มณฑลจี๋หลิน
จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี
จี๋หลิน (จีน: ; พินอิน: Jílín) เป็นหนึ่งในสามมณฑลทางภาคตะวันออกเฉียงเหนือของประเทศจีน เมืองหลวงและเมืองใหญ่สุดคือ ฉางชุน มณฑลจี๋หลินมีอาณาเขตทางทิศตะวันออกติดกับประเทศเกาหลีเหนือ (นครราซ็อน จังหวัดฮัมกย็องเหนือ จังหวัดรยังกัง และจังหวัดชากัง) และประเทศรัสเซีย (ดินแดนปรีมอร์สกี) ทิศเหนือติดกับมณฑลเฮย์หลงเจียง ทิศใต้ติดกับมณฑลเหลียวหนิง และทิศตะวันตกติดกับเขตปกครองตนเองมองโกเลียใน ชื่อของมณฑล "จี๋หลิน" มาจากวลีภาษาแมนจู girin ula หมายถึง "ไปตามลำน้ำ"
มณฑลจี๋หลิน 吉林省 | |
|---|---|
| การถอดเสียงชื่อมณฑล | |
| • ภาษาจีน | จี๋หลินเฉิ่ง (吉林省 Jílín Shěng) |
| • อักษรย่อ | JL / จี๋ (吉 Jí) |
 ทิวทัศน์ของทะเลสาบสวรรค์ (ทะเลสาบเทียนฉือ) | |
.svg) แผนที่แสดงที่ตั้งของมณฑลจี๋หลิน | |
| พิกัด: 43°42′N 126°12′E | |
| ตั้งชื่อจาก | มาจาก girin ula วลีภาษาแมนจู แปลว่า "ไปตามลำน้ำ" |
| เมืองหลวง (และเมืองใหญ่สุด) | |
| เขตการปกครอง | 9 จังหวัด, 60 อำเภอ, 1,006 ตำบล |
| การปกครอง | |
| • เลขาธิการพรรค | Bayanqolu |
| • ผู้ว่าราชการ | จิ่ง จุ้นไห่ (景俊海) |
| พื้นที่[1] | |
| • ทั้งหมด | 191,126 ตร.กม. (73,794 ตร.ไมล์) |
| อันดับพื้นที่ | อันดับที่ 14 |
| ความสูงจุดสูงสุด (ภูเขาแพ็กดู) | 2,744 เมตร (9,003 ฟุต) |
| ประชากร (ค.ศ. 2010)[2] | |
| • ทั้งหมด | 27,462,297 คน |
| • อันดับ | อันดับที่ 21 |
| • ความหนาแน่น | 140 คน/ตร.กม. (370 คน/ตร.ไมล์) |
| • อันดับความหนาแน่น | อันดับที่ 23 |
| ประชากรศาสตร์ | |
| • องค์ประกอบทางชาติพันธุ์ | |
| • ภาษาและภาษาถิ่น | ภาษาจีนกลางตะวันออกเฉียงเหนือ, ภาษาเกาหลีสำเนียงฮัมกย็อง |
| รหัส ISO 3166 | CN-JL |
| GDP (ค.ศ. 2017)[3] | 1.53 ล้านล้านเหรินหมินปี้ หรือ 226.44 พันล้านดอลลาร์สหรัฐ (อันดับที่ 23) |
| • ต่อหัว | 56,101 เหรินหมินปี้ หรือ 8,309 ดอลลาร์สหรัฐ (อันดับที่ 13) |
| HDI (ค.ศ. 2018) |  0.768[4] (สูง) (อันดับที่ 9) |
| เว็บไซต์ | www |
