second Edition. Volume IX: San–Sze. Leiden: E. J. Brill. pp. 821–822. ISBN 978-90-04-10422-8.
• Fishbein, Michael, บ.ก. (1990). The History of al-Ṭabarī, Volume XXI: The Victory of the Marwānids, A.D. 685–693/A.H. 66–73. SUNY Series in Near Eastern Studies. Albany, New York: State University of New York Press. ISBN 978-0-7914-0221-4.
• Gibb, H. A. R. (January 1955). "The Fiscal Rescript of ʿUmar II". Arabica. Brill. 2 (1): 1–16. doi:10.1163/157005855X00158. JSTOR 4055283.
• Hawting, Gerald R. (2000). The First Dynasty of Islam: The Umayyad Caliphate AD 661–750 (Second ed.). London and New York: Routledge. ISBN 0-415-24072-7.
• Hoyland, Robert G. (2015). In God's Path: the Arab Conquests and the Creation of an Islamic Empire. Oxford University Press.
• แม่แบบ:The Prophet and the Age of the Caliphates
• Marsham, Andrew (2022). "Kinship, Dynasty, and the Umayyads". The Historian of Islam at Work: Essays in Honor of Hugh N. Kennedy. Leiden: Brill. pp. 12–45. ISBN 978-90-04-52523-8.
• Mourad, Suleiman Ali (2006). Early Islam Between Myth and History: Al-Ḥaṣan Al-Baṣrī (d. 110H/728CE) and the Formation of His Legacy in Classical Islamic Scholarship. Leiden: Brill. ISBN 90-04-14829-9.
• Powers, Stephan, บ.ก. (1989). The History of al-Ṭabarī, Volume XXIV: The Empire in Transition: The Caliphates of Sulaymān, ʿUmar, and Yazīd, A.D. 715–724/A.H. 96–105. SUNY Series in Near Eastern Studies. Albany, New York: State University of New York Press. ISBN 978-0-7914-0072-2.
• ibn Sa'd, Muḥammad (1997). The Men of Madina. Vol. Two. แปลโดย Aisha Bewley. Ta-Ha. ISBN 978-1-897940-90-7.
• Tillier, Mathieu. (2014). Califes, émirs et cadis : le droit califal et l’articulation de l’autorité judiciaire à l’époque umayyade, Bulletin d’Études Orientales, 63 (2014), p. 147–190.
• Wellhausen, Julius (1927). The Arab Kingdom and its Fall. แปลโดย Margaret Graham Weir. Calcutta: University of Calcutta. OCLC 752790641.