ตระกูลภาษาขร้า–ไท
ตระกูลภาษา / From Wikipedia, the free encyclopedia
ตระกูลภาษาขร้า–ไท (อังกฤษ: Kra–Dai languages) หรือรู้จักกันในนาม ไท–กะได (Tai–Kadai) และ ไดอิก (Daic) เป็นตระกูลภาษาในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ภาคพื้นทวีป จีนตอนใต้ และอินเดียตะวันออกเฉียงเหนือ ภาษาทั้งหมดในตระกูลนี้เป็นภาษาที่มีวรรณยุกต์ เช่น ภาษาไทยและภาษาลาว ซึ่งเป็นภาษาประจำชาติของประเทศไทยและประเทศลาว ตามลำดับ[2] ประชากรประมาณ 93 ล้านคนพูดภาษาตระกูลขร้า–ไท โดยร้อยละ 60 พูดภาษาไทย[3] เอทโนล็อก จัดให้ 95 ภาษาอยู่ในตระกูลนี้ โดย 62 ภาษาอยู่ในสาขาไท[4]
ข้อมูลเบื้องต้น ตระกูลภาษาขร้า–ไท, กลุ่มเชื้อชาติ: ...
ตระกูลภาษาขร้า–ไท | |||
---|---|---|---|
ไท–กะได, ไดอิก | |||
กลุ่มเชื้อชาติ: | Daic people | ||
ภูมิภาค: | ภาคใต้ของจีน, ไหหลำ, อินโดจีน และภาคตะวันออกเฉียงเหนือของอินเดีย | ||
การจําแนก ทางภาษาศาสตร์: | หนึ่งในตระกูลภาษาที่มีผู้พูดมากที่สุดในโลก | ||
ภาษาดั้งเดิม: | ขร้า–ไทดั้งเดิม | ||
กลุ่มย่อย: | |||
กลอตโตลอก: | taik1256[1] | ||
แผนที่แสดงการกระจายของภาษาตระกูลขร้า–ไท
|
ปิด