ชาวแมนจูเคยอาศัยอยู่ในพื้นที่ของมณฑลจี๋หลิน จึงทำให้มณฑลจี๋หลินเป็นส่วนหนึ่งของแคว้นแมนจูเรียในประวัติศาสตร์ พื้นที่แห่งนี้เคยมีการต่อสู้แย่งชิงและตกอยู่ภายใต้การปกครองของรัฐต่าง ๆ ที่ไม่ใช่ของชาวฮั่น ได้แก่ รัฐกลุ่มชนซฺยงหนู, รัฐเซียนเปย์, ราชวงศ์เหลียวของชาวชี่ตัน, ราชวงศ์จินของกลุ่มชนนฺหวี่เจิน, และราชวงศ์หยวนของชาวมองโกล[5] ประชากรส่วนใหญ่ในมณฑลพูดภาษาจีนกลาง เนื่องด้วยการรับเอาวัฒนธรรมฮั่นและภาษาจีนมาใช้โดยชาวแมนจู ทำให้ภาษาแมนจูถือเป็นภาษาที่ใกล้สูญพันธุ์[6] มณฑลนี้มีชาวเกาหลีอยู่ประมาณร้อยละ 4 ของประชากรทั้งหมด เนื่องจากตั้งอยู่ใกล้กับคาบสมุทรเกาหลี
เช่นเดียวกันกับมณฑลอื่น ๆ ทางภาคตะวันออกเฉียงเหนือของจีน จี๋หลินได้ผ่านช่วงแรกของการพัฒนาอุตสาหกรรม อย่างไรก็ตาม เศรษฐกิจของมณฑลจี๋หลิน ซึ่งเด่นด้านอุตสาหกรรมหนัก ได้ประสบปัญหากับการโอนกิจการของรัฐเป็นของเอกชน สิ่งนี้กระตุ้นให้รัฐบาลกลางดำเนินการรณรงค์ที่เรียกว่า "แผนฟื้นฟูพื้นที่ภาคตะวันออกเฉียงเหนือ" นอกจากนี้ มณฑลจี๋หลินยังมีแหล่งหินน้ำมันเป็นจำนวนมาก
ภูมิศาสตร์
มณฑลจี๋หลินมีพื้นที่ติดต่อดังนี้
- ทิศเหนือ ติดต่อกับ มณฑลเฮย์หลงเจียง ประเทศจีน
- ทิศใต้ ติดต่อกับ ประเทศเกาหลีเหนือ
- ทิศตะวันออก ติดต่อกับ ประเทศรัสเซีย
- ทิศตะวันตก ติดต่อกับ เขตปกครองตนเองมองโกเลียใน และมณฑลเหลียวหนิง ประเทศจีน
ลักษณะภูมิประเทศเป็นที่ราบสูงทิศตะวันออกเฉียงใต้พื้นที่สูงบริเวณเทือกเขาฉางไป๋ซันซึ่งมีความสูงเหนือระดับน้ำทะเลมากกว่า 1,000 เมตร ส่วนทิศตะวันตกบริเวณที่ราบซงเหลียว เป็นพื้นที่ค่อนข้างต่ำจึงเหมาะเป็นเขตทำปศุสัตว์ที่สำคัญของมณฑล
ด้านตะวันออกค่อนข้างรับอิทธิพลจากทะเลหวงไห่ และทะเลญี่ปุ่น จึงมีสภาพอากาศแบบชุ่มชื้น มีฝนตกชุก ด้านตะวันตกรับอิทธิพลจากที่ราบสูงมองโกล ทำให้อากาศแห้งแล้งทั้งมณฑลมีลักษณะอากาศเฉพาะแบบมรสุม เกษตรกรรม เป็นแหล่งวัตถุดิบประเภทข้าวที่สำคัญแห่งหนึ่งของประเทศ มีผลผลิตต่าง ๆ ได้แก่ ถั่วเหลือง ข้าวโพด
เขตการปกครอง
มณฑลจี๋หลินแบ่งออกเป็นเขตการปกครองระดับจังหวัดทั้งหมด 9 แห่ง ประกอบด้วย 8 นครระดับจังหวัด (เป็นนครระดับกิ่งมณฑล 1 แห่ง) และ 1 จังหวัดปกครองตนเอง
