ภาษาลาว
ภาษาราชการของประเทศลาว / From Wikipedia, the free encyclopedia
ภาษาลาว (ลาว: ລາວ, [láːw] หรือ ພາສາລາວ, [pʰáːsǎːláːw]) เป็นภาษาตระกูลขร้า-ไทของชาวลาว โดยมีผู้พูดในประเทศลาว ซึ่งมีสถานะเป็นภาษาทางการของประชากรประมาณ 7 ล้านคน และในพื้นที่ภาคตะวันออกเฉียงเหนือของประเทศไทยที่มีผู้พูดประมาณ 23 ล้านคน ซึ่งส่วนใหญ่เรียกเป็นภาษาอีสาน ภาษาลาวเป็นภาษากลางของพลเมืองในประเทศลาวที่มีภาษาอื่น ๆ ประมาณ 90 ภาษา โดยภาษาส่วนใหญ่ไม่มีความเกี่ยวโยงกับภาษานี้[3]
ภาษาลาว | |
---|---|
ພາສາລາວ | |
ออกเสียง | pʰáːsǎː láːw |
ประเทศที่มีการพูด | ลาว ไทย (ภาคอีสาน) กัมพูชา (สตึงแตรง, พระวิหาร และรัตนคีรี) พม่า (เชียงลาบ) |
ชาติพันธุ์ | ชาวลาว ชาวอีสาน |
จำนวนผู้พูด | 30 ล้านคน[1] (ไม่พบวันที่) |
ตระกูลภาษา | ขร้า-ไท
|
ภาษาถิ่น | ลาวเหนือ (ลาวหลวงพระบาง)
ลาวตะวันออกเฉียงเหนือ
ลาวกลาง (พวน)
ลาวใต้
ลาวตะวันตก
|
ระบบการเขียน | อักษรลาวในประเทศลาว อักษรไทยในประเทศไทย อักษรเบรลล์ไทยและลาว |
สถานภาพทางการ | |
ภาษาทางการ | ลาว
อาเซียน[2] |
ภาษาชนกลุ่มน้อยที่รับรองใน | ไทย กัมพูชา |
ผู้วางระเบียบ | สถาบันค้นคว้าวิทยาศาสตร์การศึกษา กระทรวงศึกษาธิการและกีฬา และ สถาบันสังคมศาสตร์ คณะอักษรศาสตร์ มหาวิทยาลัยแห่งชาติลาว |
รหัสภาษา | |
ISO 639-1 | lo |
ISO 639-2 | lao |
ISO 639-3 | อย่างใดอย่างหนึ่ง:lao – ภาษาลาวtts – ภาษาอีสาน |
Linguasphere | 47-AAA-c |
บทความนี้มีสัญลักษณ์สัทอักษรสากล หากระบบของคุณไม่รองรับการแสดงผลที่ถูกต้อง คุณอาจเห็นปรัศนี กล่อง หรือสัญลักษณ์อย่างอื่นแทนที่อักขระยูนิโคด |
ภาษาลาวเป็นภาษาที่มีวรรณยุกต์และแยกหน่วยคำเหมือนกับภาษาตระกูลขร้า-ไทอื่น ๆ และภาษาจีนกับภาษาเวียดนาม[4] ภาษานี้สามารถเข้าใจระหว่างกันกับภาษาไทยและภาษาอีสาน ซึ่งอยู่ในกลุ่มภาษาไทตะวันตกเฉียงใต้เช่นกัน จนถึงขั้นที่ว่าผู้พูดสามารถสื่อสารระหว่างกันได้ ภาษาเหล่านี้เขียนด้วยอักษรที่ต่างกันแต่มีความคล้ายคลึงทางภาษาและก่อให้เกิดความต่อเนื่องของภาษา[5]
ถึงแม้ว่าภาษาลาวยังไม่มีรูปแบบมาตรฐานก็ตาม ในช่วงครึ่งหลังของคริสต์ศตวรรษที่ 20 สำเนียงเวียงจันทน์กลายเป็นรูปแบบมาตรฐานโดยพฤตินัยในประเทศลาว และสำเนียงขอนแก่นกลายเป็นรูปแบบมาตรฐานโดยพฤตินัยในภาคอีสาน[6]