| เขตการปกครองของมณฑลจี๋หลิน | ||
|---|---|---|
| ชื่อ | อักษรจีน | พินอิน |
| นครฉางชุน | 长春市 | Chángchūn Shì |
| นครจี๋หลิน | 吉林市 | Jílín Shì |
| นครซี่ผิง | 四平市 | Sìpíng Shì |
| นครเหลียวเยฺหวียน | 辽源市 | Liáoyuán Shì |
| นครทงฮว่า | 通化市 | Tōnghuà Shì |
| นครไป๋ชาน | 白山市 | Báishān Shì |
| นครซงเยฺหวียน | 松原市 | Sōngyuán Shì |
| นครไป๋เฉิง | 白城市 | Báichéng Shì |
| จังหวัดปกครองตนเองชนชาติเกาหลี หยันเปียน | 延边朝鲜族自治州 | Yánbiān Cháoxiǎnzú Zìzhìzhōu |
เขตการปกครองระดับจังหวัดทั้ง 9 แห่งนี้ แบ่งย่อยอีกเป็นเขตการปกครองระดับอำเภอ จำนวน 60 แห่ง (ประกอบด้วย 21 เขต, 20 นครระดับอำเภอ, 16 อำเภอ, และ 3 อำเภอปกครองตนเอง) ณ ปลายปี 2017 มีประชากรทั้งสิ้น 27.17 ล้านคน[7]
การเมือง
การเมืองของมณฑลจี๋หลินมีโครงสร้างเป็นระบบพรรค-รัฐบาล เหมือนกับสถาบันการปกครองในมณฑลอื่น ๆ ในจีนแผ่นดินใหญ่
ผู้ว่าการมณฑลจี๋หลินเป็นตำแหน่งสูงสุดในหน่วยงานบริหารมณฑลจี๋หลิน อย่างไรก็ตาม ในระบบพรรค-รัฐบาลนี้ ผู้ว่าการมณฑลมีอำนาจน้อยกว่าเลขาธิการคณะกรรมการพรรคคอมมิวนิสต์แห่งประเทศจีนประจำมณฑลจี๋หลิน หรือเรียกสั้น ๆ ว่า "หัวหน้าพรรคมณฑลจี๋หลิน"
อุตสาหกรรม
มีฐานอุตสาหกรรมที่แข็งแกร่งและระบบอุตสาหกรรมที่สมบูรณ์มากมีบริษัทอุตสาหกรรมมากกว่า 14,000 แห่ง อุตสาหกรรมหลัก คือ อุตสาหกรรมวิศวกรรม เคมีภัณฑ์ ปิโตรเคมี อาหารและยา
การคมนาคม
- ทางรถไฟ - เส้นทางรถไฟสายหลักปักกิ่ง-ฮาร์บินผ่ากลางมณฑล ทำให้เชื่อมต่อเมืองทางเหนือกับใต้
และยังมีเส้นทางตรงถึงฮาร์บิน เซิ่นหยัง ต้าเหลียน ปักกิ่ง เทียนจิน สือเจียจวง จี่หนัน หนันจิง (นานกิง) และเซี่ยงไฮ้ เป็นต้น ทางหลวง จากสถิติเมื่อปลายปี 2004 ทั่วมณฑลจี๋หลินมีถนนหลวง 47,255 กิโลเมตร จากฉางชุนต่อไปยังเมืองสำคัญได้ทั่วมณฑล
- ทางน้ำ - แม่น้ำที่เป็นเส้นทางคมนาคมทางน้ำที่สำคัญ ได้แก่ แม่น้ำเนิ่นเจียง(嫩江) ซงฮัวเจียง (松花江) ถูเหมินเจียง (图们江) และยาลู่เจียง (鸭绿江)
- ทางอากาศ - สนามบินหลักคือ สนามบินเมืองฉางชุน
อ้างอิง
แหล่งข้อมูลอื่น
Wikiwand in your browser!
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
